Ζούσε μια φορά ένας Ρώσος πρίγκιπας που τον λέγανε Ολέγκ.
Κάλεσε τους πιο ξακουστούς μάντεις να του πούνε ποια θα είναι η ζωή και ποιος ο θάνατός του. Οι μάντεις του είπαν: «Η ζωή σου θα 'ναι ευτυχισμένη. Το θάνατό σου όμως θα τον βρεις από...
το αγαπημένο σου άλογο».
Τότε ο Ολέγκ σκέφτηκε: «Αφού ο θάνατός μου θα 'ρθει από το αγαπημένο μου άλογο, θα το στείλω κάπου μακριά και δεν θα το καβαλικέψω ποτέ μου». Κι έδωσε διαταγή να πάνε το άλογο σε κάποιο πολύ μακρινό χωριό.
Κάποτε, μετά από πολλά χρόνια, ο Ολέγκ βρέθηκε σ' εκείνο το χωριό. Ρ�τησε: «Και που είναι εκείνο το άλογο που σας είχα στείλει κάποτε; Ζει ακόμα;» Του λένε: «Εδώ και πολύ καιρό, το άλογό σου ψόφησε».
Ο Ολέγκ λυπήθηκε τότε για το άλογό του και λέει: «Άδικα το 'χασα το άλογό μου. Δείξτε το μου». Του λένε: «Έχει ψοφήσει από καιρό, το κουφάρι του το 'φαγαν οι λύκοι, μόνο τα κόκαλά του μείνανε». Ο Ολέγκ είπε να τον πάνε εκεί που πέταξαν το άλογο. Εκεί βρίσκονταν μόνο τα κόκαλα και το κεφάλι του αλόγου.
Τότε ο Ολέγκ σκέφτηκε: «Πώς γίνεται να 'ρθει ο θάνατός μου από τούτα εδώ;» Κι έσπρωξε με το πόδι του το κεφάλι του αλόγου. Εκεί ! μέσα όμως φώλιαζε ένα φίδι. Πετάχτηκε έξω σφυρίζοντας θυμωμένα και δάγκωσε τον Ολέγκ στο πόδι. Απ' αυτό το δάγκωμα πέθανε ο πρίγκιπας Ολέγκ.
Η μικρή αυτή ιστορία, του Λέοντος Τολστόι, είναι, νομίζω, πολύ διδακτική για όσους νομίζουν ότι είναι αρκετό να στείλουν στην …εξορία τους κινδύνους για να νιώθουν ασφαλείς. Για παράδειγμα, αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι μεταθέτοντας απλώς για αργότερα την αποπληρωμή του χρέους μπορεί να εξαλείψει τον κίνδυνο υποτροπιασμού του προβλήματος αυταπατάται. Το ίδιο ισχύει και για την αντιπολίτευση, εφόσον θεωρεί ότι η λ�ση στο πρόβλημα είναι να στείλουμε τη λυπητερή στους άλλους, σ' αυτούς που μας δάνεισαν.
Και να διώξουμε το «άλογο», και να σαπίσει το κουφάρι του, το «φίδι» θα παραμονεύει. Και αργά ή γρήγορα εάν εφησυχάσουμε θα μας «δαγκώσει». Τώρα που ξέρουμε τη διάγνωση, που (ελπίζω να) έχουμε συνειδητοποιήσει την αδυσώπητη αλήθεια, τώρα πρέπει να σκοτώσουμε και να θάψουμε το άλογο. Αν έστω και τα κόκαλά του παραμείνουν σωρός παραπεταμένος, θα είναι μόνιμη εστία κινδύνων.
Να εξαφανίσει λοιπόν το έθνος το χρέος απαιτείται. Αυτή είναι η μόνη λύση. Διαφορετικά, ό! πως έ! λεγε, το 1993, και ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, το χρέος θα αφανίσει το έθνος. Κι αυτό μόνο με έναν τρόπο γίνεται. Με αύξηση του ΑΕΠ. Με παραγωγική ανασυγκρότηση. Με αναπτυξιακά πλεονάσματα. Όσα δάνεια κι αν μας δώσουν, όσες δόσεις κι αν πάρουμε, όπως η χθεσινή, το «φίδι» θα παραμονεύει. Και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας δαγκώσει και να πεθάνουμε όπως ο πρίγκιπας Ολέγκ…
