Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει κάνει μόνο λάθη, έχει κάνει εγκλήματα. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με την φορολογική πολιτική, που, ενώ προσδοκούσε αύξηση φορολογικών εσόδων, πέτυχε μείωση.
Μια από τις μεγάλες μπαρούφες έχει να κάνει με το γεγονός ότι, αυξάνοντας τους φόρους νόμιζαν ότι θα είχαν αναλογική αύξηση των.....
φορολογικών εσόδων.
Ο φόρος πολυτελείας στα Ι.Χ αυτοκίνητα είναι μόνο ένα μικρό δείγμα. Όχι μόνο αυτός ο φόρος δεν απέφερε τα 100 εκατ. ευρώ το 2010 και τα 40 εκατ. ευρώ που προσδοκούσε το υπουργείο Οικονομικών ότι θα εισπράξει το 2011, αλλά σημειώθηκε πλήγμα σε παραπλήσιους κλάδους (με αποτελέσματα ακόμα μεγαλύτερη μείωση εσόδων), όπως της χρονομίσθωσης αυτοκινήτων.
Τώρα λοιπόν ξαφνικά η κυβέρνηση θέλει να αποσύρει αυτό το φόρο, ελπίζοντας βέβαια (μάταια λέω εγώ) σε αυξημένο τζίρο στις ταξινομήσεις αυτοκινήτων πολυτελείας.
Μια άλλη διαχρονικά λάθος πολιτική είναι η ελληνική πατέντα του τεκμαρτού εισοδήματος. Την πρώτη φορά που εμφανίστηκε αυτή η πατέντα ήταν το 1955 επί κυβερνήσεως Καραμανλή. Τα πρώτα τεκμήρια έκαναν λόγο για το τεκμαρτό της κατοικίας και θερινής διαμονής. Αργότερα για κότερα, χρήση ελικοπτέρου και αεροπλάνου, απασχολούμενου οδηγού και αργότερα για δίδακτρα ιδιωτικών σχολείων.
Η άπατη των τεκμηρίων (το παραμύθι δηλαδή που έχουν πουλήσει στον ελληνικό λαό) κάνει λόγο ότι είναι ένας φόρος για τους εύπορους πολίτες που, καταφέρουν και κρύβουν εισοδήματα και άρα φόρους από το κράτος.
Το πρόβλημα όμως με αυτή τη λογική είναι ότι το κράτος ουσιαστικά κατηγοριοποιεί όλους τους πολίτες (εύπορους και μη) σαν φοροφυγάδες, ανεξάρτητα αν τα περιουσιακά τους στοιχεία είναι από φορολογητέα εισοδήματα ή όχι. Τα τεκμήρια επίσης αδίκως φορολογούν όλους αυτούς που έχουν περιουσιακά στοιχεία από κληρονομιά, ενώ δεν έχουν ανάλογα εισοδήματα.
Όλες αυτές οι πατέντες (τερτίπια) που έχει σκαρώσει η ελληνική πολιτεία, δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα και δεν θα αποδώσουν περισσότερους φόρους. Αν τα τεκμήρια ήταν η λύση, θα είχαμε λύσει τα προβλήματά μας εδώ και πολλά χρόνια.
Τα τεκμήρια μειώνουν την καταναλωτική δαπάνη και αποθαρρύνουν όλους εκείνους που έχουν λεφτά, να τα ξοδέψουν. Ο φόβος μήπως τους ζητηθεί που τα βρήκαν, παρ΄ όλο που μπορεί να είναι απόλυτα νόμιμοι, είναι άκρως ανασταλτικός παράγοντας κατανάλωσης. Επιπλέον, σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης, αυτά τα μέτρα θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Το μόνο που θα καταφέρει το κράτος με τέτοια μέτρα είναι να δοκιμαστούν τα όρια αντοχής των Ελλήνων στη λιτότητα.
Το τελευταίο που ακούστηκε πρόσφατα είναι ότι θέλουν να επιβάλουν τεκμαρτό φόρο επί της ιδιοκατοίκησης. Οι κακές γλώσσες κάνουν λόγο για συντελεστή 3,5% επί της τιμής ζώνης ανά τετραγωνικό μέτρο.
Όπως σας έχω ξαναπεί, στην Ελλάδα το 80% των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων είναι το ακίνητο που έχουν. Αυτό σημαίνει ότι, αναλογικά με άλλες χώρες, θα φορολογηθεί περισσότερο το ακίνητο από οτιδήποτε άλλο. Που επίσης σημαίνει ότι λόγω αυτής της φορολόγησης, η αξία της περιουσία του μέσου πολίτη θα μειωθεί πάρα πολύ σαν αποτέλεσμα αυτής της φορολογίας.
Σημειώστε το εξής. Αν επιβληθεί αυτός ο φόρος, αυτό πάει να πει ότι θα φορολογούνται και οι ξένοι που θέλουν να αγοράσουν ένα ακίνητο στην Ελλάδα. Με αυτή την υπέρ φορολόγηση της περιουσίας, ίσως τότε αυτοί που θα αγόραζαν ακίνητα στην Ελλάδα να μην αγοράσουν.
Με λίγα λόγια, κάτι σαν τον φόρο πολυτελείας που είπα στην αρχή. Έβαλαν έναν φόρο νομίζοντας ότι βρήκαν φλέβα χρυσού, αλλά τελικά αποδείχτηκε άνθρακας ο θησαυρός.
Πέραν όμως από τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που είχαν όλοι αυτοί οι φόροι, υπάρχει και ένα άλλο θέμα που, είναι ιδεολογικής προσέγγισης (κυρίως φιλελεύθερης).
Το ερώτημα είναι το εξής:
Που σταματά και ποια τα όρια που έχει η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία πάνω στον μέσο πολίτη;
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει, διότι δεν είναι οροθετημένα ξεκάθαρα αυτά τα όρια στο σύνταγμα. Αλλά ακόμα και τους όποιους περιορισμούς έχει το σύνταγμα, το πολιτικό οργανόγραμμα της Ελλάδος είναι τέτοιο που είτε καταπατούνται χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει κάτι, ή δεν είναι ξεκάθαρα για να μπορεί κάποιος να εμποδίσει την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα από τα υπερβεί τα όριά της.
Άρα μέσα σε όλα τα άλλα που θα πρέπει να αλλάξουν σε αυτή τη χώρα, βάλτε και ένα καινούργιο σύνταγμα από μηδενικής βάσης, που τέλος πάντως, θα είναι ο οδηγός για την νέα γενιά Ελλήνων, διότι δεν βλέπω αυτή η γενιά να προλάβει να το ζήσει.
Η κατάληξη του σημερινού άρθρου είναι ότι βάζοντας φόρους παντού χωρίς να λαμβάνεις υπόψη το cost benefit analysis της εξίσωσης, πολλές φορές κάνεις περισσότερη ζημιά, διότι τελικά έχεις μείωση και όχι αύξηση εσόδων.
Δυστυχώς κανείς δεν τους έχει πει ότι η αύξηση των φόρων πολλές φορές σημαίνει μείωση εσόδων. (Διαβάστε "Προσεχώς κατάρρευση εσόδων").
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία το κράτος μπορεί να έχει αύξηση εσόδων καθώς αυξάνει τη φορολογική κλίμακα, αλλά υπάρχει ένα σημείο "T", από όπου εκεί και μετά τα έσοδα θα μειώνονται, ανεξάρτητα από την αύξηση στους φορολογικούς συντελεστές.
Η θεωρία λέει ότι καθώς αυξάνονται οι φόροι, ολοένα και λιγότεροι θα θελήσουν να δουλέψουν και να επιχειρήσουν, με αποτέλεσμα, όταν το κράτος φτάσει να φορολογεί το 100% των κερδών, τα έσοδα θα είναι μηδέν.
Και όπως χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν, φορολογικά έσοδα που δεν υπάρχουν, επίσης δεν θα πληρωθούν, ειδικά όταν είναι άδικα.
Γιώργος Καισάριος http://www.market-talk.net/ 
