Του Σάββα Καλεντερίδη
Την Τετάρτη, ένας έντιμοςκαι υπερήφανος Έλληνας, μη δεχόμενος τον εξευτελισμό που του επέβαλε η«κυβέρνηση Τσολάκογλου», όπως ανέφερε στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε ωςπολιτική παρακαταθήκη σε μας τους νεοέλληνες, προέβη στο απονενοημένο διά�ημακαι έθεσε τέρμα στη ζωή του.
Το εγχείρημά του δεν ήταν μια απλή πράξηαυτοχειρίας, όπως θέλησαν να την παρουσιάσουν ο κ. Βενιζέλος και ο κ.Μπεγλίτης, ο πρώτος με ακαδημαϊκή δολοφονική ψυχρότητα και ο δεύτερος με τηνχαρακτηριστική αναίδεια των κηπουρών του Γιώργου Παπανδρέου, που ήλθαν στηνΕλλάδα και την κυβέρνηση με συγκεκριμένη «ατζέντα». Ήταν μια πράξη πολιτικήςδιαμαρτυρίας, που την έκανε εκεί που όλοι συμφωνούμε ότι είναι το πρόβλημα.Μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο, τα μέλη του ο! ποίο υ όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαντο μέγεθος των ευθυνών τους για την καταστροφή της χώρας, αλλά με τιςντροπολογίες που έχουν το θράσος να καταθέτουν σωρηδόν, φαίνεται ότι κάνουνό,τι περνάει από το χέρι τους, για να αποτελειώσουν τη χώρα και την ίδια τηδημοκρατία.Και μια και μιλάμε για«ατζέντα», καλό είναι να κάνουμε μια επισκόπηση, για να μην ξεχνάμε, αφού δενφροντίζουν να μας το θυμίζουν τα ΜΜΕ, τα οποία φέρουν επίσης τεράστια ευθύνηγια την καταστροφή της χώρας, αφού είναι η άλλη πλευρά του ιδίου νομίσματος,του αργυρίου της προδοσίας της πατρίδ�ς, όπως το έχουμε ξαναγράψει.
Ένα από τα θέματα της«ατζέντας» ήταν ο πολυπολιτισμός, μια έννοια που έχει νόημα για χώρες πουδημιουργήθηκαν από μετανάστες, όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, όπου ομάδες απόδιάφορες χώρες και έθνη του κόσμου, εκούσια εγκαταστάθηκαν εκεί και ένωσαν τιςδυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια νέα χώρα, μια νέα πατρίδα. Εκεί, σετέτοιες χώρες, ναι, ο πολυπολιτισμός είναι μια έννοια που επιβάλλεται ναεφαρμοστεί, αφού ο πολιτισμός είναι συνισταμένη του πολιτισμού των εθνικώνομάδων που απαρτίζουν τον πληθυσμό της χώ�! �ας.
πηγη
Όμως στην Ελλάδα, έγινετο ανάποδο. Αποφασίστηκε να εφαρμοστεί ως έννοια και επειδή δεν υπήρχαν άλλεςεθνικές ομάδες πλην της ελληνικής, που αποτελεί ή μάλλον αποτελούσε το 97% τουσυνόλου του πληθυσμού της χώρας, ενισχύθηκε με κάθε τρόπο, βοηθούσης και της«φίλης» Τουρκίας, η εγκατάσταση στην Ελλάδα μεταναστών, για να δικαιολογείται οόρος πολυπολιτισμός. Έτσι, σε μια δεκαπενταετία εφαρμογής της πολιτικής των«ελαστικών συνόρων» και της «ανοχής της διαφορετικότητας», η Ελλάδα κατέστημαγνήτης για τους απανταχού δυστυχισμένους, βοηθούντος κα� του ΚανονισμούΔουβλίνο ΙΙ, που υπέγραψε ασμένως ο θιασώτης του πολυπολιτισμού, τότε υπουργόςεξωτερικών, κ. Γιώργος Παπανδρέου. Το πρόβλημα επιδεινώθηκε και τα επόμεναχρόνια, με τις επόμενες κυβερνήσεις να ακολουθούν την ίδια πολιτική και τοντότε αρμόδιο υπουργό, απευθυνόμενο στους δυστυχείς μετανάστες που έπεσαν στηνπαγίδα της επιλογής της χώρας μας, να λέει το αμίμητο «σας ευχαριστούμε πουεπιλέξατε τη χώρα μας να μεταναστεύσετε»!
Όλο αυτό το σύστημα πουυποστήριζε την πολιτική της πολυπολιτισμικότητας, ξεσάλωσε στην κυριολεξία ! τηνπ ερίοδο των κυβερνήσεων του κ. Γεωργίου Παπανδρέου και των κηπουρών του, μεεπιστέγασμα τον λεγόμενο «νόμο Ραγκούση», που καθιστούσε την Ελλάδα ακόμα πιοελκυστική για τους δυστυχισμένους όλου του κόσμου, αφού έδινε τη δυνατότητααπόκτησης ελληνικής ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς που κατοικούνστην Ελλάδα.
Μ' αυτά και μ' αυτά, ηΕλλάδα κάποια στιγμή ξύπνησε με ένα τεράστιο πρόβλημα, που εκτός από την εθνικήμας ιδιοπροσωπεία και συνοχή, απειλεί πλέον μια σειρά από άλλους κρίσιμουςτομείς, όπως είναι η δημόσια ασφάλεια, η υγεία τα ασφαλιστικά ταμεία, ηπαιδεία κλπ.
Το άλλο κύριο θέμα της«ατζέντας» ήταν η καταστροφή της ελληνικής παιδείας. Στην τελευταία φάσηεφαρμογής του σχεδίου, αυτή των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου και τωνκηπουρών του, εκτός από την αλλοίωση των βασικών χαρακτηριστικών της παιδείαςμε την υιοθέτηση άθλιων βιβλίων ιστορίας και την πλήρη απαξίωση των ελληνικώνπανεπιστημίων, προχώρησαν και στο ξήλωμα του ονόματος του ίδιου του υπουργείου,που από «Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων», έγινε «Παιδείας και δια ΒίουΜάθησης», για να δοθεί ! το μ� �νυμα εκεί που πρέπει, ότι η ατζέντα προχωρεί κανονικά.
Τα καλύτερα όμως ταάφησαν για το τέλος. Έπρεπε να εξοντωθεί και ο ίδιος ο ελληνικός λαός, ηοικονομία, η υγεία, η ασφάλεια, η αξιοπρέπεια του Έλληνα. Έτσι, με σχέδιο, μεψυχραιμία στυγνών δολοφόνων, οδήγησαν τη χώρα στο κρεματόριο της τρόικας καιτων διεθνών τοκογλύφων, για να υποθηκευθεί και να ξεπουληθεί για ψίχουλα ηεθνική μας περιουσία, για να υποθηκευθεί το μέλλον της Ελλάδος, για να οδηγηθείστην καταστροφή η ελληνική κοινωνία και οι Έλληνες.
Το έγκλημα είναι γνωστόσε ό�ους, το ομολογούν ο ένας μετά τον άλλον πολλοί από τους συντελεστές του,στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, βουλευτές, πρώην υπουργοί, η ίδια η Βάσω Παπανδρέου. Είναιγνωστοί και οι δράστες, οι οποίοι έβαλαν στις τσέπες τους και αρκετές δεκάδεςεκατομμύρια από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου εξωτερικών και παραγοντίζουνανά την υφήλιο με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου, που αυτοκτονεί για ναδιατηρήσει την αξιοπρέπειά του, για να μην ψάχνει τροφή στα σκουπίδια, εν έτη2012.
Το τραγικό όμως είναι ότιαν και όλοι γνωρίζουν τους δράστες του εγκλήματος, δε�! � κάν ουν τίποτε για να τηνεπιβολή της δικαιοσύνης, αφού είναι όλοι τους συνένοχοι, λόγω της απαράδεκτηςασυλίας των πολιτικών, μια ασυλία που καταλύει κάθε έννοια ισονομίας καιισοπολιτείας, και μάλιστα με συνταγματική σφραγίδα παρακαλώ.
Ναι, η δημοκρατία όπωςτην οραματίζονται οι Έλληνες, δηλαδή ένα καθεστώς που παρέχει ίσα δικαιώματακαι ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες, είναι νεκρή, αυτοκτόνησε μαζί με τονδυστυχή Έλληνα συνταξιούχο που διαμαρτυρήθηκε θέτοντας τέρμα στη ζωή τουμπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Το ερώτη�α είναι ανπέθανε ή αν αυτοκτόνησε και η ελπίδα. Και η απάντηση στο ερώτημα είναι μάλλονπροφανής, αν σκεφθεί κανείς ότι την επόμενη της αυτοκτονίας τα ΜΜΕ, βασικοίένοχοι της καταστροφής της χώρας, φιλοξενούσαν στις οθόνες τους ό,τι πιοδιεφθαρμένο διαθέτει το διάτρητο πολιτικό σκηνικό αυτής της δύσμοιρης χώρας.Κηπουρούς, βραδύγλωσσους και βραδύνοες γόνους πολιτικών και βαρόνων του τύπουαπό τη μια πλευρά και ορφανά της SIEMENS με δωρεές τηλεφωνικών κέντρων και οικόπεδα εξ αδιαιρέτου με τονΧριστοφοράκο από την άλλη. Κινήσεις! που δείχνουν ότι το σύστημα εξουσίας στηνΕλλάδα μάλλον επέλεξε να αυτοκτονήσει και το ίδιο, σίγουρα πάντως όχι απόυπερηφάνεια και από ευθιξία.
Είναι γνωστή η ελληνικήρήση που λέει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αυτό είναι αλήθεια, αφού ηελπίδα έδινε δύναμη στο έθνος στις δοκιμασίες που πέρασε στο διάβα των αιώνωνκαι της ιστορίας. Τι γίνεται όμως όταν κάποιοι, στη συγκεκριμένη περίπτωσηπολιτικοί και εκδότες, σκοτώνουν και την ίδια την ελπίδα;πηγη
