«Μια γυναίκα καταφθάνει στην παραθαλάσσια κωμόπολη Χ. τον Φεβρουάριο του 2000. Μόνες της αποσκευές μια μικρή βαλίτσα και μια γυάλα με δύο χρυσόψαρα. Κατά την παραμονή της μια σειρά ανεξήγητα γεγονότα θα συμβούν: ακραίες καιρικές συνθήκες, ένας μικρός σεισμός, η γέννα ενός παράξενου ζώου, μια ασυνήθιστη κλοπή και, τέλος, ένας φόνος με άγνωστους θύτες. Η σύγκρουση μεταξύ των κατοίκων μοιάζει αναπόφευκτη. Τι γυρεύει πραγματικά η γυναίκα στην κωμόπολη και ποιος είναι ο άγνωστος άντρας τον οποίο ισχυρίζεται ότι περιμένει;»
Αυτά που διαβάσατε είναι λίγες φρ�σεις από το οπισθόφυλλο του νέου βιβλίου της Μαρίας Φακίνου « Η αρχή του κακού» ( Εκδόσεις Καστανιώτη). Δύο κουβέντες δικές μου τώρα. Μια νουβέλα 147 σελίδων που διαβάζεται α π ν ε υ σ τ ί. Σε υπερρεαλιστικό κλίμα, με σπιντάτο «μοντάζ» και με συμβολισμούς που παραπέμπουν στις μέρες που ζούμε. Όσοι γοητεύονται από «αίσιον τέλος», θα κλωτσήσουν. Όσοι μαγεύονται από κάτι σπάνια πουλιά που κυκλοφορούν-συχνά αθέατα- ανάμεσά μας θα αγαπήσουν το βιβλίο. Το Μαράκι δεν αστειεύεται.
Μη σας παραξενεύει το «Μαράκι». Η συγγραφέας Μαρία Φακίνου είναι η αγαπημένη �! �ου βαφτισιμιά. Ένα πλάσμα που σου λέει στα ίσια αυτό που σκέφτεται. Που τραβάει το μοναχικό της δρόμο και δεν νοιάζεται αν κουβαλάει στην πλάτη της τα βαριά ονόματα των γονιών της συγγραφέων, της Ευγενίας και του Μιχάλη Φακίνου. Όποτε συναντάω το Μαράκι για ένα εσπρέσο στον « Ευριπίδη στη Στοά» του Χαλανδρίου, με το πρώτο χαμόγελό της γαληνεύω. Δεν μπορώ να πω ότι γαλήνεψα τελειώνοντας το βιβλίο της.
