1 εικόνα
Επειδή το θέμα δεν είναι για λογοτεχνία, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Στο Αllou εδώ και μερικούς μήνες λειτουργεί το House of Fear (σπίτι του φόβου). Ένας χώρος με «Δέκα δωμάτια με διαφορετική τρομακτική θεματολογία, με ειδικό φωτισμό και εφέ σε μια διαδρομή... χωρίς επιστροφή...!» (από το site). Απ' έξω κόσμος πολύς. Ζευγαράκια, αντροπαρέες, γυναικοπαρέες και γενικά ποικιλία. Η αφόρητη ζέστη κάνει την αναμονή δυσκολότερη. Σιγά-σιγά πλησιάζουμε και είμαστε δεύτεροι σε σειρά όταν ο τύπος που είναι μακιγιαρισμένος και ντυμένος για να σε τρομάξει δεν είναι πλέον μπροστά και γενικά επικρατεί μια αναστάτωση.
Περιμένουμε χωρίς να γίνεται κάτι και βλέπουμε τον κόσμο να κατευθύνεται προς τη πίσω μεριά του κτιρίου. Κάποιος από τους ηθοποιούς έχει λιποθυμήσει στο καμαρίνι. Τον βγάζουν έξω, η νοσοκόμα του παίρνει τον σφυγμό, αυτός αρχίζει και συνέρχεται αλλά είναι αλλού. Ιδρώνει, έχει σύγχυση και μετά από λίγο κρυώνει τόσο που φοράει μακρυμάνικο. Κατά πάσα πιθανότητα θερμοπληξία.
Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά, μιλώντας με τους ηθοποιούς διαπίστωσα ότι έχουν ζητήσει air condition από τον Μάρτιο και η διοίκηση τους πάει από Δευτέρα σε Δευτέρα με αποτέλεσμα μέσα να έχει θερμοκρασία πάνω από 45 βαθμούς. Σε αυτά προσθέστε μακριά ρούχα τα οποία δεν είναι προσωπικά -που σημαίνει πολύς ιδρώτας που δεν είναι δικός σου-, έντονο μακιγιάζ, τεχνητός καπνός για 6 ώρες σε ένα χώρο που δεν κλιματίζεται καθόλου και δεν αερίζεται επαρκώς. Επίσης η μόνωση του κτιρίου είναι μηδαμινή καθώς είναι προκάτ για αυτό και πολλές φορές έχουν διαμαρτυρηθεί πελάτες οι οπ�ίοι φανταστείτε κάθονται μόνο 10 λεπτά μέσα.
Περισσότερη εντύπωση όμως μου έκαναν δύο πράγματα. Πρώτον, η στάση της διοίκησης του Allou που ούτε τυπικά δεν σταμάτησε έστω για σήμερα και μετά από κάτι τέτοιο τη λειτουργία. Και δεύτερον, η στάση των εργαζομένων εκεί ηθοποιών. Μετά από κάτι τέτοιο δεν απαίτησαν να μπει κλιματισμός, αλλά έκαναν μιάμιση ώρα διάλειμμα και συνέχισαν να δουλεύουν μέχρι τις 12.30, χωρίς να πληρωθούν υπερωρίες για 35 ευρώ μεροκάματο και για ένα ένσημο που δεν είναι καν στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Αυτή η λογική μόνο φόβο και άγχος προκαλεί για αυτά που έρχονται και θα πρέπει να ανεχτούμε για να μη μας πούνε κακομαθημένους, τεμπέληδες Έλληνες...(;)
*Ο Θοδωρής Σκυφτούλης είναι δημοσιογράφος.
Photo: bramvanlieshout
1 εικόνα
Αμέσως μετά την άφιξη μας από το νησί της Ικαρίας, μάθαμε τα δυσάρεστα νέα του θανάτου της δικής μου γιαγιάς, της γιαγιάς Σοφίας. Η γιαγιά ετών 86 μας είχε αφήσει για κόσμους άλλους, μακρινούς και ίσως πιο όμορφους από αυτόν εδώ, που είναι τόσο πρόσκαιρος. Στο ταξίδι για το χωριό στην Ήπειρο, κάπου κοντά στο Μέτσοβο, μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη γιαγιά που είχα γνωρίσει μια μέρα πριν στην Ικαρία και συγκεκριμένα στον Αρμενιστή. Εκείνη η γιαγιά ετών 98 όπως υπερηφανεύτηκε ο γιος της όταν του είπα ότι έχω και εγώ γιαγιά στην Ήπειρο αρκετά μεγάλη σε ηλικία, ζούσε τ� χειμώνα με την προσμονή να έρθει η Άνοιξη να βγει στο μπαλκόνι του καφενείου να ατενίζει το πέλαγος, και να χαζεύει τους περαστικούς και τους τουρίστες που θα κάθονταν στο Καφενείο για έναν ελληνικό καφέ, φτιαγμένο από τα χεράκια της κόρης της. Την άλλη μέρα θα πήγαινε στο πανηγύρι και μάλιστα με ποδήλατο αστειεύτηκε ο γιος της.
Η δική μου γιαγιά ζούσε τους χειμώνες για να έρθει η Άνοιξη να ξαναδεί τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της. Έφτιαχνε τραχανά και τυρί για να μπορούμε να πάρουμε μαζί μας όταν θα φεύγαμε πίσω για την Αθήνα. Ήταν μια καλοσυνάτη γυναίκα, γλυκός άνθρωπος, με τεράστια αποθέματα ανθρωπιάς και αγάπης για όλους. Βασανισμένη γυναίκα, που είχε δουλέψει πολύ στη ζωή της . Γι΄ αυτό τα τελευταία δύο χρόνια που ένοιωθε ανήμπορη λόγω των προβλημάτων υγείας που είχε, της είχε στοιχίσει πολύ που δεν μπορούσε πλέον να προσφέρει όπως έλεγε. Δεν δεχόταν εύκολα ότι τα γη�ατειά είχαν έρθει και ότι τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνούσε στο κρεβάτι.
Η γιαγιά της Ικαρίας δεν ξέρω πώς ακριβώς είχε περάσει τη ζωή της, αλλά αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως οι χαρακιές στο πρόσωπο πρόδιδαν ότι δεν είχε περάσει και πολύ εύκολα. Κάθε ρυτίδα και μια μικρή ιστορία, κάθε αυλακιά στο μέτωπο και ένας πόνος. Πολλά πρέπει να είχαν δει τα ματιά της όλα αυτά τα χρόνια. Άμα θα ξαναπάω στην Ικαρία θα πάω σίγουρα στο καφενεδάκι να την ξαναδώ. Ελπίζω να είναι εκεί και να έχει πιάσει τα 100 και να τη βρω να ατενίζει το Ικάριο.
Στη δική μου γιαγιά, εύχομαι καλό ταξίδι και ελπίζω εμείς τα εγγόνια της να έχουμε πάρει έστω και τη μισή από την ανθρωπιά της.
1 εικόνα
Το γιλεκάκι που φορείς
Εγώ στο έχω ραμμένο
μα το΄χεις αγορασμένο
Έδωσε 720 ευρώ. Από την τσέπη του. Προτίμησε να πάρει αυτό το αλεξίσφαιρο γιλέκο. Δύο κιλά με επίπεδο ΙΙΙ-Α που θα σταματήσει την πλειοψηφία των βλημάτων από όπλα χειρός όπως τα 9 mm και 44 magnum. Η ελαφριά θωράκιση προσφέρει προστασία μόνο από πιστόλια και κυνηγετικά όπλα. Ξέρει ότι οι συνθήκες ζωής στην Ελλάδα έχουν αλλάξει και ότι ίσως θα χρειαζότανε ένα καλύτερο. Αλλά σε επίπεδο προστασίας ΙΙΙ και IV, που επιτυγχάνεται με πλάκες τοποθετημένες σε γιλέκα επιπέδου ΙΙΙ-Α, το γιλέκο είναι βαρύτερο (4 κιλά) και πιο ακριβά. Η βασική διαφορά μεταξύ των επιπέδων ΙΙΙ κ�ι ΙV είναι ότι το επίπεδο IV σε προστατεύει και από στρατιωτικά διαμετρήματα. Έδωσε τόσα για τι θέλει να τον προστατευτεί πραγματικά και όχι σαν αυτό που του παρέχει η υπηρεσία του. Το φτηνιάρικο και άχρηστο. Το θέλει για την καθημερινή δραστηριότητα του. Για τις δουλειές της υπηρεσίας του. Το φορεί όποτε η κατάσταση το απαιτεί. Δηλαδή στις περιπτώσεις των κλοπών ή των επιθέσεων με όπλα. Άλλωστε προσφέρει και προστασία από μαχαίρι και ενάντια σε σπασμένα γυαλιά. Ένα κάρφωμα με βελόνα έχει ως αποτέλεσμα το σπάσιμο της βελόνας και στις περισσότερες περιπ�! �ώσε� �ς ένα γιλέκο χωρίς καμία ζημιά. Φοβάται πολύ επειδή ξέρει ότι ο παραβάτης, ο εγκληματίας μπορεί να τον φάει με μία ριπή. Να τον σκοτώσει! Ποτέ στις διαδηλώσεις. Εκεί άλλωστε πρέπει να τρέξει γρήγορα. Να προλάβει να μην τον κάψουνε ή να τον σακατέψουνε. Οι διαδηλωτές με τα καδρόνια και τα Μολότοφ.
Δυσκολεύτηκε λίγο να το αγοράσει. Πολλά τα λεφτά και ο μισθός του λίγος. Το έψαξε πολύ το πράγμα. Ανακάλυψε ότι σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου παράγουν τέτοια (Αργεντινή, Ρωσία, Ουκρανία, Βουλγαρία, Χιλή, Κολομβία, Βραζιλία, Περού, Βέλγιο, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Φιλιππίνες και Μαλαισία) και όχι το Ισραήλ. Μπήκε στην διαδικασία να αγοράσει ένα καλό αλεξίσφαιρο γιλέκο επειδή τον έφαγε η γυναίκα του. Κάθε δύο και πέντε του υπενθυμίζει ότι είχε άγιο την τελευταία φορά. Τότε, που κυνηγούσε μόνος του, 4 κακοποιούς, που είχανε Καλάσνικοφ και που του έκαναν σουρωτήριτο αυτοκίνητο. Τον έσωσε η εργαλειοθήκη που είχε στο πορτμπαγκάζ, πίσω από το κάθισμά του. Το έμαθε μόνο όταν τελείωσε το συμβάν και μετρήσανε, μέσα στο κουτί 12 βλήματα.
Το γιλέκο το΄χει αγορασμένο, θα τον προστατέψει την επόμενη φορά που θα βγει για δουλειά; Πρέπει να το φορέσει 8 ώρες αλλά μπορεί να το κάνει συνέχεια; Πότε θα καταλάβει ότι είναι η επικίνδυνη στιγμή; Θα προλάβει;
Είναι αυτονόητο να έχουμε – σαν λαός – στο στόχαστρο όχι «το» δημόσιο αλλά κάθε είδους δημόσιο, όπως είναι σχεδόν «φυσιολογική» η αντίδραση μας στις δυσλειτουργίες αλλά και κακοδαιμονίες των ιστοριών «δημόσιας τρέλας». Πόσο «φυσιολογική» όμως και «αυτονόητη» είναι η ιδιωτικοποίηση των λύσεων, ή αλλιώς, η «λύση της ιδιωτικοποίησης»;
Δεν θά 'μασταν εκτός θέματος – κρινόμενοι ακόμη και από τους θιασώτες της ιδιωτικοποίησης – αν φέρναμε δυο παραδείγματα από την ελληνική αλλά και παγκόσμια πρακτική των ιδιωτικοποιήσεων. Το πρώτο αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και το δεύτερο τα συστήματα υδροδότησης.
Πριν περίπου δυο χρόνια είχε προβληθεί – μετά ηλεκτρικών φανών και φωτοβολταικων λαμπάδων- η απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας και η προοπτική της πράσινης ανάπτυξης με ταχύτητα στο φουλ για «Δανία του Νότου». Τα δυο, πιο γνωστά φυντάνια αυτής της – ελληνικού, ελληνικότατου τύπου- ανάπτυξης ήταν οι δυο γνωστότερες εταιρείες HELLAS POWER και ENERGA, και οι οποίες μέσω προκαταβολών από τους έλληνες συνδρομητές συγκέντρωσαν περίπου 136 εκατομμύρια παραγωγικότατα ευρώ και αφού τα «πάρκαραν» -αναπτυξιακά- σε Ελβετικές Τράπεζες κήρυξαν αναστολή εργασιών μέσ� πτώχευσης.
Στο δεύτερο παράδειγμα, αυτό του συστήματος υδροδότησης, το παρατηρητήριο των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον τομέα, CORPORATE EUROPE OBSERVATORY (CEO) παρατηρεί πως μετά την άνθηση της ιδιωτικοποίησης την δεκαετία του 1990 – ως στρατηγικής των «επενδυτών» δηλαδή του πολυεθνικού κεφαλαίου – παρατηρείται μια εντονότατη τάση «επαναδημοτικοποιησης» των συστημάτων ύδρευσης και αποχέτευσης με κλασσικότερο -ή γνωστότερο- αυτό του Δήμου του Παρισιού, μετά την αποτυχία των δυο εταιρειών SUEZ και VEOLIA να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους αλλά και την επιτυχημένη εξ�ικονόμηση 35 εκατ. ευρώ από την δημοτική –πλέον- επιχείρηση και την μείωση της τιμής του νερού κατά 8%. Γεγονός που έχει αναλογίες και σε άλλες χώρες όπως την Ιταλία, όπου οι πολίτες απέρριψαν την ιδιωτικοποίηση του νερού με ποσοστό 95% αλλά και την Γερμανία όπου η λειτουργία της υδροδότησης είναι δημόσια σε συντριπτικό βαθμό.
Αν λοιπόν οι υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης των κοινωφελών αγαθών επιμένουν ας μας απαντήσουν σε μερικές απλές, απλούστατες, μάλλον παιδαγωγικές ερωτήσεις:
Α) Ποια είναι η σημερινή αξία των σημερινών δημοσίων επιχειρήσεων και ποια η τιμή πώλησης τους; (Προφανώς, γνωρίζουν πως δεν ταυτίζονται…).
Β) Ποια η τιμολογιακή πολιτική που θα ακολουθησουν όσον αφορά την τιμή των αγαθών που θα προσφέρουν;
Γ) Ποια η πολιτική «ποιότητας» την οποία θα προσφέρουν, αν π.χ. λάβει υπόψη κάποιος την Βρετανική πολιτική ιδιωτικοποίησης της υδροδότησης της περιόδου 1989-1993 και η οποία κατέληξε στην αύξηση της τιμής του νερού κατά 245% -έως το 2006- και την πανθομολογούμενη πτώση της ποιότητας;
Δ) Υπάρχει «τάξη επενδυτών» που θα αναλάβει το εγχείρημα ή –αντιθέτως- θα έχουμε «ομάδες κλεπτοκρατων» που αφού αγοράσουν φιλέτα αντί πινακίου φακής θα αφήσουν το τραπέζι γεμάτο αποφάγια;
Ε) Η σημερινή συγκυβέρνηση –λαικοδεξιων, νεοφιλελευθέρων, δημοκρατικών αριστερών (της σοβαρής, ευπρεπούς, καλλιεργημένης, δημιουργικής κλπ.κλπ. αριστερας) και σοσιαλδημοκρατών βαλκανικού τύπου που παριστάνουν μανιωδώς τους ευρωπαϊστές- θα χρησιμοποιήσει νομοθετικές πρωτοβουλίες για να υλοποιήσει τις ιδιωτικοποιήσεις ή θα συνδυάσει τον φιλελευθερισμό με τον ωμό αυταρχισμό λογω των σίγουρων αντιδράσεων που θα συναντήσει; Μήπως ο αντικοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, «ανώτατο στάδιο του φιλελευθερισμού», ζητήσει την βοήθεια του «αδελφού κόμματος�- και το οποίο κόμμα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας οι ακραιφνείς φιλελεύθεροι, δεξιού ή (ψευδο)σοσιαλδημοκρατικου πρόσημου - για να εφαρμόσει την πλέον σκληρή και ταξική νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων δεκαετιών;
*Ο Ηλίας Ν. Παπαναστασίου είναι αρθρογράφος - οικονομολόγος, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Lund (Σουηδία).
Τι περιμένουν να δουν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ από τον Άγγλο μεσοεπιθετικό, Μπαρνς, στο φιλικό με τη Μονς
Για το πότε θα είναι έτοιμος: "Όταν έμαθα για το ενδιαφέρον του ΠΑΟΚ σταμάτησε τις διακοπές μου και ξεκίνησα προπονήσεις με την πρώην ομάδα μου στη Νότια Αφρική. Όταν ήρθα στην Ολλανδία για να μπω στην προετοιμασία του ΠΑΟΚ δεν ήμουν στο μηδέν. Τώρα συνεχίζω με την υπόλοιπη ομάδα και σύντομα θα φθάσω στο επίπεδο που θέλω".
Για το τι ξέρει για τον ΠΑΟΚ: "Είχα καλές πηγές. Πήρα καλές πληροφορίες από τον Μουν και τον Σάλμον. Ήμουν τυχερός που έχουν παίξει στον ΠΑΟΚ και ήταν οι πιο κοντινοί σε εμένα άνθρωποι, μια και με τον Μουν έκανα μαζί προπονήσεις πριν λίγες ημέρες, ενώ με τον Σάλμον ήμασταν κάποτε στο ίδιο δωμάτιο στην ομάδα. Αυτοί μου είπαν για τον ΠΑΟΚ και τον κόσμο του, αλλά και για το μέρος που θα ερχόμουν".
Για την επιλογή του να έρθει στον "Δικέφαλο": "Είδα ότι πρόκειται για μία ομάδα η οποία τερμάτισε 3η στην κανονική διάρκεια του ελληνικού πρωταθλήματος. Είδα επίσης ότι είχε πολύ αξιόλογες πορείες στο Europa League τα τελευταία χρόνια. Διαπίστωσα ότι πρόκειται για ομάδα με σπουδαία δυναμική και με μεγάλες δυνατότητες. Κατάλαβα ότι στον ΠΑΟΚ θα έχω την ευκαιρία να συνεργαστώ με ποιοτικούς παίκτες και να ανέβω επίπεδο".
Για τον αγώνα Τότεναμ-ΠΑΟΚ: "Ο ΠΑΟΚ προσπάθησε πολύ και πήρε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. Αυτό εμπνέει τον οποιονδήποτε να γίνει μέλος της ομάδας".
Για τα μηνύματα των οπαδών του ΠΑΟΚ μέσω του Facebook: "Αυτό είναι κάτι το οποίο πραγματικά δεν το έχω ξαναδεί. Αρχικά μου το είπε ο εκπρόσωπός μου. Είδα με μεγάλη έκπληξη τα σχόλια και είναι τιμή για εμένα όλα αυτά που γράφτηκαν. Πραγματικά νιώθω κολακευμένος".
Για τους στόχους του: "Όταν είσαι ήδη σε ένα επίπεδο ψάχνεις το κάτι παραπάνω. Εμείς πρέπει να επικεντρωθούμε σε μικρούς καθημερινούς στόχους".
Για τον ανταγωνισμό στο κέντρο της άμυνας: "Τέτοιου είδους ανταγωνισμός είναι μία υγιής διαδικασία που σε οδηγεί σε ένα καλύτερο επίπεδο. Δεν υπάρχει εγγύηση για οποιονδήποτε ότι θα κερδίσει θέση στο βασικό σχήμα".
Για το φιλικό με την Οτελούλ: "Ήταν το πρώτο παιχνίδι μου μετά από δύο ημέρες προπόνησης. Δεν είμαι απογοητευμένος αφού ήταν η πρώτη συμμετοχή σε μία ομάδα με νέους συμπαίκτες".
Για το ρόστερ του ΠΑΟΚ: "Προφανώς υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες στον ΠΑΟΚ. Σαφώς όμως ξεχωρίζω τον Πάμπλο Γκαρσία για όλη την εμπειρία που έχει και όσα προσφέρει. Μου αρέσει και ο Κατσικάς που παίξαμε μαζί και έχει ωραία χαρακτηριστικά για την θέση".
Για τα συν και τα πλην του σαν παίκτης: "Ο αμυντικός πρέπει να έχει πνεύμα νικητή. Ένας προπονητής μου είπε και μου έμεινε ότι οι επιθετικοί φέρνουν τις νίκες και οι αμυντικοί τα πρωταθλήματα. Πρέπει να βελτιωθώ σε όλους τους τομείς. Και στην τεχνική μου και στη νοοτροπία μου".
Για το στυλ παιχνιδιού του ΠΑΟΚ: "Όταν πας σε άλλη χώρα χρειάζεσαι γενική προσαρμογή. Αυτό που ζητάει ο προπονητής δεν είναι ξένο για εμένα. Έχω παίξει κάτι παρόμοιο με τον Πίτσο στη χώρα μου".
Για τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του: "Στη Νότιο Αφρική κέρδισα τρεις τίτλους στα τρία πρώτα χρόνια με την Σούπερσπορ Γιουνάιτεντ. Τις δύο τελευταίες σεζόν έγινα και ο νεότερος αρχηγός στην ιστορία της ομάδας. Από εκεί και πέρα το γκολ που πέτυχα στο παγκόσμιο κύπελλο κόντρα στην Γαλλία, είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου".
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ 
Δεν ξέρουμε αν το έχετε προσέξει, αλλά σήμερα είναι Παρασκευή και 13… Κάποιοι θα πείτε, «ε και; Τι έγινε;»… 
