Το τηλέφωνο χτύπησε δαιμονισμένα για χιλιοστή φορά. Τούριξε μια κλεφτή ματιά 69440..…. Το ίδιο νούμερο η ίδια εταιρεία και πάντα για τον ίδιο λόγο. Πέμπτη ληξιπρόθεσμη δόση και το σύνολον τρεις χιλιάδες πεντακόσια ευρώ. Το ενυπόθηκο δάνειο και η αδυναμία αποπληρωμής του.
"Ποιος είναι;" ακούστηκε απ' την κουζί�α η φωνή της γυναίκας του. Δεν απάντησε. Πλησίασε κοντά του σκουπίζοντας τα βρεγμένα της χέρια στην ποδιά της. "πάλι για το δάνειο; " την κοίταξε απλά, μ' εκείνο το θολό βλέμμα του. Εκείνη κατάλαβε "οι καταραμένοι, δεν σέβονται ούτε την μεσημβρινή ανάπαυση. Όλη μέρα, μια στο σταθερό μια στο κινητό. Να σου κάνω καφέ;" ΄Εγνεψε όχι κι έφυγε.
Βγήκε στον δρόμο. Του χρειάζονταν καθαρός αέρας και κάποια ήρεμη γωνιά να σκεφτεί. ! Πήρε την ανηφοριά για το παλιό του στέκι πάνω από το τούνελ. Στο καφέ-μπαρ "το στέκι". Βρήκε ένα τραπέζι στο παράθυρο με θέα την περιφερειακή.
