Μεσημέρι. Βροχή. Θεσσαλονίκη. Περιμένεις το λεωφορείο, κρυώνεις, φορτωμένη βιβλία, φυλλάδια. Σκέφτεσαι τι σε περιμένει στο ιδιαίτερο. Σε τι διάθεση θα πετύχεις τους εναπομείναντες μαθητές σου που σου εξασφαλίζουν μια κάποια αξιοπρεπή ακόμα επιβίωση.
Επενδύεις και δουλεύεις πάνω στο πώς αισθάνονται ουσιαστικά. Δεν επιθυμείς να υποκριθείς, φυσικά, τον ψυχολόγο ή τον κοινωνιολόγο. Η εμπειρία όμως σου έμαθε, ότι αν δεν τους ακούσεις, αν δεν τους αφουγκραστείς , μην περιμένεις αποτελέσματα της δουλειάς σου. Κάποτε τα προβλήματα που έμοιαζαν να κυριαρχούν ήταν το άγχος και τα νεύρα από τον των μαθημάτων. Τώρα, είναι σα να έχουν βγει από το καβούκι του εγωκεντρισμού που τους επιτείνει η εφηβεία. Μετατρέπονται σε αποδέκτες της κοινωνικής κρίσης. ''Κυρία, δεν έχω όρεξη για τίποτα, δεν μπορώ να τους βλέπω έτσ�.. Ο πατέρας μου απολύθηκε. Έπιασα τη μάνα μου να κλαίει κρυφά.''
Πώς να επιμείνεις σε ένα παιδί να επικεντρωθεί στα επονομαζόμενα καθήκοντά του, όταν ξέρει ότι η καθημερινότητά του έχει αλλάξει; Πώς να απαιτήσεις να κλείσει τα μάτια του σ' αυτά που συμβαίνουν γύρω του;
Πρωταρχικός στόχος τους σχολείου, είναι η παροχή γνώσεων ώστε να ισχυροποιηθεί ως πολίτης στα πλαίσια μιας ανταγωνιστικής, εξελισσόμενης κοινωνίας. Δε μίλησε όμως κανείς για συναισθηματική κάλυψη αυτών των παιδιών. Επιθυμούμε κοινωνική αντίληψη, υπευθυνότητα, ικανότητα διαχείρισης προβλημάτων αλλά ακολουθούμε λάθος δρόμους.
Το να επικαλύπτουμε τα προβλήματα και μετέπειτα να τα συσσωρεύουμε οδηγεί σε ματαιωμένα αδιέξοδα.
Στο σχολείο αποφεύγονται οι κοινωνικές συζητήσεις, δεν εκφράζονται απόψεις, σκέψεις, συναισθήματα. Οι μαθητές κατευθύνονται αυστηρά στην εσωστρέφεια, στα ταμπού, στις ενοχές.
Μέλη μιας κοινωνίας αδηφάγας, μονόπλευρης. Κοινωνία και Σχολείο σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Το ένα να αναιρεί ή να υπεκφεύγει το άλλο. Η ουσία παραλείπεται και το σχολείο αποτυγχάνει συστηματικά να αποτελέσει το κατώφλι, το πέρασμα, την γέφυρα για μια ισορροπημένη κοινωνική ένταξη.
