Ένα αξίωμα της ζωής λέει, πως η κρισιμότητα της συγκυρίας ωριμάζει τους ανθρώπους. Η τρέχουσα πραγματικότητα το διαψεύδει. Μερικοί άνθρωποι δεν ωριμάζουν, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα φρούτα που μαραίνονται και παραμένουν πέτρες. Στις μέρες μας συνέβησαν δύο περιστατικά, που με έκαναν να επαναξιολογήσω τούτη τη διαπίστωση.
Το πρώτο είχε να κάνει με τη συμμετοχή της χώρας μας στη σύνοδο Κορυφής, όπου η συνθήκη της Λισαβώνας σαφώς ορίζει πως σε αυτήν λαμβάνουν μέρος αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων. Με άλλα λόγια Πρόεδροι ή βασιλιάδες και πρωθυπουργοί (� Πρόεδροι Βουλής στην περίπτωση της Κύπρου λ.χ.), ακόμη και υπηρεσιακοί πρωθυπουργοί. Ως εκ τούτου, την Ελλάδα είχε εκπροσωπήσει στο παρελθόν ο κ.Σαρτζετάκης, ενώ στη σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών το ΄85 (όπου είχαν εγκριθεί τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα), τον Ανδρ.Παπανδρέου κάποια στιγμή αναπλήρωσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος προκαλώντας την μήνι της Μ.Θάτσερ, που είχε στραφεί στον έλληνα υπουργό για να τον ρωτήσει ποια είναι η «νομιμοποίησή» του συμμετοχής στη σύνοδο Κορυφής.
Η συνθήκη της Λισαβώνας επ΄αυτού έχει ορισμένα κενά – στην περίπτωσ�! � του Βελγίου λ.χ. (όπου ο βασιλιάς συνταγματικά δεν εκπροσωπεί τη χώρα) ποιος αναπληρώνει τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό; Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, δεν υπάρχει λόγος αναζήτησης μιας εναλλακτικής λύσης, αφού υπάρχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θεσμικά εκπροσωπεί τη χώρα. Ποιος ανόητος εγκέφαλος λοιπόν, διανοήθηκε ότι θα μπορούσαμε να καταφύγουμε σε νομικές ακροβασίες, όταν υπήρχε σαφής θεσμική λύση;
Το δεύτερο έχει να κάνει με τη σκέψη συνοδείας του πρωθυπουργού στις συνόδους Κορυφής – οι κ.κ.Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν δηλώσει την επιθυμία τους ν� μεταβαίνουν στις Βρυξέλλες μαζί με τον πρωθυπουργό Αντ.Σαμαρά. Είναι προφανές, ότι μια τέτοια σκέψη θα οδηγήσει σε μια ναξιοθρήνητη εικόνα – οι δύο πολιτικοί αρχηγοί θα περνούν την ώρα τους σε μια παρακείμενη αίθουσα, αναμένοντας τον διπλωμάτη υπηρεσίας να τους ενημερώνει για την πορεία των συνομιλιών εντός του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τον πρωθυπουργό, για να τους παρουσιάσει τα συμπεράσματα της συνόδου. Αυτή την εικόνα επιζητούν να μεταδώσουν στην ελληνική κοινωνία;
Τα δύο παραπάνω περιστατικά μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν, καθώς θυμ! ίζου ν τον λαγό του ανεκδότου που απευθυνόμενος στο λιοντάρι «λέει καμιά ανοησία να περνά η ώρα»… Και αν σε τούτη τη συγκυρία, τούτη η κυβέρνηση που με τόση δυστοκία συγκροτήθηκε, στα πρώτα της πολιτικά διαπιστευτήρια μόνο θυμηδία προκαλεί, μπορούμε νάμαστε απολύτως ανήσυχοι για τα περαιτέρω.
