Βλέπω και ξαναβλέπω το απόσπασμα των δηλώσεων Μιχαλολιάκου. (Το πιο viral ίσως μετά το ανεκδιήγητο «Χελίν»). Από το σημείο που ένας νταγλαράς φωνάζει «όλοι όρθιοι», και μετά ακούγεται εκείνο το ξεκαρδιστικό «Εγέρθουτου», μέχρι την τελευταία τελεία στο σοπράνο σόλο του Προέδρου της Χ�υσής Αυγής, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Αν πρέπει να ντραπώ, να γελάσω, να βάλω τα κλάματα, να καταστενοχωρηθώ και να αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά την έξοδο από τη χώρα.
Το βλέπω και το ξαναβλέπω. Ειδικά εκεί...
που οι δημοσιογράφοι μουδιασμένοι ακόμη από το στρατιωτικό παράγγελμα δεν πετάγονται ακριβώς από τη θέση τους και ο κύριος με το ξυρισμένο κεφάλι πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος τους, νομίζω δεν γελάω καθόλου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δημοσιογράφοι έρχονται αντιμέτωποι με το τέλος της λογικής. Όσοι είναι επιφορτισμένοι από το ρεπορτάζ τους να μπαινοβγαίνουν σε κόμματα και Βουλή είναι προπονημένοι. Εδώ, όμως, η κατάσταση τους ξεπερνάει. Μας ξεπερνάει όλους.
Ξέρω ότι δεν είναι σωστό να τη διατυπώσω, εφ' όσον υποτίθεται ότι ζούμε (;) μέρες ελευθεροτυπίας, αλλά έχω μια απορία: Γιατί έπρεπε να καλυφθεί αυτό το παραλήρημα;
Και μια ακόμη: (και πέρα από το πως αντιδρά εσχάτως η ΕΣΗΕΑ και αναφορικά με την υπεράσπιση του κλάδου που εξολοθρεύεται) θα αντιδράσει κάπως, τώρα που είναι αρχή, το δημοσιογραφικό όργανο;
Συν τοις άλλοις – και ξέρω ότι ούτε αυτό πρέπει να γραφτεί, αλλά πως να γίνει τώρα – πολύ φοβάμαι ότι αν δεν υπήρχε η αντίδραση της Νάντιας Αλεξίου, μμμ, η κατάσταση λίγο ήθελε για να γίνει παθητική, για να το πω κομψά…
Καλή η πλάκα, κατανοητό το μούδιασμα, αλλά όταν το χωριό φαίνεται, τα όρια π! ρέπε ι να μπαίνουν νωρίς.
Από mediablog
