Για να φτάσω στο Wimbledon έκανα παραπάνω από μια ώρα από το Ολυμπιακό Πάρκο. Το τρένο πιο αργό από εκείνα που κινούνταν στην ακτίνα των Αγώνων. Το περπάτημα μέχρι να μπω, επίσης αρκετό. Φτάνοντας στην είσοδο, μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι δεν είναι μια τεράστια πύλη (παραδείσου των tennis lovers), όπως την είχα ονειρευτεί. Μπορεί να έφταιγε το security check, όμως. Ανοίγω την βαριά σιδερένια πόρτα. Το πράσινο κυριαρχεί παντού. Και στην κηπουρική, αλλά και τα κτίρια μέσα στο κλαμπ.
Μωρά κλαίνε, φίλαθλοι κρατούν σημαιάκια, τρώνε καθισμένοι παντού, ψωνίζουν αναμνηστικά των Ολυμπιακών Αγώνων σε μια από τις μεγαλύτερες μπουτίκ των εγκαταστάσεων, ξαπλώνουν κουρασμένοι, χαίρονται την Ολυμπιακή ατμόσφαιρα του "Ήμουν κι εγώ εκεί", πόσο μάλλον εκεί όπου τα πολύχρωμα μπλουζάκια δεν επιτρέπονται και για σνακ υπάρχει ο μύθος της σαμπάνιας και της φράουλας.
Δεν φταίει κανείς άλλος, από εμένα, που περίμενα το Wimbledon, ως όαση ηρεμίας και πολυτέλειας τις ημέρες των Ολυμπιακών Αγώνων. Εννέα μέρες, μονά ανδρών, γυναικών, διπλά ανδρών – γυναικών και μικτά διπλά, σχεδόν 8 εκατομμύρια τηλεθεατές είδαν τον τελικό ανάμεσα στη Serena Williams και την Maria Sharapova, 10 εκατομμύρια παρακολούθησαν τον Andy Murray να νικά τον Roger Federer στο BBC. Leave your myth another day, αγάπη μου. Θεατές, διοργανωτές, εθελοντές… Πολλοί και πολύχρωμοι.
Η ταμπέλα Centre Court από πάνω μου. Δεξιά στον τοίχο κάτω από τις κερκίδες φωτογραφίες αθλητών σε απόχρωση ασπρόμαυρη ή σέπια. Αριστερά μου, σε κάθε είσοδο κόσμος περιμένει υπομονετικά να μπει χωρίς να διακόψει το παιχνίδι. Χαμογελώ. Το τένις δεν μοιάζει με κανένα άλλο άθλημα. Είμαι μέσα. Κάνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου αργά. Γνωριζόμαστε πολύ καλά οι δυο μας, αλλά με γοητεύει ακόμα.
Ακόμα και τώρα που την συνάντησή μας μετά από τόσο καιρό διακόπτουν τα συχνά κύματα ενθουσιασμού των γύρω μας, τις περισσότερες φορές ανόητα και υπερβολικά, και η μόνη εικόνα που ταιριάζει άψογα στις δικές μου από μακριά είναι το ζευγάρι των Βρετανών, όπου ο σύζυγος χειροκροτεί χωρίς να ανοίγει πολύ τους αγκώνες και η σύζυγος βάζει λίγο lip gloss στα χείλη. Μαυρισμένοι, λεπτοί και οι δύο, φορούν σακάκι και τα γνωστά καπέλα.
Είδα, όμως, τον Roger Federer από κοντά. Κάτω από τα πόδια μου. Ο Ελβετός απέδειξε πόσο κύριος θα παραμείνει ανοίγοντας τον δρόμο στον Andy Murray να πάρει επιτέλους μια νίκη μέσα στο σπίτι του σε μια περίοδο όπου οι Βρετανοί είχαν πάθει μια υστερία να κατακτήσουν μετάλλιο. Ναι, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα πόδια του τον κράταγαν μια χαρά, αλλά δεν θέλησε να προσπαθήσει στον τελικό. Ακόμα κι αν του λείπει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, λίγο πριν τα 31 του χρόνια δεν έχει τίποτα να αποδείξει πια.
Ο καλύτερος τενίστας όλων των εποχών, Νο 1 τώρα, και με συνεχείς συμμετοχές σε Ολυμπιακούς, που άλλοι του επιπέδου του δεν το έκαναν, διότι δεν δίνουν τόση αξία στο Ολυμπιακό μετάλλιο, όσο στα επαγγελματικά τουρνουά, θα βρίσκεται και στο Ρίο, ακόμα κι αν πολλοί περιμένουν μέχρι τότε να έχει αποσυρθεί.
Ναι, ο Andy Murray ανεβαίνει. Είναι σταθερός και συγκεντρωμένος. Μετά το χρυσό μονό κατέκτησε και το ασημένιο στο διπλό μικτό με την Laura Robson και αυτό δεν είναι λίγο. Νομίζω ότι ο μόνιμα σφιγμένος Andy μπορεί να πάει καλύτερα αν χαλαρώσει και είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε τι θα κάνει στη συνέχεια. Όπως, άλλωστε και για την Serena Williams που, όπως φαίνεται, δεν "χορταίνει" με τίποτα από τίτλους.
Ξεπερνώντας το σοκ του πόσο χοντρή είναι από κοντά, δεν μπορείς να μην την βλέπεις με σεβασμό, καθώς λίγο μετά τα 31 της, συνήλθε από τον "ταπεινωτικό" αποκλεισμό του πρώτου γύρου του Rolland Garros, πήρε μονό και διπλό με την Venus στο Wimbledon, χρυσά και στα δύο στο Λονδίνο. Είναι η γυναίκα με το πιο βαρύ σερβίς του κόσμου, η πιο επιτυχημένων όλων σε τίτλους. Τι άλλο μπορεί να κάνει, λοιπόν;
Το γήπεδο από την τηλεόραση μοιάζει μυθικό. Η θέση δίπλα στους τενίστες προσιτή μόνο όταν το βλέπεις σε 3D. Το άσπρο χρώμα βασικό, η ησυχία μοναδική, η ευγένεια περισσή, οι παίκτες ανίκητοι, οι μύθοι ακλόνητοι. Πρέπει να ξανάρθω, γιατί το γήπεδο μου φάνηκε μικρό κα ι παλιό, ο Federer έχασε και η Serena πάχυνε.
