αλληγορικό φυσικά, είναι η ιστορία του Frankenstein της Mary Shelley. Όσες καλές προθέσεις και να έχουν για την πρόοδο, αν αδιαφορούν για τα δεοντολογικά όρια, δεν θα κερδίσουν ένα αποθεωτικό άρθρο στο Science ή σε οποιοδήποτε άλλο επιστημονικό περιοδικό, αλλά πιθανώς να δημιουργήσουν μια νέα φυλή υπανθρώπων-δολοφόνων, μια μαύρη τρύπα ή κάποιον κακόβουλο ιό.Αυτά συνήθως συμβαίνουν στην λογοτεχνία και στις ταινίες. Στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Οι περισσότεροι επιστήμονες διαβεβαιώνουν ότι ο κώδικας ηθικής δεν εμποδίζει την αληθινή έρευνα και ότ� πάντα υπάρχει κάποιος ενάρετος δρόμος για να δοκιμαστεί οποιαδήποτε επιστημονική υπόθεση. --> Βέβαια σε off the record συζητήσεις δεν θα είναι λίγοι εκείνοι που θα ομολογήσουν ότι και η σκοτεινή πλευρά έχει την γοητεία της. Αν παραμερίζαμε τους κανόνες της φύσης, ίσως κάποια σημαντικά αινίγματα να λύνονταν, όμως θα μπαίναμε σε μεγάλους κινδύνους και περιπέτειες. Στο παρόν άρθρο θα διαβάσετε για 7 ανατριχιαστικά πειράματα που δείχνουν πως η επιστήμη μπορεί να πετάξει την ηθική πυξίδα που την καθοδηγεί και να εμπλακεί σε περίεργες ατραπούς. 1.Ο διαχωρισμός των διδύμων Το Πείραμα: Διαχωρισμός των διδύμων μετά τη γέννηση-και στη συνέχεια έλεγχος σε κάθε πτυχή του περιβάλλοντός που κινούνται. Η παραδοχή: Για να μελετήσουν την αλληλεπίδραση επίκτητων και έμφυτων χαρακτηριστικών, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δίδυμα, δηλαδή δύο άτομα των οποίων τα γονίδια είναι σχεδόν 100% όμοια. Τα περισσότερα δίδυμα μεγαλώνουν μαζί και δέχονται τα ίδια ερεθίσματα. Bέβαια είναι αδύνατον να ελέγξει κανείς αναδρομικά όλους τους τρόπους ζωής του καθενός. Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να ελέγχουν τα αδέλφια από την αρχή τότε ίσως ήταν δυνατή μια σχολαστικά σχεδιασμένη μελέτη. Εδώ υπεισέρχεται ήδη ένα θέμα ηθικής, αλλά ίσως να ήταν ο μόνος τρόπος για να διερευνηθεί ο β�θμός που σχετίζονται η γενετική και η ανατροφή με την πορεία εξέλιξης ενός ατόμου. Πώς λειτουργεί: Οι μέλλουσες μητέρες των διδύμων θα πρέπει να προσληφθούν εκ των προτέρων, ώστε το περιβάλλον του καθενός από τα δύο αδέρφια να μπορούσε να διαφέρει από τη στιγμή της γέννησης. Αφού γινόταν η επιλογή των επιμέρους παραγόντων προς διερεύνηση, οι ερευνητές θα μπορούσαν να κατασκευάσουν ξεχωριστά σπίτια για τα παιδιά, μετατρέποντας κάθε πτυχή της διαβίωσής τους, από την διατροφή ως το κλίμα σε ελεγχόμενη και μετρήσιμη. Το αποτέλεσμα: Πολλοί επιστημονικοί κλάδοι θα ωφελούνταν, με πρώτη την ψυχολογία, η οποία μελετά τις ιδιαιτερότητες της ανατροφής. Αναπτυξιακοί ψυχολόγοι θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν σημαντικά στοιχεία για την διαμόρφωση της προσωπικότητας, πολλώ δε μάλλον σε άτομα με ίδια γονίδια που εξελίχθηκαν σε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. 2. Δειγματοληψία εγκεφάλου Το Πείραμα: Αφαίρεση κυττάρων του εγκεφάλου από ένα ζωντανό οργανισμό, ώστε να αναλυθούν ποια γονίδια είναι ενεργοποιημένα και τα ποια όχι. Η παραδοχή: Μπορεί να δίνατε αίμα ή μαλλιά για μια επιστημονική έρευνα, αλλά τι θα λέγατε αν δίνατε ένα μικρό κομμάτι του εγκεφάλου σας, ενώ είστε ακόμα ζωντανός; Ακόμη και αν θέλατε, οι ιατροί δύσκολα θα έδιναν την συγκατάθεσή τους, γιατί μια τέτοια χειρουργική επέμβαση εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Αλλά αν αρκετά άτομα συμφωνούσαν, τότε θα ανακαλύπταμε πόσο η καλλιέργεια επηρεάζει την φύση και το αντίστροφο. Αν και οι επιστήμονες αναγνωρίζουν κατ 'αρχήν ότι το περιβάλλον μας μπορεί να αλλάξει το DNA μας, έχουν λίγα τεκμηριωμένα παραδείγματα για το πώς αυ�ές οι λεγόμενες επιγενετικές αλλαγές συμβαίνουν και με τι συνέπειες. Μελέτες σε ζώα δείχνουν ότι οι συνέπειες θα μπορούσαν να είναι βαθιές. Μια εργαστηριακή μελέτη στο Πανεπιστήμιο McGill, πάνω σε αρουραίους, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ορισμένες συμπεριφορές της μητέρας μπορούν να λειτουργήσουν ανασταλτικά σε ένα γονίδιο στον "ιππόκαμπο" των νεογνών τους, αφήνοντάς τα σε πιο ευάλωτη θέση απέναντι στον χειρισμό των ορμονών του στρες. Το 2009, μια ερευνητική ομάδα ανακάλυψε ότι κάτι παρόμοιο συνέβη σε εγκεφάλους νεκρών ανθρώπων που είχαν κακοποιηθεί σαν παιδιά και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν, ότι δηλαδή το αντίστοιχο γονίδιο �ίχε σε μεγάλο βαθμό ανασταλεί. Αλλά τι γίνεται στον εγκέφαλο που ζουν; Όταν η αλλαγή συμβεί; Με τη δειγματοληψία του εγκεφάλου, μπορεί να έρθει να κατανοήσουν την πραγματική νευρολογική κατάσταση της παιδικής κακοποίησης και, ενδεχομένως, πολύ περισσότερα από αυτό. Πώς λειτουργεί: Οι ερευνητές λαμβάνουν εγκεφαλικά κύτταρα ακριβώς όπως ένας χειρουργός κάνει κατά τη διενέργεια βιοψίας. Μετά από τοπική αναισθησία στον ασθενή, με ένα δαχτυλίδι που θα φέρει κεφάλι με τέσσερις καρφίτσες, ένας χειρούργος θα κάνει μια τομή λίγων χιλιοστών στο τριχωτό της κεφαλής, ανοίγοντας μια μικρή τρύπα μέσα από το κρανίο, και θα εισάγει μια βελόνα βιοψίας για να αρπάξει ένα μικροσκοπικό κομμάτι του ιστού. Μια λεπτή φέτα θα ήταν αρκετή, αφού χρειάζονται μόνο μερικά μικρογραμμάρια του DNA. Βεβαιώνοντας ότι δεν έχει συμβεί λοίμωξη ή χειρουργικό λάθος, οι �γκεφαλικές βλάβες θα είναι ελάχιστες. Το αποτέλεσμα: Ένα τέτοιο πείραμα θα μπορούσε να απαντήσει σε μερικές βαθιές ερωτήσεις για το πώς μαθαίνουμε. Ενεργοποιεί η ανάγνωση γονίδια στον προμετωπιαίο φλοιό, την περιοχή της γνωστικής λειτουργίας ανώτερης τάξης; Συσχετίζοντας εμπειρίες με το DNA στα κεφάλια μας, θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο της ζωής μας και να οδηγηθούμε σε σταδιακή βελτίωση με τα γονίδια που κληρονομήσαμε. 3. Χαρτογράφηση εμβρύων Το Πείραμα: Εισαγωγή πράκτορα εντοπισμού σε ένα ανθρώπινο έμβρυο για την παρακολούθηση της ανάπτυξης του. Η παραδοχή: Οι μέλλουσες μητέρες υποβάλλονται σε δοκιμές ώστε να εξασφαλιστεί έμβρυο τους είναι φυσιολογικό. Ας δεχτούμε ότι κάποια από αυτές επέτρεπε στους επιστήμονες να εκμεταλλευτούν το μέλλον των απογόνων τους ως ένα επιστημονικό έργο. Δεν είναι πιθανό. Αλλά χωρίς αυτό το είδος των ριζοσπαστικών πειραματισμών,στερούμαστε την κατανόηση του μεγάλου μυστηρίου της ανθρώπινης ανάπτυξης: πώς μια μικρή συστάδα κυττάρων μεταμορφώνεται σε ένα πλήρως διαμορφωμένο άνθρωπο. Σήμερα, οι ερευνητές έχουν τα εργαλεία για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα, κατ 'αρχ�ν, χάρη στη νέα τεχνολογία που επιτρέπει την παρακολούθηση της γενετικής δραστηριότητας των κυττάρων με την πάροδο του χρόνου. Εάν η ηθική δεν ήταν ένα ζήτημα, το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν ένα πρόθυμο άτομο-μια μητέρα που θα τους άφηνε να χρησιμοποιούν έμβρυά της ως πειραματόζωα. Πώς λειτουργεί: Για να εντοπίσουν την δραστηριότητα των διαφορετικών γονιδίων μέσα σε ένα εμβρυϊκό κύτταρο, οι ερευνητές θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ένα συνθετικό ιό για να εισάγουν ένα «ρεπόρτερ» γονίδιο (πράσινη φθορίζουσα πρωτεΐνη, για παράδειγμα) που να είναι ορατή. Δεδομένου ότι τα κύτταρα διαιρούνται και διαφοροποιούνται, οι ερευνητές θα μπορούσαν πραγματικά να παρατηρούν πώς τα γονίδια ενεργοποιούνται και απενεργοποιούνται σε διάφορα σημεία στην ανάπτυξη. Αυτό θα τους διευκόλυναν να μελετήσουν ποιοι αναπτυξιακοί διακόπτες μετατρέπουν τα εμβρυϊκά βλαστ�κά κύτταρα σε εκατοντάδες είδη εξειδικευμένων ενήλικων εγκεφαλικών κυττάρων- πως σχηματίζονται οι πνεύμονες, το ήπαρ, την καρδιά, κοκ. Το αποτέλεσμα: Ένα πλήρως χαρτογραφημένο έμβρυο θα μας δώσει, για πρώτη φορά, μια πρώτη ματιά για το τι συμβαίνει κατά την διαμόρφωση ενός ανθρώπου Οι πληροφορίες αυτές θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν άμεσα στην εξέλιξη των βλαστικών κυττάρων για την αποκατάσταση κυτταρικών βλαβών και τη θεραπεία της νόσου Parkinson. Συγκρίνοντας τα στοιχεία της ανθρώπινης εμβρυϊκής ανάπτυξης με εκείνη των άλλων ειδών-παρόμοια χαρτογράφηση έχει ήδη γίνει σε ποντίκια, για παράδειγμα-θα μπορούσε να αποκαλύψει επίσης τις διαφορές στη γενετική έκφραση που συμβάλλουν στις πολύπ�οκες ανθρώπινες ιδιότητες, όπως η γλώσσα. Όμως, οι κίνδυνοι της χαρτογράφησης ανθρώπινων εμβρύων είναι πολύ μεγάλη για να εξετάσει ακόμη και την εκτέλεση του. Η ίδια η εγκυμοσύνη θα απειλούνταν με τερματισμό ενώ ο ιικός φορέα που χρησιμοποιείται για την εισαγωγή του γονιδίου θα μπορούσε να διαταράξει το DNA και να οδηγήσει του εμβρύου σε ανωμαλίες κατά την ανάπτυξη. 4. Optogenetics Το Πείραμα: Χρήση ακτίνων φωτός για τον έλεγχο της δραστηριότητας των εγκεφαλικών κυττάρων σε συνειδητό άνθρωπο. Η παραδοχή: Θα αφήνατε να κοπεί το κρανίο σας για να εμφυτευτεί μέσα του κάποιο ηλεκτρονικό κύκλωμα; Προτού να πείτε όχι, ακούστε αυτό που η επιστήμη θα μπορούσε να κερδίσει αν συμφωνούσατε. Ο εγκέφαλος είναι ένα σχεδόν άπειρο πλέγμα ηλεκτρικών συνδέσεων, και η εξακρίβωση της λειτουργίας του κάθε κυκλώματος είναι από μόνο του μια τεράστια πρόκληση. Πολλά από όσα γνωρίζουμε προέρχονται από τη μελέτη των εγκεφαλικών βλαβών, οι οποίες μας οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα σε σχέση με την λειτουργία ορισμένων τομέων, με βάση τα εμφανή αποτελέσματα των πληγών. Σ� συμβατικές γενετικές προσεγγίσεις, συγκεκριμένα γονίδια γίνονται χημικά ανεπαρκή ή μεταλλάσσονται, αλλά αυτές οι τεχνικές απαιτούν ώρες ή μέρες για να επηρεάσουν την δραστηριότητα των κυττάρων, γεγονός που καθιστά δύσκολο να εντοπιστούν οι επιπτώσεις στην ψυχική διαδικασίες. Για την πραγματικά γρήγορη χαρτογράφηση του εγκεφάλου, οι επιστήμονες χρειάζονται ένα εργαλείο το οποίο είναι να ακριβές, αλλά και γρήγορο. Πώς λειτουργεί: Η πειραματική μέθοδος των Optogenetics χρησιμοποιείται με μεγάλη επιτυχία σε ποντίκια. Οι ερευνητές έχουν κατασκευάσει ένα καλοήθη ιό που, που όταν εγχέεται στον εγκέφαλο, κάνει τα κανάλια ιόντων-τους διακόπτες που μετατρέπουν τα κύτταρα εντός και εκτός-να ανταποκρίνεται στο φως. Μέσω της χρήσης δεσμών φωτός, οι ερευνητές μπορούν επιλεκτικά να αυξήσουν ή να μειώσουν τον ρυθμό πυροδότησης των κυττάρων αυτών και να δουν πως επηρεάζονται. Αντίθετα από τις συμβατικές γενετικές πρακτικές, η optogenetic μπορεί να ενεργοποιήσει κύτταρα σε χιλιοστά του δ�υτερολέπτου. Και με στόχο ειδικά κυκλώματα στον εγκέφαλο, είναι δυνατό να γίνει πεδίο δοκιμών για τις θεωρίες που απαιτούν μεγάλη ακρίβεια. Το αποτέλεσμα: Ένας ανθρώπινος εγκέφαλος, αν ερχόταν σε επαφή με την μέθοδο optogenetic, θα αποτύπωνε με ακρίβεια μια εικόνα για την λειτουργία του νου. Φανταστείτε αν μπορούσαμε να "απενεργοποιήσουμε" μερικά κύτταρα στον προμετωπιαίο φλοιό και εξαφανίζαμε την αυτογνωσία. Ή αν φωτίζαμε με ένα φως τον οπτικό φλοιό και τον εμποδίζαμε να αναγνωρίσει το πρόσωπο ενός αγαπημένου προσώπου. Στην καλύτερη περίπτωση, οι επιπτώσεις θα ήταν μόνο προσωρινές, τη στιγμή που το φως ήταν απενεργοποιημένο, τα ελλείμματα θα εξαφανίζονταν. Πειράματα σαν κι αυτό θα μας έδιναν μ�α πρώτη λεπτομερή κατανόηση της αιτιότητας στον φλοιό, που αποκαλύπτει πώς 100 δισεκατομμύρια νευρώνες συνεργάζονται για να μας τροφοδοτούν με όλα τα εντυπωσιακά ταλέντα που θεωρούμε ως δεδομένα. 5. Aνταλλαγή μήτρας Το Πείραμα: Ανταλλαγή εμβρύων των παχύσαρκων γυναικών με αυτά των αδύνατων γυναικών. Η παραδοχή: Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι μια δαπανηρή και επικίνδυνη διαδικασία. Έτσι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι κάθε μητέρα σε ένα πρόγραμμα εξωσωματικής γονιμοποίησης θα μπορούσε ποτέ να είναι πρόθυμη να ανταλλάξει τα έμβρυα, αναθέτοντας τους απογόνους της σε άλλη μήτρα, ενώ εγκυμονεί παιδί άλλης γυναίκας η ίδια. Όμως, μια τέτοια πράξη θα ήταν η κορωνίδα σημαντικών ανακαλύψεων. Γιατί; Για όλα αυτά που δεν καταλαβαίνουμε για την επιγενετική-με τον τρόπο που τα γονίδιά μας να μεταβάλλονται από το περιβάλλον μας, το δυσκολότερο πρόβλημα ε�ναι το εξής: Πολλές από τις πιο σημαντικές επιγενετικές επιδράσεις συμβαίνουν ενώ είμαστε στη μήτρα. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι η παχυσαρκία. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι παχύσαρκες γυναίκες τείνουν να γεννούν υπέρβαρα παιδιά, ακόμη και πριν επιδράσουν οι διατροφικοί παράγοντες. Το πρόβλημα είναι, πως κανείς δεν ξέρει σε ποιο βαθμό είναι προϊόν των γονιδίων-έμφυτη, κληρονομική-ή επιγενετική. Πώς λειτουργεί: Το πείραμα θα λειτουργεί όπως η κανονική εξωσωματική γονιμοποίηση, εκτός από το γονιμοποιημένο ωάριο της παχύσαρκης μητέρας που θα μεταφερθεί στη μήτρα μιας αδύνατης μητέρας και το αντίστροφο. Το αποτέλεσμα: Θα ξέραμε με πολύ μεγαλύτερη βεβαιότητα αν οι ρίζες της παχυσαρκίας είναι προϊόν γενετικών ή επιγενετικών παραγόντων. Για παράδειγμα, μια καναδική ομάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην διαδικασία έρευνας μεταξύ μητέρας-βρέφους ώστε να μελετήσουν τις περιβαλλοντικές χημικές ουσίες και να απομονώσουν τις επιπτώσεις από την έκθεση σε ενδομήτριες τοξίνες στα γονίδια ενός παιδιού. Τα συμπεράσματα θα ήταν άμεσα, χωρίς να χρειαστεί στατιστική μελέτη. Βέβαια οι κανόνες δεοντολογίας και ηθικής σε μια τέτοια περίπτωση θα οδηγούνταν σε πολύ σκοτε�νά μονοπάτια. 6.Τοξικοί Ήρωες Το Πείραμα: Δοκιμή νέων χημικών ουσιών σε ένα ευρύ φάσμα των εθελοντών πριν αυτές κυκλοφορήσουν στην αγορά. Η παραδοχή: Σύμφωνα με τους ισχύοντες κανονισμούς των ΗΠΑ, είμαστε όλοι de facto πειραματόζωα για ένα ευρύ φάσμα πιθανών τοξινών. Γιατί λοιπόν να μην προσληφθούν εθελοντές για να δοκιμάσουν τις χημικές ουσίες για μας; Ακόμα και με τη συναίνεση, ιατροί ειδικοί σε θέματα ηθικής θα έφερναν αντίρρηση σε αυτή την ιδέα. Αλλά αυτή η πρακτική σίγουρα θα έσωζε ζωές σε βάθος χρόνου. Για να συμμορφωθούν με τους νόμους περί τοξικών ουσιών των ΗΠΑ, οι κατασκευαστές απευθύνονται σε εργαστήρια δοκιμών, που εκθέτουν τα ζώα-συνήθως τρωκτικά-σε υψηλά επίπεδα της χημικής ουσίας για την οποία ενδιαφέρονται. Αλλά μόνο και μόνο επειδή ένα ποντίκι επιβιώνει ένα τεστ δεν σημαίνει ότι τα αποτελέσματα θα είναι ανάλογα θετικά και για έναν άνθρωπο. Οι μόνες μελέτες που μπορούν να δοκιμαστούν σε ανθρώπους είναι αυτές όπου γίνεται παρακολούθηση της συχνότητας εμφάνισης των ανεπιθύμητων ενεργειών, λόγω ουσιών στις οποίες ήδη έχουν εκτεθεί. Αλλά αυτέ� οι μελέτες είναι προβληματικές. Όταν οι ερευνητές μπορούν να βρουν υψηλά επίπεδα έκθεσης, για παράδειγμα, σε εργαζόμενους εργοστασίων που κάνουν χρήση της χημικής ουσίας-ο αριθμός των ατόμων είναι συχνά πολύ μικρός για να παρέχουν αξιόπιστα αποτελέσματα. Και σε μελέτες ευρύτερου φάσματος, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο να δώσουμε έμφαση στα αποτελέσματα ενός μόνο χημικού, αφού είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε τόσες πολλές τοξίνες κάθε μέρα. Πώς λειτουργεί: Εκτελούνται όλες οι τυποποιημένες δοκιμές ασφάλειας που απαιτούνται βάσει νόμου για την χρήση τοξικών ουσιών στον άνθρωπο και όχι τα ζώα. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να προσληφθούν εθελοντές διαφόρων φυλών και με διαφορετική κατάσταση υγείας-στην ιδανική περίπτωση εκατοντάδες για κάθε ουσία. Το αποτέλεσμα: Η τοξικολογία είναι σήμερα ένα παιχνίδι εικασίας. Αρκεί να σκεφτούμε τη διαμάχη για την δισφαινόλη Α, για το οποίο οι μελέτες των επιπτώσεων στον άνθρωπο είναι απολύτως ασαφείς. Δοκιμές χημικών ουσιών σε μεγάλο βαθμό στις ομάδες των ανθρώπων θα μας παρείχαν μια πιο ακριβή εικόνα για το πώς μια συγκεκριμένη χημική ουσία μας επηρεάζει. Τα δεδομένα που θα προέκυπταν θα βοηθούσαν τις ρυθμιστικές αρχές να τα μοιραστούν με το κοινό, βοηθώντας τους ανθρώπους να κάνουν τις δικές τους αποφάσεις. Μια δευτερεύουσα νίκη: Λιγότερες αντικρουόμενες εκθ�σεις ειδήσεων σχετικά με το τι είναι και δεν είναι καλό για σας. 7. Ape Man Το Πείραμα: Διασταύρωση ανθρώπου με ένα χιμπατζή. Η παραδοχή: Ο μεγάλος βιολόγος Stephen Jay Gould το αποκάλεσε «το πιο δυνητικά ενδιαφέρον και ηθικά απαράδεκτο πείραμα μπορώ να φανταστώ." Η ιδέα; Το ζευγάρωμα ανθρώπινων γονιδίων με αυτών ενός χιμπατζή. Το ενδιαφέρον του για αυτό το τερατούργημα γεννήθηκε μέσα από την εργασία του με τα σαλιγκάρια, συγγενικών ειδών όπου εμφανίζονται μεγάλες διαφορές στην κατασκευή των κελυφών τους. Ο Gould απέδωσε αυτή την ποικιλομορφία σε λίγα κύρια γονίδια, τα οποία ενεργοποιούν και απενεργοποιούν τα κοινά γονίδια που είναι υπεύθυνα για την κατασκευή του κελύφους. Ίσως, σκέφτηκε, οι μεγάλες ορατές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και πιθήκων να οφείλονται σε κάποιον παράγοντα που καθορίζει τον συγχρονισμό της ανάπτυξης. Επισήμανε ότι οι ενήλικοι άνθρωποι έχουν φυσικά γνωρίσματα, όπως μεγαλύτερα κρανία πιο πλατιά μάτια, που ταιριάζουν με μωρά χιμπατζήδων-ένα φαινόμενο γνωστό ως neoteny-η διατήρηση νεανικών γνωρισμάτων σε ενήλικες. Ο Gould θεωρούσε ότι κατά τη διάρκεια της εξέλιξης, μια τάση προς neoteny μπορεί να βοηθήσει στην εξέλιξη του ανθρώπου. Παρακολουθώντας την εξέλιξη του μισού ανθρώπου, κατά το ήμισυ-χιμπατζή, οι ερε�νητές θα μπορούσαν να διερευνήσουν αυτή τη θεωρία από πρώτο χέρι (και με ανατριχιαστικό) τρόπο. Πώς λειτουργεί: Θα ήταν μάλλον τρομακτικά εύκολη: Οι ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούνται για την εξωσωματική γονιμοποίηση θα δημιουργούσαν -πιθανόν- ένα βιώσιμο έμβρυο\υβρίδιο ανθρώπου-χιμπατζή. (Οι ερευνητές έχουν ήδη προχωρήσει σε συγκρίσιμη γενετική διαφορά στην αναπαραγωγή ενός πιθήκου ρέζους με έναν μπαμπουίνο.) Οι χιμπατζήδες έχουν 24 ζεύγη χρωμοσωμάτων, ενώ οι άνθρωποι 23, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο εμπόδιο για την αναπαραγωγή. Οι απόγονοι πιθανόν να είχαν μονό αριθμό των χρωμοσωμάτων, όμως ίσως υπήρχε πρόβλημα όσο αφορά την αναπαραγωγή. Όσο για �ην κυοφορία και γέννηση, θα μπορούσαν να συμβούν με φυσικό τρόπο. Οι χιμπατζήδες γεννιούνται ελαφρώς μικρότεροι από ότι οι άνθρωποι, κατά μέσο όρο-περίπου 4 κιλά-και έτσι συγκριτικά η ανατομία δεν θα ήταν ανασταλτικός παράγοντας για ανάπτυξη του εμβρύου σε μια ανθρώπινη μήτρα. Το αποτέλεσμα: Η ιδέα του Gould για την neoteny παραμένει αμφιλεγόμενη. «Χρειάστηκαν πολλά ελεγκτικά τεστ και έχει διαψευστεί από πολλές πλευρές», λέει ο Ντάνιελ Λίμπερμαν, καθηγητής της ανθρώπινης εξελικτικής βιολογίας στο Χάρβαρντ. Αλλά ο Alexander Harcourt, ομότιμος καθηγητής της ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Davis, θεωρεί ότι η neoteny είναι "ακόμα ένα βιώσιμο σχέδιο. « Το απαγορευμένο αυτό πείραμα, θα βοηθήσει στο να διαφωτιστεί το πώς δύο είδη με τέτοια παρόμοια γονιδιωμάτων είναι τόσο διαφορετικά. Χάρη σ' αυτή την -τουλάχιστον τολμηρή- έρευνα θα δινόταν η ευκαι�ία στους βιολόγους να εντρυφήσουν βαθιά στην καταγωγή των ειδών και κυρίως σ' αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο: στον εαυτό μας. Ας ελπίσουμε να βρούμε μια λιγότερο ενοχλητική διαδρομή για να φτάσουμε ως εκεί.
