Οι "ερυθρόλευκοι" κέρδισαν δίκαια το παιχνίδι, καθώς είχαν στο 99% της διάρκειας του αγώνα το προβάδισμα και μάλιστα την περισσότερη ώρα με διαφορές που άγγιζαν τους 10 πόντους. Ο Ολυμπιακός έπαιξε καλύτερα (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) και έκανε το πρώτο βήμα για το... πρώτο βήμα ενόψει τίτλου (μισό βήμα δηλαδή).
Διότι κακά τα ψέμματα στο "πεσμένο" ελληνικό πρωτάθλημα είναι δύσκολο να χάσει παιχνίδι ένας εκ των δύο "αιωνίων". Βέβαια και πέρσι κάτι αντίστοιχο θα λέγαμε και να που το πλεονέκτημα τελικά κρίθηκε στην ήττα του Παναθηναϊκού στην Καβάλα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η φετινή ιδιομορφία της Ευρωλίγκας με τα περισσότερα παιχνίδια και τον ορισμό της Παρασκευής ως μέρα προσθέτει βαθμούς δυσκολίας που αφορούν πιο πολύ την κόπωση από τα ευρωπαϊκά ταξίδια.
Στο θέμα μας, όμως...
Ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε στον εκπληκτικό Βασίλη Σπανούλη. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ο διεθνής γκαρντ ήταν εκπληκτικός (16 πόντοι, 3 ασίστ, 3 κερδισμένα φάουλ). Τρύπησε την αντίπαλη άμυνα, έφτασε μέχρι το καλάθι και δημιούργησε πολλά προβλήματα στην αντίπαλη άμυνα.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν κατάφερε να τον ξεκουράσει όσο θα ήθελε, όμως, αφενός γιατί ο Έισι Λο δεν ήταν σε καλή ημέρα και αφετέρου διότι στο διάστημα που κάθισε στον πάγκο στην τρίτη περίοδο οι Πειραιώτες "κόλλησαν" στην επίθεση και αναγκάστηκε να επιστρέψει εσπευσμένα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κουραστεί στο τέλος και να μην μπορέσει να εκμεταλλευτεί την άμυνα με αλλαγές του Παναθηναϊκού (που έφερε αποτελέσματα) που έφερνε τον Τσαρτσαρή απέναντι του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τελευταία λεπτά ο Σπανούλης δεν επιχείρησε ούτε μια φορά να παίξει ένας-�ναντίον-ενός τον πολύ ψηλότερο και πιο αργό αντίπαλο του.
Ο Ολυμπιακός έβαλε μεγάλα σουτ. Δύο του Πρίντεζη απέναντι σε υψωμένο χέρι. Ένα του Περπέρογλου με προσποίηση... παιδικής χαράς (έκανε ότι δεν έβλεπε στη ζώνη και εξαπέλυσε "βόμβα" από τη γωνία) και φυσικά το μεγάλο σουτ του Παπανικολάου που έκρινε ουσιαστικά την αναμέτρηση. Οι "ερυθρόλευκοι" βρήκαν έτσι την απάντηση στις αντεπιθέσεις του Παναθηναϊκού, που από τη δική του πλευρά είχε χαμηλά ποσοστά υπό το βάρος της πίεσης του αγώνα και της έδρας.
Ο Ολυμπιακός έριξε τις κατοχές. Το μπάσκετ είναι παιχνίδι κατοχών. Και τα νούμερα στην επίθεση και στην άμυνα είναι οπότε θέμα κατοχών. Δεν θα αναφερθώ στο παθητικό, αλλά θα το πάω... ανάποδα. Οι "ερυθρόλευκοι" στα προηγούμενα παιχνίδια συνήθιζαν να παίζουν γρήγορα: να κάνουν σουτ στην αρχή των 24'' και να κάνουν το ματς "άνω-κάτω", οδηγώντας σε πολλές επιθέσεις (και άρα πολλές προσπάθειες). Στο ΟΑΚΑ, όμως, πήγαν με άλλο πλάνο: έτρεξαν μεγαλύτερα plays και δεν ήταν βιαστικοί, με αποτέλεσμα να πέσει το τέμπο του αγώνα, το οποίο ούτως ή άλλως φροντίζει να πέφ�ει ο Παναθηναϊκός που έχει ως κύριο άξονα το low-post.
Η απόδειξη; Ο Ολυμπιακός με το πολύ καλό ποσοστό στα δίποντα και στις βολές, το νορμάλ ποσοστό (33%) στα τρίποντα και τα μόλις 9 λάθη σκόραρε 64 πόντους! Αν είχε πάει το ματς στο... πάνω-κάτω οι αντίστοιχοι αριθμοί θα ισοδυναμούσαν με 80 πόντους. Για αυτό μην βιαζόμαστε να κρίνουμε.
Τη Δευτέρα η άμυνα της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν πολύ καλή, εμφανώς βελτιωμένη σε σχέση με αυτή της Κωνσταντινούπολης. Εξουδετέρωσαν το πικ-εν-ρολ, δεν άφησαν τον Διαμαντίδη να δημιουργήσει και κυρίως αναχαίτισαν τον Σχορτσιανίτη που βρήκε το μπελά του απέναντι στον Χάινς και στην πολυπρόσωπη άμυνα του Ολυμπιακού που "φλόταρε" πάνω του κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα. Δεν είναι μόνο ότι τον κράτησαν μακριά από το σκοράρισμα, αλλά τον κούρασαν και τελικά τον έστειλαν στον πάγκο, καθότι ο Πεδουλάκης προτίμησε στο φινάλε τον Λάσμε για να "αλλάζει στα σκριν στη μπάλα.
Ο Ολυμπιακός είχε ξανά φονικό ένστικτο. Δεν είναι τόσο ότι τον ξύπνησε η σφαλιάρα της Τουρκίας. Ήταν μάλλον περισσότερο ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού σκεφτόντουσαν την Παρασκευή περισσότερο το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, παρά το ματς στην Πόλη. Η Εφές δεν τους χαρίστηκε και έτσι ήρθε η βαριά ήττα. Οι "ερυθρόλευκοι", όμως, φάνηκε από την αρχή ότι είχαν ακούσει ένα διαφορετικό "κλικ" πριν από το ματς του ΟΑΚΑ. Και αυτό φάνηκε από το πόσο έτοιμοι φάνηκαν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Τζόι Ντόρσι που ήταν... αγνώριστος.
Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος. Λογικό. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε την προετοιμασία του νωρίς και έχοντας (για πρώτη φορά στα χρονικά) όλους τους παίκτες στη διάθεση του. Ο Παναθηναϊκός είχε διεθνείς, τραυματίες και παίκτες που ήρθαν στο παραπέντε όπως ο Λάσμε. Είναι λογικό, οπότε, να μην έχει βρει την κατάλληλη χημεία, αποστολή που έμοιαζε εξ αρχής δυσκολότερη δεδομένων των πολλών νέων προσώπων.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μπαρουτοκαπνισμένος. Η έκφραση ανήκει στον Αργύρη Πεδουλάκη και είναι 100% σωστή. Οι "πράσινοι" μπορούν να ξεχωρίσουν σε δύο κατηγορίες: αυτούς που ξέρουν τι εστί "αιώνιο" ντέρμπι και σε αυτούς που δεν λέγονται Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής ή Σχορτσιανίτης. Η στατιστική το "φωνάζει". Μηδέν οι Πάνκο, Άρμστρονγκ, Γιαννόπουλος, Ξανθόπουλο και Κίτσεν. Στα ρηχά ο Μπράμος, μέτριος ο Ούκιτς που σκόραρε, αλλά φρόντισε με την υπερβολή του στην ντρίμπλα να "εξουδετερώσει" τον Διαμαντίδη και να "παγώσει" όλους τους υπόλοιπους.
Οι "πράσινοι" δεν είχαν εκτέλεση, αλλά ούτε και δημιουργία και ήρθε μέσα σε όλα και η αστοχία του Λάσμε (1/7) στις βολές να οδηγήσει σε αυτούς τους 60 πόντους εντός έδρας.
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να το "γυρίσει". Η άμυνα ζώνης στην αρχή της επανάληψης και οι αλλαγές με Τσαρτσαρή και Λάσμε στη φροντ-λάιν άλλαξαν τις ισορροπίες. Ήρθε και το έξυπνο παιχνίδι με το "μπόνους" των ομαδικών και οι γηπεδούχοι κατάφεραν να γυρίσουν το παιχνίδι δύο φορές στην επανάληψη. Τους έλειπε, όμως, το σκορ μπροστά, καθώς δεν είχαν το εύκολο καλάθι και τα περίμεναν όλα από τον Διαμαντίδη. Το πιο τρανταχτό νούμερο είναι το 8 στις ασίστ (οι μισές ανήκουν στον αρχηγό της ομάδας) και το γεγονός ότι το Νο13 με τον Τσαρτσαρή που είναι μαζί... 65 ετών έπαιξαν 64 λεπτά και πέτυχαν τους μισούς πόντους του "τριφυλλιού".
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ο Ολυμπιακός ήταν πιο έτοιμος για αυτό το παιχνίδι. Κέρδισε δίκαια και πήρε το πάνω χέρι σε αυτή την πρώτη μάχη του φετινού πολέμου.
Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;
