κι αδικήθηκαν, που δεν τα κρίνουμε εμείς. Μας κρίνουν εκείνα.
Κι όταν μιλούμε εκ των υστέρων γι αυτά, κι όταν τα μετρούμε και τα ζυγιάζουμε, από το....
συμπέρασμα κι από τις αποφάνσεις μας, βγαίνει έστω και κατόπιν εορτής, η δική μας ικανότητα να καταλάβουμε, η δική μας δύναμη να διεισδύσουμε, το δικό μας αλλά και το δικό τους ανάστημα και το δικό μας μέτρο να καταλάβουμε το κενό που άφησαν!
Αυτό ισχύει για πολλά πράγματα. Κυρίως, όμως, ισχύει για τα κοινά, ισχύει για την πολιτική, ισχύει για τα κόμματα!
Αντικατοπτρίσματα του επιπέδου της επικοινωνίας ενός κόμματος, είναι η πορεία του, η διείσδυση των πολιτικών ιδεών του στους πολίτες, το διαφαινόμενο μέλλον του.
Κι όμως η επικοινωνία, η πρωταρχική υποτίθεται, λειτουργία και μέριμνα κάθε κόμματος, που σέβεται την ιστορία του, αν έχει, τις ιδέες του, τις πολιτικές του, αν έχει, και θέλει να μη παύσει να υπάρχει, έχει καταστεί στις μέρες μας ,στα κόμματα της πατρίδας μας, απλή τυπική διαδικασία μετάδοσης νεκρών, άνευρων, απλώς απομνημονευτέων, χωρίς κρίση και συναίσθημα ανακοινώσεων τύπου--και μάλιστα, συχνά, άστοχων και πάντως αμεθόδευτων!
Είναι, όμως, αυτό επικοινωνία? Ασφαλώς και όχι!
Η κατηγορία είναι βαρειά?? Αλλά, τι άλλο να καταμαρτυρήσει κανείς, όταν βλέπει παντού, σχεδόν, στα κόμματα της χώρας μας να κυριαρχούν στο χώρο της επικοινωνίας, τα αναρμοδιότερα πρόσωπα, η παχυλότερη άγνοια και τα απροσφορότερα συστήματα?
Τα παλιά τα χρόνια, που διέλαμπαν οι ιδέες και οι πολιτικές ιδεολογίες των κομμάτων ρόλος της επικοινωνίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, αφού οι μάχες δίνονταν στα πολιτικά χαρακώματα και στα πανεπιστήμια! Όταν αργότερα τα μέσα εξελίχθηκαν και γέμισε ο τόπος από ΜΜΕ παντός είδους, τότε η γενική θαυμαστή έφεση για γνώση και ενημέρωση, δημιούργησε την ανάγκη της σωστής και οργανωμένης επικοινωνίας στα κόμματα!
Εξετάζοντας το θέμα αυτό από απόσταση και με την απαιτούμενη ψυχραιμία αλλά και με κριτήρια, στο μέτρο του δυνατού, αντικειμενικά, μπορούμε με να πούμε ότι ουσιαστικά οργανωμένη επικοινωνία δεν υπήρξε ποτέ, αλλά και δεν υπάρχει στα ελληνικά κόμματα. Με εξαίρεση, μία δύο περιπτώσεις ,ο πολιτικός μας βίος παρουσίαζε πάντα, μία απαράμιλλη ένδεια στον τομέα αυτό.
Η επικοινωνιακή συνταγή που ακολούθησε ο Κώστας Λαλιώτης, γνήσιο πολιτικό τέκνο του μεγάλου" μάγου" της πολιτικής επικοινωνίας Ανδρέα Παπανδρέου, έγραψε "ιστορία", τόσο κατά την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ αλλά και καθ' όλη την διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τον Α. Παπανδρέου, όσο και κατά το πρώτο μέρος της ηγεσίας του κόμματος από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος κατάλαβε οτι το κόμμα πορευότανε όχι κατά το πώς το καθοδηγούσε αυτός, ο υποτιθέμενος...
Αρχηγός του ,αλλά κατά το πώς ήθελε ο Κώστας Λαλιώτης, που έπαιζε στα δάκτυλά του το παιχνίδι της επικοινωνίας. Και όταν ένα κόμμα που κυβερνά, δεν έχει πολιτικές διεξόδου, τότε η επικοινωνία και αυτός που την κατέχει, καθίσταται αυτομάτως ο πραγματικός ηγέτης του κόμματος!
Ισως γι αυτό,ο κατά πάντα ολίγος, πλην όμως πολύ αχάριστος κ.Σημίτης, εκπαραθύρωσε ,όλως αιφνιδίως, τον κ. Λαλιώτη, στις ενέργειες του οποίου οφείλει την εκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 1996.
Η εποχή Ρουσόπουλου
Η ΝΔ δεν ευτύχησε ποτέ, να έχει ουσιαστική επικοινωνία. Ηταν πάντα μονίμως στον κόσμο της. Εποχή του ...λίθου, το ονόμασαν κάποιοι, και στην καλύτερη περίπτωση εποχή του χαλκού.
Η μοναδική φορά που έκανε τη διαφορά και οργάνωσε κατά τρόπο ουσιαστικό και υποδειγματικό την επικοινωνία της, ήταν όταν είχε αναθέσει τον τομέα αυτό στον Θοδωρή Ρουσόπουλο, ο Πρόεδρος της ΝΔ Κώστας Καραμανλής.
Ο Θοδωρής Ρουσόπουλος είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού ανδρός, που σήκωσε στους ώμους του βάρη,αναντίστοιχα των δυνάμεών του, αλλά κατάφερε να φέρει εις πέρας την αποστολή του,εκτινάζοντας στα ύψη την δημοτικότητα του κόμματος σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις.Τη δεύτερη φορά μάλιστα,θυσιάζοντας το προσωπικό του πολιτικό μέλλον και ενώ το κόμμα ψυχορραγούσε, εν μέσω πυρκαγιών, σε ολόκληρη την επικράτεια!
Ο Ρουσόπουλος μπορεί να μην υπήρξε ακραιφνής γνώστης της επικοινωνιακής επιστήμης. Ηταν όμως σφουγγάρι, καθώς απορροφούσε τη νέα γνώση, όπως λένε αυτοί που συνεργάσθηκαν μαζί του. Ηξερε να μαθαίνει γρήγορα και να εφαρμόζει σωστά τους κανόνες της.Και το σπουδαιότερο,δεν υπήρξε πολέμιος της επικοινωνίας!
Μπορεί να μην είχε,σαν άμεσο-αντικειμενικό σκοπό,να διαπρέψει ως ...επικοινωνιολόγος,αλλά ,οπωσδήποτε,η όλη πολιτεία του και προσφορά του,έμμεσα έστω,υπήρξε επικερδής,για τα ζωτικά συμφέροντα της πατρίδας μας.Και το όνομά του,όπως ήταν φυσικό, συνεδέθη, με μεγάλες εθνικές επιτυχίες αλλά και με επικίνδυνες καταστάσεις,ώστε για πολλά θέματα να θεωρείται σημείο αμφιλεγόμενο.
Αν,πάντως,κατάφερνε κανείς,να αποστασιοποιηθεί από το"προσωπικό"χρώμα των γεγονότων,αν μπορούσε να απαλλαγεί από το πλέγμα της δικαιολογημένης αντιπάθειας,που μπορεί να αισθάνεται -αφού αυτό συμβαίνει πάντα - για τον παρακοιμώμενο ή παραπορευόμενο,ενός ισχυρού προσώπου,όπως ήταν ο Ρουσόπουλος για τον Καραμανλή, θα έπρεπε να αναγνωρίσει πως ο Θ. Ρουσόπουλος είχε έκτακτα και εν πολλοίς σημαντικά προσόντα.
Η ανωτερότητα απαιτεί στην πολιτική,να μην αποκρύπτει κανείς τα προτερήματα ενός πολιτικού προσώπου,ακόμη κι αν θεωρείται αντίπαλος!Και ο διαπρέψας ως Υπουργός Επικρατείας των Κυβερνήσεων Καραμανλή,θα μείνει στην ιστορία,αναμφισβήτητα,ως ένας πολιτικός,του οποίου μπορεί να αμφισβητήθηκαν στην αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας οι πανεπιστημιακές του περγαμηνές,επ'ουδενί δεν αμφισβητήθηκαν, όμως, οι ικανότητές του.
Δεν πρέπει να λησμονούμε,πως στον Γιάννη Λούλη και στον Θ.Ρουσόπουλο, οφείλεται, εν πολλοίς, το απίστευτο εκείνο άνοιγμα στο λεγόμενο μεσαίο χώρο που έδωσε δύο φορές την αυτοδυναμία στη ΝΔ.
Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε και το ζήτημα του βασικού μετόχου, που φιλοδοξούσε να βάλει κάθε... διαπλεκόμενο στη θέση του. Ας όψεται όμως ο Παυλόπουλος, ο οποίος με τις νομικές του συμβουλές πέτυχε να ακυρώσει και την ιδέα και να διασυρθεί η χώρα μας.
Ο Κώστας Καραμανλής πέτυχε να απαγκιστρωθεί η Ελλάδα από τις Η.Π.Α.,χωρίς να πληγεί το αμερικανικό γόητρο,και να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας με τη Μόσχα!
Ο Θ.Ρουσόπουλος,είχε την εκπληκτική ικανότητα να εμφανίζεται,άλλοτε ως αγγελιοφόρος καλών ειδήσεων,άλλοτε ως σκληρός και ενίοτε κυνικός διαπραγματευτής με τους βαρώνους των ΜΜΕ,ανάλογα με τα συμφέροντα της στιγμής και να γίνεται πιστευτός,κάτω και από τις δύο του περιστασιακές του μάσκες.
Ο Θ.Ρουσόπουλος ήξερε να διαπραγματεύεται,να απαντάει,να αποστομώνει ,αλλά και να χαμογελά!Ηξερε,κατά τις ανάγκες της στιγμής,να γίνεται συμπαθής ή και αντιπαθής,να επηρεάζει,να πείθει.
Μπορεί να διαφωνούσε κανείς με κάποιες από τις επικοινωνιακές πρακτικές του, δεν γίνεται όμως να μη παραδεχτεί, πως ο πάντοτε χαμηλών τόνων Θ. Ρουσόπουλος, υπήρξε ένας από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός,διατελέσας υπουργός,υπεύθυνος για την επικοινωνία της Κυβέρνησης,που είχε συνολική και βαθειά εικόνα των θεμάτων της επικοινωνίας αλλά και των διεθνών πραγμάτων,συγκεκριμένη γνώση των επιμέρους προβλημάτων και γενικό προδιαγεγραμμένο σχέδιο δράσης,μαζί με την ικανότητα να το προσαρμόζει στις εκάστοτε ανάγκες.
Ο Θ. Ρουσόπουλος δεν διεύθυνε την επικοινωνιακή πολιτική της Κυβέρνησης ερασιτεχνικά. Μπορεί να μην ήταν αλλά έγινε πολύ σύντομα δοκιμασμένος τεχνοκράτης της επικοινωνίας, μελετημένος ιστορικός των πραγμάτων που καταπιανότανε και εμπνευσμένος πολιτικός. Δεν υπήρξε καθόλου τυχαίο, πώς κατάφερε να επιβληθεί και να καταλάβει την πρώτη, μετά τον Πρωθυπουργό, θέση στην Κυβερνητική Ιεραρχία.
Το φοβερό στην περίπτωση Θ. Ρουσόπουλου είναι ότι ο άνθρωπος αυτός εθεωρείτο εσφαλμένα αδίστακτος. Η μεγάλη αδυναμία του ήταν, πως δεν μπόρεσε, πιθανότατα ποτέ, να αντιληφθεί την αξία και τη σημασία της τήρησης ορισμένων βασικών αρχών όχι τόσο στην άσκηση της επικοινωνιακής πολιτικής όσο στη λειτουργία αυτής καθ' αυτής της πολιτικής.
Το ανεπανόρθωτό του ελάττωμα ήταν, πως δεν ήξερε ότι όποια επιτυχία κι αν έχεις, χάρη στις μεθόδους που μπορεί να εφαρμόζεις, θα έλθει μέρα, που πικρά θα διδαχθείς ότι χωρίς το υπόβαθρο της προετοιμασίας της επόμενης μέρας καμία πράξη δεν έχει, στο μακρό χρόνο, διάρκεια και προπαντός δικαίωση. Στην χώρα μας, συνήθως, περισσεύει ο ψόγος στο χώρο της πολιτικής, ενώ ο έπαινος είναι είδος εν ανεπαρκεία.
Η ιστορία εκδικείται τους περιφρονητές των αρχών, που η πείρα και η ζωή κατέστησε αναπότρεπτες. Οι ισχυρότερες αυτοκρατορίες κατέπεσαν, όταν έπαψαν να έχουν ανθρώπους με το ηθικό υπόστρωμα του Θ. Ρουσόπουλου.
Ο Θ. Ρουσόπουλος, βέβαια, προσπάθησε να μιμηθεί όσους είχε μελετήσει εμβριθέστατα μεγάλους πολιτικούς της Ευρώπης και της Αμερικής και ίσως γι' αυτό δεν προετοίμασε την επόμενη μέρα.
Ήταν μακροπρόθεσμα έξυπνη η στάση του Θ. Ρουσόπουλου έναντι του λεγομένου σκανδάλου του Βατοπεδίου;
Στην πραγματικότητα όπως θα έλεγε και ο Ταλλευράνδος - ήταν κάτι χειρότερο από έγκλημα, ήταν λάθος, τόσο για τα ευρύτερα συμφέροντα της Κυβέρνησης Καραμανλή, όσο και για τα ειδικά συμφέροντα του ίδιου του Θ. Ρουσόπουλου.
Και αυτή, ακριβώς, η αδυναμία του να προσμετρήσει το βάρος ενός γεγονότος που τον έπληξε προσωπικά, σαν ιστορικού παράγοντα που ήθελε να τον εκδιώξει από την πολιτική ζωή, είναι η κύρια ένσταση, που μπορεί να προβληθεί έναντι του Θοδωρή Ρουσόπουλου.
Κατά τα άλλα πρόκειται χωρίς αμφιβολία, για άνθρωπο ιδιαιτέρως ευφυή και ιδιοφυή που θα ήταν ευχής έργο αν μπορούσε να έχει διαφορετικό χαρακτήρα και να μεταχειριστεί τα προσόντα του όχι μόνο για το γενικότερο καλό αλλά και για το προσωπικό του πολιτικό μέλλον.
Δυστυχώς για την Ελλάδα και ειδικά για τη Νέα Δημοκρατία που δεν βρίσκεται σήμερα στη θέση της επικοινωνίας ένας άνθρωπος με τα προσόντα και τις ικανότητες του Θ. Ρουσόπουλου.
Το κενό που άφησε είναι δυσαναπλήρωτο. Κι αν ήμουν Αντώνης Σαμαράς θα ξανασκεφτόμουν τη δήλωση που είχε κάνει κάποτε έξω από την Συγγρού, παρασυρμένος από τους σημερινούς εγκέφαλους (;) της επικοινωνίας της Ν.Δ.
Δια την υπογραφήν...
Ο Κεντροδεξιός... παράγων!
http://www.kentrinews.gr
Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν!____ksipnistere1@gmail.com
