Γενικά περιέχουν όλα αυτά που περικλείονται στον άνθρωπο, είτε είναι αδυναμίες είτε προτερήματα και βγαίνουν στον υπερθετικό βαθμό σε αυτή την κολοσσιαία διοργάνωση.
Το αγγλικό περιοδικό "Sport" σε ένα από τα ξεχωριστά αφιερώματά του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα φιλοξενήσει (για 3η φορά) το Λονδίνο, έκανε μια πρωτότυπη καταγραφή των 100 κορυφαίων στιγμών με την διαδικασία της αντίστροφης μέτρησης.
Στο κείμενο διακρίνεται ξεκάθαρα το φλεγματικό αγγλικό χιούμορ, ενώ είναι φανερή η διάθεση προβολής λίγο περισσότερο κάποιων αγγλικών θεμάτων. Απόλυτα κατανοητό.
Το Sport24.gr σας το προσφέρει έχοντας προσπαθήσει να μην αλλάξει τη βασική έννοια των κειμένων και τον ιδιόρρυθμο τρόπο γραφής ακόμα και στους περίπλοκους αγγλικούς ιδιωματισμούς. Για αυτό και δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί αυτή η προσπάθεια χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του καλού φίλου και "Sports Fun" Νέστορα Μουζουράκη, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και συνάδελφος.
Τον ευχαριστούμε.
Διαβάστε το πέμπτο από τα πέντε μέρη του αφιερώματος, με τις τελευταίες 20 κορυφαίες στιγμές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
20. Δόξα τω θεώ - Παρίσι 1924
Οι «Δρόμοι της φωτιάς » μας θυμίζει τον Ερικ Λίντελ αλλά η ιστορία του δεν είναι ακριβώς για το « Χόλυγουντ ». Ο Σκωτσέζος σπρίντερ, αυστηρά θρήσκος, δεν έλαβε μέρος στο αγαπημένο του 100άρι στο Παρίσι το 1924 διότι η κούρσα θα γινόταν Κυριακή !
Ετσι προετοιμάστηκε για τα 400 μέτρα, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο κόντρα σε κάθε πρόβλεψη και μάλιστα σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ. Φοβερό το επίτευγμά του όπως και του θεού !
19. Ο Χέμρι…σκότωσε τους υπόλοιπους - Μεξικό 1968
Είναι αλήθεια πως μια μεγάλη κούρσα καθαρά αθλητικού χρυσού παίζει ρόλο και από την περιγραφή που συνοδεύεται. Οπως έγινε με την εκπληκτική νίκη του Βρετανού Ντέηβιντ Χέμρι στα 400 μέτρα με εμπόδια στο Μεξικό το 1968, όπου έσπασε και το παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 48.12. Πολλά οφείλει στην περιγραφή του ιδιόρυθμου Ντέηβιντ Κόλεμαν : « Ο Χέμρι νικά για τη Βρετανία » ούρλιαξε στην αρχή και συνέχισε : « Στην δεύτερη θέση ο Χένινγκ και ποιός νοιάζεται για την τρίτη θέση ». Τρίτος ήταν ο επίσης Βρετανός, φίλος του Χέμρι, Τζόν Σέργουντ και σαφώς νοιάζονταν πολλοί να �άθουν ποιός ήρθε τρίτος !
«Σκότωσε τους υπόλοιπους, τους παρέλυσε » συνέχιζε στο δικό του…παραλλήρημα ο Κόλεμαν, αφού ο Χέμρι ούτε καν φυσικά είχε αγγίξει τους αντιπάλους του.
18. Παραβίασαν τον Παραολυμπιακό νόμο - Σίδνεϊ 2000
Η ισπανική ομάδα μπάσκετ που έλαβε μέρος στους Παραολυμπιακούς του Σίδνεϊ, κέρδισε το χρυσό και κόσμησε αρκετές μέρες τα πρωτοσέλιδα της χώρας. Το κακό βέβαια ήταν ότι ο κόσμος άρχισε να τους αναγνωρίζει γιατί δεν ήταν πλέον διάσημοι. Μάλιστα βγήκε στη φόρα ότι 15 από τους 200 συνολικά της ισπανικής παραολυμπιακής αποστολής δεν ήταν ανάπηροι !
17. Παράδειγμα προς μίμηση - Βαρκελώνη 1992
Αν έλεγε κάποιος στον Ντέρεκ Ρέντμοντ πριν τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης ότι η VISA θα αφιέρωνε διαφήμισή της στην εμφάνισή του με πρωταγωνιστή τον Μόργκαν Φρίμαν θα σκεφτόταν : « Για φαντάσου, θα πάρω το χρυσό». Δυστυχώς όχι Ντέρεκ δεν πήρες το χρυσο. Ομως έγινε σύμβολο των Ολυμπιακών μετά την κούρσα του στα 400 μέτρα όπου αν και υπέστη ρήξη ινιακού τένοντα κατάφερε να φτάσει έστω κουτσαίνοντας στο τέρμα υποβασταζόμενος από τον πατέρα του. Α, η VISA χρησιμοποίησε αυτό το βίντεο σε διαφήμισή της.
16. Ο ψυχρός πόλεμος στο παρκέ - Μόναχο 1972
Η ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ έφτασε στο Μόναχο το 1972 αήττητη έχοντας κερδίσει τα 7 προηγούμενα ολυμπιακά τουρνουά και με ένα συνεχόμενο σερί 63 νικών. Στον τελικό αντιμετώπισε την σκληροτράχηλη Σοβιετική Ενωση. Οι Αμερικάνοι πέρασαν μπροστά 50-49 ένα δευτερόλεπτο πριν τη λήξη, αλλά επειδή υπήρξε μπέρδεμα με το χρονόμετρο, η γραμματεία έδειξε πως μένουν τρία δευτερόλεπτα για την τελευταία επίθεση των Σοβιετικών. Η μπάλα έφυγε άουτ και οι Αμερικανοί άρχισαν τους πανηγυρισμούς. Ομως ο διαιτητής διέταξε επανάληψη της φάσης γιατί το χρονόμετρο δεν είχε « τρέξ�ι » καθόλου όταν ξεκίνησε η επίθεση των Σοβιετικών. Μέσα στον πανικό ο Σεργκέι Μπέλοφ με καλάθι στη λήξη διαμόρφωσε το τελικό 51-50 για τη Σοβιετική Ενωση ! Η απόλυτη αδικία για τους Αμερικάνους, οι οποίοι δεν πήγαν καν στην απονομή να πάρουν τα (αργυρά) μετάλλιά τους.
15. Η Κάθυ γυρίζει σπίτι - Σίδνεϊ 2000
Εάν η Τζές Ενις θέλει να ξέρει το συναίσθημα του να κουβαλάς τις προσδοκίες ενός ολόκληρου έθνους στις πλάτες σου, ας κάνει μια κουβέντα με την Αυστραλέζα Κάθυ Φρίμαν. Από τη στιγμή που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο πίσω από την Μαρί-Ζοσέ Περέκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, η Κάθυ έγινε το κορίτσι πάνω στο οποίο ολόκληρη η Αυστραλία και όλες οι φυλές της χώρας (τις οποίες εκπροσωπούσε ως Αβορίγινας και η Φρίμαν) στήριξαν τις ελπίδες τους. Τα χρυσά μετάλλια στα Παγκόσμια πρωταθλήματα του 1997 και του 1999 απλά μεγάλωσαν τις προσδοκίες του έθν�υς, που κορυφώθηκαν το 2000 στην τελετή έναρξης των αγώνων όταν η Κάθυ Φρίμαν ήταν η τελευταία λαμπαδηδρόμος. Εκει δεν είχε καθόλου άγχος, αλλά το πεπρωμένο της είχε ήδη γραφτεί.
Δεν μπορούσε να χάσει και η σκηνή που είναι γονατισμένη στο Ολυμπιακό στάδιο και πανηγυρίζει τη νίκη της στα 400 μέτρα και οι Αυστραλοί την αποθεώνουν, είναι χαρακτηριστική. Χωρίς αμφιβολία των πρόσωπο των αγώνων της Αυστραλίας.
14. Ζήτω το χόκεϊ - Σεούλ 1988
Που ήταν οι Γερμανοί οέο, που ήταν οι Γερμανοί ; Όχι δεν είναι μεταπολεμικό τραγούδι αλλά ένα μεταπολεμικό τραγούδι αλλά ένα αυθεντικό απόσπασμα από την περιγραφή του Μπάρι Ντέηβις του τελικού στο χόκεϊ το 1988 στη Σεούλ. Ο λόγος ;
Το γκολ του Ιμραν Σχερβάνι, που έκανε το 3-1 για τους Αγγλους κόντρα στους Γερμανούς (που βέβαια δύο χρόνια αργότερα πήραν την…ποδοσφαιρική τους ρεβάνς στον ημιτελικό του μουντιάλ στο Τορίνο). Για αυτά τα λίγα λεπτά όμως ο μουστάκιας Σχερβάνι και το άθλημα του Χόκεϊ ήταν το μοναδικό πράγμα που απασχόλησε το βρετανικό κοινό. Αλήθεια που είναι τώρα ; Ειλικρινά ποιος ενδιαφέρεται ;
13. Αίμα στο νερό - Μελβούρνη 1956
Η αναμέτρηση στα ημιτελικά του τουρνουά πόλο μεταξύ Ουγγαρίας και Σοβιετικής Ενωσης στη Μελβούρνη το 1956, θύμιζε έργο του Κουέντιν Ταραντίνο. Ο αγώνας έγινε σε ιδιαίτερα τεταμένο κλίμα λόγω της εισβολής των Σοβιετικών στη Βουδαπέστη ένα μήνα πριν τους αγώνες. Οι Ούγγροι αντιμετώπισαν το παιχνίδι ως εκδίκηση για την καταστολή της επανάστασης από τα σοβιετικά τάνκς και με απίστευτη στρατηγική γελοιοποίησαν τους αντιπάλους τους. Με το σκορ στο 4-0 δύο λεπτά πριν τη λήξη ο Σοβιετικός Βαλεντίν Προκόποφ χτύπησε δυνατά τον Ερβιν Ζαντόρ στο πρόσωπο και η π�σίνα γέμισε αίματα. Ο αγώνας διεκόπη και κατακυρώθηκε υπέρ των Ούγγρων που πήραν τελικά το χρυσό αφήνοντας τους «βρώμικους» Σοβιετικούς στην 3η θέση.
12. Με τα μάτια της Κέλι - Αθήνα 2004
Ισως η χαρακτηριστικότερη εικόνα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Η Κέλι Χόλμς κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 800 μέτρα και δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της η οποία κάλυψε την πίκρα από τα χρόνια που πάλευε με τους τραυματισμούς. Αυτή η εμφάνισή της στα 34 έδειξε το ψυχικό της σθένος. Το γεγονός ότι επανέλαβε την εμφάνισή της πέντε μέρες αργότερα στα 1500 μέτρα έδειξε ότι έχει απίστευτο ταλέντο. Ο Μπρένταν Φόστερ είπε: «Η μεγαλύτερη εμφάνιση στην ιστορία των βρετανικών δρόμων ημιαντοχής» και είχε δίκιο.
11. Η Σεούλ χάλασε τη δουλειά - Σεούλ 1988
Ο ταλαντούχος Αμερικανός πυγμάχος Ρόι Τζόουνς, είχε στριμώξει στα σχοινιά τον Κορεάτη Σι Χουν και τον σφυροκοπούσε για τρεις γύρους στον τελικό των ελαφρών μεσαίων βαρών του 1988 στη Σεούλ, χτυπώντας τον 86 φορές έναντι μόλις 32 του γηπεδούχου Κορεάτη. Οι κριτές δεν φάνηκε να συγκινούνται με τις γροθιές τους Ρόι Τζόουνς και με συνολίκές ψήφους 3-2 έδωσαν τη νίκη και το χρυσό μετάλλιο στον Πάρκ σε μια από τις μεγαλύτερες «κλοπές» στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Τελικά οι κριτές έχασαν τη δουλειά τους και ο Τζόουνς κέρδισε τον άτυπο τίτλο του καλύτερου μπο�έρ των αγώνων μαζί με το αργυρό μετάλλιο. Παρηγοριά στον άρρωστο…
10. Το σφύριγμα του Ντάλεϊ - Λος Αντζελες 1984
Πιθανότατα είναι ο κορυφαίος πιο ολοκληρωμένος αθλητής που έβγαλε ποτέ η Βρετανία. Μετά τη νίκη του στη Μόσχα στο δέκαθλο με 8.847 βαθμούς (παγκόσμιο ρεκόρ που καταρρίφθηκε μετά από 8 χρόνια ενώ είναι ακόμα το καλύτερο στη Βρετανία) ο Ντάλεϊ Τόμσον πήγε στο Λος Αντζελες για να επαναλάβει τον άθλο του. Προκάλεσε αίσθηση μετά τη νέα του νίκη όταν στο γύρο του θριάμβου φόρεσε ένα μπλουζάκι που έγραφε: «Είναι ο 2ος μεγαλύτερος αθλητής του κόσμου γκέϊ ;», θεωρώντας πρώτο τον Κάρλ Λιούις που ήταν και η μορφή των αγώνων. Στην απονομή πάνω στο βάθρο, άφησε επίσης εποχ� όταν άρχισε να σφυρίζει στο ρυθμό του εθνικού ύμνου της Βρετανίας με ένα δικό του μοναδικό στυλ. Αξίζει σίγουρα τη θέση στη δεκάδα.
9. Κόε εναντίον Οβετ - Μόσχα 1980
Αναμφίβολλα ο Σεμπάστιαν Κόε και ο Στήβ Οβετ αποτελούν ένα από τα κορυφαία ζευγάρια αντιπάλων στη ιστορία ιδιαίτερα την εποχή που η Βρετανία κυριαρχούσε στους δρόμους μεσαίων αποστάσεων. Η μάχη τους πάντα μεγάλη, που συνεχίστηκε και εκτός στίβων στο δρόμο προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012.
Η πρώτη τους κόντρα στη Μόσχα ήταν στα 800 μέτρα, την αγαπημένη κούρσα του Κόε. Και όμως ο Στήβ Οβετ ήταν αυτός που έκανε την έκπληξη και με εξαιρετική τακτική πήρε το χρυσό μετάλλιο. Την ίδια στιγμή που ο πατέρας και ο προπονητής του Κόε είχαν αναφέρει πως: «Ο Σεμπάστιαν έτρεξε σαν ηλίθιος» !
Ομως ο Κόε απέδειξε γιατί δικαίως ηγείται τώρα του Λονδίνου στην Ολυμπιάδα ως επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής. Πήρε ρεβάνς πέντε μέρες μετά στο δυνατό αγώνισμα του Οβετ, τα 1500 μέτρα, καταφέρνοντας να τον νικήσει. Ηταν η κορύφωση μιας μεγάλης μονομαχίας των δύο τεράστιων αυτών αθλητών.
8. Το μεγάλο κολύμπι του Φέλπς - Πεκίνο 2008
Λίγοι πίστευαν ότι το ρεκόρ των 7 χρυσών μεταλλίων του Μάρκ Σπίτς θα έσπαγε κάποτε, αλλά κανείς δεν το είχε πει στον Μάικλ Φέλπς. Ο τελευταίος άφησε ήδη μια μικρή γεύση με τις εμφανίσεις του στην Αθήνα όπου κατέκτησε 6 χρυσά μετάλλια. Στο Πεκίνο όμως ο προπονητής του Μπόμπ Μπόουμαν προετοίμασε τον Φέλπς για να κατακτήσει και τα 8 χρυσά μετάλλια στους ισάριθμους αγώνες που θα συμμετείχε στην κολύμβηση. Αν και σε δύο περιπτώσεις τα χρειάστηκε (4χ100 και 100 μέτρα πεταλούδα) και κέρδισε πραγματικά στη λεπτομέρεια της…λεπτομέρειας, συνολικά άγγιξε την τελειότητ�. 8 αγώνες, 8 χρυσά μετάλλια και 8ος στη λίστα μας, τι καλύτερο.
7. Ο Τζέσε «χτύπησε» τα νεύρα του Χίτλερ - Βερολίνο 1936
Οι Ολυμπιακοί του 1936 στο Βερολίνο ήταν υποτίθεται μια ευκαιρία για να αποδείξει ο Χίτλερ ότι η αρία φυλή ήταν η κυρίαρχος. Την 3η Αυγούστου του 1936 δύο μαύροι Αμερικανοί στήθηκαν στην εκκίνηση μαζί με άλλους τέσσερις σπρίντερ για τον τελικό των 100 μέτρων. Και ενώ ο «Φύρερ» τους ήθελε στην 5η και 6η θέση, αυτοί κατέκτησαν το χρυσό και ασημένιο μετάλλιο με τον Χίτλερ να…τρώει τα μουστάκια του. Το χρυσό πήγε στον Τζέσε Οουενς ο οποίος δεν έμεινε μόνο σε αυτό αλλά πήρε άλλα τρία χρυσά στο μήκος, στα 200 μέτρα και στη σκυταλοδρομία 4χ100 σε μια επίδειξη αθλητικής ικα�ότητας. Το ρεκόρ του έμεινε ακατάρριπτο για 48 χρόνια, αλλά λόγω της ιστορικής του σημασίας ο Οουενς είναι ψηλότερα στη λίστα από τον Κάρλ Λιούις.
6. Σφαγή - Μόναχο 1972
Στις τεσσεράμιση το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου του 1972, δεύτερη εβδομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου, οκτώ μέλη της παλαιστινιακής παραστρατιωτικής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» μπήκαν στο Ολυμπίακό χωριό και συγκεκριμένα σε δύο διαμερίσματα της ισραηλινής αποστολής και πήρανε για ομήρους αθλητές και προπονητές. Ετσι ξεκίνησαν μια βίαιη και ιδιαίτερα μπερδεμένη αλυσσίδα γεγονότων που οδήγησε στη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Αμερικανός αθλητικός ρεπόρτερ του ABC Τζίμ Μακ Κέι είπε χαρακτηριστικά: «Όταν ήμουν παιδ� ο πατέρας μου έλεγε ότι οι μεγαλύτερες ελπίδες μας και οι χειρότεροι φόβοι σπάνια πραγματοποιούνται. Οι χειρότεροι μας φόβοι όμως πραγματοποιήθηκαν απόψε. Εντεκα όμηροι, δύο σκοτώθηκαν στα δωμάτιά τους χθες βράδι και οι υπόλοιποι εννέα απόψε στο αεροδρόμιο. Εφυγαν όλοι…»
5. Το άλμα του αιώνα - Μεξικό 1986
Η συγκεκριμένη ιστορία έχει να κάνει με την εμφάνιση του Μπόμπ Μπίμον στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968 στο μήκος. Η πρώτη του προσπάθεια στον τελικό ήταν τόσο καλή που κυριολεκτικά «έσπασε» το κοντέρ, ξεπερνώντας τα όρια του ηλεκτρονικού μέτρου ! Χρειάστηκαν δέκα λεπτά για να επιβεβαιώσουν με τη μεζούρα οι κριτές την ακριβή απόσταση του άλματος του Μπίμον μέσα σε απόλυτη ησυχία στο στάδιο «Αζτέκα». Τελικά το άλμα μετρήθηκε 8.90μ. και φυσικά ήταν υπεραρκετό για να κερδίσει το χρυσό ο Αμερικανός αθλητής που ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ κατά 55 ολ�κληρα εκατοστά !!!
Ακόμα δεν έχει καταρριφθεί το ρεκόρ αγώνων και είναι το μακροβιότερο στην ιστορία των Ολυμπιακών. Ο δε Μπίμον έπαθε κρίση κατάθλιψης στο τέλος. Ο σωστός τρόπος να το πανηγυρίσεις Ρόμπερτ.
4. Πέμπτο και τέλος - Σίδνεϊ 2000
«Αν με δείτε να πλησιάζω ξανά βάρκα, σας επιτρέπω να με πυροβολήσετε. Δεν θέλω να ξαναμπώ σε βάρκα, φτάνει πιά». Αυτή είναι η κουβέντα που είπε ο Στήβεν Ρέντγκρεϊβ μόλις κέρδισε το τέταρτο χρυσό μετάλλιό του στην Ατλάντα το 1996. Τέσσερα χρόνια αργότερα όμως, ύστερα από έναν εξαντλητικό αγώνα μπροστά σε ένα πολύ απαιτητικό κοινό, εμφανίστηκε στο Σίδνεϊ και μαζί με τους Μάθιου Πίνσετ, Τζέιμς Κράκνελ και τον «μαλλιά» Τίμ Φόστερ έγραψαν ιστορία με το 5ο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο στην κωπηλασία ! Ηταν μια επίδειξη μακροχρόνιας αθλητικής τελειότητας από το� 38χρονο, πατέρα τριών παιδιών (και διαβητικό), που δύσκολα θα επαναλάβει κανείς. Όταν στο τέλος ο Πίνσετ αγκάλιασε τον συναθλητή του και καλό του φίλο, το έκανε εκ μέρους όλου του έθνους.
3. Τζόνσον με διαφορά - Ατλάντα 1996
Ο αθλητισμός στο υψηλότερο επίπεδο είναι υπόθεση λεπτομέρειας. Οι αθλητές συνδυάζουν το ταλέντο με την σκληρή δουλειά, ώστε να μπορέσουν να ανεβάσουν τον πήχυ έστω και λίγο. Μια στο τόσο εμφανίζεται κάποιος και ξεπερνάει τους προηγούμενους ξαφνικά. Το 1968 ήταν ο Μπίμον, το 1988 η Φλόρενς-Γκρίφιθ Τζόινερ και το 1996 ο Μάικλ Τζόνσον που εμφανίστηκε στην Ατλάντα με το κυρίαρχο στυλ και συνέτριψε ένα από τα πλέον δύσκολα ρεκόρ του στίβου και μάλιστα εις διπλούν. Ο Πιέτρο Μενέα το 1979 στην πόλη του Μεξικού είχε φτάσει το ρεκόρ στα 200 μέτρα στα 19.72 δευτερόλεπτα, αλλά �έντε εβδομάδες πριν την Ολυμπιάδα της Ατλάντα το 1996 ο Τζόνσον το κατέβασε στα 19.66 προϊδεάζοντάς μας για τη συνέχεια. Στον τελικό των 200 μέτρων στην Ολυμπιάδα συνέτριψε το ρεκόρ του διανύοντας την απόσταση σε 19.32 δευτερόλεπτα. Απίστευτο ! Ο Τζόνσον τρελλάθηκε και μαζί του τρελλάθηκε το στάδιο και όσοι είδαν αυτόν τον αγώνα από την τηλεόραση. Αναρωτιόμασταν τότε αν θα ξαναβλέπαμε ποτέ ανάλογη κούρσα. Φαίνεται πως ναι…
2. Αστραπή Μπόλτ - Πεκίνο 2008
Διόλου πρωτότυπος τίτλος, διόλου πρωτότυπη επιλογή, αλλά δεν υπάρχει απολυτώς τίποτα το συνηθισμένο στην τρομερή επίδειξη ταχύτητας, ισχύος και ηρεμίας του Γιουσέιν Μπόλτ (το παιδί θαύμα της Τζαμάικα) στον τελικό των 100 μέτρων στο Πεκίνο. Δεν ήταν απλά το γεγονός ότι ήταν 21 ετών και είχε ξεκινήσει χρόνια ως σπρίντερ των 200 μέτρων χωρίς κανένα χρυσό μετάλλιο στην κατοχή του, ούτε ότι ήταν πολύ διαφορετικός από τους υπόλοιπους (πάντα χαμογελαστός εκεί που οι άλλοι δείχνουν το «εγώ» τους, ψήλος και λεπτός την ώρα που οι σπρίντερ είναι συνήθως «φουσκωμένοι»)
Ούτε καν το γεγονός ότι έφτασε στην Κίνα έχοντας σπάσει το ρεκόρ στα 100 μέτρα με ένα 9.72 στη Νέα Υόρκη τρεις μήνες πριν. Όλα αυτά ήταν φυσικά ενδιαφέροντα γεγονότα αλλά αποδείχθηκαν άσχετα το βράδι της 16ης Αυγούστου, όταν ο Μπόλτ «εκτοξεύτηκε» στη «Φωλιά του Πουλιού» κερδίζοντας με χαρακτηριστική άνεση το χρυσό με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (9.69). Ισως η επιβλητικότερη εμφάνιση σε τέτοιο επίπεδο. Η κούρσα τελείωσε πριν καν αρχίσει αφού ο Μπόλτ έφυγε πρώτος και προς το τέλος γύρισε προς το πλήθος και χτύπησε το στήθος του, πρωτού καν περάσει τη γραμμή του τερματισμ�ύ.
Σε εκείνο το σημείο η τεχνική βγήκε από το παράθυρο και μέτρησε το συναίσθημα και η κλάση. Ο Μπόλτ έτρεξε απίστευρα όπως θα κάνει και στο Λονδίνο. Δεν μπορεί άλλος να τρέξει πιο γρήγορα.
1. Η πτώση του Μπέν - Σεούλ 1988
«Μόλις έλαβα το συγκεκριμένο έγγραφο και αν λέει την αλήθεια τότε θα πρόκειται για την πιο δραματική ιστορία αυτών των αγώνων της Σεούλ, ίσως και όλων των αγώνων στην ιστορία» είπε ο ανταποκριτής του BBC Ντές Λίναμ
Ήταν μόλις δύο μέρες μετά το χρυσό μετάλλιο του Καναδού Μπέν Τζόνσον στα 100 μέτρα με χρόνο 9.79 και το έγγραφο που είχε στα χέρια του ο Λίναμ έλεγε ότι ο Τζόνσον είχε βρεθεί θετικός σε στεροειδή αναβολικά. Ο Τζόνσον ήταν απατεώνας όπως ισχυριζόταν άλλωστε ο μεγάλος του αντίπαλος Κάρλ Λιούις.
Ο χρόνος μας έδειξε ότι ο Τζόνσον δεν ήταν ο μόνος που είχε κάνει χρήση αναβολικών, αφού ύστερα μαθεύτηκε ότι και ο Λιούις είχε βρεθεί θετικός την ίδια χρονιά στην Αμερική ! Ενώ και ο Λίντφορντ Κρίστι που τερμάτισε μετά τον Λιούις κερδίζοντας τελικά το ασημένιο μετάλλιο ήταν ύποπτος λόγω ενός ιδιαίτερα «πλούσιου» διατροφικά φλιτζανιού με τσάι τζίνσενγκ.
Αλλά τότε στα χρόνια της αθλητικής αθωότητας το έγκλημα του Τζόνσον ταρακούνησε την κοινή γνώμη, Ετσι λοιπόν μέσα σε 10 αθλητικά δευτερόλεπτα η αθωότητα ξαφνικά σταμάτησε. Μαζί της χάθηκε και η έμφυτη πίστη μας στους ήρωες των αγώνων. Ετσι ακόμα συνεχίζει η προσπάθεια της αποκατάστασης της εικόνας των Ολυμπιακών Αγώνων που θα γίνουν εφέτος στο Λονδίνο.
«Η πιο δραματική ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων». Είχε δίκιο ο Λίναμ.
