το εκμεταλλευτεί για να εξασφαλίσει επαγγελματικά και οικονομικά την κόρη του, όπως θα έκανε κάθε (έλλην) πατέρας για το παιδί του, που δεν θα επιθυμούσε να το αφήσει "απροστάτευτο" να εργαστεί στον ελεύθερο και άγριο στίβο του ανταγωνισμού του ιδιωτικού τομέα, παρά τα πτυχία και τις ξένες γλώσσες που διαθέτει. Έλλειψη εμπιστοσύνης στις ικανότητές της; Υπερπροστασία; Φόβος μπροστά στο άγνωστο; Κρατικοδίαιτη νοοτροπία;
Το συμπέρασμα είναι ότι σ' αυτή τη χώρα οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να! δρα� �τηριοποιηθούν και να αναπτυχθούν έξω από το προστατευτικό κουκούλι της οικογένειας και του Δημοσίου. Γιατί φοβούνται! Νοιώθουν ανεπαρκείς, αδύναμοι και απροστάτευτοι! Κι αποζητούν την προστασία της οικογένειας και του κράτους, από τον ομφάλιο λώρο των οποίων ουδέποτε αποσπώνται… Γι' αυτό στη χώρα αυτή είναι θεσμοθετημένη, νομοθετημένη και, όπερ και το σπουδαιότερο, κοινωνικά αποδεκτή η οικογενειοκρατία, η δημοσιοϋπαλληλία και ο νεποτισμός. Για την κατάσταση αυτή δεν φταίει μόνο το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί αλλά φταίει, κυρίως, η ίδια η κοινων�α που αποδέχεται και υιοθετεί παρόμοιες πρακτικές, νοοτροπίες, συμπεριφορές και θεσμούς.
Η νοοτροπία του "θα βάλω τον δικό μου" και "θα βάλεις τον δικό σου, τα κονέ, τα κολλητιλίκια, η ασφάλεια του δημοσίου και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα απαντώνται ως κυρίαρχες συμπεριφορές σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, στην εργασία, στις κοινωνικές σχέσεις, στις παρέες, στις (οικογενειακές) επιχειρήσεις, στα πολιτικά κόμματα και σ' όλους τους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι σε καμιά χώρα του κόσμου οι άνθρω! ποι � �εν χρησιμοποιούν στον καθημερινό τους λόγο τόσο πολλές και διαρκείς αναφορές σε συγγενικά τους πρόσωπα («ο κουμπάρος μου», «ο θείος μου», «η νύφη μου», «ο γαμπρός μου», «ο ανιψιός μου», κλπ.), όπως συμβαίνει στη χώρα μας, πράγμα που υποδηλώνει τον στενό συγγενικό κοινωνικό κύκλο συναναστροφών, έκφρασης, ανάπτυξης και δραστηριοποίησης των ανθρώπων.
Οι μη συγγενείς (μη συνδεόμενοι με δεσμό αίματος ή με γάμο), αποτελούν "ξένους", έναντι των οποίων υπάρχει δυσπιστία και φόβος. Και η νοοτροπία αυτή δεν αποτελεί "προνόμιο" του Δημοσίου τομέα της κοινωνίας μα� και της δημοσιοϋπαλληλικής κουλτούρας αλλά και της ιδιωτικής οικονομίας, κρατικοδίαιτης ή μη. Γι' αυτό π.χ. ο συντριπτικά μεγαλύτερος αριθμός των λειτουργούντων στην Ελλάδα ανωνύμων εταιρειών - οι εταιρείες αυτές λόγω του κεφαλαιουχικού χαρακτήρα τους είναι εξ ορισμού ανοικτές σε απροσδιόριστο αριθμό προσώπων, αγνώστων μεταξύ τους, προκειμένου να τη χρηματοδοτήσουν- στη χώρα μας είναι οικογενειακές εταιρείες (με συνήθη μέλη τους συζύγους, τα πεθερικά και τα τέκνα), που επιλέγουν τη μορφή της Α.Ε για λόγους καθαρά φορολογικούς και αποφυγής της προ�! �ωπι� �ής ευθύνης σε περίπτωση οφειλών.
Γιαυτό και οι εταιρείες αυτές δημιουργούνται με το ελάχιστο απαιτούμενο από το νόμο κεφάλαιο (που σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει κι αυτό στην πραγματικότητα ως στοιχείο της εταιρικής περιουσίας) και όχι για να περιλάβουν στη μετοχική τους σύνθεση μεγάλο αριθμό μικροκεφαλαιούχων, προκειμένου να τη χρηματοδοτήσουν (πράγμα που, αντίθετα, επιθυμούν διακαώς να αποφύγουν!!!). Η πρακτική, βέβαια, αυτή, που δεν είναι και η μόνη, αποτελεί πλήρη διαστροφή της νομοθεσίας των ανωνύμων εταιρειών που υπερακοντίζει και αναιρεί το πνεύματης σχετικής νομοθεσίας σ' όλες τις περιπτώσεις σύστασης των εταιρειών αυτών. Συμπερασματικά, τα δεινά αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι, προκειμένου να επιλύσουμε τα προβλήματα λειτουργίας της κοινωνίας, συνηθίζουμε να μεταφέρουμε αυτούσιους ποικίλους (πολιτικούς, νομικούς, οικονομικούς κλπ.) θεσμούς από τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης, θεσμούς τους οποίους, όμως, δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε και να καταστήσουμε λειτουργικούς στη χώρα μας.
Κι αυτό γιατί, όλοι αυτοί οι θεσμοί (π.χ. Κοινοβούλιο, κυβέρνηση, δικαιουσύνη, δημόσια διοίκηση, ιδιωτικ�! � επι χείρηση, μορφές εταιρειών, συνδικαλισμός κλπ.) δημιουργήθηκαν, εκπονήθηκαν και σφυρηλατήθηκαν στις χώρες της Δ. Ευρώπης, ύστερα από επίπονες, πολύχρονες και συχνά αιματηρές ιστορικές διαδικασίες και αφομοιώθηκαν με σχετική επιτυχία (αλλού μεγαλύτερη και αλλού μικρότερη) από τους πολίτες και τα (κοινωνικοπολιτικά ) συστήματα των χωρών αυτών. Στη χώρα μας, όμως, οι θεσμοί αυτοί απλώς μεταφέρθηκαν (ως νομοθετικά κείμενα) από το εξωτερικό, χωρίς μέχρι σήμερα να γίνει δυνατό να αφομοιωθούν από την ίδια την κοινωνία και να αποκτήσουν την απαραίτητη κοινωνική �υναίνεση και λειτουργικότητα, με αποτέλεσμα η κοινωνία να τους θεωρεί "οιονεί ξένο σώμα", προς το οποίο αρνείται να συμμορφωθεί εκούσια και να τους ενσωματώσει στον καθημερινό κώδικα συμπεριφοράς της.
Εξού και η συνήθης και πανθομολογούμενη διαπίστωση ανάμεσα στους νόμους που ψηφίζει η Βουλή και στην άρνηση ολόκληρης της κοινωνίας, ακόμη και του ίδιου του κράτους, να συμμορφωθεί μ' αυτούς. Μόνο, λοιπόν, αν αλλάξει αυτή η βαθειά ριζωμένη επαρχιώτικη, κουτοπόνηρη, αρρωστημένη, φοβική και αντικοινωνική νοοτροπία (πρόβλημα, βέβαια, που θα απαιτήσε�! � πολ ύ χρόνο, καθώς είναι ζήτημα ηθικών αξιών και εκπαίδευσης) και, εφόσον η αλλαγή αυτή βρει και νομοθετική έκφραση (π.χ. με απαγόρευση διορισμών εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ των συγγενών των πολιτικών σε δημόσιες θέσεις), μόνο τότε θα απελευθερωθεί και θα προοδεύσει αυτή η κοινωνία.
