Στο μικροσκόπιο μπαίνουν κυρίως τα χριστιανικά ονόματα, τα οποία, σύμφωνα με ισχυρισμούς ορισμένων, δεν έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. Είναι όμως έτσι;
Σε προηγούμενα άρθρα-έρευνές μας έχουμε αποδείξει την συνάφεια ελληνισμού-χριστιανισμού αλλά και το άφθαρτον του ελληνισμού γενικότερα σε πολλά επίπεδα…
Έτσι και τα σημερινά ονόματα στην συντριπτική του πλειοψηφία έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Άβα< ἂβα=βοή
Άγγελος< ἀνάγομαι->άνγελος->άγγελος
Αγλαΐα< ἀγάλλω ->ἀγλαός=λαμπρός
Αδάμ< ἀδάμας
Αθανάσιος< α(στερητικό)+θνήσκω
Αλέξανδρος< ἀλέξω+ἀνδρας= αποκρουω, σπρώχνω τους ανδρες
Αλεξία< ἀλέξω+ἲς (δύναμη)
Ανάνιος\ας< ἂνω+ἲων
Άννα< όχι απ' το εβραϊκό Hanna.
Προέρχεται από το προσωνύμιο του Διός «Άνα»< άνω, γι αυτό και στα εβραϊκά υπάρχει ως όνομα αρσενικό. Στην πορεία αλλοιώθηκε και γράφτηκε με δύο νν. Οι Ισπανοί, που διατηρούν ορθότερα τα ελληνικά στοιχεία στην γλώσσα τους απ' ότι εμείς, το γράφουν με ένα ν. Ana
Αντώνης< ἀντί ὢν (ήταν γιος του Ηρακλή σύμφωνα με την μυθολογία)
Άραβος< ἂρουρα(γη)+βοή =ο πολύς θόρυβος. Εξ' ου και οι Άραβες.
Αρριανός< ἀ(επιτατικό)+ρίον= εξέχον μέρος
Ασπασία< ἀσπάσιος =αγαπητός. Εξ' ου και ασπάζομαι.
Γιάννης< Ἲων->Ἰανός
O Aθαν. Σταγειρίτης στην Ωγυγία (Β' σελ 449) χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ο Ἰανός, ὁ ἀρχαιότερος βασιλεύς τῆς Ίταλίας, ἦτο Ἓλλην το γένος, ὑιὸς τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Κρεούσης, θυγατρὸς τοῦ Ἐρεχθέως, βασιλέως ταῶν Ἀθηνῶν. Ἒκτισε καὶ φρούριον ἐπὶ τινὸς λόφου τῆς Ρώμης, το Ἰανίκουλον, καὶ ἐδίδαξεν πολλά. Ὃθεν ἐτίμησαν τον Ἲωνα- Ἰανὸν- Ἰάνην ὡς θεὸν μετὰ θάνατον… ἐπειδή ἀρχαιότερον βασιλέα καὶ εὐεργέτην δὲν ἐγνώριζον…»
Αλλά και ο Αισχύλος χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό «Ἰάνων λαός» για τους Έλληνες…
Βρασίδας< βράσσω=σείω
Δέσποινα< δεσπόζω
Ειρηναίος\Ειρήνη< εἲρω= λέγω
Ελένη< ρίζα σελ-=φως
Εύα< εὖ= καλό, όμορφο
Ησύχιος< ἡδύς (ευχάριστος)->ηδυχία->ησυχία
Ηρακλής< Ἢρα+κλέος= αυτός που είναι δοξασμένος λόγω της Ήρας
Κωνσταντίνος< λατ. Constans<προθ.cum+stans (μετοχή του ρήματος sto)<σύν+ἰστάς (στάω-ῶ)
Λάμπρος< λαμπρός
Λήδα< λανθάνω ->λήθη->λήθα->λήδα
Μαντώ< μαντεύω
Μαρία< δεν είναι εκ του εβραϊκού Μύριαμ, αλλά ετυμολογικά προέρχεται από την μύρα=θάλασσα
Μαίρη< μαρμαίρω= αστράφτω. Μαίρη ήταν το όνομα Νηριίδος.
Νικόλας< νικῶ + λαός
Όμηρος< ὁμοῦ+ἂρω, αραρίσκω. Επειδή μέσω του έργου του συνδύασε κάθε είδους γνώση.
Ορέστης< ὂρνυμι= ξεσηκώνομαι, ορμώ, επαναστατώ
Σπυρίδων< σπυρίς
Στυλιανός< στύλω
Σωτήρης< σώζω+τηρώ
Φίλιππος< φιλῶ+ἰππους
Χρήστος< χρηστός
Τα παραδείγματα αυτά ωστόσο είναι ενδεικτικά, καθώς η ελληνική ονοματοθεσία είναι ανεξάντλητη. Τα σύγχρονα ονόματα των Ελλήνων, αλλά και πολλά ξένα, έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ελληνική γλώσσα και έχουν διατηρηθεί παρά τους αιώνες που περάσει…
Με βάση την συγκεκριμένη έρευνα τα προαναφερθέντα ονόματα διατηρήθηκαν αναλλοίωτα μέχρι και σήμερα, ένα επιπλέον στοιχείο που αποδεικνύει, όχι μόνο ότι η ιστορία μας δεν διχάζεται σε δύο ημισφαίρια, αυτό του ελληνισμού και αυτό του χριστιανισμού, αλλά αντιθέτως αυτές οι δύο έννοιες είναι άμεσα και άρρηκτα συνδεδεμένες τόσο στο μυαλό όσο και στην καρδιά και την παράδοσή μας…
Ελένη Γεωργακάκη, φοιτήτρια Φιλοσοφικής
πηγή
