Ο Πατριδεγωφάγος είναι για τα έθνη όπως είναι ο καρκίνος για τα άτομα. Αν δεν διαγνωσθεί εγκαίρως και δεν αντιμετωπισθεί σωστά, γοργός επέρχεται ο θάνατος και είναι οδυνηρός.
Δυστυχώς όμως δεν έχει συνειδητοποιηθεί για τι είδους ασθένεια πρόκειται. Οι φορείς της μιλούν για «κρίση» και την προσδιορίζουν ως «οικονομική», «πολιτική», «θεσμική», «πολιτιστική» κ.λπ. Στρέφουν την προσοχή στα συμπτώματα, αφήνοντας άθικτη την αρρώστια να εξελίσσεται ακάθεκτη. Βεβαίως δεν έχει μόνο το δικό μας έθνος προσβληθεί, αλλά και τα υπόλοιπα έθνη της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο. Απλώς εμείς προπορευόμαστε και αφήσαμε τους άλλους να μας χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο – να δοκιμάζουν πάνω μας άσχετα οικ�νομιστικά γιατροσόφια.
Όμως σε αντίθεση με τα λοιπά έθνη, εμείς είχαμε προσβληθεί και άλλοτε από την ίδια αρρώστια. Και επιβιώσαμε. Είναι επομένως πολύ πιθανό να διατηρούνται κάποια «αντισώματα» στον εθνικό μας οργανισμό. Θα μπορούσαμε, ίσως, να τα εντοπίσουμε και να τα «καλλιεργήσουμε». Με τον τρόπο αυτό θα βοηθούσαμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους «εταίρους», που αστόχαστα εξακολουθούν να μας κουνάνε το δάχτυλο.
Η αναζήτηση και ο εντοπισμός των εν λόγω «αντισωμάτων» υπήρξε και ο σκοπός της συγγραφής αυτού του βιβλίου.
Αποσπάσματα από το βιβλίο
[…]
Η εσωτερική κατάρρευση της πατριωτικής συνείδησης συνέτριψε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Δύναται να επισημανθεί σαν το εστιακό κέντρο της ελληνικής παρακμής. Ως εμβληματική φιγούρα της έχει καταγραφεί ο Σοφιστής, διότι αυτός είναι που εξιδανίκευσε την ανθρωπολογική αρρώστια και την προβίβασε σε απαύγασμα του ευ ζην. Το ομόλογο φαινόμενο στον νεωτερικό πολιτισμό εκδηλώνεται, κατά το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα, με την μορφή του «μεταμοντέρνου μηδενισμού». Ο οποίος έχει ήδη αποσαρθρώσει τον εθνικό πατριωτισμό σε ασύλληπτη κλίμακα.
Πώς �α ονομάσουμε αυτόν τον «μη – τύπο», αυτόν τον ανθρωπολογικό καρκίνο, αυτό το πατριδοφάγο παράσιτο που τρώει συνάμα και τον εαυτό του; Μιλάμε συνήθως για «γραικυλισμό», για «εθνομηδενισμό», για «πατριδομηδενισμό» ή για σκέτο «μηδενισμό». Η λέξη «μηδενιστής» δεν είναι τόσο ωστόσο επαρκής, επειδή της λείπει η διάσταση του αυτομηδενισμού. Πατριδεγωφάγος, ή γενικότερα κοινωνιο - εγωφάγος, θα ήταν ίσως μία καταλληλότερη σημασία. […]
[…]
Κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος είναι στην Ελλάδα σήμερα το καταναλωτικό παράσιτο.
Ο παρασιτικός καταναλωτισμός αποτελεί εγκαθιδρυμένο σύστημα. Στο κέντρο του βρίσκεται ο πελατειακός κοινοβουλευτισμός, η βασική λειτουργία του οποίου είναι να εκποιεί το κράτος στους ψηφοφόρους του και το έθνος στου δανειστές του. Γύρω του τα ποικίλα «διαπλεκόμενα» και οι «στρατοί κατοχής» (συντεχνίες, κομματικές νομενκλατούρες, συνδικαλιστικές μαφίες). Όλοι μαζί συγκροτούν έναν ιδιόμορφο οργανισμό, ο οποίος χρησιμοποιεί το κράτος σαν κέλυφός του και τρέφε�αι από τα παντοειδή ελλείμματα (στην άμυνα, στην οικονομία, στην παιδεία, παντού) – ελλείμματα που το ίδιο δημιουργεί. Ο οργανισμός αυτός διασωληνώθηκε μάλιστα τόσο καλά με τα ευρωκοινοτικά Ταμεία που ελπίζει να βγει σώος και αβλαβής από τη «λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης». Προέκυψε από τη συγχώνευση κοινωνικού παρασιτισμού, εθνικού γραικυλισμού και πελατειακού πολιτικού συστήματος, αλλά η ανθρωπολογική του βάση βρίσκεται στον αχαλίνωτο μηδενιστικό ατομικισμό, που χαρακτηρίζει το διαχρονικό ελληνικό άτομο στη φάση της ολοκλήρωσής του. Είναι το ε�! �νικό μας βαμπίρ, το γνωστό και από άλλες εποχές της ελληνικής ιστορίας. Οικοσύστημά του: το «τέλος των ιδεολογιών» (εθνικών και κοινωνικών).
