Η υπόθεση Παπακωνσταντίνου είναι πολύ βολική για να είναι αληθινή. Ο τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος, ένας πρώην βουλευτής, του οποίου η δίωξη δεν θα στενοχωρήσει κανέναν και θα κλείσει την υπόθεση, πιθανόν διά παραγραφής, συνιστά δώρο Θεού για όλους. Μόνον ο Σύριζα θα πικραθεί που είχε αφελώς επενδύσει στη λίστα για να πέσει η κυβέρνηση, όπως ήλπιζαν κυρίως οι λεγόμενοι «αριστεροί» των συνιστωσών, ενώ ο Βενιζέλος θα κερδίσει πόντους στην προσπάθειά του να μαζέψει το μαγαζί. Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν, για όλους σχεδόν.
Για όλους; Όχι ακριβώς. Μας μένει ο Γιώργος. Αυτόν τον ξεχάσαμε! Αλλά δεν ξεχάσαμε μόνον αυτόν, ξεχάσαμε επίσης και την κυβέρνησή του, που ήταν κάπως, ας πούμε, ιδιόρρυθμη, όπου ένας υπουργός λάμβανε μία λίστα από μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση και την πήγαινε σπίτι του, χωρίς να πει δυο λόγια στον πρωθυπουργό του και στο υπουργικό του συμβούλιο! Ούτε ο Στάλιν, ως υπουργός του Λένιν δεν θα το τολμούσε αυτό, που είχε όλο το κόμμα δικό του. Και όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενα, το τόλμησε ο Παπακωνσταντίνου. Είμαστε υποχρεωμένοι βεβαίως να το πιστέψουμε, διότι διαφορετικάθα πρέπει να παραπεμφθούν όλοι μαζί οι πρώην συνάδελφοι.
Οπότε τι μένει; Κάτι ψιλά. Η είσοδος του ΔΝΤ στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας, μια εξέλιξη που όπως όλοι πλέον γνωρίζουμε είχε προσχεδιαστεί από την τότε κυβέρνηση, πολύ πριν την μάθουμε εμείς. Το αποκάλυψε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΔΝΤ τότε, ο γόης σοσιαλιστής Στρως Καν. Ούτε και αυτό το γνώριζαν οι πρώην συνάδελφοι, ήταν απόφαση μόνον του Γιώργου και του Παπακωνσταντίνου! Επίσης δεν γνώριζαν τι γινόταν στην ΕΛΣΤΑΤ, ούτως ώστε να υποχρεωθεί η Ελλάδα να καταφύγει στους μηχανισμούς, δηλαδή στην πτώχευση. Αυτό μας το είπε η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ, αλλά ούτε και αυτό το γνώριζ�ν οι πρώην συνάδελφοι! Μόνον ο Παπακωνσταντίνου πάλι.
Δηλαδή, με λίγα λόγια, σε αυτήν την κυβέρνηση, δεν γνώριζε κανένας τίποτε για τον άλλον, δούλευε ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί για τον Παπακωνσταντίνου. Του είχαν εκχωρήσει την επικαρπία της Ελλάδος που λέμε και υψηλός κύριος ήταν ο Γιώργος. Οι άλλοι απλώς κοιτάζανε. Μα αυτό δεν ήταν κυβέρνηση, ήταν, ας πούμε, κάτι σαν εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Μια ΕΠΕ.
Και ο Παπακωνσταντίνου ήταν ο ένας και μοναχικός που θάλεγε και Ζήκος.
*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας.
