Περίεργο απόγευμα, όμορφο εφόσον είμαι στη ζεστασιά του σπιτιού μου κι ας φτάνει η ζεστασιά αυτή σε επικίνδυνα επίπεδα! Ο πλανόδιος πάλι, μα πόσες φορές θα περάσει να πει τραγουδιστά για την πραμάτεια του; Μα εμένα καθόλου δεν με ενόχλησε ποτέ. Ούτε εκείνες τις Κυριακές που με ξυπνούσε λίγο νωρίτερα από όσο ευελπιστούσα να ξυπνήσω. Καμιά φορά το έβρισκα χαριτωμένο, λίγο η τραγουδιστή φωνή, λίγο η ντουντούκα, λίγο που φανταζόμουν τα κουτσούβελα μέσα στο αυτοκίνητο να το βρίσκουν διασκεδαστικό, λίγο ο θαυμασμός που ζούσαν τόσο ελεύθεροι με τόσο λίγα αγαθά./p>
Όμορφα χρόνια έχω περάσει αλλά η λαχτάρα μου να ζήσω κι άλλα κάθε τόσο φουντώνει. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει με μικρά πράγματα και μετά γελάω με τον εαυτό μου που βρίσκει το κουράγιο να τα δει. Ίσως αν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και γύρω μας γενικότερα με είχαν βρει σε μικρότερη ηλικία ή σε διαφορετική ψυχολογία τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά. Δεν έχω μάθει να πατάω γερά στα πόδια μου μα σίγουρα έμαθα να σφίγγω τα δόντια και να λέω "περίμενε, σε λίγο θα περάσει, περίμενε, περίμενε". Μου έμεινε μάλλον από τον σκυλάκο μου, περίμενε σε λίγο �α γυρίσω, περίμενε σε λίγο θα πάμε βόλτα, περίμενε με. Και πόσο παραμελημένος πάλι νομίζω ότι είναι. Δεν μπορώ να του εξηγώ και τα πάντα και πόσο στεναχωριέμαι σήμερα που με κοιτάζει έτσι από μακρυά. Μα του ζητάω να κάνει λίγη υπομονή κι εγώ μαζί του υπομονή.
Λοιπόν σκέφτομαι πού βρίσκεται εκείνο το σημείο που μου έδωσε τη δύναμη να μην κλείνω τα μάτια πια. Θυμάστε όλοι να κλείνετε τα μάτια σε μία σκηνή μιας ταινίας ή κάπου στις ειδήσεις, να μη θέλετε να ακούσετε τη συνέχεια κάποιας θλιβερής ιστορίας ή να αρνείστε πεισματικά να δεχτείτε καταστάσεις. Και μια ημέρα συνειδητοποιείτε ότι δεν κλείνετε τα μάτια, ότι δεν αλλάζετε κανάλι, ότι ακούτε την ιστορία μέχρι τέλους όση πίκρα ή ακόμη και αηδία σας προκαλεί. Ακούω λοιπόν, και βλέπω, αναζητάω και ας δυσκολεύομαι να τα χωνέψω όλα. Σφίγγω τις γροθιές μου, όπως έκαν� όταν ήμουν μωρό, (η αδερφή μου έχει εμπειρία από τις γροθιές μου, ακόμη πιστεύει ότι δεν την ήθελα) σου κλείνω το μάτι γιατί σε αγαπώ, και συνεχίζω να αντικρίζω τη ζωή και στις δύο τις πλευρές.
Θυμάμαι τα λόγια μιας καθηγήτριας μου στο γυμνάσιο που προσπαθούσε να μας εξηγήσει πως κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν τόση δύναμη όσο κάποιοι άλλοι, δεν αντέχουν και άθελά τους τρελαίνονται. Δίκιο είχε μα η γραμμή της λογικής που χωρίζει την τρέλα είναι σχεδόν αόρατη από τη λεπτότητά της. Κάθε μέρα βλέπω να πασχίζουμε όλοι να κρατηθούμε μακρυά από τη γραμμή μα πόσοι φεύγουν έχω χάσει πια τον λογαριασμό. Καμιά φορά κοιτάζω στον καθρέφτη και λέω μη φοβάσαι, βγαίνω έξω και φωνάζω τους αγαπημένους μου και τους λέω μη φοβάστε. Παίρνω ανάσες, ακουμπώ το φυλαχτό στ�ν λαιμό μου και του λέω δώσε μου ακόμη λίγη αντοχή.
Μέσα σε όλα τα δύσκολα, μέσα σε τόση ανθρώπινη ανοησία ξέρω ότι υπάρχει η ανθρωπιά, έννοια κάπως ξεχασμένη, τα μπέρδεψαν κι αυτοί και τους μισούς τους χάσαμε μέσα σε ένα χείμαρρο "κοπαδικής ανοησίας". Μένω προς το παρόν αναμένοντας τις όμορφες ημέρες που θα έρθουν γιατί το ξέρω πως θα έρθουν!
