Κάποτε ένα γιασεμί (φρέσκο αγνό μυρωδάτο,κομμένο από τον κήπο της γειτονιάς),είχε μία δραχμή.Και μ' αυτή τη δραχμή μπορούσες να έχεις το κορίτσι των ονείρων σου,αν η μυρωδιά τού γιασεμιού τη συγκινούσε όσο φανταζόσουν.
Σήμερα ένα πανέρι με άθλια γαρύφαλλα,κατεψυγμένα και πολλές φορές αγορα�μένα από τα κοράκια τους νεκροθάφτες που τα κλέβουν από τα στεφάνια των νεκρών,έχει 5 ευρώ σε ένα σκυλάδικο Β' κατηγορίας.Κι αν μέσα στο πανέρι είναι 10 (το πολύ) γαρύφαλλα,η διαίρεση μας κάνει 0,5 ευρώ το ένα,δηλαδή 170 δραχμές.Τις οποίες τις πετάς στο ξέκωλο στην πίστα κι αυτή δε γυρίζει να σε κοιτάξει.Άσε που τα πατάει και τα λιώνει με το δωδεκάποντό της.
Τι κακό είχαν λοιπόν οι εποχές της δραχμής,εκτός απ' το ότι όλες τις δραχμές μας τις βγάζαμε με πολύ και σκληρή δουλειά κι όχι με δανεικά και κάρτες;
Πόσο κακό ήταν που η δραχμή,ό! πως � �ίδατε,είχε αξία και νομισματική και συναισθηματική;
Μήπως πρέπει να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αθωότητα και να ξεκινήσουμε από την αρχή;
Orestis Makris
