Όπως φαίνεται, η επόμενη δόση θα εξαρτηθεί από την επαναγορά ομολόγων, όπου το EFSF θα δανείσει την Ελλάδα με 10 δις €, τα οποία θα δανεισθεί το ίδιο από τις αγορές - ευελπιστώντας πως θα αγοραστούν ομόλογα αξίας 30 δις €, με επιθυμητό αποτέλεσμα να μειωθεί το δημόσιο χρέος μας κατά 20 δις €.
Όμως, αυτή τη φορά, δεν μπορεί να υποχρεωθεί κανένας επενδυτής να πουλήσει τα ομόλογα που έχει στην κατοχή του – αφού έχουν ανταλλαχθεί με το PSI και υπάγονται πλέον στο αγγλικό δίκαιο.
Συνεχίζοντας, αυτοί που δυστυχώς καλούνται να πληρώσουν για δεύτερη φορά, είναι οι ιδιώτες επενδυτές και όχι τα κράτη, όπως είχε προτείνει το ΔΝΤ – μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι ελληνικές τράπεζες (15,2 δις €) και τα ασφαλιστικά μας ταμεία (8,6 δις €).
Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, η Ευρώπη θα πληρώσει πολύ ακριβά τις συγκεκριμένες επιλογές της – θεωρώντας πως οι ιδιώτες επενδυτές, οι αγορές δηλαδή, θα αποφεύγουν συστηματικά στο μέλλον να τοποθετούν τα χρήματα τους στις χώρες του Νότου, φοβούμενες ανάλογες διαγραφές.
Το γεγονός αυτό ευνοεί ξανά τα κράτη του ευρωπαϊκού Βορά – κυρίως δε τη Γερμανία, ενισχύοντας τις επεκτατικές βλέψεις της. Ευνοεί επίσης τις Η.Π.Α. και το δολάριο, ερμηνεύοντας ίσως την προθυμία του ΔΝΤ να αποδεχθεί αυτή τη λύση - αφού οι αγορές θα επιλέγουν ασφαλέστερους προορισμούς, κυρίως εκτός της ζώνης του ευρώ.
Περαιτέρω, αν και οι ελληνικές τράπεζες λέγεται πως έχουν αποσβέσει ήδη το ποσόν των 15,2 δις € από τους ισολογισμούς τους, οπότε απλά θα χάσουν τις αναμενόμενες υπεραξίες, κατά την άποψη μας πυροβολούμε ξανά τα πόδια μας – αφού και αυτή η διαγραφή χρέους, όπως το PSI, αφορά τουλάχιστον «κατά το ήμισυ» εμάς τους ίδιους.
Την ίδια στιγμή, επικυρώνεται η αυστηρή εποπτεία της Ελλάδας - μεταξύ άλλων, με την κατάθεση των μελλοντικών πρωτογενών πλεονασμάτων, καθώς επίσης των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, σε ειδικό λογαριασμό στην ΤτΕ (η οποία δεν ανήκει βέβαια στο δημόσιο, αλλά σε γνωστό διεθνή τραπεζικό κολοσσό).
Όσον αφορά τώρα τις «επευφημίες» για τη διάσωση της πατρίδας μας, θυμίζουν κάποιον που, ενώ πνίγεται στην άγρια θάλασσα, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια για να σωθεί και ένας αδιάφορος περαστικός τον βεβαιώνει πως θα τον σώσει, παίρνοντας τα ρούχα του από την ακτή και φεύγοντας μακριά του, χαίρεται - χωρίς να βλέπει πως ο «σωτήρας» του απομακρύνεται, χωρίς να προσπαθεί να κολυμπήσει μόνος του και χωρίς δυστυχώς να συνειδητοποιεί ότι, βυθίζεται ακόμη περισσότερο στο νερό.
Ολοκληρώνοντας, εάν δεν κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται κανένας να σώσει την πατρίδα μας αλλά μόνο να την λεηλατήσει, εγκαταλείποντας την στο τέλος σαν τη «στυμμένη λεμονόκουπα», δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον.
Τόσο η πραγματική διάσωση της χώρας μας, όσο και η ορθολογική διακυβέρνηση της εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς τους ίδιους – ενώ, όσο περιμένουμε τον «από μηχανής θεό» για να μας οδηγήσει στην «έξοδο από το τούνελ», παραμένοντας αδρανείς, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στο χάος.
Σε κάθε περίπτωση, η «διασπορά ψευδών ελπίδων» εκ μέρους της κυβέρνησης, επιτυγχάνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, κυρίως επειδή επιδεινώνει το θεμελιώδες πρόβλημα της οικονομίας μας: την, εύλογη δυστυχώς, έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 27. Νοεμβρίου 2012
