απίστευτες συζητήσεις για ανούσια πράγματα. Σε μία αποπροσανατολιστική διαμάχη για το αν το μνημόνιο προκάλεσε την ύφεση ή η ύφεση έφερε το μνημόνιο. Ωστόσο, η αλήθεια παραμένει: Δεν μπορεί κανείς να μας σώσει αν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να σωθούμε.
Μέχρι σήμερα έχουμε δηλώσει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου ότι δεν θέλουμε να σωθούμε. Ότι δεν μας πάνε τα σαλόνια της ευρωζώνης και ότι μας ταιριάζουν καλύτερα οι αλάνες των Βαλκανίων.
Έχουμε καταφέρει να σπαταλήσουμε τον χρόνο μας, αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο που με κόπο κτίσαμε στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες.
Δυστυχώς, το ευρωπαϊκό μας ταξίδι δείχνει να είναι σύντομο και να πλησιάζει προς το τέλος του. Οι πιθανότητες είναι πλέον εναντίον μας. Ακόμη και μία κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας θα δυσκολευτεί πολύ να κρατήσει το πλοίο στην πορεία του. Δεν εξαντλούνται οι πιθανότητες, αλλά οπωσδήποτε περιορίζονται αισθητά.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε μία τέτοια περίπτωση κουνάνε τους ώμους τους, θέλοντας να δηλώσουν την αδιαφορία τους. Είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για άγνοια. Σε διαφορετική περίπτωση οι ίδιοι άνθρωποι θα είχαν ήδη κινητοποιηθεί. Όχι απαραίτητα για να συγκεντρώσουν περισσότερες ψήφους για την Νέα Δημοκρατία (αυτό από μόνο του δεν αρκεί), αλλά για να πείσουν όλο τον πολιτικό κόσμο να επισπεύσει τις μεταρρυθμίσεις. Όσα δεν έγιναν σε τέσσερις δεκαετίες θα πρέπει να γίνουν σε ελάχιστο χρόνο. Είναι ένα τιτάνιο έργο. Μέχρι πριν τρία χρόνια υπήρχε περιορισμένος χρόνος για να υλοποιηθεί. Σήμερα ο χρόνος που απομένει είναι σχεδόν μηδενικός.
Υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα θα ζήσουν καλύτερα σε ένα περιβάλλον δραχμής. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την διάψευση των προσδοκιών. Προσδοκίες που σήμερα καλλιεργούν σκόπιμα οι δυνάμεις του λαϊκισμού που προσδοκούν σε βραχυπρόθεσμα κέρδη. Η αλήθεια είναι ότι οι μόνοι που σίγουρα δεν πρόκειται να χάσουν από μία τέτοια εξέλιξη είναι οι έχοντες και κατέχοντες. Ας μη γελιόμαστε. Όσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό δεν έχουν λόγους να ανησυχούν ιδιαίτερα. Τουλάχιστον ως προς το οικονομικό σκέλος. Οι υπόλοιποι;
Το ερώτημα είναι για ποια Ελλάδα θα μιλάμε τότε. Αυτό είναι το κυριότερο θέμα που πρέπει να λύσουμε ή καλύτερα που έπρεπε ήδη να έχουμε λύσει. Μία Ελλάδα εκτός ΕΕ θα είναι σίγουρα μία περιφερειακή και ανίσχυρη χώρα. Μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων, που θα αναζητά κάποιον «προστάτη» για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες. Αυτή την Ελλάδα θέλουμε; Απ' ό,τι φαίνεται, ναι! Μία εξευγενισμένη εκδοχή τριτοκοσμικής χώρας, «φυτεμένης» στις παρυφές της Ευρώπης. Να με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το όραμά μας για την επόμενη ημέρα. Πρόκειται για εφιάλτη.
Θανάσης Μαυρίδης
