Από παιδάκι τόσο δα μικρό...
Παράπονο δεν είχα, έζησα πολλά παιχνίδια, όλα από τα επίσημα, καθώς ο πατέρας μου ήταν προσωπικός φίλος του προέδρου της ΑΕΚ, Γιάννη Καρρά. Μου λεγε: "Τι με τραβάς εμένα έναν Εθνικό στη Ν. Φιλαδέλφεια, δεν μπορώ να καταλάβω". Ποτέ δεν του απαντούσα, την απάντηση την ήξερε. Το μόνο που τον ρωτούσα: "Πως το βλέπεις το ματς; Θα κερδίσουμε;" Με την μικτή κόσμου να παίζαμε, πάντα την ίδια απάντηση μου έδινε: "Ε ναι, ΑΕΚ είσαι, θα χάσεις μωρέ Βαγγέλη;!"
Λίγο υπομονή, τελειώνω. Από το '95, η επαφή μου με την ΑΕΚ, ήταν μέσω του πρώτου παρατηρητή στην Ελλάδα, του Τάκη Φιλιππόπουλου(οικογενειακός φίλος). Κορυφαίος, έμπαινε πάντα στα ντέρμπι και στις μεγάλες ομάδες. Με τον κ. Τάκη δεν έβλεπα το ματς από τις κερκίδες, αλλά πατούσα στα ιερά χώματα του Νίκος Γκούμας καθώς καθόμουν στον πάγκο των διαιτητών. Δίπλα στην ΑΕΚ μου! Απίστευτο συναίσθημα!
Σαν σήμερα θυμάμαι την 1η Φεβρουαρίου του 1998. "Είσαι έτοιμος για αύριο;" μου είπε ο κ. Τάκης από το τηλέφωνο. "Πανέτοιμος!" απάντησα. Στις 2/2/98 η ΑΕΚ υποδεχόταν τον Ολυμπιακό, στην δεύτερη εμφάνιση του Ντούσαν Μπάγεβιτς με άλλη φόρμα.
Ήταν το πρώτο μου ματς που είχα αγχωθεί δύο βδομάδες πριν. Αμφίβολος ο Ντανιέλ Μπατίστα, αμφίβολος ο Ντέμης Νικολαΐδης. Τα είχα βάλει με θεούς και δαίμονες... Με είχαν καθησυχάσει κάπως οι εκτιμήσεις των γιατρών πως θα παίξουν με ένεση.
Τελειώνω... Το ματς ξεκίνησε, μέσα Ντέμης - Ντανιέλο! Τα μάτια μου καρφωμένα πάνω τους! Δεν μπορούσαν, καθόλου! Το ημίχρονο τελειώνει, 0-0. Ένα τέταρτο άγχος. Έξω οι ομάδες για το δεύτερο ημίχρονο, ψάχνω τον Ντέμη, πουθενά. Βλέπω δίπλα μου σηκωμένους Μαρσέλο Βεριντιάνο και Γιώργο Δώνη. Η ψυχολογία μου στο μηδέν... Τον πήγαινα τον βραζιλιάνο, αλλά... Έξω ο Ντέμης; Έξω ο Ντανιέλο; Αυτό ήταν, χάσαμε.
"Μικρέ έλα πίσω"
Το γήπεδο, μόλις άκουσε τις αλλαγές άρχισε να κοχλάζει γιατί εκείνη την στιγμή η ΑΕΚ είχε ανάγκη τον κόσμο της. 66ο λεπτό... Ο Δώνης κάνει κούρσα από τα δεξιά, δεν βλέπω, σηκώνομαι από τον πάγκο και πατάω στο κεραμιδί χώμα του Γκούμας. Φτάνει στην γραμμή του άουτ, γυρνάει στην μικρή περιοχή... Μαρσέλο... ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ.
Μέχρι να συνειδητοποιήσω το συναίσθημα απίστευτης ευφορίας που έχει κυριεύσει όλο μου το σώμα, ένα χέρι με πιάνει στοργικά στο κεφάλι: "Μικρέ, έλα πίσω". Είχα μπει στο γρασίδι, λίγο πριν την πλάγια γραμμή και ο τέταρτος με μάζευε... Τι απίστευτο συναίσθημα Θεέ μου; Η ΑΕΚ νίκησε, εγώ πρέπει να κοιμήθηκα μεταξύ 5 και 7 το πρωί. Σηκώθηκα σαν τρελός για να πάω σχολείο. Η μάνα μου κάγκελο... Βλέπετε το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν το φόρτε μου.
Φυσικά δεν ήθελα να πάω σχολείο, αλλά να πάω να πάρω εφημερίδες. Δεν μπήκα πρώτη ώρα, διάβασα την Ώρα, το Sportime και το Φως. Όλα όμως ήταν ένα "σκοτεινό" σχέδιο... καζούρας. Κρέμασα τις εφημερίδες σαν σε περίπτερο, χτύπησε το κουδούνι και βγήκαν οι "ερυθρόλευκοι" φίλοι μου... "Δεν θα διαβάσετε σήμερα αθλητικά;" Φώναζα σε όλο το προαύλιο... Γέλαγαν μέχρι και οι καθηγητές που έβγαιναν από τις αίθουσες για να πάνε στο γραφείο. Απίστευτη χαρά, απίστευτη περηφάνια για ένα παιδί 15 ετών, που ζούσε στον μικρόκοσμο του.
Έζησα αρκετά δύσκολες στιγμές στη ζωή μου, όπως ο κάθε άνθρωπος. Ο καθένας ζει τον δικό του Γολγοθά, μόνο που εγώ είχα συντροφιά την ΑΕΚ και στα δύσκολα κάποιες φορές μου έπαιρνε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου, με στιγμές όπως αυτή που σας περιέγραψα. Με στιγμές όπως με τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου, όπως με τη Μπαρτσελόνα στο Γκούμας που νόμιζες πως ήταν το γήπεδο στην κόλαση... Μόνο καπνός και φωτιά φαινόταν! Με τη Μίλαν, με τα εγχώρια ντέρμπι, με τους λιγοστούς τίτλους που κατέκτησε από το '94 και μετά. Ήταν πάντα εκεί... Για αυτό ορκίστηκα να είμαι πάντα στο πλευρό τ�ς!
Και τώρα που με χρειάζεται, τι;
Και τώρα τι κάνω που ο χρόνος της τελειώνει; Τώρα που το "σπίτι" μου (ΑΕΚ) έχει πιάσει φωτιά και καταστρέφεται (υποβιβάζεται) τι θα κάνω; Όπου για να πιάσει φωτιά, έβαλα και εγώ το χεράκι μου, ανοίγοντας την πόρτα σε "ξένους" (μέτοχοι-αμέτοχοι) που με τη δική μου ανοχή έκαναν ότι έκαναν... Και από κάποια στιγμή και μετά και ενώ έβλεπα την καταστροφή, έφυγα από το "σπίτι" μου και άρχισα να απομακρύνομαι. Αρχικά πήγαινα κάθε 15 (γήπεδο) να δω τι συμβαίνει, δεν μ' άρεσε αυτό που έβλεπα και έφευγα. Δεν έκανα κάτι να το σταματήσω, όπως είχα κάνει το 2004 σε αντίστοιχη καταστ�οφή. Επέλεξα να απομακρυνθώ και να αφήσω "ξένους" (μέτοχους-αμέτοχους) στο "σπίτι" μου. Και όλο και περισσότερο απομακρυνόμουν.
Και το μόνο που έκανα ήταν να μαθαίνω τι συμβαίνει και να ασκώ κριτική από τον καναπέ που με φιλοξενούσε και το πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή. Και συνήθισα σε αυτό. Και δεν ξαναπήγα στο "σπίτι" μου. Και ενώ έβλεπα ότι αυτό που μου δείχνουν δεν μπορεί να είναι αλήθεια, αντί να πάω να δω από κοντά τι συμβαίνει, προτιμούσα να κάτσω γρήγορα στον υπολογιστή, να ασκήσω κριτική, όπως θα έκανε ο κάθε "γείτονας" (αντίπαλοι) μου... Έγινα ξένος για το ίδιο μου το "σπίτι".
Και μια μέρα μου είπανε: "Βαγγέλη, αυτοί που ήταν μέσα στο σπίτι σου, βάλανε φωτιά, γκρεμίζεται". Δεν το πίστεψα. "Τι γκρεμίζεται ρε παιδιά, δεν γίνεται αυτό, θα έρθει η "πυροσβεστική" (ΕΠΟ - κράτος - Superleague), σιγά μην γκρεμιστεί", τους είπα και μου απάντησαν: "Όχι, είναι αλήθεια, κανείς δεν ενδιαφέρεται, αυτοί που ήταν μέσα έφυγαν και το σπίτι σου σε λίγες μέρες θα γκρεμιστεί. Δεν ασχολείται κανείς. Κάνα δύο "τρελοί"(Μαύρος, Ντέμης) είναι απ' έξω και φωνάζουν να βοηθήσει ο κόσμος, αλλά δεν ασχολείται κανείς..."
Να της δώσουμε το χέρι
Και σκέφτομαι: "Τώρα τι θα κάνω; Θα το αφήσω να καεί, να "γκρεμιστεί"(υποβιβασμός) και μετά σιγά σιγά θα προσπαθήσω να το ξαναφτιάξω; Ναι ρε παιδιά αλλά πρόκειται για "έπαυλη"(ΑΕΚ), ποιος μου εγγυάται ότι θα καταφέρω το ίδιο σε λίγα χρόνια; Με τι λεφτά; Και σε πόσο θα γίνουν αυτά; Ποιος μου το εγγυάται; Όχι ρε διάολε, σε αυτό το "σπίτι" έζησα τα παιδικά μου χρόνια, μεγάλωσα, ανδρώθηκα, έκλαψα για αυτό το σπίτι, πόνεσα, μάτωσα, δάκρυσα, γέλασα... Έτσι θα το αφήσω με περίσσια αναισθησία να το μου το "γκρεμίσουν"; Ποιοι; Οι "ξένοι";
Το αποφάσισα... Πρώτα θα τρέξω να σβήσω τη φωτιά, να το σώσω, να μπορέσω να το αναστυλώσω και εν συνεχεία θα ψάξω για τους υπεύθυνους. Ποτέ όμως δεν πρόκειται να τους αφήσω να ευχαριστηθούν με το γκρέμισμα του "σπιτιού" μου, ποτέ. Θα προσπαθήσω να το σώσω και αν δεν τα καταφέρω τουλάχιστον θα έχω την ηθική ικανοποίηση, ότι στις τελευταίες του στιγμές, δεν κάθισα ούτε σε καναπέ, ούτε σε πληκτρολόγιο, αλλά ήμουν απ' έξω και πάλευα με τις φωτιές. Αρκετά...
Μετά λοιπόν από τις στιγμές που αναπολώ στην παιδική μου ηλικία με την ΑΕΚ και την αυτοκριτική που έκανα μέσα από έναν παραλληλισμό, έρχομαι και σε ρωτάω φίλε ΑΕΚτζή: "Γιατί της γυρνάς την πλάτη; Μήπως ήρθε η ώρα να της δώσεις το χέρι; Δεν έχει πολύ χρόνο μπροστά της. Δική σου ήταν πάντα, όχι δική τους. Δική σου ήταν η ΑΕΚ! Ποτέ δεν θα ανήκει σε αυτούς. Πάντα η ΑΕΚ ήταν, είναι και θα είναι ο κόσμος της! Ας της δώσουμε το χέρι τώρα, να τη σώσουμε και ας υποσχεθούμε ότι... "Μόνη ξανά δε θα σε αφήσουμε"!
