Αγώνας δρόμου με ισιάδες, ανηφόρες, κατηφόρες, στιγμές που ετοιμαζόμουν να φωνάξω «φτάνει ρε, τα 'φτυσα λέμε» αλλά δεν τα έφτυνα τελικά και συνέχιζα να τρέχω. Αυτό θυμάμαι κυρίως από αυτόν τον χρόνο. Έβλεπα στην οθόνη του διαδρόμου τα χιλιόμετρα που κατάπινα και δεν χόρταινα. Ένας χρόνος πάνω σε έναν διάδρομο. Μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο με προσομοίωση υψηλού υψομέτρου, τρέχοντας σε συνθήκες άνω των 2.500 μέτρων. Με έναν τρόπο «έπαιρνα τα βουνά» τρεις φορές την εβδομάδα. Φοβερ� η πολυτέλεια της διαφυγής έστω κι έτσι.
Όχι, δεν την ψώνισα ξαφνικά και αποφάσισα να αποκτήσω καλογυμνασμένους κοιλιακούς και τρικέφαλους. Να συνέλθω ήθελα μετά από μια βαρβάτη ίωση που με είχε ρίξει πέντε εβδομάδες στο κρεβάτι. Αυτός ήταν ο στόχος. Να δυναμώσω και να πατήσω κάτω το άσθμα μου. Ο στόχος επετεύχθη. Όμως στην πορεία κέρδισα πολλά παραπάνω. Κάθε φορά που έμπαινα εκεί ήμουν αποφασισμένη να καθαρίσω το μυαλό μου από τα σκουπίδια. Ένιωθα πως τρύπωνα στο καταφύγιο μου. Λες και εκεί μέσα μόνο μπορούσα να αντιμετωπίσω με τσαμπουκά τις σκέ�! �εις μου και τους φόβους μου, να αναμετρηθώ στα ίσια με μια απογοήτευση και μια αποτυχία, μόνο εκεί μπορούσα να πάρω αποφάσεις, να γιατρέψω μια αφόρητη νοσταλγία, να κατευνάσω το τσιτωμένο νευρικό μου σύστημα. Εκεί μέσα, όμως, μπορούσα επίσης να νιώσω τον ενθουσιασμό μιας επιτυχίας, τη λαχτάρα να διαβάσω ξανά ένα μήνυμα που ήρθε πρωί πρωί, την ανυπομονησία μιας συνάντησης. Συγκεντρωμένη και αφοσιωμένη στο στόχο της άσκησης, αποκτούσα την ικανότητα να επικεντρωθώ με ακρίβεια στον κυρίαρχο προβληματισμό, σκέψη και συναίσθημα μου. Χωρίς ντροπές, υπερβολέςκαι σάλτσες, χωρίς αστοχία, σημάδευα στην ουσία. Στην ορεσίβια προσομοίωση ζούσα την προσομοίωση των πραγματικών συνθηκών της πεδινής μου ζωής.
Σιγά που διαφέρουν τελικά. Και στις δυο περιπτώσεις ξέρεις πού θέλεις να φτάσεις και τραβάς προς τα εκεί. Και πονάς και κουράζεσαι και χαμηλώνεις και επιταχύνεις και πωρώνεσαι και απογοητεύεσαι και ξαναπαίρνεις τα πάνω σου. Κι όταν φτάσεις την πρώτη φορά, θέλεις να πας και πιο μακριά. Και πάει λέγοντας. Ανακαλύπτεις νέα όρια, νέες αντοχές. Και νέες δυνάμεις. Για αυτό κάθε φορά που έβγαζα, συχνά σιχτιρίζοντας από το ζόρι μου, το πρόγραμμα που μόνο για μένα σχεδίαζε η «Αγία Τριάδα» της φυσικής μου κατάστασης, ο Γιάννης, η Άννα Μαρία και η Ελισάβετ, κάθε φο�ά που έσπαγα ένα «κατώφλι» που ξεπερνούσα δηλαδή τα μέχρι τότε όρια λειτουργίας και αντοχής του οργανισμού μου, ένιωθα έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα εκεί έξω.
Χρόνια είχα να κάνω τόσο πολύτιμο δώρο στον εαυτό μου. Αυτό ακριβώς είναι που θέλω να πω. Δεν προτείνω σώνει και ντε να το ρίξετε στο πιλάτες, τη γιόγκα και το ποδήλατο αν και το συνιστώ. Λέω απλώς πως μέρες που είναι κι αφότου αγοράσετε δώρα για όλους τους αγαπημένους σας ανθρώπους, σκεφτείτε τι δώρο ταιριάζει σε εσάς. Όχι παπούτσια, φορέματα, γκάτζετ και ρολόγια. Όχι τέτοια δώρα. Από τα άλλα, εννοώ. Εκείνα που κανένας άλλος δεν μπορεί να σας τα χαρίζει. Παρά μόνο εσείς.
Να έχετε όμορφες γιορτές.
