Για όσα γράφτηκαν για τον "παχυλό" μισθό της από την ΕΡΤ
Γράφτηκε σε πρωτοσέλιδο -και φυσικά μεταφέρθηκε στα blogs- ότι λάβανα ως αμοιβή για την εκπομπή στην ΕΡΤ 100.000 ευρώ το μήνα. Η πραγματικότητα: 3.200 ευρώ το επεισόδιο. Αμοιβή για τη δημοσιογραφική ομάδα, την παρουσίαση, τα κείμενα και την υπεραξία 15 χρόνων δουλειάς! Επί 10 επεισόδια το χρόνο, μας κάνουν 32.000 το χρόνο! Για μία εκπομπή δε που, από τις επαναλήψεις, έχει αποσβέσει πολλές φορές το κόστος της! Όμως, πείτε μου, τι να βγεις να πεις στους κακόβουλους δημοσιογραφ΄σκους που ονειρεύονται να βρεθούν στη θέση σου; Το μάθημα που πήρα είναι ότι η παροιμία "όπου �πάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά" τελικά δεν ισχύει! Ο καπνός μπορεί να δημιουργηθεί εκ του του μηδενός, απλώς για να το θολώσει το τοπίο.
Έρχομαι στην τηλεόραση... Κάποια στιγμή είπατε ότι πλημμύρισε χυδιότητα.. Σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχει χυδαιότητα όση στο παρελθόν, είναι πάντως πολύ φτωχή από καινούριες παραγωγές.
Αυτά που πραγματικά λείπουν είναι τα σίριαλ υψηλού επιπέδου. Κατά τα άλλα, δεν δεν νομίζου ότι θα πάθουμε τίποτε αν μειωθούν τα πρωινάδικα και οι κουτσομπολίστικες εκπομπές. Μακάρι να παίζονται ντοκιμαντέρ στη θέση τους και να ανοίξουν οι ορίζοντες μας, Αν ψάξει κανεις όμως σοβαρά θα διαπιστώσειότι η ελληνική τηλεόραση προβάλλειπολλές ενδιαφέρουσες παραγωγές. Ίσως, όχι σε prime time.. Όσο για τα τουρκικά σίριαλ, μπράβο στην Τουρκία για την έξυπνη εξωτερική πολιτική της! Είναι ένα καλό μάθημα για το πως παίζεται διεθνώς το πολιτισμικό παιχνίδι. Προσωπι�ά έχω απηυδήσει πλέον με τα δελτία ειδήσεων, γι' αυτό και τα αποφεύγω. Ενημερώνομαι από άλλα μέσα. Νισάφι πια με την καταστροφολογία. Πρέπει να έχουμε καθημερινά ανατριχιαστικές λεπτομέρειεσ για το πως σκοτώθηκαν τρείς στο Εκουαδόρ, αν δεν διαθέτουμε αντίστοιχες τοπικές ειδήσεις;
Για τον καρκίνο του μαστού
Πέρασα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας –που δυστυχώς έχει εξαπλωθεί σαν γρίπη πια. Είχα καρκίνο στο στήθος. Όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες, εγχειρίστηκα, έκανα χημειοθεραπείες, συνεχίζω να παίρνω φάρμακα. Φαίνεται ότι η ψυχική διάθεση επηρεάζει καταλυτικά την υγεία. Έτσι, θεωρώ ότι η μεγάλη στενοχώρια από την εμπειρία μου με την πολιτική επέσπευσε, αν μη τι άλλο, την εξέλιξη της νόσου. Όμως, να είμαι ξεκάθαρη: δεν ρίχνω την ευθύνη σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον εαυτό μου.
Για το παιδί της και τον τρόπο που το απέκτησε
Έχει πλουτίσει τη ζωή μου ο γιος μου. Μου μαθαίνει να ξαναβλέπω τον κόσμο με τα δικά του μάτια. Κάθε μέρα τον βλέπω να ρουφάει τη ζωή και να αναπτύσσεται. Κάθε μέρα είναι μια γιορτή για αυτόν. Όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί μπροστά του. Είναι αληθινά, θαυμαστό!... Η μονογονεϊκή υιοθεσία είναι πλέον εφικτή στη χώρα μας, κι αυτό, ομολογώ με εντυπωσίασε ευχάριστα.
