Υπό την έννοια αυτή, η επιλογή του Βασίλη Ράπανου για τη θέση του υπουργού Οικονομικών...
από τον Αντώνη Σαμαρά ήταν τεχνικά μια εξαιρετική επιλογή, η οποία όμως αποδείχθηκε στρατηγικό σφάλμα. Και το ζητούμενο για τον πρωθυπουργό είναι να βρει σήμερα κιόλας έναν άξιο, αξιόλογο και ικανό αντικαταστάτη για έναν υπουργό που λόγω υγείας δεν πρόλαβε καν να πάει στο υπουργείο του.
Όλοι όσοι έχουν σχέση με τα της οικονομίας γνωρίζουν από καιρού ότι ο κ. Ράπανος αντιμετωπίζει ένα ζήτημα με την υγεία του. Μπορεί να είναι χρόνιο κα ελεγχόμενο, δεν παύει όμως να είναι ένα σημαντικό θέμα υγείας. Αυτό το θέμα λοιπόν οφείλει να το γνωρίζει ο κ. πρωθυπουργός, να το αξιολογήσει (κάτι που πιθανότατα έγινε, αλλά ίσως όχι στον βαθμό που θα έπρεπε) και να κάνει την επιλογή του.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση ότι ο κ. Ράπανος θα ήταν μια άριστη πρόταση για τον υπουργικό θώκο στην οικονομία εάν δεν είχε το ζήτημα της υγείας του. Ένα ζήτημα που αναμφίβολα επιβαρύνει έναν άνθρωπο που θα κληθεί να λάβει αποφάσεις και να κάνεις επιλογές κάτω από καθεστώς υψηλής πίεσης, όπως θα συμβεί με τον Έλληνα υπουργό οικονομικών, όποιος και αν είναι.
Το κατά πόσον το γνώριζε ο πρωθυπουργός την όλη κατάσταση είναι ένα άλλο θέμα. Εάν την γνώριζε πλήρως, αναμφίβολα δέχτηκε να πάρει ένα μεγάλο ρίσκο που δεν του βγήκε, εξ αρχής. Εάν δεν την γνώριζε, βαρύνεται με μια επιλογή που έγινε χωρίς την πλήρη γνώση των στοιχείων και των πραγματικών δεδομένων. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή και η εξέλιξή της δείχνουν μια ελλειπή προετοιμασία που ήδη είχε τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα για την νέα κυβέρνηση.
Και ο ίδιος ο κ. Ράπανος όμως θα έπρεπε να είναι σε θέση να μιλήσει για το θέμα αυτό προτού δεχθεί να αναλάβει τη θέση και φέρει εκ των υστέρων σε δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό, ο οποίος εκτίθεται εκ της επιλογής του. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο ο κ. Ράπανος είχε μια θέση περισσότερο εθιμοτυπική παρά ουσιαστική στη διοίκηση της Εθνικής τα τελευταία χρόνια.
Όσο το γιατί επέλεξε να ανακοινώσει την παραίτησή του λίγες ώρες μετά την τοποθέτησή του αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα τον ίδιο και τον πρωθυπουργό.
Ως προς τον ίδιο τον κ. Ράπανο: Τα σχόλια που επισημαίνουν ότι παραιτήθηκε αντιλαμβανόμενος το βάρος του προβλήματος και των αποφάσεων απλά δεν μπορεί να ευσταθεί, γιατί ακόμη και ένα πρωτοετής οικονομικού πανεπιστημίου γνωρίζει το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος. Πόσο μάλλον ένας οικονομολόγος και τραπεζίτης με πολυετή πείρα.
Ως προς τον πρωθυπουργό: Η επιλογή που θα πρέπει να γίνει σήμερα, θα γίνει απέναντι σε ένα ακροατήριο που έχει ήδη διαπιστώσει μια λάθος επιλογή. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο (ή και έξω από αυτό) όποιος κι αν κληθεί να μεταβεί στην Πλατεία Συντάγματος θα γνωρίζει ότι δεν ήταν αυτός η πρώτη επιλογή. Και στο πολιτικό ακροατήριο οι πολίτες που ψήφισαν τον Αντώνη Σαμαρά γνωρίζουν ότι δεν πέτυχε σε μια κεντρική του επιλογή.
Πάμε πίσω στην πολιτική ιστορία. Εάν η επιλογή του Σαμαρά είναι επιτυχημένη, και ο επόμενος υπουργός βγει… «λίρα 100» κανείς δεν θα θυμάται σε δύο μήνες την αστοχία του Ράπανου. Εάν όχι, όμως το πρόβλημα θα είναι σημαντικό.
Επί τη ευκαιρία.
Το σημαντικό ζήτημα της σημερινής ημέρας, δεν θα είναι πως θα καλύψουμε την αστοχία της επιλογή Ράπανου, αλλά το εάν ο επόμενος που θα προταθεί για υπουργός Οικονομικών θα είναι κεντροδεξιός, κεντροαριστερός, ή Σημιτικός. Και κυρίως έτοιμος να πάρει αποφάσεις και να υλοποιήσει πολιτική. Αλλιώς θα καταδειχτεί ότι η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος...
Ήδη από χθες το βράδυ ακούγονται πολλά ονόματα. Μεταξύ αυτών του πρώην υπουργού και επιτρόπου Σταύρου Δήμα, αλλά και των εξωκοινοβουλευτικών Γιάννη Στουρνάρα, Τάσου Γιαννίτση, Γιώργου Ζανιά και Γκίκα Χαρδούβελη.
Οι κύριοι Γιαννίτσης και Στουρνάρας είχαν ακουστεί και πριν την ορκωμοσία της κυβέρνησης, ως πρόσωπα για να αναλάβουν θέση στο οικονομικό επιτελείο. Αυτό αποδυναμώνει την υποψηφιότητά τους γιατί βρέθηκαν εκτός του αρχικού σχεδιασμού. Από την άλλη ο υπηρεσιακός υπουργός κ. Ζανιάς λέγεται ότι αποκλείει το ενδεχόμενο.
Ωστόσο όλα δείχνουν ότι πιθανότερο είναι ο νέος «τσάρος» να είναι εξωκοινοβουλευτικός.
