-->
- Γεια σου, είπε η Ελπίδα
- …
- Έι, δε με ακούς; Είπα γεια!
- Γεια..
- Είμαι η Ελπίδα! Εσένα πως σε λένε;
- Μμ, με λένε Χαμόγελο..
- Χαμόγελο! Τι ωραίο όνομα!
- …
- Και τι κάνεις εδώ κρυμμένος;
- Τίποτα, απλά κάθομαι.
- Ναι, μα γιατί;
- Γιατί… γιατί δεν έχω τι να κάνω.. κι έτσι απλά κάθομαι και περιμένω..
- Περιμένεις, τι περιμένεις;
- Πολύ περίεργη είσαι ελπίδα. Δε σου είπανε όταν ήσουν μικρή το παραμύθι με τη περίεργη γάτα;
- Ναι, αλλά δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Μάλλον είμαι περίεργη εκ γενετής. Συνεχώς ψάχνω. Ψάχνω για τύπους σαν εσένα, ψάχνω όλα αυτά στα οποία οι άνθρωποι έπαψαν να πιστεύουν, ψάχνω να βελτιώσω τα πράγματα όπως μπορώ. Αλλιώς θα πεθάνω. Κι αν πεθάνω χάθηκαν όλα..
- Πωπώ! Τελικά είσαι και «περίεργη» εκτός από περίεργη!
- :) Λοιπόν;
- Τι λοιπόν;
- Τι περιμένεις;
- … Περιμένω να με φωνάξουν οι άνθρωποι. Κανείς δε με θυμάται πια, οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει τελείως την ύπαρξή μου.. :( Μόνο τα παιδιά, ναι! Μόνο τα παιδάκια με θυμούνται ακόμα! Τα χρυσά μου, ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά, αλλιώς θα είχα βγει στη σύνταξη… Τουλάχιστον τώρα δουλεύω ακόμα, αν και πολύ λιγότερο από πριν. Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγοστεύει η δουλειά μου… :(
- Πω πω, τι κρίμα! Και είσαι τόσο όμορφος!
- Που να δεις πως ομορφαίνουν αυτοί που με φωνάζουν… αυτοί που με φώναζαν δηλαδή..
- Μα γιατί; Προτιμούν να είναι άσχημοι;
- Ξέρω κι εγώ.. Μακάρι να μπορούσες να βοηθήσεις..
- Χμ! Ίσως και να μπορώ τώρα που το λές.
- Ααα Αλήθεια; Μπορείς να το κάνεις αυτό;
- Αγαπητό μου χαμόγελο, αυτή είναι η δουλειά μου. Εννοείται πως μπορώ! …Να προσπαθήσω τουλάχιστον.
- Και πως θα το κάνεις;
- Καλή ερώτηση. Ίσως αν τους μιλούσα για … μα ναι! Θα τους μιλήσω για τα παιδιά! Για τα παιδιά που σε φωνάζουν ακόμα, για τα παιδιά που είναι ακόμα όμορφα, για τα παιδιά που είναι ακόμα παιδιά και δεν πρέπει να μεγαλώσουν απότομα, ούτε να μεγαλώσουν και να γίνουν σαν τους ίδιους! Θα τους μιλήσω για τα απλά πράγματα που ενώ είναι τα πιο σημαντικά, οι περισσότεροι τα έχουν ξεχάσει και δίνουν σημασία σε άλλα πράγματα ανούσια. Και θα τους μιλήσω για την ευγνωμοσύνη που θα έπρεπε να νοιώθουν για �υτά που έχουν και δεν τα εκτιμούν καθόλου. Και θα τους μιλήσω για την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια και θα τους πω πως δεν είναι ο καθένας μόνος του όπως τους έκαναν να πιστεύουν τόσα χρόνια. Και θα τους πω για τη δύναμη που έχουν και δεν το γνωρίζουν καθόλου, για τη δύναμη να τα αλλάξουν όλα, να δημιουργήσουν ένα κόσμο καλύτερο που θα αξίζει να ζει κανείς, που θα αξίζει να ζουν τα παιδιά! Και, ναι χαμόγελο, θα τους μιλήσω για την αγάπη! Θα τους πω να αγαπάνε αλλήλους, πως με την αγάπη όλα είναι εφικτά, πως η αγάπη είναι νόμος…
- Έι, μα που πας χαμόγελο; Γιατί φεύγεις; - Με φωνάζουν! Ελπίδα, με φωνάζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι! Τρέχω για να προλάβω. Τρέχω να τους προλάβω όλους! Ξαναπιάνω δουλειά, Ελπίδα! Αντίο! Α! Σε ευχαριστώώώώ!
- Μα δεν έκανα τίποτα… αντίο χαμόγελο, εύχομαι να μη βγεις στη σύνταξη ποτέ! 
