Photo: @White_Flower91/Flickr
1 εικόνα
Πριν από ένα λεπτό, ενώ κοιτούσα την ώρα στην οθόνη του υπολογιστή μου, σκέφτηκα ότι δεν παίζει να επιστρέψω στο βιβλίο της ιστορίας μου. Προσπαθώντας να αποφύγω την εξέταση λέω ότι ο λόγος που υποχρεούται ένας μαθητής να αποστηθίσει κατά λέξη την ιστορία είναι να μην έχει ποτέ την ευκαιρία να την γράψει μόνος του (εννοείται πως δεν περνάνε τέτοιες αερολογίες). Μετά σου λένε γιατί καίμε τα πολύτιμα βιβλία μας στο τέλος της χρονιάς… Ο καλύτερος φίλος του μαθητή έχει γίνει εχθρός. Τελικά μάλλον όσες εκθέσεις και να γράψουμε για τις αλλαγές που χρειάζεται τ� εκπαιδευτικό σύστημα και όσες καταλήψεις και να κάνουμε για το σχήμα της τυρόπιτας και τα δύο δεν θα αλλάξουν ποτέ! Η τυρόπιτα ίσως…
Μετά στη τρίτη Λυκείου όλοι σου λένε κουράγιο, να κάτσεις να διαβάσεις και άλλα "όμορφα" τέτοια… Άμα εσύ πιστεύεις ότι το μέλλον σου περνά μέσα από κάποια σχολή, έχεις κάνει το λάθος να φέρεις ένα μάτσο ανθρώπους πάνω από το κεφάλι σου! Γονείς και καθηγητές προσπαθούν να σε κάνουν να ξεχάσεις ότι θα μπορούσες να ζεις μια από τις ομορφότερες περιόδους της ζωής σου. Και όλα αυτά για να γίνεις στην καλύτερη περίπτωση ένας περήφανος σερβιτόρος με πτυχίο… Από την άλλη άμα είσαι ένας από αυτούς που είναι αρκετά έξυπνος ώστε να αποφασίσει ότι το πανεπιστήμιο �εν ανήκει στα σχέδιά του και ότι με το ταλέντο του θα κυνηγήσει κάτι άλλο, τότε φίλε σε ζηλεύω, αν βέβαια έχεις και γονείς που σε υποστηρίζουν…
Γιατί φίλε το κράτος θα είναι μαζί σου! Στο σχολείο εξασφαλίζει, με την συνεργασία των καθηγητών, το γεγονός ότι ποτέ δεν θα καταφέρεις να εκφράσεις το ταλέντο σου αν αυτό δεν είναι η παπαγαλία και αν τολμήσεις να σκεφτείς κριτικά, στις πανελλήνιες απλά δεν θα βαθμολογηθείς. Γιατί οι αγαπητές κυβερνήσεις μας χρειάζονται εύπιστους ψηφοφόρους και τα ΜΜΕ ένα αποχαυνωμένο κοινό που θεωρεί επανάσταση το να μουτζώνει τους πολιτικούς, ένα ποσοστό του οποίου εναποθέτει τις ελπίδες του σε "ανερχόμενες" πολιτικές δυνάμεις. Η λύση για τα προβλήματα δεν βρίσκετ�ι στην απελπισία, στο ξυλοδαρμό των πολιτικών και των συνανθρώπων στην πλατεία ομονοίας, στο να παραδεχόμαστε σαν ηλίθιοι πόσο άχρηστος και τεμπέλης είναι ο έλληνας, στο να φωνάζουμε πόσο πιο χαμηλά θα φτάσουμε και φυσικά ούτε και στην επόμενη δόση των 'εταίρων' μας. Η λύση βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην σαπισμένη ελληνική κοινωνία.
Και γι' αυτό αντί να κατηγορούμε τη γενιά του πολυτεχνείου, τους "αμαθείς" νέους, κάθε άνθρωπο που μας εκνευρίζει επειδή είναι διαφορετικός, τους γέρους που δεν ξέρουν να ψηφίζουν ή τον πρόεδρο που δεν έφερε παίκτες στην ομάδα, ας σκεφτούμε τι κάνουμε οι ίδιοι για το μέλλον μας. Άμα θέλεις να πας να βρεις δουλειά στη Γερμανία πήγαινε, άμα θες να κάνεις επανάσταση βιάσου (πες το μου όμως για να μην διαβάζω τζάμπα) και άμα θες να αράξεις στο γρασίδι καν' το κι αυτό. Απλά σκέψου τι θες από τη ζωή σου και πώς θες τον κόσμο σου και κυνήγα και τα δύο αυτά όνειρα σο�.. Ώπα! Μία ώρα έχω μέχρι το μάθημα στο φροντιστήριο! Αρκετά με τα ξεσπάσματα, πάω να διαβάσω ιστορία!
*Ο Παναγιώτης Δεβελέκος είναι μαθητής Γ' Λυκείου.
