Του Γιώργου Κράλογλου
Ενώ η μισή Ευρώπη παραμένει οικονομικά στο κόκκινο αλλά προσπαθεί να επιβιώσει με πολιτικές λιτότητας και έκτακτων μέτρων, στην Ε�λάδα του καραγκιόζη και των «πλουσίων» Ελλήνων με τα δανεικά οργανώνουμε στρατόπεδα μνημονιακών και αντιμνημονιακών και ετοιμαζόμαστε πάλι να βγάλουμε τα μάτια μας.
Ενώ στην Ευρώπη γίνεται ήδη δεύτερη ανάγνωση των αρχικών στρατηγικών για έξοδο από την κρίση του ευρώ και της ευρωζώνης καθώς και για αποφυγή του οικονομικού ντόμινο στον ευρωπαϊκό Νότο, στην Ελλάδα του χαβαλέ και του ωχαδερφισμού έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στις κατακτήσεις του «αριστερισμού» και του «εθνικισμού» στην Βουλή και στο πως θα ρίξουμε το συντομότερο την κυβέρ! νηση .
Αυτά εισπράττουμε μέχρι στιγμής ως λαός, ως ψηφοφόροι και ως κοινωνία... Γιατί αυτά βγάζουν προς τα έξω κόμματα και παρατάξεις.
Έτσι ενώ από την μία πλευρά η αναγκαστική σύμπλευση φιλελεύθερων, σοσιαλιστών και αριστερών οδηγεί σε ένα νέο πολιτικό κεφάλαιο που μπορεί να αξιοποιηθεί ιδιαιτέρως θετικά για το αύριο του τόπου, από την άλλη η κομματική μιζέρια και η αγωνία για το πολιτικό κόστος έκαναν αισθητή την παρουσία τους ακόμη και με την συγκρότηση της κυβέρνησης.
Αλλά εκεί όπου το πολιτικό καραγκιοζιλίκι παραμένει αχαλίνωτο είναι η �ντιπολίτευση στο σύνολό της.
Η αξιωματική και η λοιπή αντιπολίτευση που έσπευσε (ακόμη και πριν την συγκρότηση της κυβέρνησης) να ετοιμάσει μνημόσυνο, παρερμηνεύοντας σκόπιμα το εκλογικό μήνυμα οργής στο καταστροφικό σύστημα του δικομματισμού σε μήνυμα διχασμού του λαού.
Στο λαό των δήθεν μνημονιακών κομμάτων και στον λαό των αντιμνημονιακών κομμάτων...
Για να δέσουν δε το βλακώδες πολιτικό εφεύρημα διχασμού (που βολεύει μόνο κόμματα και παρατάξεις) επανέφεραν τα γνωστά (παλαιοκομματικής ηλίθιας συνταγής) πολιτικά κατασκευάσματ! α πε� �ί οπαδών του μνημονίου και εχθρών του μνημονίου. Περί δεξιών πουλημένων στην Ευρώπη των τοκογλύφων και αριστερών ή εθνικιστών «αντιστασιακών» της καταπίεσης των μέτρων των μνημονίων.
Πρόκειται για φτηνή αντιπολιτευτική τακτική περιφερόμενων θιάσων που παριστάνουν τους πολιτικούς μόνο και μόνο για να βολευτούν ως επαγγελματίες πολιτικοί και να αποφύγουν έτσι την ανεργία μιας και οι περισσότεροι είναι ανεπάγγελτοι ή δεν έχουν να χάσουν τίποτε από την μορφή των απασχολήσεων που είχαν.
Γιατί, ας μην γελιόμαστε, τα λεφτά του Έλληνα βουλευτή (�κόμη και με περικοπές) δεν τα βγάζει σήμερα κανείς άλλος επαγγελματίας.
Άλλωστε είναι ο μόνος επαγγελματίας που «προσλαμβάνεται» για μια τετραετία και όχι για τετράμηνα και βλέπουμε...
Την χαρακτηρίζω φτηνή αντιπολιτευτική τακτική γιατί είναι ευτέλεια να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ότι ο οργισμένος και απογοητευμένος, στην πλειοψηφία του, λαός δεν ψήφισε ούτε δεξιούς, ούτε αριστερούς, ούτε εθνικιστές , ούτε ανεξάρτητους, ούτε εξαρτημένους...
Ψήφισε με τρόπο (πολύ σοφό) που σαφέστατα εξηγεί ότι θέλει σοβαρότητα, τιμιότητα, συνέπει�! � και έξοδο από την φτώχεια που τον οδήγησε η πολιτική του δικομματισμού της μεταπολίτευσης εξυπηρετώντας τις πελατειακές της σχέσεις και τις κλοπές μέσα από τα ήδη «ευλογημένα» τερατώδη σκάνδαλα.
Ο λαός δεν ψήφισε ούτε ιδεολογικά (γιατί οι ιδεολογίες προδόθηκαν από όλους) ούτε μνημονιακά ή αντιμνημονιακά.
Ψήφισε ζητώντας σιγουριά για το αύριο. Ψήφισε για επαναφορά της χώρας στην εθνική της κυριαρχία και του Έλληνα στην υπερηφάνεια που του αξίζει.
Είναι εγκληματικό λοιπόν να χωρίζουμε και πάλι τον λαό σε στρατόπεδα για να βολέψουμε την ιδ�ολογική μας ανυπαρξία.
Είναι αισχρό να παρερμηνεύουμε την λαϊκή βούληση για να χτίζουμε βλακώδη πολιτικά συνθήματα όπως τα δήθεν περί μνημονιακών και αντιμνημονιακών Ελλήνων.
Γιατί στα δεσμά των μνημονίων μας οδήγησε κυρίως η αναξιοπιστία των πολιτικών από το 2004 και μετά με τα χαλκευμένα στοιχεία, με τις «κωλοτούμπες» και με τα ψέματα τόσο εντός της Ελλάδος όσο και εντός της Ευρώπης.
Στην φτώχεια, στο κούρεμα μισθών και συντάξεων, στην κλοπή των ασφαλιστικών Ταμείων και στην ανεργία μας οδήγησε η επιμονή όλων των κυβερνήσεων στην ! συντ ήρηση των συντεχνιών και των προνομίων.
Χρέος λοιπόν για την κυβέρνηση αλλά και για την αντιπολίτευση, αν θέλουν να σεβαστούν το εκλογικό μήνυμα και να αποφύγουν τον διχασμό, είναι πρώτον να ξεχάσουν το πολιτικό κόστος. Δεύτερον να οδηγήσουν το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων εκεί που τους αξίζει όχι με κρατικές αργομισθίες και συντάξεις μαϊμούδες αλλά με σταθερή ανάπτυξη και επενδύσεις που θα φέρουν δουλειές και μισθούς σε ανθρώπινες αξίες.
Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να σχεδιάσει δρόμους για ανάπτυξη και τομείς για νέες δουλειές. Και η αντι�ολίτευση να πιέσει για να γίνουν αυτά το ταχύτερο δυνατόν και όχι να πιέζει για να πέσει η κυβέρνηση όσο το δυνατόν ταχύτερα.
