Ο Γλέζος ξαναχτύπησε! Το χρήμα δεν είναι το παν στη ζωή! Τον άκουσα – «με τα ίδια μου τα αυτιά» που λένε ...
και οι πετυχημένοι ρεπόρτερ. Ήμουν στον δρόμο εκείνη την ώρα και εκείνος ήταν σε ένα παράθυρο στην τηλεόραση. Όχι παράθυρο ακριβώς, σύνδεση με το γραφείο του. Άλλωστε στην τηλεόραση το έχουμε γυρίσει το τροπάρι και είμαστε πλέον «αντιστασιακοί».
Τι τεμενάδες κάνουμε δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Αν και μάλλον το τροπάρι είναι ίδιο. Με τα κόμματα εξουσίας στο παρελθόν με τα (αριστερά) κόμματα εξουσίας στο παρόν. Έλεγα όμως για τον Γλέζο. Το χρήμα δεν είναι το παν! Η φράση του λειτούργησε σαν μαγνήτης γύρω από την υπαίθρια τηλεόραση. Τα κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι την επόμενη φράση του, έγιναν χρόνος ακίνητος.
Ένα νεαρός πήρε το σπρέι και άρχισε να γράφει. «Το χρήμα δεν είναι το παν στη ζωή – το πολύ χρήμα είναι».
Ένας γέροντας άρχισε να απαγγέλει Χιώτη.
«Το χρήμα δεν το λογαριάζω
τα δυο σου μάτια σαν κοιτάζω
δυο μαύρα μάτια σαν κι αυτά
αχ δεν τα βρίσκω με λεφτά»
Σε χροιά Παγιουμτζή (Τεμπέλη στο παρατσούκλι) βεβαίως, και όχι Νταλάρα.
Μια δεσποινίς τραβούσε τον αρραβωνιάρη της στα έγκατα ενός πολυκαταστήματος.
Ένας γιάπης έκανε λοταρία τις πιστωτικές του κάρτες. Λουλούδια φύτρωναν τον οδόστρωμα, ένα νέο Γούντσκοκ γεννιόταν στην καρδιά της Αθήνας. Και αυτά που έβλεπα γύρω μου δεν ήταν βιτρίνες αλλά σπηλιές στα Μάταλα. Χίπηδες τραγουδούσαν Τζόαν Μπαέζ «I shall be released».
Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν. Και το τέλος ήρθε μαζί με την συνέχεια από το στόμα του Γλέζου. «Το χρήμα δεν μπορεί να κανονίζει τις τύχες ενός λαού. Δεν μας ενδιαφέρει αν θα είμαστε ή όχι στο ευρώ». Ο νεαρός παραδόθηκε οικειοθελώς στην διμοιρία που παραφύλαγε στην γωνία. Ο γέροντας ζήτησε μια καρέκλα και ένα ποτήρι νερό. Η αρραβωνιάρα έτρεξε να προλάβει τις τράπεζες ανοιχτές. Ο γιάπης έψαχνε τους Φαινάλσιαλ Τάιμς στον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Οι χίπηδες ξανακύλησαν στα σκληρά.
Τελικά νομίζω ότι ήταν λάθος μας που δεν δεχτήκαμε την προηγούμενη πρόταση του Μανώλη Γλέζου (αυτήν που είχε κάνει το περασμένο Σάββατο στο MEGA). Θα δίναμε εθελοντικά 100ε κεφαλικό φόρο ο καθένας το μήνα, θα φορολογούσαμε 75% τους πλούσιους που παίρνουν 20.000 ετησίως (δηλαδή όσους παίρνουν 1.666 μηνιαίως – νά' τος ο εωσφόρος κρυμμένος) και θα τελείωνε εκεί το πράγμα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί έστω και τώρα «το ευρώ δεν είναι απαραίτητο». Αλλιώς ακολουθούν ακόμη πιο ριζικές λύσεις. Ας πούμε: το φαϊ είναι απαραίτητο; Το νερό; Το φως; Άντε γιατί πολύ μέσα στην πολυτέλεια σάς βλέπω (κροίσοι των 1.666 μηνιαίως).
πηγή;http://www.protagon.gr
