«Η Ελλάδα -δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις- πρέπει να τεθεί υπό οικονομική κηδεμονία: Το να συσσωρεύει σχέδια διάσωσης χωρίς τέλος, δεν αποτελεί λύση».
Αυτό δηλώνει, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου Ντιντέ Ρέιντερς, � οποίος τονίζει, ακόμη, σε συνέντευξή του στη βελγική εφημερίδα "Λε Σουάρ", ότι «χρειάζεται να υπάρξει μία ευρωπαϊκή αρχή που να είναι σε θέση να εμποδίζει ορισμένα πράγματα, για παράδειγμα στον τομέα της άμυνας»....Σύμφωνα με τον Βέλγο αξιωματούχο, η Ελλάδα πρέπει να βγει από τις αγορές, όχι από την Ευρωζώνη. «Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει ένα πρόγραμμα που να καλύψει τουλάχιστον μία γενιά (15, 20 χρόνια;) μέχρις ότου να είναι σε θέση να επιστρέψει στις αγορές και να χρηματοδοτηθεί κανονικά. Δεν πρέπει να αφήσουμε να υπάρχει η εντύπωση ότι η χώρα μπορεί να βγει μόνη της από την κρίση».
Κληθείς να σχολιάσει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία δεν φαίνεται να είναι αρκετή στην περίπτωση της Ελλάδας και ότι αντίθετα βυθίζει ακόμη περισσότερο τη χώρα, ο Ντ. Ρέιντερς απαντά ότι «τα σχέδια λιτότητας δεν λειτούργησαν για μία σειρά από λόγους». «Καταρχήν υπήρξε η αβεβαιότητα, η οποία βάρυνε δραματικά στο ζήτημα της εφαρμογής του προγράμματος λιτότητας. Υπήρξε όμως και ένα πρόβλημα κουλτούρας: Αυτό που λείπει είναι η πραγματική ανάγκη να εφαρμοστεί μία αποτελεσματική φορολογική πολιτική, να πραγματοποιηθούν ιδιωτικοποιήσεις και να υπάρξει κα�ύτερη διαχείριση των δημοσίων επιχειρήσεων», αναφέρει ο Ντ. Ρέιντερς και τονίζει: «Αυτό που δεν πηγαίνει καλά είναι ότι όλα τα μέτρα σήμερα εξουθενώνουν τον ελληνικό λαό, την ίδια στιγμή που σε ολόκληρους τομείς δεν σημειώνεται καμία μεταρρύθμιση».
Όπως υποστηρίζει ο Βέλγος υπουργός Εξωτερικών, «η ελληνική κρίση, από την οποία ακόμη δεν κατορθώνουμε να βγούμε, δείχνει ότι πρέπει να μπορούμε να δράσουμε όταν ένα κράτος παρεκκλίνει δημοσιονομικά κατά τρόπο συνεχή».
«Κάθε χώρα έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με τον δικό της προϋπολογισμό. Εάν όμως ο προϋπολογισμός εκτροχιάζεται με επαναλαμβανόμενο τρόπο, πρέπει να διαθέτουμε τη δυνατότητα δράσης σε κεντρικό επίπεδο. Η Ελλάδα διαθέτει μόλις το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και παρόλα αυτά μετατράπηκε σε παγκόσμιο πρόβλημα», καταλήγει ο Ντ. Ρέιντερς.
