1 εικόνα
Μετά τα μάλλον φλύαρα και βαρετά Death Proof και Inglorious Bastards ο αιρετικός σκηνοθέτης Ταραντίνο επιστρέφει με ένα ξεχασμένο είδος το σπαγγέτι γουέστερν. Τα βίαια ιταλικά γουέστερν των 60ς και 70ς, με συνεχές πιστολίδι, σαδιστές κακούς, "δαιμονισμένη" μουσική και αλλόκοτη ατμόσφαιρα. Λάτρης των ταινιών αυτών ο Ταραντίνο (τα Kill Bill είναι εμπνευσμένα από τέτοια φιλμ), υπόσχεται μία κινηματογραφική εμπειρία που μακάρι να έχει συνέχεια. Υπήρξε μία αναβίωση του γουέστερν (συχνά με επιρροές από σπαγγέτι π.χ. Αληθινό Θράσος, Εχθροί για πάντα) αλλά ξεκάθαρα έχουμε από τον π�ο σύγχρονο φαν του είδους μία ταινία με τον Django, τον πιο χαρακτηριστικό ήρωα αυτών των ταινιών (μετά τον Eastwood στα κλασικά έργα του Σέρτζιο Λεόνε).
Ήταν το 1966 όταν στους τίτλους έναρξης της ταινίας του Σέρτζιο Κορμπούτσι εμφανίστηκε ένας μαυροφορεμένος πιστολέρο, σέρνοντας σε ένα λασπωμένο τοπίο ένα... φέρετρο υπό το τραγούδι του Roberto Fia "Django", ανοίγοντας νέα σελίδα στην ιστορία του γουέστερν. Ο Franco Nero αντιμετωπίζει μία συμμορία ρατσιστών με αρχηγό τον απαίσιο Major Jackson που τρομοκρατεί ένα χωριό (ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο παίζει έναν απάνθρωπο δουλέμπορο στην τωρινή ταινία).
Η πρωτοφανής επιτυχία του φτηνού αλλά πρωτοποριακού γουέστερν οδήγησε σε πάρα πολλά "σίκουελ" που τιτλοφορούνταν Django χωρίς να έχουν καμία σχέση με την πρωτότυπη ταινία! Ο Django ήταν ένας ήρωας όπου ενσαρκώνονταν κατά το δοκούν (και σε πολλές ταινίες σκουπίδια). Υπήρξαν κάποιοι σκηνοθέτες που τον μετέφεραν επιτυχώς και αξίζει να τους αναφέρουμε, αφού επηρέασαν τον Ταραντίνο (ο Django την ταινία του είναι μαύρος σε εποχές που ο Νότος ήταν ρατσιστικό κολαστήριο). Κοινά στοιχεία στις επιτυχημένες ταινίες Django ήταν ο θάνατος και η εκδίκηση.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο "Django kill" του 1967. Μία συμμορία ληστών σκοτώνει τα μη λευκά μέλη της συμμορίας(!) τους για να μοιραστεί τη λεία και τα θάβει σε ομαδικό τάφο. Ένας μεξικάνος σώζεται, βγαίνει από τον τάφο και αποφασίζει να ακολουθήσει την συμμορία για να πάρει εκδίκηση. Η συμμορία σταματάει στην πιο ανατριχιαστική ίσως πόλη που έχει εμφανιστεί σε γουέστερν με το όνομα "Τόπος δυστυχίας", οι κάτοικοι της οποίας αποδεικνύονται σαδιστές φονιάδες, οι οποίοι λιντσάρουν τους ληστές με 2 επιφανείς εκπρόσωπους της πόλης να τσεπώνουν την λεία. Ο Django �τάνει στην πόλη και βλέπει ότι έχει νέους εχθρούς...
Το 1968 ο Sergio Garonne γυρίζει το "Django το κάθαρμα". Μία μυστηριώδης μαυροντυμένη φιγούρα σκοτώνει με τη σειρά πολίτες της καλής κοινωνίας. Όλοι τους κρύβουν ένα θανάσιμο μυστικό, ήταν εγκληματίες πολέμου στον εμφύλιο των Η.Π.Α. Ο τελευταίος από αυτούς μισθώνει κάθε λογής αποβράσματα και αποφασίζει να συγκρουστεί με τον μυστηριώδη άντρα... Από την ταινία αυτή ο Clint Eastwood εμπνεύστηκε το "Περιπλανώμενος πιστολέρο" του 1971 έναν έξοχο συνδυασμό σπαγγέτι γουέστερν και ψυχολογικού θρίλερ.
Τα Django εξέφραζαν μία σκοτεινή, εφιαλτική εικόνα της Άγριας Δύσης στα όρια του σουρεαλισμού. Ελπίζω πως αυτή την φορά ο Ταραντίνο να μας εκπλήξει ευχάριστα!
