Σύμφωνα με την είδηση, μία από τις πιο εύπορες πόλεις του ρωσικού Βορρά, το πλούσιο σε αέριο Νόβι Ουρενγκόι, έκλεισε τα σύνορά του για όλους τους ξένους.
Αυτό θα γίνει μέσω διατάγματος - το οποίο ψηφίσθηκε κιόλας - και θα απαγορεύει την είσοδο σε κάθε ανεπιθύμητο επισκέπτη. Όταν κάποιος, λοιπόν, που δεν θέλουν να τους κάνει βίζιτα, θα πλησιάζει σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από την είσοδο της πόλης, θα τον πλησιάζουν - με διακριτική ευγένεια - μυστικοί αστυνομικοί, θα τον… φορτώνουν σε τρένο και θα τον στέλνουν από εκεί όπου ήρθε. «Γεια σου και αντίο σου»…
Με αυτόν τον τρόπο οι δημοτικές Αρχές της πόλης φιλοδοξούν, αφετέρου να πατάξουν την εγκληματικότητα - τα ποσοστά της οποίας άγγιξαν το 64%, το 2011 - αφετέρου, να ανακόψουν την όποια επίδοξη πορεία μεταναστών.
Αυτό, δεν είναι ένα νέο, σοβιετικό τερτίπι. Τα κλειστά σύνορα και οι «αμπαρωμένες πόλεις» ήταν μια από τις πρακτικές της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να μείνουν μακριά οι ξένοι που θα διέφθειραν τους ντόπιους. Τελικά, ήρθε η περεστρόικα και όλα άλλαξαν, ποιος θα ξεχάσει τον Γκόρμπι να διαφημίζει πίτσα γνωστής, δυτικής αλυσίδας;
Δυστυχώς, τέτοιου τύπου ειδήσεις αποτελούν βούτυρο στο ψωμί πολλών που ζουν ανάμεσά μας, οι οποίοι δεν έχουν απαραίτητα τη σωματική διάπλαση τρίφυλλης ντουλάπας, ούτε ξυρισμένους σβέρκους, ίσως και να μην ψηφίζουν κάπο�ο συγκεκριμένο κόμμα.
Στα γκάλοπ βγαίνουμε από τους πιο ξενοφοβικούς λαούς της Ευρώπης, ενώ υπάρχουν πολλοί που θα ισχυριστούν ότι δεν έχουν πρόβλημα με τους ξένους, αλλά ίσως να έχουν πέσει θύματα οιασδήποτε βίας που έχει προέλθει από αλλοδαπούς και να θέλουν έτσι να φύγουν όλοι οι μη Έλληνες. Σίγουρα θα έχετε ακούσει πολλές παρόμοιες, αφοριστικές απόψεις.
Η λύση, όμως, στην πάταξη της εγκληματικότητας, δεν μπορεί να έρθει κλείνοντας τα σύνορα μιας χώρας, αυτού του τύπου η απομόνωση δεν θα βοηθήσει κανέναν. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι υπαρκτό, αλλά τραβώντας πίσω σου την εξώπορτα της Ελλάδας κλείνεσαι στον εαυτό σου και μένεις να αναπνέεις την πιο δυσώδη, ξενοφοβική μούχλα.
Κι επειδή από χθες που εμφανίστηκε η είδηση θα υπάρξουν πολλοί που θα σκέφτονται το πώς θα ήταν να κλείναμε κι εμείς τα σύνορά μας, η άποψή μου είναι ότι το τελευταίο που θα μας χρειαζόταν τώρα, θα ήταν να κρατήσουμε αποστάσεις από τον έξω κόσμο.
Αυτές είναι, θεωρώ, επικίνδυνες πρακτικές και πρέπει να μείνουμε μακριά τους.
Αν η μαμά μου δεν είχε πάει σινεμά με τις φίλες της να δει το Αν του Παπακαλιάτη… Μάλλον ας το πιάσω από αλλού. Η μαμά μου είναι το προσωπικό μου Αθηνόραμα. Βλέπει σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά έργα της σεζόν! Επικοινωνώ μαζί της και παίρνω γραμμή. Φέτος για παράδειγμα υποκλίθηκε στο αυστριακής κοπής έργο Amour του Μικαέλ Χάνεκε με τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και την Εμανουέλ Ριβά που απέσπασε Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών…Εγώ να δεις! Συγκλο-νί-στη-κα! Μπορεί να ψυχοπονάς αλλά μη το χάσετε με τίποτα. Τι σιωπές! Προχθές το καστ της μπιρίμπας (κυρία Βέττα και �ίλες της) πήγε Παπακαλιάτη. Την επόμενη, στο γνωστό πρωινό τηλέφωνο, άκουσα την κριτική ως εξής «Το παιδί πρέπει να υποστηριχτεί… Κατ΄αρχήν θα δεις μια Πλάκα ασύλληπτης ομορφιάς… Θ΄ακούσεις μουσική… Ηθοποιούς!...», «Το έργο τι λέει;», «Έτσι τσακώθηκα και στο κομμωτήριο…Το έργο τι λέει; Πήγαινε παιδί μου, θα περάσεις καλά. Ένας νέος δημιουργός…Επιτέλους ας υποστηρίξουμε…». Πήγα. Και πέρασα καλά. Και γράφω.
Κατ΄αρχήν ένα ξάφνιασμα!...Η Πλάκα είναι πανέμορφη. Θ ΄αναρωτηθείτε ως Θεσσαλονικείς «καλά, πλάκα με κάνεις;». Λοιπόν ακούστε. Βλέποντας παλιές ελληνικές ταινίες συχνά λέμε «κοίτα πώς ήταν η Ομόνοια; Κοίτα πώς ήταν η Σταδίου;». Το σινεμά είναι κι ένα ντοκουμέντο τόπων. Δεν γνωρίζω ποιά χρονική στιγμή, πάντως οι έλληνες δημιουργοί αποκόπηκαν από τους εξωτερικούς χώρους, μιας πανέμορφης πατρίδας (πλην Αγγελόπουλου βεβαίως που ωστόσο το τοπίο είναι άχρονο). Ασυνήθιστο λοιπόν το μάτι μας να χαζεύει τη χώρα μας στις μέρες μας. Μαγική η Πλάκα!! Κι ας την περπατά� μονίμως. Πολύ ευχαριστήθηκα έναν φακό που μου την ξανα-υπέδειξε...Μακάρι έτσι κι όλη τη χώρα μας! Πολύ δε περισσότερο που έντυσε την εικόνα αλλά και όλο το έργο με μουσικές όλων των εποχών. Ταξιδάκι αναψυχής το έκανε. Όσο για τους ηθοποιούς; Ένας κι ένας. Σοφό το casting!...Μέχρι και ο σκύλος και το μωρό! Αυτά κι αν έχουν δυσκολία. Του βγάζω το καπέλο. Κωνσταντίνου-Κοντού. Παλιά πολύτιμη στόφα! Ιδίως η Μάρω Κοντού. Τέτοια άρθρωση, απλότητα ερμηνείας, τρυφεράδα! Και τόσο ευρηματικός ο τρόπος της παρουσίας τους στην πλοκή του έργου ως γέφυρα στο χρόνο. Όλοι οι ρόλο! ι ακόμα και οι πιο μικροί….Β.Χαραλαμπόπουλος για παράδειγμα. Ταλέντο! Κατάφερε με ελάχιστα λεπτά παρουσίας να δημιουργήσει ρόλο. Κι όπως εμφανίζεται στο πρώτο δευτερόλεπτο της ταινίας πραγματικά γραπώνει το ενδιαφέρον του θεατή αυτόματα. Η Θέμις Μπαζάκα ώριμη. Και η Μαρία Σολωμού πραγματική femme fatale.
Άφησα για το τέλος την πρωταγωνίστρια Μαρίνα Καλογήρου. Τι πλάσμα! Τι αέρινο πλάσμα! Και τι ηθοποιία! Πόσο χαίρεται ο Θεός όταν συναντάς την ομορφιά να περπατάει αντάμα με το ταλέντο! Τον Παπακαλιάτη δεν θα τον κρίνω ως ηθοποιό…Μια χαρά είναι στο συγκεκριμένο έργο, με όλη την συμβατικότητα της φράσης αλλά όχι να δρέψει και δάφνες…Άλλωστε έγραψε το σενάριο, σκηνοθέτησε την ταινία, εξασφάλισε χρήματα χωρίς κρατική επιχορήγηση…Νιώθεις ότι τα πάντα έχουν τη σφραγίδα του και το μεράκι του. Το νιώθεις το μεράκι και το κέφι. Μια παρατεταμένη εφηβεία στα πάντ�.. Χαλάλι του πέρα ως πέρα. Όσο για το έργο…Μια στιγμή και αλλάζουν όλα. Και αυτό το «όλα» θα το συναντήσετε ως «απ΄όλα έχει». Και στοιχεία θρίλερ και πλοκής και συναίσθημα και ρομαντισμό και ξενάγηση και υπαρξιακές ανησυχίες και Χρόνη Μίσσιο και αγριάδα και ζάχαρη και σεξ…Ένα περίεργο πράγμα…Όλοι οι έλληνες με τον ίδιο τρόπο δείχνουν το σεξ. Στάσεις και φως σκιά από γρίλλα! Επιμένετε «το έργο;»…Όπως είπε και η μάνα μου…Να πάτε να το δείτε. Αν μη τι άλλο για να ξεπεράσετε μια ενοχή. Η πιο μεγάλη ενοχή της εποχής μας. Όλοι έχουμε καταντήσει ενοχικοί! Στο ! να περνάς μια χαρά χωρίς περαιτέρω αναζητήσεις! Και να λες μετά έναν καλό λόγο για κάποιον που προσπάθησε. Τόσο απλά!...Μα τα απλά είναι δύσκολα.
Υ.Γ1 Αν η μαμά μου δεν πήγαινε Παπακαλιάτη μπορεί να μην είχα πάει κι εγώ. Αλλά κι ΑΝ η μαμά μου κι εγώ δεν πήγαινα Παπακαλιάτη θα είχε πάει η κόρη μου. Περικυκλωμένη! Το «παιδί πρέπει να υποστηριχτεί». Το λες και η εκδίκηση του Παπακαλιάτη.
Υ.Γ 2 Τα σπουδαία έργα τα κρίνεις με έναν απλό τρόπο. Πόσες μέρες μετά συζητάς τα ερεθίσματα που σου έδωσε το έργο. Μη λέμε και υπερβολές. Το ξεπεράσαμε εύκολα. Αλλά...Διατηρήσαμε ένα χαμόγελο για το εγχείρημα και τον δημιουργό του. Και ένα…Τι ωραία είναι η Πλάκα!
Ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης (ΓΒ) επιχειρεί εδώ ανασκευή της κριτικής που ασκήθηκε στο άρθρο του για την Θλιβερή Άλγεβρα της Επαναγοράς (εδώ), την οποία (κριτική) χαρακτήρισε ως «διαπόμπευση». Αναφέρεται σε σχόλια αναγνωστών στο protagon και σε περίοπτη θέση έχει τη δική μου ανάλυση (εδώ). Θα ξεκινήσω με κάποια διαδικαστικά.
<>Καθ' όσον με αφορά, στην κριτική μου περιορίσθηκα σε τρία συγκεκριμένα σημεία τα οποία χαρακτήρισα λάθη και ακροβατισμούς – χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς. Προσπερνώντας τα ευφυολογήματα περί μαρουλιών και τα υπονοούμενα περί ψυχολογικής ή επαγγελματικής επένδυσης στη δική του απάντηση θα έλεγα ότι επιθυμία και ευχή μου είναι να καταφέρουμε κάποτε να συζητάμε επί συγκεκριμένων ζητημάτων, με πραγματικά στοιχεία και όχι με προθέσεις, με γραμμές αντιπαράθεσης εκ των προτέρων, με επιλεκτικές ερμηνείες, ή αυθαίρετα στοιχεία. Γι' αυτό σταματώ εδ�! � την αναφορά μου στα διαδικαστικά. Στα δε παρακάτω θα περιοριστώ στα ζητήματα που αφορούν την επίμαχη θλιβερότητα της άλγεβρας.Επί της ουσίας
Η δική μου κριτική αφορούσε (α) τρία σημεία της ανάλυσης ΓΒ τα οποία χαρακτήρισα λάθη ή ακροβατισμούς και (β) την αντιμετώπιση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από περιορισμένη οπτική γωνία.
Υποχρεούμαι να τα πάρω με τη σειρά υπό το φως της ανασκευής από τον ΓΒ.
Τα τρία σημεία
Θα ακολουθήσω αντίστροφη πορεία, ξεκινώντας από το τελευταίο.
1. Ισχυρίσθηκα πως ο καμβάς του ΓΒ σχετι�ά με τον ενδεχόμενο ρόλο των hedge funds στην επαναγορά υφάνθηκε με βάση αυθαίρετα στοιχεία και συλλήβδην ένταξη των πάντων (πλην ελληνικών φορέων) στη συνομοταξία των τζογαδόρων. Στην ανασκευή του δεν αναφέρθηκε καν στο σημείο αυτό. Υποθέτω πως αποδέχεται την κριτική μου.
2. Χαρακτήρισα λανθασμένο τον χαρακτηρισμό της επαναγοράς ως κούρεμα €14 δισ των ελληνικών τραπεζών. Ενώ αρχικώς αναφέρθηκε σε διαγραφή με μια μονοκονδυλιά €14 δισ από τα βιβλία των τραπεζών, στην ανασκευή του αναφέρεται σε απώλεια δυνητικής ρευστότητας €6.5 δισ. Παραμένει αναπάντητ! ο το �! �ρώτημα «τι έχουν γράψει στα βιβλία τους οι τράπεζες; τι διαγράφουν και τι εγγράφουν με την επαναγορά;». Επιμένοντας στην άποψη περί κουρέματος (στη ρευστότητα πια, όχι στις αξίες) ισχυρίζεται πως τα ομόλογα PSI γίνονται δεκτά ως ενέχυρο με κάλυψη 70% της ονομαστικής αξίας. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι διαφορετική – πράγμα που μόλις επιβεβαίωσα (για κάθε ενδεχόμενο!) σε επικοινωνία με αρμοδίους (treasurers) δυο τραπεζών. Τα ομόλογα PSI ενεχυριάζονται με «κούρεμα» 10.5% επί της αγοραίας αξίας (market value) και όχι της ονομαστικής – υποχρεωτικά δε, σύμφωνα με τ� μεθοδολογία και διαδικασίες της ΕΚΤ. Δηλαδή, περίπου στο 25% (και όχι στο 70%) της ονομαστικής αξίας και η σχετική τραπεζική ρευστότητα είναι μόλις €3.5 δισ και όχι €10.5 δισ, όπως ισχυρίζεται ο ΓΒ. Το κούρεμα που βλέπει τώρα ο ΓΒ, λιγότερο από το μισό του αρχικού ισχυρισμού του, απλώς δεν υπάρχει - ακόμη και με όρους ρευστότητας αντί αξίας. Όσον αφορά το «κούρεμα επί των αξιών», εάν δεν τεκμηριωθεί η εγγραφή στα βιβλία των τραπεζών σε αξία €15 δισ, ή €10.5 δισ, ή οποιαδήποτε αξία διαφορετική από αυτήν που προβλέπει το IAS 39, απλώς δεν υφίσταται! Ο ισχυρισμός περί κο! υρέμ�! �τος από την επαναγορά εξακολουθεί να μη στηρίζεται πουθενά! Εν τω μεταξύ το κούρεμα της «διαγραφής με μια μονοκονδυλια από τα βιβλία €14 δισ», γίνεται «κούρεμα ρευστότητας €6.5 δισ», με την επίκληση κάποιας πολιτικής ενεχυριασμού! Έτσι ο ισχυρισμός περί κουρέματος σώζεται με το πέρασμα από τις αξίες στη ρευστότητα, αδιαφορώντας για τον υποδιπλασιασμό του μεγέθους του. Τώρα που τυχαίνει να μην υπάρχει τέτοια πολιτική ενεχυριασμού πώς θα εξελιχθεί το επιχείρημα;
3. Ερχόμαστε στο τι είπε το Eurogroup. Η απόφαση της 27/11 αναφέρεται «χαλαρά» στο ζήτημα της επανα�οράς. Την αναφέρει ως «ελληνική πρωτοβουλία», ως «πιθανή» και «ενδεχόμενη». Επίσης, στην απόφαση δεν αναφέρεται στόχος μείωσης του χρέους εδώ και σήμερα κατά €40 δισ. Τα ποσοτικά των στόχων έχουν προκύψει από διαρροές και ερμηνείες – όπως και το γεγονός πως κάθε άλλο παρά «χαλαρή» είναι η αντιμετώπιση της επαναγοράς. Οι διαρροές είναι από διαφορετικές πλευρές των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις συνιστώσες της τρόικας. Όμως δεν προκύπτει από πουθενά πως η επικρατούσα προσέγγιση της τρόικας είναι «κόβουμε ό,τι μπορούμε από δω κι από κεί κα�! � ό,τι! μας λείπει το παίρνουμε από την επαναγορά». Σημειώνω βεβαίως πως οι πολιτικά εύπεπτες περικοπές «από δω κι από κει» αθροίζονται σε μέγεθος μεγαλύτερο της εκτίμησης του ΓΒ, με βάση την οποία και με αντίστροφους υπολογισμούς, χαρακτηρίζει θλιβερή την άλγεβρα της επαναγοράς. Δεν ξέρω πόσο καταλυτική ήταν η παρέμβαση του Βαυαρού πρωθυπουργού μεσούντος του Eurogroup. Όμως, η επαναγορά χρέους δεν ήταν λύση-άλλοθι της τελευταίας στιγμής. Είχε τεθεί και στο προηγούμενο Eurogroup (το φιάσκο της 20/11) – είχαν δε κυκλοφορήσει ευρέως φήμες (διαρροές πάλι) περί πρακτικώς ανα�καστικής διαδικασίας (κούρεμα δηλαδή), με ενεργοποίηση ρητρών. Προοπτική την οποία κάποιοι – μεταξύ αυτών και ο γράφων – είχαν χαρακτηρίσει καταστροφική. Η απόρριψη του σεναρίου αναγκαστικής επαναγοράς (δεύτερο PSI) δείχνει στην κατεύθυνση εντολής «πάρτε €10 δισ δάνειο και φέρτε €30 δισ χρέους» και όχι «μας λείπουν €31 δισ χρέους, φέρτε τα από την επαναγορά». Πριν γίνουν γνωστοί οι όροι της δημόσιας προσφοράς είχα αναφερθεί στη μερική επιτυχία του προγράμματος επαναγοράς ως την πιο συμφέρουσα εξέλιξη για την Ελλάδα. (εδώ).
Ο ακροβατισμός του ΓΒ εν προκειμένω αφορά την αξιωματική αποδοχή της ερμηνείας της επαναγοράς ως back up για το μασκάρεμα του συμβιβασμού της 27/11 ως «οριστικής» λύσης. Ούτε καν ο Σόιμπλε μερικές ώρες μετά το Eurogroup δεν αναφέρθηκε στις αποφάσεις του ως λύση – τουναντίον, μίλησε για επόμενες ρυθμίσεις εν καιρώ.
Σ' αυτό που αναμφίβολα συμφωνούμε είναι η παρατήρηση πως η επαναγορά χρέους (από ιδιώτες πιστωτές) είναι υποκατάστατο κουρέματος (του επίσημου τομέα) – δεν συμφωνούμε στο «θλιβερό» υποθέτω. Η λεπτομέρε�α είναι ότι παίζει τον ρόλο του υποκατάστατου στη συγκεκριμένη συγκυρία με τον συμβιβασμό ΔΝΤ-Ευρωζώνης σε εξέλιξη, ενώ θα μπορούσε να είναι εργαλείο στα χέρια της ελληνικής πλευράς.
Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
Η ένεση κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα συνοδεύεται από την απαίτηση (ή επιθυμία, ή ευχή) ανάκτησής τους με την επανιδιωτικοποίηση. Εάν ήταν βέβαιη η ανάκτηση του συνόλου των κεφαλαίων σε τρία ή πέντε χρόνια, δεν θα συζητούσαμε καν. Το πρόβλημα είναι πως οι εκτιμήσεις της τρόικας μέχρι το καλοκαίρι (πριν αρχίσει η διαδικασ! ία αν! αδιάρθρωσης του τραπεζικού τομέα – ΑΤΕ, Εμπορική, ΕΤΕ/Eurobank, Credit Agricole, SocGen) ήταν πως μόνον €16 δισ από τα €50 δισ είναι ανακτήσιμα. Κάποιος (για την ώρα οι Έλληνες φορολογούμενοι) θα υποχρεωθεί να αναλάβει τη διαφορά των €34 δισ ως μακροπρόθεσμο χρέος. Ως εκ τούτου, η ανακεφαλαιοποίηση καλείται να ικανοποιήσει σειρά αλληλοσυγκρουόμενων στόχων, όπως: (α) ελαχιστοποίηση του μακροπρόθεσμου χρέους, (β) παροχή ρευστότητας στην οικονομία, (γ) προστασία της οικονομίας από ενδεχόμενη άντληση ρευστότητας, (δ) προστασία του ευρωσυστήματος. Όποιος θέλει μπορεί να θεωρεί όπως ο ΓΒ, πως δεν έχει σημασία ο τρόπος προσδιορισμού των αναγκών ανακεφαλαιοποίησης. Μπορεί με άνεση να αδιαφορεί και για τις επιπτώσεις αναδιαρθρώσεων ενεργητικού των τραπεζών – ευτυχώς η Ευρωζώνη δεν είναι ανάμεσα σ' αυτούς. Καλώς ή κακώς, η ανακεφαλαιοποίηση είναι και κανονιστική απαίτηση. Γι' αυτό έχει σημασία τι εγγράφει κάθε τράπεζα και πώς στα βιβλία της, τι είναι κούρεμα και τι δεν είναι. Γι' αυτό έχει σημασία και η φορορύθμιση ως «αντάλλαγμα» για την απώλεια δυνητικού οφέλους και κίνητρο για συμμετοχή στο πρόγραμμα επαναγοράς χρέους.
Υστερόγραφο
Ο ΓΒ ανακαλεί μια μεταξύ μας ανταλλαγή πριν από ενάμισι χρόνο (το τελευταίο σχετικό δικό μου εδώ) ισχυριζόμενος πως η «πραγματικότητά του» την οποία ελέγχω έχει επιβεβαιωθεί. Η ανταλλαγή αφορούσε την αξιοπιστία των προσομοιώσεων που παρουσίαζε σε σενάρια του τότε ΥΠΟΙΚ και της τρόικας. Στις προσομοιώσεις η εξέλιξη του χρέους εμφανιζόταν εκρηκτικώς εκρηκτική – πάλι, όμως, έμενε έξω ένα άλλο «βοήθημα»: τα €50 δισ ιδιωτικοποιήσεων. Δεδομένου ότι το μη βιώ�ιμο του χρέους δεν αμφισβητήθηκε και μετά τη διόρθωση των προσομοιώσεων, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ τι έχει επιβεβαιωθεί. Αναρωτιέμαι κατά πόσον η εγγενής εκρηκτικότητα του χρέους θα επιβεβαιωνόταν από τις προσομοιώσεις με τα σημερινά δεδομένα: προφίλ χρέους, όροι εξυπηρέτησης, προβλέψεις δανειακής σύμβασης.
1 εικόνα
Για τον Γιάνη Βαρουφάκη, η άλγεβρα της επαναγοράς του χρέους είναι θλιβερή. Για τον Γιώργο Προκοπάκη είναι κάθε άλλο παρά θλιβερή.
Εσείς τι λέτε; Διαβάστε τα επιχειρήματα με προσοχή και γράψτε την γνώμη σας.
Γιάννης Βαρουφάκης: Η θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς
Γιώργος Προκοπάκης: Η κάθε άλλο παρά θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς
Γιάνης Βαρουφάκης: Θλιβερής άλγεβρας συνέχεια
Γιώργος Προκοπάκης: Κάθε άλλο παρά θλιβ�ρή 2.0
Photo: Nick DeWolf Photo Archive (NDPA)/Flickr
1 εικόνα
Η αλήθεια είναι πως αποφεύγω όσο το δυνατόν περισσότερο τις επαφές με κάθε κρατική - δημόσια υπηρεσία. Η φοβία αλλά και αποστροφή μου δεν έχει να κάνει μόνο με τις αδυναμίες και τα προβλήματα που παρατηρώ πίσω από τα γκισέ. Έχει κυρίως να κάνει με το πόσο αγενείς είμαστε οι συναλλασσόμενοι πολίτες.
Δύο ημέρες τώρα έπρεπε να πάω από πολύ νωρίς το πρωί στην δική μου Εφορία. Είδα υπάλληλους οι οποίοι προσήλθαν ευλαβικά στην ώρα τους. Είδα και υπάλληλους όμως να καταφθάνουν με τριάντα ή σαράντα πέντε λεπτά καθυστέρηση. Είδα εργαζομένους να εξυπηρετούν και να εξηγούν απορίες με ενδιαφέρον αλλά και ευγένεια. Να κάνουν δύο και τρεις δουλειές παράλληλα. Είδα όμως και εργαζομένους να υποκρίνονται πως δουλεύουν ή να χρειάζονται είκοσι λεπτά για την ίδια εργασία που ο διπλανός τους χρειάζεται πέντε λεπτά. Είδα υπάλληλους ψυχρούς, απότομους και αδιάφορους./p>
Είναι άδικο όμως να τα ακούν συλλήβδην όλοι σε μια δημόσια υπηρεσία επειδή κάποιοι συνάδελφοι τους είναι προκλητικοί ή αργόσχολοι. Είναι πολύ κουραστικό και ιδιαίτερα τριτοκοσμικό να γίνεσαι μάρτυρας των κλασικών διαλόγων (εγώ σε πληρώνω - είστε τεμπέληδες – είστε άχρηστοι κλπ) που έχεις ακούσει όλες τις άλλες φορές που έχεις επισκεφθεί μια κρατική υπηρεσία.
Κυρίως όμως είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να παρατηρείς πόσο μικροπρεπείς και κουτοπόνηροι συνεχίζουμε να είμαστε ως πολίτες.
Άνδρες αλλά και γυναίκες εισβάλλουν πίσω από τα γκισέ ν�μίζοντας πως βρίσκονται στο γραφείο ή στο σπίτι τους. Καλοντυμένοι δήθεν εκλεπτυσμένοι κύριοι, οι οποίοι αργότερα επικαλούνται σπουδές στην Αγγλία, αγνοούν και προσπερνούν επιδεικτικά την ουρά προτεραιότητας μαλώνοντας σαν τα μικρά παιδάκια με τους υπόλοιπους. Περισσότερο «λαϊκές» φιγούρες ν' απευθύνονται με ύφος Υπουργού σε οποιονδήποτε υπάλληλο συναντούν μπροστά τους.
Ευτυχώς που υπάρχουν και εργαζόμενοι όπως η κ. Τ. Μ. που γνώρισα στην Εφορία μου. Μια ευγενέστατη και τυπικότατη υπάλληλος, η οποία με στωικότητα ανέχονταν τον κάθε τρελαμένο, δικαίως ή αδίκως, πολίτη. Εξυπηρετούσε κάθε περίπτωση με υπομονή, ψυχραιμία αλλά κυρίως με επαγγελματικότητα και φιλότιμο. Αυτούς τους δημόσιους υπαλλήλους πρέπει να προστατεύσουμε αλλά και να αναδείξουμε. Απλά αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό. Όπως αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο εμείς θα αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως πολίτες και όχι ως τσιφλικάδες στα χωράφια μας
Ο ένας στους δέκα εκπαιδευτικούς πάσχει από κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή που υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να τον οδηγήσει σε ανάρμοστη συμπεριφορά, αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος». Είτε μιλάμε για κατάθλιψη, φοβίες, και νευρώσεις, είτε για κάποια ψύχωση, δεν είναι καθόλου αμελητέα η πιθανότητα ο πάσχων που δεν ακολουθεί συστηματικά θεραπευτική αγωγή να εκδηλώσει συμπεριφορά επικίνδυνη για τον ίδιο (τοξικομανία, αυτοκτονία), ή το περιβάλλον του (σεξουαλική παρενόχληση, λεκτική και φυσική βία). Περιπτώσεις εμπλοκής εκπαιδευτικών σ� κυκλώματα πορνογραφίας και παιδοφιλίας σημειώνονται πλέον και στη χώρα μας.
Η δυσάρεστη αυτή πραγματικότητα ανάγκασε την κυβέρνηση να πάρει την απόφαση να στείλει στα σπίτια τους 8.500 εκπαιδευτικούς: από αυτούς οι 6.000 έχουν δηλώσει οι ίδιοι ότι πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα (ορισμένοι απλά για ν' αποφύγουν τη διαδικασία της διδασκαλίας) και οι υπόλοιποι 2.500 είναι περιπτώσεις που έφτασαν στα πειθαρχικά συμβούλια χωρίς να ληφθεί οριστική απόφαση για τα διαπιστωμένα παραπτώματά τους.
Οι αριθμοί προκαλούν σοκ. Πώς είναι δυνατόν, τόσοι συμπολίτες μας που πάσχουν από σοβαρά ψυχικά νοσήματα να καταλαμβάνουν θέσεις σε διάφορες �αθμίδες της εκπαίδευσης και να έρχονται σε καθημερινή επαφή με το πιο ευάλωτο τμήμα της κοινωνίας μας, τα παιδιά;
Η εξήγηση σε αρκετές περιπτώσεις είναι ίσως πιο απλή από ό,τι νομίζουμε. Χωρίς να αμφισβητώ ότι η πλειονότητα όσων επιλέγουν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού αγαπούν την επικοινωνία με τα παιδιά, έχουν ταλέντο στη διδασκαλία, κι επιθυμούν να μεταδώσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, υπάρχουν ορισμένοι που καταφεύγουν στην επαφή με τα παιδιά επειδή δυσκολεύονται με τις ευθύνες της ώριμης, ενήλικης επικοινωνίας. Η επιλογή τους δεν στηρίζεται στην αγάπη και στην ανάγκη προσφοράς, υποκινείται αντίθετα από συναισθηματικές (ή σεξουαλικές) καθηλώσεις π�υ δεν τους επιτρέπουν να έχουν ισορροπημένες σχέσεις με άλλους ενήλικες. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού τους προσφέρει εξουσία, τους κάνει να φαντάζουν σημαντικοί, ειδικοί, ακόμα και αυθεντία στο χώρο τους, μειώνοντας ως ένα βαθμό την ένταση και το άγχος της επικοινωνίας με τους συνομηλίκους τους.
Σε ακραίες περιπτώσεις, παιδόφιλοι που έχουν στόχο να χειριστούν και να εκμεταλλευτούν παιδιά προκειμένου να ικανοποιήσουν τις φαντασιώσεις τους, φροντίζουν να βρίσκονται όσο πιο κοντά στα παιδιά γίνεται, όσο πιο κοντά η αδιαφορία της πολιτείας και η αφέλειά ή η άγνοια των γονιών τούς το επιτρέπει.
Η τυπική διαδικασία ενός πειθαρχικού συμβουλίου που συνήθως τάσσεται υπέρ του εκπαιδευτικού ή απλά τον μεταθέτει σε διοικητική θέση, δεν αποτελεί λύση ούτε για το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε για τους πάσχοντες από ψυχικές ασθένειες που η πολιτεία 'εγκαταλείπει' χωρίς να τους προσφέρει την ψυχική θεραπεία που επειγόντως χρειάζονται.
Η έλλειψη αξιολόγησης των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων επιτρέπει δυστυχώς να ευδοκιμούν στα σχολεία και τα πανεπιστήμια της χώρας, όχι μόνο περιπτώσεις ανθρώπων που δεν πληρούν τα βασικά επιστημονικά κριτήρια (παράδειγμα, πανεπιστημιακοί με ελάχιστες ή ανύπαρκτες δημοσιεύσεις) αλλά και όσων θέτουν σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική υγεία των ανυπεράσπιστων μαθητών και φοιτητών.
«Ως συνδικαλιστικό κίνημα θα αντισταθούμε να μην περάσει η αξιολόγηση» διεμήνυσε πρόσφατα η ΟΛΜΕ: «... Αν το υπουργείο επιχειρήσει να εφαρμόσει την αξιολόγηση-χειραγώγηση θα βρει απέναντί του ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα!». Ελπίζω την επόμενη φορά που θα στοχοποιηθεί η διαδικασία εφαρμογής της αξιολόγησης, να λάβουμε υπόψη μας την υποχρέωση που έχουμε απέναντι στα παιδιά να τα προστατεύσουμε από όλους αυτούς που με διάφορους τρόπους επί σειρά ετών τα κακοποιούν χωρίς συνέπειες.
Εντο�ότατη ήταν η αντίδραση των υπευθύνων της ομάδας βόλεϊ του Ολυμπιακού προς τους αρμόδιους της τέλεσης του αγώνα...
Η κυβέρνηση της Γερμανίας, εν όψει της συζήτησης στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, εξέφρασε τη συμφωνία της...
