Την κερκόπορτα την άνοιξε, η πολιτική ελίτ αλλά και τα μεταπολιτευτικά κόμματα που μας χρεωκόπησαν. Τα ίδια κόμματα που εφαρμόζουν τον αργό θάνατο των Ελλήνων με το νεοφιλελεύθερο φάρμακο της Τρόικας.
Τα κόμματα, που το μόνο που κοιτάγανε τόσα χρόνια είναι το εκλογικό πελατολόγιο. Όπλο τους φυσικά ήταν το Δημόσιο και όχι η ιδεολογία τους ή το πρόγραμμα τους. Όσοι εμπλακήκαμε άμεσα ή έμμεσα με αυτό το φα�! �λο κ ύκλο το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι την συναλλαγή αυτή. Τώρα που καταρρέει ο κομματικός ετατισμός τους, ψάχνουν να βρουν σωσίβιο στις νεοφιλελεύθερες ή λαϊκίστικες πρακτικές, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει πραγματικά στην κοινωνία και στους ανθρώπους της.
Είναι αξιοσημείωτο ότι την εκδοχή της Τρόικας για τους λόγους εκτροχιασμού του προγράμματος όχι μόνο αποδέχεται, αλλά και αναπαράγει με φανατισμό εξαρτημένου �εταπράτη τα κόμματα και οι κυβερνήσεις του Μνημονίου. Στην πραγματικότητα, το κόμμα του Μνημονίου ζητάει σαρωτικές παρεμβάσεις νεοφιλελεύθερου τύπου όσο η ελληνική κοινωνία παραμένει υπό την επήρεια του σοκ που της έχει προκαλέσει η ανώμαλη προσγείωση στο χείλος της χρεοκοπίας.
Παρακάτω παραθέτω μερικά αποσπάσματα από διάφορες πηγές, που δείχν�! �υν τ ην γύμνια του προγράμματος σε ότι αφορά την λειτουργικότητά του:
1
Περιληπτικά, ο Keynes θεωρεί πως, σε περίοδο Κρίσης, ο συνδυασμός λιτότητας (μείωση δημόσιων δαπανών, μείωσης μισθών και μείωσης επιτοκίων) όχι μόνο δεν βοηθά να μειωθούν τα ελλείμματα και να ξεπεραστεί η Κρίση αλλά συνωμοτούν στο να βαθύνει, να ενισχυθεί, να βυθίσει τα δόντια της ακόμα πιο βαθιά στο φθίνον ψαχνό της κοινωνικής οικονομίας. Το μόνο που μπορεί κα�! � πρέ πει να γίνει για να ανακοπεί η Κρίση είναι η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων.
Μα, θα μου πείτε (σωστά), η Ελλάδα, ως μέλος της ευρωζώνης, δεν έχει δυνατότητες να κάνει κάτι τέτοιο, να ασκήσει Κεϋνσιανή πολιτική.
Σωστά.
Σε αυτή την περίπτωση έχει υποχρέωση, θα τόνιζε ο Keynes, να μην συναινέσει στην Μνημονιακή πολιτική χρησιμοποιώντας ως διαπραγματευτικό χαρτί είτε την αποχώρηση από το κοινό νόμισμα (όπως προτείνει ο Κεϋνσιανός Paul Krugman) είτε την μονομερή πτώχευση εντός του ευρώ (όπως! έχο� �με προκρίνει από κοινού με τον Joseph Stiglitz και τον Wolfgang Munchau των Financial Times).
Το ένα πράγμα που ο Κεϋνσιανός δεν μπορεί να περιμένει είναι αυτό που λένε ότι περιμένουν οι αυτο-αποκαλούμενοι Κεϋνσιανοί που παρεπιδημούν στο ΠΑΣΟΚ και στην ΝΔ: ότι, εν μέσω Κρίσης, η μείωση μισθών, συντάξεων και δημοσίων δαπανών θα έχει θετικά αποτελέσματα ως προς τ� ελλείμματα και το χρέος.
2
Ένα απ�! � τα � �εγαλύτερα και πιο θεμελιώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στο πλαίσιο του προγράμματος του ΔΝΤ είναι ότι τα μέτρα που η κυβέρνηση υιοθετεί είναι προκυκλικά. Με άλλα λόγια, η αυστηρότερη δημοσιονομική πολιτική μειώνει τη συνολική ζήτηση στην οικονομία, κάνοντάς την να συρρικνωθεί περαιτέρω.
Αυτό μειώνει τα δημόσια έσοδα, δεδομένου ότι οι εισφορές από τους φόρους πέφτουν μαζί με το εισόδημ�.. Υπάρχουν επίσης ορισμένα στοιχεία των δημοσίων δαπανών, όπως τα επιδόματα ανεργίας, που αυξάνονται αυτομάτως όταν η οικονομία συρρικνώνεται. Αυτό καθιστά τον δημοσιονομικό στόχο ακόμη πιο δύσκολο να επιτευχθεί.
Αυτό μειώνει τα δημόσια έσοδα, δεδομένου ότι οι εισφορές από τους φόρους πέφτουν μαζί με το εισόδημ�.. Υπάρχουν επίσης ορισμένα στοιχεία των δημοσίων δαπανών, όπως τα επιδόματα ανεργίας, που αυξάνονται αυτομάτως όταν η οικονομία συρρικνώνεται. Αυτό καθιστά τον δημοσιονομικό στόχο ακόμη πιο δύσκολο να επιτευχθεί.
Εάν το ΑΕΠ συρρικνώνεται, τότε η μείωση των δαπανών κατά, ας πούμε, 5% του ΑΕΠ, δεν βελτιώνει το δημοσιονομικό ισοζύγιο κατά το ίδιο ποσοστό, γιατί την επόμενη χρονιά ο παρονομαστής του κλάσματος (ΑΕΠ) είνα�! � μικ ρότερος. Είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό, γιατί η κυβέρνηση επιβάλλει περικοπές δαπανών πολύ μεγαλύτερες από ό,τι δείχνει η μείωση των δαπανών όταν μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ.
3
...Άρα βασιζόμαστε τώρα σε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να «πεθάνει στη λιτότητα» προκειμένου να πληρώσει τους ξένους πιστωτές της, χωρίς πραγματικό φως στο τούνελ. Και αυτό απλώς δεν πρόκειται να λειτουργήσει....
4
…oι πολιτικές λιτότητας οδηγ�! �ύν την οικονομία σε τόσο μεγάλη ύφεση που εξανεμίζονται τα όποια δημοσιονομικά οφέλη, υποχωρούν τα έσοδα και το ΑΕΠ και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ γίνεται χειρότερος.
Επειδή αυτοί που σχεδίασαν το πρόγραμμα δεν είναι ηλίθιοι, αυτό που πραγματικά συμβαίνει με την Ελλάδα είναι ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να ακολουθήσει τις δύο μοναδικές λύσεις που υπάρχ�υν: Η πρώτη είναι η μια παρατεταμένη και ουσιαστική βοήθεια προς την Ελλάδα χωρίς νέα δάνεια και η δεύτερη η έξοδος της χώρας από το ευρώ.
Επειδή αυτοί που σχεδίασαν το πρόγραμμα δεν είναι ηλίθιοι, αυτό που πραγματικά συμβαίνει με την Ελλάδα είναι ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να ακολουθήσει τις δύο μοναδικές λύσεις που υπάρχ�υν: Η πρώτη είναι η μια παρατεταμένη και ουσιαστική βοήθεια προς την Ελλάδα χωρίς νέα δάνεια και η δεύτερη η έξοδος της χώρας από το ευρώ.
Και οι δύο λύσεις έχουν τεράστιο πολιτικό κόστος και για αυτό κανείς δεν θα τις υιοθετήσει μέχρι να φτάσουμε σε πραγματικό αδιέξοδο.
5
Ήταν πια εξόφθαλμο ότι ο εγκλωβισμ�ς της οικονομίας στον φαύλο κύκλο της ύφεσης δημιουργούσε, εκτός από το οικονομικοκοινωνικό κόστος, και μεγάλες αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους. Η ύφεση δεν επηρεάζει το έλλειμμα και το χρέος μόνο επειδή με τη μείωση του ΑΕΠ μειώνεται ο παρονομαστής του κλάσματος και ως εκ τούτου το ποσοστό αυξάνεται. Λόγω της διόγκωσης των εμπορικών συναλλαγών, ! < b>μειώνονται και τα έσοδα από τον ΦΠΑ. Η ύφεση προκαλεί και αύξηση των δαπανών. Λόγω της διόγκωσης και της ανεργίας και της μαύρης εργασίας, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν λιγότερα έσοδα από εισφορές. Ταυτόχρονα, αυξάνονται οι δαπάνες τους για επιδόματα ανεργίας. Επειδή, όμως, τα αποθεματικά τους είναι προβληματικά, το έλλειμμα καλύπτεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, γεγονός που σημαίνει πρόσθετη δημόσια δαπάνη. Επιπλέον, η ύφεση οξύνει το κλίμα οικονομικής ανασφάλειας, το οποίο με τη σειρά του προκαλεί περαιτέρω εσωστρέφεια, με αποτέλεσμα η οικονομία να εγκλωβίζεται σε καθοδικό φαύλο κύκλο. Με άλλα λόγια, η κατάσταση θυμίζει σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
Λυγερός, Από την κλεπτοκρατία στην Χρεοκοπία, 2011
Λυγερός, Από την κλεπτοκρατία στην Χρεοκοπία, 2011
6
Τα κράτη είναι υποχρεωμένα και πρέπει να δανείζονται, έτσι ώστε να προβαίνουν στη χρηματοδότηση δημοσίων επενδύσεων, στα πλαίσια μίας αντικυκλικής δημοσιονομικής πολιτικής (Keynes). Ο λόγος είναι ότι τ� κράτη, όταν έρχονται αντιμέτωπα με την «αποχή» του ιδιωτικού τομέα από τις επενδύσεις και την κατανάλωση, οφείλουν να εξισορροπούν τον περιορισμό της ζήτησης, έτσι ώστε να σταθεροποιούν την ανάπτυξη.
Εάν δεν το κάνουν, είτε επειδή δεν θέλουν (όπως η Γερμανία, η οποία επιμένει στην πολιτική λιτότητας), είτε επειδή δεν μπορούν (όπως η Ελλάδα, λόγω της υπερχρέωσης του δημοσίου), � �ότε οι ιδιωτικές αποταμιεύσεις κατευθύνονται στο εξωτερικό. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται μεν η περαιτέρω χρέωση ή υπερχρέωση του δημοσίου, αλλά τόσο οι ιδιώτες επενδυτές, όσο και οι τράπεζες, οι οποίες μεταφέρουν τις καταθέσεις των πελατών τους στο εξωτερικό, εξαρτώνται πλέον από τη φερεγγυότητα των ξένων δανειζόμενων – ενώ παράλληλα επιταχύνουν και επιδεινώνουν την ύφεση στη χώρα τους (φαύλος κύκλος).
Ολοκληρώνοντας, σχεδόν όλες οι δαπάνες του δημοσίου αυξάνουν άμεσα ή έμμεσα τα εισοδήματα των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Η μείωση τους λοιπόν οδηγεί στην ύφεση – ενώ η αύξηση τους δημιουργεί ανάπτυξη, ακόμη και αν είναι μόνο ονομαστική (πληθωρισμός). Η ανάπτυξη όμως αυξάνει τα φορολογικά έσοδα του κράτους και μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες – με αποτέλεσμα να εισέρχονται στα κρατικά ταμεία περισσότερα χρήματα, με τη βοήθεια των οποίων εξυπηρε�! �ούν� �αι τα δημόσια χρέη.
Επομένως, εάν ένα κράτος υποχρεώνεται, ειδικά εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης, σε μία «μονοσήμαντη» πολιτική λιτότητας, τότε καταδικάζεται στη χρεοκοπία τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός του τομέας. Κατ' επέκταση, ο μοναδικός σκοπός μιας ανάλογης πολιτικής λιτότητας δεν μπορεί να είναι άλλος από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του συγκεκριμένου κράτους καθώς επίσης από τη μετατροπή του σε προτεκτοράτο των δανειστών του – όπου ο ορισμός του προτεκτοράτου είναι η απώλεια της πολιτικής και δημοσιονομικής του ανεξαρτησίας.
Όπως λοιπόν και λέει ο τίτλος: ΥΦΕΣΗ, ΥΦΕΣΗ, ΥΦΕΣΗ
Και έτσι θα έχουμε καινούργια μέτρα που θα επικεντρώνονται στους εύκολους στόχους:μισθωτούς, μικροϊδιοκτήτες και συνταξιούχους.
Αντίθετα οι πυλώνες αναπαραγωγής τους ελλείμματος θα παραμείνουν ανέπαφοι και οι οποίοι είναι: Διαφθορά, Γραφειοκρατία, Φοροδιαφυγή και Εισφοροδιαφυγή.
