Photo: Bitofapilchard/Flickr
1 εικόνα
Δεν μπορώ να δω καθαρά, με θολώνει ο καπνός από τις καμινάδες. Έκτακτη επικαιρότητα: διαγωνισμός, για τα συστατικά του καπνού. Όποιος βρεί 5 συστατικά περνά στον επόμενο γύρο. Ας δοκιμάσω, σκέφτηκε. «Κάθε μέρα το εισπνέω, σίγουρα θα τα καταφέρω», μονολόγησε σχεδόν αλαζονικά, «αρκεί να βάλω λίγο το μυαλό μου να δουλέψει και να ανακαλέσω την ανάμνηση».
Χμμ...τι έκανα όταν μύρισα τον καπνό πρώτη φορά; Μόλις είχα σχολάσει από τη δουλειά -από δω και πέρα θα την αποκαλούμε Το Προνόμιο και θα μνημονεύουμε για τον εργοδότη μας. Η αλήθεια είναι οτι στην αρχή δεν κατάλαβα κάποια στατιστικά σημαντική διαφορά στην ατμόσφαιρα. Δυσφορία ένιωθα και μέσα και έξω. Το Προνόμιο, δεν μας εξασφάλιζε τον καθαρό αέρα που απαιτείται για την σωστή εκπλήρωση των καθηκόντων μας. Θυμάμαι, πήρα μια βαθια εισπνοή ελυθερίας. Κοίταξα προς τον ήλιο αλλά δεν τον βρήκα. Ένα παχούλο σύννεφο καπνού απλωνόταν πάνω από την πόλη. Φωτιά, φωτιάσκέφτηκα. Μπήκα από το κινήτο στο internet, καμία είδηση για φωτιά.
Οδηγώντας στάματησα σε ένα φανάρι. «Πάλι σε μένα;» αναρωτήθηκα με παράπονο. Γιατί; Κοίταξα έξω, θρήνοντας την έλλειψη χρόνου και τότε το είδα. Καπνός. Κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Έβγαινε νικητής από μια παλιά καμινάδα, με υφάκι νίκης, ρετρό vs σύγχρονο. Μα τι είναι αυτά που βλέπω; Έτριψα τα μάτια, με έτσουζαν από τον καπνό. Γράμματα ανακατεμένα. Αχ, βαχ, πονάω, γιατί, τελείωσε, φάρμακα, φαγητό, αξίες, αξιοκρατία. Όλα είχαν καεί και τώρα έβγαινε ο καπνός τους. Στο επόμενο φανάρι ξανακοίταξα για να βεβαιωθώ. Τα ίδια. Δουλειά, κάρτες, λογαριασμοί, φόροι, γ�άμματα στη σειρά γέμισαν τον ουρανό με ένα παράπονο έτοιμο να μας πνίξει. Αυτά έχει μέσα ο καπνός, θα κερδίσω το διαγωνισμό! Γρήγορα να στείλω sms! Kαι αν κερδίσω εγώ θα αγοράσω ένα φοίνικα και θα τον αφήσω να πετάξει ψηλά σε όλη την πόλη, για να ξαναγεννηθεί ό,τι απέμεινε από τις στάχτες. Το υπόσχομαι, εκτός αν εισπνεύσω αυτό το βρώμικό καπνό και έχω χάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή τον εαυτό μου.
