Επιτρέψετε μου αυτή την φορά να σας διηγηθώ μια προσωπική μου θλιβερή ιστορία για να αναδείξω ακόμη ένα λόγο που με κάνει για τόσα χρόνια να αντιπαλεύω το σάπιο πολιτικό και κομματικό κατεστημένο.Οι πιο πάνω προτομές που βρίσκονται στην κοινότητα Λιμνατίου, 15 περίπου χιλιόμετρα βόρια της Λεμεσού, ανήκουν στον πατέρα μου Βασίλη Αλεξάνδρου και στο θείο μου Δημήτρη Χαραλάμπους. Και οι δυο τους θυσίασαν την .....ζωή τους στα 30 περίπου τους χρόνια περί το τέλος του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 εναντίον των Άγγλων.
Η απώλεια του πατέρα μου σε ηλικία περίπου 4 ετών σήμαινε για μένα και την οικογένεια μου τεράστιες στερήσεις και δοκιμασίες από κάθε άποψη. Τον πόνο της απώλειας τον απάλυνε όμως η προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον για την Κύπρο μας.
Μετά το τέλος των σπουδών μου στο εξωτερικό και παρά το γεγονός ότι είχα μια καλή και αποδοτική εργασία προτίμησα να επιστρέψω στην Κύπρο γιατί για εμένα η Κύπρος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από μια χώρα διαμονής. Με την επάνοδο μου στην Κύπρο ξεκίνησε και η κόντρα μου με το κομματικό κατεστημένο. Ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω και να ξεχάσω τα τραγικά γεγονότα της προδοσίας του 1974 και της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε, ούτε ποτέ θα συγχωρέσω αυτούς τους ανόητους και αμετανόητους που τα δημιούργησαν.
Η πρώτη μεγάλη κόντρα μου με το κομματικό κατεστημένο, και πιο συγκεκριμένα με το κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού, του οποίου ηγείτο τότε ο πρώην Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης, ξεκίνησε με την απόφαση της κατασκευής των πιο πάνω προτομών. Κάποια φανατικά μυαλά του ΔΗ.ΣΥ επέμεναν οι προτομές να τοποθετηθούν εντός ενός πολύ μικρού χώρου στην είσοδο του Σωματείου που έφερε το όνομα των δύο Ηρώων, δίπλα και κάτω από τα οποία θα κάθοντο οι διάφοροι θαμώνες και με φόντο τα βρακιά της γειτόνισσας. Η επιμονή τους αυτή να τοποθετηθούν οι προτομές στο σωματείο που ελ�γχόταν 100% από το ΔΗ.ΣΥ και όχι σε κοινό χώρο που θα ήταν προσβάσιμος σε όλους, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση, με βρήκε κάθετα αντίθετο. Τελικά επικράτησε η άποψη μου να τοποθετηθούν σε κοινό χώρο γιατί αυτή η άποψη υποστηρίχθηκε και από ειδικούς και από την τότε κυβέρνηση Βασιλείου που θα στήριζε και οικονομικά το όλο έργο.
Στην συνέχεια τα προβλήματα κορυφώθηκαν με την επιμονή του ΔΗ.ΣΥ να διοργανώνει και να καπηλεύεται πολιτικά τα ετήσια μνημόσυνα των Ηρώων. Κάθε Οκτώβριο μήνα, το ένα στέλεχος του ΔΗ.ΣΥ μετά το άλλο έριζαν ποιος θα εκφωνούσε τον επιμνημόσυνο λόγο εντός της εκκλησίας, λόγος ο οποίος αντί να περιορίζεται στη θυσία των Ηρώων, ήταν ένας οχετός από συνθήματα κομματικού περιεχομένου και αυτοπροβολής. Τέτοια φαινόμενα δεν είχαν μόνο την δική μου αντίδραση αλλά οδήγησαν σταδιακά και την πλειονότητα των κατοίκων της κοινότητας να απέχουν, με αποτέλεσμα το ακροατ�ριο να περιορίζεται στους κουβαλητούς του ΔΗ.ΣΥ. Περί το τέλος του 1999 και με αφορμή το έγκλημα του Χρηματιστηρίου, το οποίο υπέθαλψε κυρίως η τότε κυβέρνηση Κληρίδη και το Κόμμα του νυν Προέδρου του ΔΗ.ΣΥ και υποψήφιου για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές Νίκου Χρυσάνθου Αναστασιάδη, πήρα πρωτοβουλία με στόχο τα μνημόσυνα να διοργανώνονται από το Κοινοτικό Συμβούλιο, μακριά από κομματικές σκοπιμότητες. Ενώ αρχικά η πρόταση μου βρήκε απήχηση σε όλους στην κοινότητα, με παρέμβαση σκληροπυρηνικών στοιχείων του ΔΗ.ΣΥ ανατράπηκαν όλα.
Σαν αποτέλεσμα των πιο πάνω, με επιστολή μου προς τον τότε Πρόεδρο Κληρίδη και τον Πρόεδρο του ΔΗ.ΣΥ Νίκο Αναστασιάδη τους πληροφορούσα ότι εγώ και η οικογένεια μου δεν επιθυμούσαμε να εκφωνούν λόγο στα μνημόσυνα των Ηρώων και να καπηλεύονται πολιτικά το όνομα του πατέρα μου. Μπροστά στο κίνδυνο να διασυρθούν και να εκτεθούν μου κήρυξαν έναν ψυχοφθόρο πόλεμο με απειλές και ανομολόγητους χαρακτηρισμούς χωρίς όμως να μπορέσουν να κάμψουν την αντίσταση μου. Από τον Οκτώβριο του 2000 μέχρι σήμερα παρατηρείται το εξής θλιβερό φαινόμενο. Η συντριπτική πλειοψη�ία των κατοίκων της Κοινότητας δεν συμμετέχει σε καμία εκδήλωση που έχει σχέση με τους Ήρωες. Κάθε Οκτώβριο μήνα ο ΔΗ.ΣΥ μεταφέρει τους κουβαλητούς του στην κοινότητα και καταθέτει στεφάνια μόνον στην προτομή του ενός εκ των Ηρώων. Ταυτόχρονα επιστρατεύει τους δικούς του για να παραπλανούν τους απορημένους και έκπληκτους νεοφερμένους κουβαλητούς που βλέπουν αυτό το ακατανόητο και ταυτόχρονα θλιβερό φαινόμενο να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους κάνοντας μου παράλληλα κτυπήματα κάτω από μέση.
Χθες Κυριακή 7/10/2012, ο Νίκος Αναστασιάδης, υποψήφιος στις Προεδρικές Εκλογές του Φεβρουαρίου 2013, στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας πήρε κάμποσους κουβαλητούς και κάμποσους δημοσιογράφους και μετέβηκε στην κοινότητα για να εκφωνήσει επιμνημόσυνο λόγο και να ''πει τα γνωστά τα δικά του'' όπως κάνουν και οι υπόλοιποι δικοί του για τόσα χρόνια. Και μετά περιμένουμε εμείς οι ανώριμοι πολίτες, ότι ο κατ' εξοχή εκπρόσωπος του αρρωστημένου κομματικού κατεστημένου, Νίκος Αναστασιάδης και οι όμοιοι του θα φέρουν την ενότητα και το ήπιο πολιτικό κλ�μα που τόσο χρειάζεται αυτός ο τόπος για να βγει από τον χάος που τον έχουν οδηγήσει.
Η αρρωστημένη φιλοδοξία του Νίκου Αναστασιάδη να γίνει πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας τον έχει κάνει αγνώριστο. Τον βλέπεις, αφότου εξήγγειλε την υποψηφιότητα του, να χρησιμοποιεί τέτοιο ήπιο και ήρεμο πολιτικό λόγο που δεν ξέρεις τι να κάνεις με τόση υποκρησία, να κλάψεις η να γελάσεις. Από την μια τον λυπάσαι που υποφέρει τόσο πολύ για να κρύβει τον πραγματικό του χαρακτήρα από την άλλη σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι άνθρωπος η μεταλλαγμένος χαμελέωντας. Έχει ανατρέψει πλήρως τις πολιτικές του θέσεις και τα έχει δώσει όλα στην ''πόρνη της πολι�ικής ζωής της Κύπρου'' (το ΔΗ.ΚΟ) προκειμένου να έχει την στήριξη του. Αυτές δεν είναι συμπεριφορές σύγχρονων και τίμιων πολιτικών αλλά εμπαιγμός και υποτίμηση της νοημοσύνης μας, όση φυσικά μας απέμεινε αφού ακόμα αποδεχόμαστε αυτές τις νοσηρές καταστάσεις
Κάθε πολιτικός χώρος έχει τους δικούς του ήρωες, η δεξιά έχει τους ήρωες της Ε.Ο.Κ.Α 1955-59, η αριστερά έχει τους ήρωες και τα θύματα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής του 1974 και τέλος τον Ιούλιο του 2011 προστέθηκαν οι ήρωες και τα θύματα του γραφικού Χριστόφια για να μας συγχύσουν ακόμη περισσότερο. Αν αυτοί οι ήρωες/θύματα μπορούσαν να διαβλέψουν στο μέλλον και να δουν όλα αυτά τα ρεμάλια του κομματικού κατεστημένου, που θα οδηγούσαν την Κύπρο μας, σίγουρα θα ενεργούσαν διαφορετικά. Τα κόκαλα τους τρίζουν εκεί που βρίσκονται. Αν είχαν την δυνατότ�τα σήμερα να αναστηθούν, σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα έκαναν ήταν να εκτελέσουν εν ψυχρώ έναν, έναν όλους τους άθλιους πρωταγωνιστές του κομματικού κατεστημένου που έδωσαν την μισή Κύπρο στους Τούρκους το 1974, την υπόλοιπη μισή στους μασόνους του Χρηματιστηρίου το 1999 και έτσι δεν θα θρηνούσαμε σήμερα ούτε για τα θύματα της ΗΛΙΟΣ, ούτε για τα θύματα της έκρηξης του Μαρί, ούτε τέλος θα θρηνούσαμε για την πτώχευση της Κύπρου.
Δεν χρειαζόμαστε άλλους ήρωες, ούτε άλλα μνημεία ηρώων, χρειαζόμαστε ώριμους πολιτικά πολίτες και έναν μόνο μνημείο, ''Μνημείο Αυτογνωσίας'' για να το βλέπουμε και να αντιλαμβανόμαστε πόσο ηλίθιοι ήμαστε που αφήσαμε όλους αυτούς τους άχρηστους πολιτικούς να καταστρέψουν αυτόν το επίγειο παράδεισο που μας χάρισε ο θεός.
Όμηρος Αλεξάνδρου
Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν!____ksipnistere1@gmail.com
