Ένας υπουργός του Σαμαρά αλλά και πρώην αφοσιωμένος οπαδός του Καραμανλή, είπε στην κρατική τηλεόραση ότι θα ήθελε μια «οριζόντια σύνδεση» των «υγιών δυνάμεων», του πολιτικού φάσματος. Τι εννοούσε ο ποιητής; Αυτό που ψιλομαγειρεύουν τελευταία στα υπόγεια του μεγάρου Μαξίμου. Ένα νέο… «ευρωπαϊκό» κόμμα, με επικεφαλής τον Σαμαρά και από πίσω κόσμο και ντουνιά από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, ακόμη και την Αριστερά ή όποιον άλλον βούλεται. Για όλους έχει χώρο ο μπαξές...
Μια παρατήρηση κατ' αρχήν. Τον Σαμαρά δεν τον έπιασε ο μεγάλος καημός να ηγηθεί των ευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας, με το ανιστόρητο σόφισμα, ότι δεν αρκεί να είσαι αριστερός ή δεξιός από ιδεολογικής πλευράς, αρκεί να είσαι υπέρ της Ευρώπης. Αυτό που τον καίει είναι ότι χρειάζεται επειγόντως ένα κόμμα το οποίο να έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά. Πρώτον να μην ανήκει σε… άλλον. Διότι ξέρει ότι η ΝΔ ήταν, είναι και θα είναι κόμμα Καραμανλικό. Και όπως ανέχθηκαν το Μητσοτακέικο, αλλά τελικά το ξήλωσαν, έτσι θα κάνουν κάποια στιγμή και με τον ίδιο. Και δεύτερο, ό�ο είναι αρχηγός της ΝΔ, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από την εκδίκηση της Ντόρας, η οποία δεν πρόκειται να ησυχάσει αν δεν πάρει το αίμα της πίσω για το φιάσκο του 2009. Αρά λοιπόν ο Σαμαράς, αλλού το πάει…
Να δούμε όμως επί της ουσίας αυτό που εκτίμησε ο υπουργός του -για τον Στυλιανίδη πρόκειται- περί οριζόντιων συγκλίσεων και υγιών δυνάμεων. Η πρώτη απορία είναι, πώς είναι δυνατόν να θεωρεί υγιείς δυνάμεις -αυτός ήταν ο όρος που χρησιμοποίησε- στη χώρα, μόνο όσους ο ίδιος θεωρεί «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις. Οι άλλοι δηλαδή τι είναι;
Πόσο απέχει αυτός ο προσδιορισμός από τις παλιές δοξασίες της Δεξιάς για μιάσματα, πολίτες δεύτερης κατηγορίας και εχθρούς του έθνους; Για ποιο λόγο ο ίδιος χωρίζει τους πολιτικούς σε όλα τα κόμματα μάλιστα, άρα και τους πολίτες, σε φίλους και αντίπαλους της Ευρώπης και με αυτό το αυθαίρετο κριτήριο διανέμει πιστοποιητικά πολιτικής υγείας;
Μπορεί να θεωρεί την πολιτική θέση κάποιου –κόμματος ή προσώπου- λάθος, αλλά πώς μπορεί να τον λέει μη υγιή δύναμη; Μπορεί να μην δέχεται την κριτική κάποιου στην Ευρώπη, όπως συμβαίνει με πολλούς στο ΠΑΣΟΚ, στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ αλλά πώς μπορεί να τους τσουβαλιάζει στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις;
Η δεύτερη απορία, συνδέεται με τη φημολογούμενη επιδίωξη Σαμαρά περί αυτού του κόμματος, στην οποία προφανώς προσχωρεί και ο Στυλιανίδης. Τι πάει να πει φιλοευρωπαϊκό κόμμα; Και με ποια Ευρώπη; Σε ποια πλευρά του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος θα αυτοτοποθετείται αυτό το κόμμα; Και από πότε τα κόμματα διαγράφουν τις ιδεολογικές αρχές τους, την πολιτική ταυτότητα τους, τα χαρακτηριστικά που αφορούν τις κοινωνικές ομάδες που εκπροσωπούν και αυτοβαφτιζονται με άλλα κριτήρια; Εκτος αν εννοεί να επιστρέψουμε στην εποχή του «γαλλικού» κόμματος, του «αγγλι�ού» και του «ρωσικού».
Αρκεί και μόνο το κριτήριο της Ευρώπης –της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ακρίβεια- για να δημιουργηθεί ένα κόμμα; Μπορεί μόνο και μόνο η αποδοχή των Συνθηκών –των νομικών κειμένων δηλαδή- με τις οποίες δημιουργήθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όσο είναι οικοδόμημα, να εμπνεύσει την κοινωνία και να κινητοποιήσει τους πολίτες; Είναι ιδεολογία τελικά η Ευρωπαϊκή Ένωση; Αν είναι, σημαίνει ότι στους κόλπους της καταργούνται οι άλλες ιδεολογίες. Γιατί να μιλάμε για σοσιαλιστές, συντηρητικούς, δεξιούς, αριστερούς, οικολόγους, ακροδεξιούς κλπ;
Πίσω από αυτές τις σαπουνόφουσκες κρύβονται επιδιώξεις με άλλο περιεχόμενο. Πχ πολλοί θα ήθελαν να εμφανιστούν με την προβιά ενός ευρωπαϊκού κόμματος, για να ξεπλύνουν τις παλιές αμαρτίες τους. Να ξεχαστεί ο βιος και η πολιτεία τους. Να μη θυμάται κανείς από πού ξεκίνησαν, τι έκαναν και κατά πόσο ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Πουλάνε Ευρώπη στην κρίση, γιατί πούλησαν την Ευρώπη πριν από την κρίση.
Σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος απευθύνεται ο Σαμαράς, καθώς ανήκει και ο ίδιος στο πλήθος αυτό. Πχ αυτός ο σημερινός σουπερ ευρωπαίος Πρωθυπουργός, υπήρξε ο κατ' εξοχήν αντιευρωπαίος υπουργός Εξωτερικών, όταν οδήγησε την ελληνική πολιτική στο Σκοπιανό στα βράχια. Αυτός ο κατ' εξοχήν μνημονιακός πολιτικός σήμερα, είναι αυτός που κατήγγειλε το μνημόνιο. Ήταν κακό στο Ζάππειο, άλλα έγινε καλό όταν άρχισε να το εφαρμόζει ο ίδιος.
Κακά τα ψέματα. Με τέτοιες επιδιώξεις, ούτε κόμματα δημιουργούνται, ούτε μεγάλες πολιτικές καταστρώνονται, ούτε χώρες βγαίνουν από τη δύσκολη θέση. Οι θεωρίες Στυλίανίδη για οριζόντιες υγιείς δυνάμεις, είναι κάθετες βουτιές στο παρελθόν. Θεωρίες οπισθοδρόμησης της πολιτικής, σε περιόδους που οι πολιτικές και τα κόμματα κρίνονταν με ιδεοληψίες και διχαστικές σκοπιμότητες.
Τα ελληνικά κόμματα είναι αυτά που είναι. Και ως φορείς ιδεών και αντιλήψεων που υπάρχουν σε ευρύτερες παρατάξεις, έχουν τη διαδρομή τους, η οποία κρίνεται διαρκώς... Αν θέλουν να αλλάξουν σε κάτι, δεν έχουν παρά να το κάνουν και οι πολίτες θα αξιολογήσουν. Αν υπάρχει ανάγκη για νέα κόμματα, αυτά θα δημιουργηθούν με νέους πολιτικούς και νέες ιδέες. Όχι σαν αχταρμάς από παλιά πρόσωπα. Οι τεχνικές κατασκευής ενός κόμματος–κουρελού, μόνο υγιής εξέλιξη -για να δανειστούμε αυτή την έκφραση- δεν είναι.
