Αναρχική οργάνωση έστειλε ανυπόγραφη προκήρυξη σε γνωστό site του αντιεξουσιαστικού χώρου, προσπαθώντας να δικαιολογήσει πώς το κάψιμο της τράπεζας εκφράζει την αντίδρασή τους σε όσα συμβαίνουν και προσπαθώντας να πείσει πώς ίσως αυτό το χτύπημα αλλάξει και τη ζωή μας! Διαβάστε όλη την προκήρυξη, χωρίς λογοκρισία, στο planet-greece...
"....επειδή γνωρίζουμε από ποια κληρονομιά ξεκινώντας δοκιμάσαμε μόνοι μας καινούριους δρόμους, επειδή τίποτα μέσα στην υπάρχουσα πραγματικότητα δε μας υποδεικνύει κάποια αλλαγή των δεδομένων...
...επειδή ποτέ τα σχέδια ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο δεν φάνηκαν τόσο ανούσια,
...για όλα αυτά δεν έχουμε κανένα λόγο να παραιτηθούμε..."
Η συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου που επιφέρουν οι καταιγιστικές κοινωνικές αλλαγές, καθιστούν πιο ξεκάθαρο από ποτέ το γεγονός πως δεν υπάρχει καμία νομοτελειακή πορεία προς την επανάσταση καθώς η οικονομική ανέχεια και η καταπίεση γιγαντώνονται. Η πολυαναμενόμενη προλεταριακή έφοδος στον ουρανό, φαντάζει μακρινή για την ώρα, ενώ αντίθετα αυτό που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, είναι η ανάπτυξη ολοένα και πιο ακραίων κοινωνικών αυτοματισμών, με τον διάχυτο κοινωνικό κανιβαλισμό και το φασισμό να προβάλλονται όλο και πιο δυναμικά �το προσκήνιο.Η σχετικά ανώδυνη για το κράτος ψήφιση των νέων δημοσιονομικών μέτρων την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου καταδεικνύει πρωτίστως την αδυναμία και τις ελλείψεις του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος το οποίο αυταπόδεικτα, έχουν ξεπεράσει τα γεγονότα. Η αναντιστοιχία των αντιδράσεων συγκριτικά με το αντικειμενικό διακύβευμα και το κοινωνικό εύρος των επιπτώσεων, αποτελεί σημάδι του τέλματος στο οποίο έχει φτάσει ο αυθορμητισμός του πλήθους, ο οποίος όχι μόνο δεν κατάφερε να προβάλλει κάποια σταθερά αναχώματα στην επέλαση της καπιταλιστικής ανα! διάρθρωσης, αλλά βρίσκεται σε προοδευτική ύφεση όσον αφορά την δυναμική του.
Η οργή δίνει τη θέση της στην ματαιότητα και την απογοήτευση, καθώς δεν διαφαίνεται, προς το παρόν, καμία διέξοδος από το καθοδικό σπυράλ της κοινωνικής κρίσης.
Οι οργανωμένες προσπάθειες για εκτροπή των διακηρυγμένων πορειών - κηδειών προς μία εξεγερτική κατεύθυνση δεν κατάφεραν να διαχυθούν και να συνδεθούν με ευρύτερα κομμάτια, αφήνοντας τις ρεφορμιστικές δυνάμεις, τους καθεστηκυίους "αντιπροσώπους του λαού" να ανακυκλώσουν για άλλη μία φορά έναν συμβολισμό " αντίθεσης" και " διαμαρτυρίας ", ο οποίος ως γνήσιος μηχανισμός διασφάλισης της τάξης και της ομαλότητας , επανοτροφοδοτεί το αδιέξοδο. Αφήνοντας στην άκρη ποσοτικούς υπολογισμούς που είναι ίσως χρήσιμοι μόνο για ομιχλώδεις δημοσκοπήσεις με σκοπό τη� σύγχυση, είναι πλέον δεδομένο πως όσες εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικά διαμαρτυρόμενοι και να βγουν στους δρόμους, δεν μπορούν να αποτελέσουν το απαραίτητο αυτό ειδικό βάρος το οποίο θα συνιστά πολιτικό κόστος για το κράτος.
Σε ένα καθεστώς μονιμοποιημένης έκτακτης ανάγκης, με τον προσδοκώμενο χρόνο της κοινοβουλευτικής ζωής των κομμάτων να είναι συρρικνωμένος και το διακύβευμα για το κρατικό - καπιταλιστικό σύμπλεγμα να είναι καθολικό, καμία ειρηνική διαπραγμάτευση δια μέσω της διαμαρτυρίας δεν είναι σε θέση να σταματήσει, πόσο μάλλον να ανατρέψει, τα σχέδια της κυριαρχίας.
Για να μπορέσει οποιαδήποτε κίνηση από πλευράς των καταπιεζόμενων στρωμάτων να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει να συνιστά μία, έστω πρόσκαιρη, εκτροπή από την ροή της κανονικότητας.
Επί της ουσίας, εάν θέλουμε να μιλάμε σήμερα για μαζική δράση, όσο και να απεχθανόμαστε τον όρο μαζικότητα, πρέπει να μιλάμε για εξέγερση. Δηλαδή για τη γλώσσα της βίας.
Και εάν θέλουμε να μιλάμε για επαναστατική δράση, θα πρέπει να μιλάμε για την προώθηση και την οργάνωση δομών και πρακτικών συλλογικής ανομίας.
" Ο επαναστατικός αγώνας είναι όπως μία φουρτουνιασμένη θάλασσα, ενάντια στην οποία η πάλη θα ήταν μία άσκοπη τρέλα, επιβάλλεται να προσαρμαρμοστούμε στην κατεύθυνση των κυμάτων, κολυμπώντας άλλοτε με δύναμη και άλλοτε απαλά, συλλαμβάνοντας την ορμή της ζωής, που η θάλασσα κρύβει μέσα της για να φτάσουμε στον επιθυμητό σκοπό. Η δύσκολη τέχνη του κολυμβητή κρύβει το πολιτικό νόημα της μειοψηφικής δράσης. "
Οι συνθήκες που διαμορφώνονται μας φέρνουν με τον πιο ανελέητο τρόπο προ των ευθυνών μας. Την ίδια στιγμή που αναδιπλωνόμαστε προς τον γκρουπουσκουλισμό, την σεχταροποίηση και τον ιδεολογισμό, η κυριαρχία εφορμεί με κατά μέτωπο επίθεση, έχοντας ως αιχμή του δόρατος τον κρατικό ολοκληρωτισμό και τον φασιστικό οχετό. Είναι σαφές τουλάχιστον σε όποιον δεν αρέσκεται στο να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα σε τομές, πως εάν θέλουμε να κερδίσουμε αυτό τον κόσμο, πρέπει να απεμπλακούμε οριστικά από τυποποιημένες αντιλήψεις, μεθοδολογικούς φετιχισμούς και �δεολογικές αγκυλώσεις. Είναι απαραίτητο να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα, να ξαναθέσουμε από την αρχή τα ουσιώδη ερωτήματα της επαναστατικής πορείας, μακριά από αυτοναφορικότητες, να συντονιστούμε με το ρεύμα των αγώνων όπως αυτοί προκύπτουν, λειοτουργώντας ως πόλος που θα είναι πάντοτε έτοιμος να τους εκτρέψει προς αυθεντικά ρηξιακές προς το υπάρχον κατευθύνσεις. Για να αγγίξουμε την επαναστατική ολότητα εκείνη, που θα μας επιτρέψει να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι, οφείλουμε πρώτα και κύρια να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας, τη δράση μ! ας ως τμηματική έκφανση ενός πολύπλοκου μωσαικού πρακτικών και αντιλήψεων που στην σύνθεση του σχηματίζει την εκρηκτική αυτή δύναμη που διαμορφώνει την ιστορία από την αρχή του ανθρώπου.
Έχοντας, αν μη τι άλλο, κατακτήσει τη συνείδηση πως ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές, πρέπει να κάνουμε το απαραίτητο βήμα προς την οργάνωση των επιδιώξεων μας. Η επανάπαυση σε κινηματικούς αυτοματισμούς, στην αυθόρμητη άνθιση της ανταρσίας, δεν είναι ικανή να αντεπεξέλθει απέναντι στην ολοκληρωτική μεθοδικότητα με την οποία προελαύνει ο καπιταλισμός. Οι στόχοι μας πρέπει να διακατέχονται από διαύγεια και το μέσο προς αυτούς, οι οργανωτικές δομές που αποσκοπούν στην πραγματοποίησή τους, θα πρέπει να είναι τόσο σταθερές όσο και ευέλικτες.
Θεωρούμε πως κάθε οργανωτικό μοντέλο, κάθε επαναστατική υποδομή, ανεξαρτήτου φύσης καταλήγει πάντα να είναι τόσο αληθινή σε σχέση με τους διακηρυγμένους της στόχους, όσο τα άτομα που την απαρτίζουν. Συνεπώς, καταλήγουμε πως είναι πρωτίστως ζήτημα συνείδησης και, γινόμενοι αιρετικοί, επαναστατικής ηθικής. Όσο οι πολιτικές αντιθέσεις από μέσο για την διαλεκτική και την εξέλιξη της δράσης,νομιμοποιούνται για την περιχαράκωση και τη σεχταροποίηση, τόσο απομακρυνόμαστε από μία προοπτική σχηματισμού ενός επαναστατικού κινήματος. Όσο η αλληλεγγύη, από πηγ�ία και αξιακή πολιτική σχέση, υποβαθμίζεται σε μία διεκπαιρεωτική μεθοδολογία, τόσο προσθέτουμε σκαλιά στα οποία θα πατήσει η καταστολή, ένα πρόσφορο έδαφος στο οποίο το κράτος θα εφαρμόσει τακτικές χώνεψης, καταστέλοντας τη μία συνιστώσα μετά την άλλη.
Έτσι λοιπόν, το ξαναλέμε.
Είναι ο καιρός των ευθυνών.
Η απουσία μίας οργανωμένης επαναστατικής αναρχικής μειοψηφίας, με όλες τις αντιθέσεις, τις διαφορετικότητες και την πολυμορφία που μπορεί να εμπεριέχει, και ακόμη περισσότερο, η συνολικότερη απουσία ενός ευρύτερου επαναστατικού κινήματος, παίζουν τόσο καθοριστικής σημασίας ρόλο στον διάχυτο κοινωνικό εμφύλιο που ξεδιπλώνεται γύρω μας, όσο και η παρουσία τους. Με λίγα λόγια, είναι η απουσία ακριβώς αυτών των παραγόντων που επιτρέπει στις κυρίαρχες μεθοδεύσεις, στις αριστερές ή δεξιές εκδοχές τους, να αναπτυχθούν.
Καθήκον μας είναι, η ευθύνη καθενός και καθεμίας μας χωριστά αλλά και συλλογικά, να δομήσουμε τη συγκεκριμένη αυτή επαναστατική μειοψηφία και, εν τέλει, το επαναστατικό μέτωπο που θα επιχειρήσει την έφοδο στον ουρανό, που θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στο κοινωνικό αυτό καθεστώς.
Η συμμετοχή μας στον διεξαγόμενο πόλεμο ήταν, στις 6 Νοεμβρίου, η πρόσκαιρη καταστροφή του υποκαταστήματος της εμπορικής τράπεζας στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης, στην οδό Βενιζέλου, με αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό. Κατά την τοποθέτηση αυτού, πήραμε όλα ατα απαραίτητα μέτρα για να αποφευχθεί κάθε κίνδυνος και ενδεχόμενος τραυματισμός ανθρώπου, για το λόγο αυτό δεν θεωρήσαμε χρήσιμο το να γίνει προειδοποιητικό τηλεφώνημα. Η ενέργεια αυτή αποσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ, ίσως και λόγω των επικείμενων ψηφοφοριών και τα νέα μέτρα στη βουλή.
Την ενέργεια αυτή αφιερώνουμε ολόψυχα στα αδέρφια μας, τους αναρχικούς αιχμαλώτους πολέμου Μπάμπη Τσιλιανίδη, Δημήτρη Δημτσιάδη, Σωκράτη Τζίφκα οι οποίοι αντιμετωπίζουν άλλη μία δικαστική θεατρική παράσταση στις 23 Νοεμβρίου στη θεσσαλονίκη, μετά από δικαοπή αυτής στις 5 Νοεμβρίου. Οι σκέψεις και οι καρδιές μας είναι πάντα δίπλα τους.
Στέλνουμε την αλληλεγγύη μας στους αναρχικούς συντρόφους Ράμι Συριανό, Γιώργο Καραγιαννίδη, Αλέξανδρο Μητρούσια, Κώστα Σακκά και στους συντρόφους της συνωμοσίας των πυρήνων της φωτιάς.
Ταυτόχρονα στέλνουμε συντροφικούς χαιρετισμούς στους καταληψίες της Δέλτα, που εκκενώθηκε πρόσφατα, καθώς και στις καταλήψεις Δράκα και Apertus, που δέχτηκαν επιθέσεις παρακρατικών κατά το καλοκαίρι.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
