Προκειμένου όμως να ελέγχεται αποτελεσματικά το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα από ντόπια και ξένα αντιλαϊκά συμφέροντα, είναι π�οτιμητέο (για τα συμφέροντα αυτά) να υπάρχει ένας ελεγχόμενος δικομματισμός. Δηλαδή δύο κυβερνητικές παρατάξεις που θα εναλλάσσονται στην κυβέρνηση και κάποια τρίτη μικρή δεξαμενή απορρόφησης της αγανάκτησης. Έτσι λειτουργούσε το ελληνικό κοινοβουλευτικό σύστημα μέχρι τη χρεοκοπία και τα μνημόνια. Η πολιτική των μνημονίων όμως διέλυσε τον παραδοσιακό δικομματισμό και δημιούργησε έναν όλο και πιο πολύ ανεξέλεγκτο πολυκομματισμό, ο οποίος είναι κινούμενη πολιτική άμμος και δεν παρέχει εγγύηση για την σταθερή εξυπηρέτηση των συμφερόντων του καθ�! �στώτος και κυρίως δεν αποτελεί εγγύηση αποτελεσματικού ελέγχου των λαϊκών μαζών.
Η ήδη, έστω και ανεπίσημα, εξαγγελθείσα δημιουργία μιας νέας ευρύτερης Κεντροδεξιάς παράταξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό (στην οποία θα προσχωρήσουν και πρώην στελέχη του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ κ.λ.π.), η περίεργη άμβλυνση τελευταία των γωνιών της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και η ξαφνική διάσπαση των ΑΝΕΛ, δείχνει ότι το καθεστώς ξεκίνησε ήδη τα σχέδια του για έναν νέο ελεγχόμενο δικομματισμό (μιας Κεντροαριστεράς και μιας Κεντροδεξιάς) που θα κυβερνήσει τη χώρα με την τρο�οκρατία της εξόδου από το ευρώ, προκειμένου να διαχειριστεί τα δάνεια της τρόϊκα και τις δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες.
Εξάλλου πολύ σύντομα (θα το δείτε) το ίδιο το πολιτικό σύστημα θα ανοίξει θέμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος, με τρόπο φυσικά που θα εγγυάται αυτόν τον ελεγχόμενο από το σύστημα δικομματισμό.
Αν τελικά αυτό επιτύχει, τότε συμπολίτες θα τα ξαναπούμε μετά το 2050 στην επόμενη κρίση. Όσοι, τέλος πάντων….
