Κάποιος δοκησίσοφος νομικός θέλησε να παγιδεύσει το Χριστό.
Και τον ανάγκασε να πει την παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη», που αποτελεί την ευστοχότερη ανατομία της πανανθρώπινης κοινωνίας:
«Κάποιος άνθρωπος, είπε ο Χριστός, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών Οι οποίοι αφού τον χτύπησαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν μισoπεθαμένο. Πέρασε, από κει ένας ιερέας. Κι, ενώ τον είδε, τον εγκατέλειψε αβοήθητο. Το ίδιο κι ένας λευίτης. Όμως κάποιος Σαμαρείτης, που περνούσε από κει, τον σπλαχνίστηκε και τον περιέθαλψε…».Τι μας λέει η παραβολή αυτή, στην κοινωνική της διάσταση;
Από το ένα μέρος μας μιλάει για το λαό κι από το άλλο για τους ληστές.
Και δεν έχει καμιά σημασία, αν οι ληστές αυτοί εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του κοινού ποινικού κώδικα, ή πρόκειται για νόμιμους κακούργους:
Βασιλιάδες, δηλαδή, πρωθυπουργούς, βουλευτές και πάσης φύσεως εκπροσώπους της άρχουσας αναρχίας, που καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τους λαούς.
Κι ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα, ανάμεσα στους ληστές και το λαό, είναι οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου:
Οι ιερείς και οι λευίτες, σύμφωνα με την παραβολή. Που ενσαρκώνουν-υποτίθεται- την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Και έχουν ως έργο τους να προστατεύουν το λαό απ' τους ληστές.
Κι όμως, όταν έρχεται η ώρα του καθήκοντος, λιποτακτούν.
Και πολύ συχνά, όχι μόνο δεν συμπαραστέκονται στους κατατρεγμένους, αλλά και συμπράττουν και διαπλέκονται κιόλας με τους διώκτες τους.
Και φτάνουν στο άθλιο κατάντημα ακόμη και να παρασημοφορούν τους διώκτες του λαού.
Ευλογώντας την τυραννία και τη ληστεία. Και διδάσκοντας στους λαούς την τυφλή υποταγή, στο έγκλημα και την κακουργία. Των «εντιμότατων», πάντα, και «εξοχότατων» λήσταρχων και απατεώνων….
Αν δεν γίνονται και οι ίδιοι, τύραννοι και εκμεταλλευτές χειρότεροι κι απ' τους διώκτες και υπονομευτές του κοινωνικού συνόλου…
Και γιατί λιποτακτούν οι άνθρωποι της θρησκείας και του νόμου;
Γιατί δεν έχουν, λέει η παραβολή, σπλάχνα.
Αν θυμάμαι καλά, όταν ταριχεύουν τα πτώματα, τους αφαιρούν τα σπλάχνα.
Γι' αυτό και συμπεριφέρονται, συχνά, σαν ταριχευμένα πτώματα.
Γι' αυτό οι θρησκείες τους είναι νεκρές και τα νομικά τους κατασκευάσματα αποπνέουν πτωμαΐνη.
Γι' αυτό οι θρησκείες τους κάνουν «σταυροφορίες» και «ιερούς» πολέμους και «ιεραποστολικές» εκκαθαρίσεις.
Και τα νομικά τους καθεστώτα σταυρώνουν αθώους και χτίζουν Βαστίλλες και εφευρίσκουν γκέτο βασανιστηρίων, όπως το Γκουαντανάμο!
Για όσους διαθέτουν ελεύθερη συνείδηση, τους οποίους φροντίζουν να βαφτίζουν «τρομοκράτες».
Για να πνίγουν, έτσι, κάθε φωνή και εστία αντίστασης στην αυθαιρεσία τους…
Με αποτέλεσμα η σφαγή των προβάτων να γίνεται ανεμπόδιστα και ανεξέλεγκτα. Και με τέτοιο, μάλιστα, τρόπο, ώστε να θεωρείται και έργο… θεάρεστο!
Όπου όμως οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου λιποτακτούν, οι άνθρωποι, που έχουν σπλάχνα, τολμούν.
Ο Σαμαρείτης, που είδε και σπλαχνίστηκε το μισοπεθαμένο άνθρωπο, δεν περιορίστηκε να προσφέρει μόνο τις «πρώτες βοήθειες». Τον μετέφερε στο πανδοχείο, που, όπως φαίνεται, πρόσφερε, την εποχή εκείνη, και νοσοκομειακές υπηρεσίες. Και ανέλαβε τα έξοδά του, μέχρι την τελειωτική θεραπεία…
Και θα το έκανε αυτό, έστω κι αν είχε εναντίον του-όπως συχνά συμβαίνει-και τους ανθρώπους της θρησκείας και του νόμου. Ακόμη-ακόμη και αυτά τα θύματα της ληστείας…
Όπως ακριβώς και στην περίπτωση του Χριστού. Όπου ο πολύπλευρα ευεργετημένος απ' το Χριστό λαός ήταν, που φώναζε το «άρον-άρον, σταύρωσον αυτόν»!
Που σημαίνει ότι, όσο η ασπλαχνία δεν έχει όρια, τόσο και περισσότερο η ευσπλαχνία είναι απεριόριστη και ανεξάντλητη. Και δεν σταματάει ποτέ και πουθενά. Και φτάνει ακόμη και μέχρι το…Σταυρό!…
Δεν επέλεξε, τυχαία, ο Χριστός το Σαμαρείτη. Τον επέλεξε, γιατί ο Σαμαρείτης για τους ανθρώπους της θρησκείας και του νόμου εθεωρείτο απόβλητος, παράνομος, σχισματικός, αιρετικός…
Το παράδειγμα του Σαμαρείτη ήταν η γροθιά του Χριστού στη βιτρίνα του κατεστημένου.
Θέλησε να συντρίψει τους τύπους, τις ετικέτες και τις πάσης φύσεως ταμπέλες των «παναγιότατων» και «μακαριότατων» και «εξοχότατων», γραμματέων και φαρισαίων, της κάθε εποχής.
Πίσω απ' τις οποίες κρύβεται και ελλοχεύει η νωθρότητα, η αδιαφορία, η λιποταξία, η συμπαιγνία, η προδοσία και το έγκλημα.
Κι από το άλλο μέρος θέλησε να αναδείξει τη μοναδική μεγαλειότητα και σεβασμιότητα και εξοχότητα, που εκπροσωπεί το Θεό της αγάπης και της δικαιοσύνης.
Και που είναι ο άνθρωπος, που έχει σπλάχνα και υπηρετεί το συνάνθρωπό του:
Τον άρρωστο, τον πεινασμένο. Και τον καθένα, που καταδυναστεύεται και καταληστεύεται.
Γιατί μόνο αυτός, ο συμπαραστάτης, σύμφωνα με την παραβολή, είναι ο «πλησίον». Και κανένας άλλος!…
Όλοι οι άλλοι είναι συνεργάτες και συνεταίροι της ληστοσυμμορίας.
Κι ας έχουν βαρύγδουπους τίτλους…
Κι ας φορούνε επιβλητικές τηβέννους και χρυσοποίκιλτα άμφια!….
Και πολύ περισσότερο, αν φιγουράρουν, ως «σωτήρες».
Όπως οι 153 κακοί Σαμαρείτες, που υπερψήφισαν, στη Βουλή, το ληστρικό και δολοφονικό πολυνομοσχέδιο.
Και χειροκρότησαν, ενθουσιωδώς, το «θρίαμβο» του ξεπουλήματος της πατρίδας και της δολοφονίας του λαού της.
Κι ακόμη πιο πέρα οι αμετανόητοι ψηφοφόροι τους.
Που, όχι μόνο δεν είναι «πλησίον» στους συνανθρώπους τους. Αλλά τους χωρίζουν άβυσσοι μίσους και κακουργίας.
Κι ακόμη μεγαλύτεροι άβυσσοι απ' το Θεό και τη δικαιοσύνη του.
