Από το Μαρικάκι
Από τον σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης, είναι ζήτημα να έχει περάσει μια εβδομάδα χωρίς μια μικρή ή μεγαλύτερη κρίση που αν μη τι άλλο αποτυπώνει την αστάθειά της, σε αντίθεση με τα παραμύθια που διάφοροι δημοσιολόγοι πλασάρανε επί μακρόν.
Περισσότερο από ποτέ οι δυνάμεις που απαρτίζουν το κυβερνητικό σχήμα δείχνουν εγκλωβισμένες και ο εγκλωβισμός τους αυτός υπογραμμίζει με κραυγαλέο τρόπο αυτό που έχει επισημανθεί εδώ και καιρό:
ότι είναι απλώς εντολοδόχοι της τρόικας και υπό αυτό το καπέλο του τριμερούς ελέγχου που μας δεσμεύει μέσω της δανειακής σύμβασης τα περιθώρια άσκησης «εθνικής πολιτικής» και προσδιορισμού του κυβερνητικού έργου είναι ανύπαρκτα. Κάτι το οποίο οι Σαμαράς και Βενιζέλος το γνώριζαν από πρώτο χέρι, τώρα το ανακαλύπτει και ο Κουβέλης.
Το πακέτο λοιπόν είναι δεδομένο: σκληρότερα μέτρα σε μια οικονομία και κοινωνία που καταρρέουν από τα προηγούμενα, διετή, σκληρά μέτρα. «Μικροβελτιώσεις» μέσα σε ένα τόσο δραματικό πλαίσιο, αν τελικώς εξευρεθούν κάποια «ισοδύναμα», μοιραία θα λειτουργήσουν ως «τσιρότα» και «ασπιρίνες».
Οι εμφανείς προοπτικές είναι είτε να παρθούν τελικά τα μέτρα οπότε το ερώτημα είναι αν θα ψηφιστούν, κι αν ψηφιστούν πώς θα εφαρμοστούν με την κοινωνία σε τεντωμένο σχοινί από κάτω, είτε να διαλυθεί η κυβέρνηση λόγω «ασυμφωνίας χαρακτήρων».
Ακόμα κι αν βρεθεί μια μεσοβέζικη λύση που θα μπαλώνει την κατάσταση για λίγο καιρό χωρίς να λύνεται τίποτα το ερώτημα είναι : Μετά τι;
