"Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται, οι αντιδράσεις σε Ισπανία, Ελλάδα και Πορτογαλία αυξάνονται συνέχεια, οι αριθμοί των διαδηλωτών είναι πολύ μεγάλοι για να τους αγνοήσουν οι πολιτικοί" , λέει. Η εφημερίδα επικρίνει σφοδρά και την γερμανική πολιτική για τις "αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας που δεν αντιλαμβάνεται ότι χριεάζεται άμεση ρευστότητα για να μην καταρρεύσουν οι αγορές".
Ειδικότερα, όσον αφορά την Ελλάδα (με ποσοστό ανεργίας 24,4% τον Ιούνιο 2012), τονίζεται ότι, όπως και στην Ισπανία, η ανεργία έφτασε σε ιστορικά ύψη για την ευρωζώνη, ενώ παρ'όλα αυτά οι κυβερνήσει των δύο χωρών προχωρούν στα σχέδιά τους για αυστηρότερους προϋπολογισμούς λιτότητας, γεγονός που καθιστά ζοφερότερες τις προοπτικές στον εργασιακό τομέα.
Παρατίθεται μάλιστα η σχετική δήλωση του Τζόναθαν Τοντ, εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά την ανακοίνωση των στοιχείων της Eurostat: "Η ανεργία αποτελεί σοβαρή απειλή στην κοινωνική συνοχή και αυξάνει τον κίνδυνο πολιτικού εξτρεμισμού" εννοώντας τα ισχυρά εθνικιστικά κινήματα που αναπτύσσονται, ενώ η εφημερίδα θεωρεί σχεδόν βέβαιη την απόσχιση της Καταλονίας από την Ισπανία!
Με αφορμή τη μεγάλη συμμετοχή πολιτών σε διαδηλώσεις στη Λισσαβόνα, τη Μαδρίτη και την Αθήνα, διαδηλώσεις που ενδέχεται να πληθύνουν τις επόμενες ημέρες, όπως σημειώνεται, η υπομονή του κόσμου εξαντλείται ως προς τις αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας που απαιτούν η γερμανική κυβέρνηση και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες.
Πολιτικές, σύμφωνα με τη σύνταξη της εφημερίδας, που είναι σαφές ότι θα επιδεινώσουν περαιτέρω τα δραματικά επίπεδα ανεργίας και θα καταστρέψουν τα δίκτυα προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας, όταν αυτά χρειάζονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
«Δεν υπάρχει τρόπος για τον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι να προβεί σε περικοπές υπηρεσιών και δαπανών χωρίς να υπάρξει κοινωνική αναταραχή και το ίδιο ισχύει για την Ελλάδα και την Πορτογαλία», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Τέλος, επισημαίνεται ότι ο χρόνος εξαντλείται και μόνο μια απότομη αλλαγή στις οικονομικές πολιτικές μπορεί να σώσει το ευρώ.
Μάλιστα στο άρθρο, γίνεται αναφορά σε "χαμένη γενιά" στην Ευρώπη. Κάτι που όλοι το έχουν αντιληφθεί πλέον στην Ελλάδα. Ειδικά όλοι αυτοί που χάνονται καθημερινά.
Και το ερώτημα είναι μέχρι πότε οι απελπισμένοι θα επιμένουν να ασελγούν επάνω στην ζωή τους οι κυβερνώντες, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως.
Πέρσι τέτοια εποχή ο Α.Σαμαράς είχε την ρητορική που έχει σήμερα ο Π.Καμμένο ή και ο Α.Τσίπρας. Από πολέμιος της τρόϊκας μεταμορφώθηκε σε πιστό ακόλουθο του Μνημονίου και αυτό είχε διαλυτικές συνέπειες στην Δεξιά που αποτελεί παραδοσιακά την κυματοθραύστη των εξτρεμιστών.
Σκορπίζοντας, έτσι, άκρατη απογοήτευση στην Δεξιά και πριμοδοτώντας δύο νέα κόμματα με υψηλά ποσοστά (στις δημοσκοπήσεις Χρυσή Αυγή και Ανεξάρτητοι συγκεντρώνουν 20%!).
Η οδύνη και η απόγνωση σε λίγο δεν θα μπορούν να αναχαιτισθούν παρά με αίμα. Μόνο που την φορά αυτή μπορεί να κρατάνε όπλα και οι δύο πλευρές.
