Πριν από μερικές ημέρες γράφαμε για τον πόλεμο ΗΠΑ – Ευρώπης με αφορμή το ελληνικό πρόβλημα και τις φημολογούμενες από μερίδα του Τύπου πιέσεις από την Ουάσιγκτον στην κυβέρνηση να μην συμπαραταχθεί με τη Γερμανία – αντίστοιχες πιέσεις άλλωστε έχουν καταγραφεί και από πλευράς Σόιμπλε.
Θα θυμάστε άλλωστε που γράφαμε για τα βουβάλια που όταν παλεύουν την πληρώνουν κάτι βατραχάκια σαν την Ελλάδα.
Λαμβάνοντας λοιπόν αυτά υπόψιν δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε την ξαφνική ταξιδιωτική οδηγία της αμερικανικής πρεσβείας προς τους Αμερικανούς να προσέχουν ρατσιστικές επιθέσεις στην Αθήνα. Γιατί τώρα και γιατί οδηγία για την Ελλάδα, αναρωτιέται κανείς; Δεν υπάρχουν χώρες με πιο ρατσιστικά φαινόμενα; Ας μη γελιόμαστε. Ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας προς την Ελλάδα ότι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι… ανήκουν στη Δύση. Κι αυτοί ως "Δύση" εννοούν την Αμερική, όχι την Ευρώπη.
Είναι τυχαίο επίσης ότι ο Αλέξης Τσίπρας, το αριστερό αγόρι του 15μελούς έχει γίνει αξιόπιστος συνομιλητής των ξένων πρεσβειών; Γράφαμε πριν μερικές ημέρες ότι οι ξένοι διπλωμάτες, κυρίως Αμερικανοί και Γερμανοί, τον θεωρούν "ευφυή πολιτικό" που δεν έχει καμιά σχέση με ότι πίστευαν.
Είναι τυχαίο ότι φιλοξενήθηκε στο CNN και σε… άπταιστα αγγλικά έκανε την αγιογραφία του Ομπάμα υποστηρίζοντας ότι και ο ίδιος την πολιτική του Αμερικανού προέδρου ακολουθεί;
Είναι τυχαίο ότι στην εφημερίδα «6 ημέρες» δίνει συνέντευξη και λέει μεταξύ άλλων ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις ΗΠΑ κι ότι θα κεράσει και αμερικανικό καφέ τον πρέσβη; Ή μήπως δεν έχουν όλα αυτά σχέση με το γεγονός ότι ετοιμάζεται αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ να επισκεφτεί την Ουάσιγκτον; Ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, λοιπόν, και με τις πλάτες των Αμερικανών. Η Ουάσιγκτον δίνει χώρο στον Τσίπρα είτε πιστεύοντας ότι θα είναι σύντομα ο επόμενος πρωθυπουργός, είτε θέλοντας να πιέσουν την κυβέρνηση Σαμαρ� να «κόψει» τις γέφυρες με το Βερολίνο.
Η Κ. Λαγκάρντ, όπως γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, εργάζεται όπου βρεθεί κι όπου σταθεί για να πείσει ότι μόνη λύση είναι το κούρεμα, άλλος τρόπος για να καταστεί βιώσιμο το χρέος, δεν υπάρχει. Από την άλλη οι Ευρωπαίοι επιμένουν σε ημίμετρα τύπου «μείωση επιτοκίων», προφανώς γιατί αυτοί πληρώνουν σε περίπτωση κουρέματος.
Εξ ανάγκης, όμως, η ελληνική διπλωματία είναι πιο κοντά στη Γερμανία διότι δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Οι αποφάσεις (και τα λεφτά εδώ που τα λέμε) παίρνονται στο Βερολίνο, το ΔΝΤ είναι με το ένα πόδι εκτός τρόικας. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι η Αθήνα δεν έχει στραμμένο το βλέμμα της στην Ουάσιγκτον και στη βέλτιστη λύση του κουρέματος του χρέους.
"Συζητάμε με το Βερολίνο, μας λένε ότι παίζεται το παιχνίδι της Μέρκελ". Συζητάμε με την Ουάσιγκτον μας κατηγορούν ότι παίζουμε το παιχνίδι των Αμερικανών" λέει στέλεχος τους Μαξίμου. "Περίπτωση να είμαστε ουδέτεροι δεν υπάρχει; Να νοιαζόμαστε μόνο για τα συμφέροντα της πατρίδας μας;".
Δεν πρέπει επίσης να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχει έρθει στην Αθήνα να μιλήσει με την ελληνική κυβέρνηση. Το έκανε μέχρι και η Μέρκελ, γιατί όχι και αυτή; Μας έστειλαν προ ημερών τον Τσαρλς Νταλάρα ο οποίος είπε ξεκάθαρα ότι μόνο το κούρεμα θα μας σώσει. Ο Νταλάρα, όμως, δεν είναι ούτε Λαγκάρντ κι ακόμη περισσότερο δεν είναι ούτε ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Γκάιτνερ.
Ούτε περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει οριστεί ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά στην Ουάσιγκτον και συνάντησή του με τον Ομπάμα. Σίγουρα αυτό θα γίνει τώρα που τέλειωσαν οι αμερικανικές εκλογές και η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη.
Συμπερασματικά, η ελληνική διπλωματία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πολύ κρίσιμη πρόκληση. Πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ της παρουσίας της στην Ευρώπη και της γερμανικής κυριαρχίας και της αμερικανικής επιρροής στη Μεσόγειο. Από τη μια έχουμε δηλαδή τη σχέση που πρέπει να διατηρήσει η Αθήνα με τη Γερμανία και τους δορυφόρους της κι από την άλλη, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαρραγούν οι σχέσεις της με την Ουάσιγκτον. Μεταξύ σφύρας και άκμονος δηλαδή.
Είναι σίγουρο ότι οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν να στέλνουν τα μηνύματά τους προς την Ελλάδα και χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή στο χειρισμό της υπόθεσης. Είναι επίσης, σίγουρο ότι η Γερμανία δε θα θέλει να χάσει την Ελλάδα από τη σφαίρα επιρροής της.
Και δυστυχώς, οι δύο υπερδυνάμεις είναι αυτές που αποφασίζουν για την τύχη της Ελλάδας. Μόνη ελπίδα είναι να αντιληφθούν οι Γερμανοί ότι μόνο το κούρεμα θα δώσει λύση στην ελληνική κρίση και θα συμβάλλει στο «φρενάρισμα» του ντόμινο σε όλη την Ευρώπη. Όμως, τότε θα πρέπει να αποδεχθούν ότι θα πληρώσουν την επιλογή αυτή.
Όμως, πρέπει να πούμε και το εξής: Αν οι Αμερικανοί έχουν αποφασίσει να παίξουν με τον… Τσίπρα βλέποντας στο πρόσωπό του το νέο Ανδρέα, τότε κανείς δε μπορεί να τους σταματήσει. Όπως έκαναν και τη δεκαετία του '80 θα κάνουν και τώρα. Πίσω από συνθήματα για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία (τα ίδια που χρησιμοποιεί και ο Τσίπρας) θα θελήσουν να πατήσουν πόδι στην Ελλάδα. Αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα. Η διπλωματία δεν είναι… συνιστώσα για �α παίζει διότι διακυβεύεται το μέλλον τη χώρας.
Μεγαλύτερη σημασία, πάντως, έχει η τακτική που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση. Και μόνη της επιλογή είναι να ακούσει τη φωνή της λογικής, να ελιχθεί όπου χρειάζεται, να διαπραγματευτεί όταν πρέπει και με όποιους πρέπει και να έχει πάνω από κάθε τακτική και σκέψη το συμφέρον του ελληνικού λαού.
Διπλωματικός μύλος δηλαδή. Στον οποίο προστίθενται οι Ρώσοι με τον Πούτιν, οι Κινέζοι με την Κόσκο, οι Ισραηλινοί με την ΑΟΖ και βάλε μάστορα τώρα που γυρίζει. Αν μην τι άλλο τουλάχιστον δεν θα πλήξουμε…
