Tου system failure Οι καραμέλες-κλισέ που χρησιμοποιούνται από διάφορα κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, έχουν σαν στόχο την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων και τον ....
αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Από τις πιο συχνά πλασαρισμένες καραμέλες κατά τη διάρκεια της κρίσης είναι οι εξής: Καραμέλα Νο1: Έξοδος από το ευρώ. Πρόκειται ίσως για την περισσότερο χρησιμοποιημένη καραμέλα που πιπιλάν τα τραπεζοκρατούμενα κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας από την αρχή της κρίσης. Χρησιμοποιείται κατά κόρον έως και αυτή τη στιγμή ως το κορυφαίο «επιχείρημα» εκφοβισμού. Συνοδεύεται από άκρως καταστροφολογικά σενάρια και φαίνεται ότι είχε περιορισμένη επιτυχία στην περίπτωση των πρόσφατων Ελληνικών εκλογών. Συνδέεται άμεσα με την απειλή χρεοκοπίας της χώρας αλλά και με την απειλή ντόμινο σε όλη την Ευρωζώνη. Χρησιμοποιείται εντέχνως από τα πλήρως ε�εγχόμενα ΜΜΕ, με διαδοχικές διαβεβαιώσεις από δημοσιογράφους, τεχνοκράτες ή κυβερνητικούς αξιωματούχους, ότι δεν υπάρχει θέμα εξόδου της χώρας από το ευρώ, ανάμεσα στις οποίες παρεμβάλλονται κάθε τόσο δήθεν «διαρροές» για πιθανή έξοδο, ώστε αφενός μεν να κρατούν υπό ομηρία την κοινή γνώμη κάτω από καθεστώς εκφοβιστικής αβεβαιότητας, αφετέρου να ευνοούν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στα οποία είναι μπλεγμένοι πολλοί από αυτούς τους παπαγάλους του συστήματος. Φαίνεται όμως, ότι η πολυχρησιμοποιημένη αυτή καραμέλα, ξεφτίζει όλο και πιο πολύ, και πολλοί – εξουθενωμένοι από τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας – πολίτες, βλέπουν ως διέξοδο και όχι ως καταστροφή την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και τα πλεονεκτήματα που αυτή θα έχει, εφόσον φυσικά αυτή η επιστροφή γίνει με σχέδιο και οργάνωση. Καραμέλα Νο2: Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Πλήθος παραγόντων, από δημοσιογράφους έως κυβερνητικούς αξιωματούχους, εντός και εκτός Ελλάδας, έχουν χρησιμοποιήσει την εν λόγω καραμέλα, με διάφορες παραλλαγές, για λόγους κατευνασμού της λαϊκής οργής, θέλοντας να δείξουν ότι δήθεν δεν έχουν πρόθεση να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Ενδεικτικά, μπορούμε να θυμηθούμε τις πρόσφατες δηλώσεις Γιούνγκερ και Μέρκελ, οι οποίες ακούγονται πλέον άκρως υποκριτικές και αποτελούν στην ουσία εν ψυχρώ κοροϊδία, αφού μέχρι στιγμής το μάρμαρο το πληρώνουν �α μικρά και μεσαία εισοδήματα με αλλεπάλληλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Αποτελεί στην ουσία μια ξεπερασμένη δημοσιοσχετίστικη τακτική κατευνασμού των μαζών. Την ίδια στιγμή, υποτίθεται ότι οι κυβερνήσεις ψάχνουν τους μεγαλοφοροφυγάδες στις Ελβετικές τράπεζες και παρά τα όποια στοιχεία που μπορεί να έχουν στα χέρια τους (υπόθεση Φαλσιανί), στο τέλος καταλήγουν σε απλές εκκλήσεις ώστε οι μεγαλοφοροφυγάδες να επιστρέψουν τα χρήματα στην κάθε χώρα απολαμβάνοντας ευνοϊκή μεταχείριση, ενώ παράλληλα, οι τράπεζες συνεχίσουν να τροφοδοτούνται με ρευστότητα σε βάρος των φορολογουμένων. Στο μεταξύ, ανακοινώνονται συνεχώς νέα μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων με παράλληλη σταδιακή εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και όταν θα περάσουν οι νέες αιματηρές περικοπές, θα ξαναβγούν οι υπηρέτες του νεοφιλελευθερισμού, απλώς να δηλώσουν για άλλη μια φορά ότι διαπιστώνουν τα πολλά βάρη που επωμίζεται η πλειοψηφία και ότι πρέπει να πληρώσουν και οι πλούσιοι. Το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Εν ψυχρώ κοροϊδία. Καραμέλα Νο3: Ανακεφαλαιοποίηση ή επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Προβάλλεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ και από τους οικονομολόγους της «νέας οικονομίας» - με την όποια ιδιότητα (ειδικοί και μη αναλυτές σε τηλεπαράθυρα μέχρι υπουργοί οικονομικών) - περίπου ως ζήτημα ζωής και θανάτου για την επιβίωση της οικονομίας. Παρόλο που οι τράπεζες έχουν λάβει πακτωλό δισεκατομμυρίων από πακέτα διάσωσης - και μάλιστα πριν καλά-καλά προλάβει η κρίση να φτάσει στην Ελλάδα αν θυμηθούμε τα 28 δισ. που δόθηκαν επί πρωθυπουργία Καραμανλή στις τράπεζες για αρχή - η επανακεφ�λαιοποίηση των τραπεζών αποτελεί πάντα μείζον ζήτημα προετοιμάζοντας το έδαφος για νέο γύρο πακέτων διάσωσης σε βάρος των φορολογουμένων. Φυσικά, στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, κανείς δεν τολμά να ρωτήσει, να ελέγξει το που παν αυτά τα δισεκατομμύρια, πως τα διαχειρίζονται οι τράπεζες. Το κράτος παρεμβαίνει μόνο για να σώζει τις τράπεζες και δεν ελέγχει αν τηρείται έστω και ο παραμικρός όρος χρηματοδότησής τους. Οι όποιοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και οι συστημικοί δημοσιογράφοι, περιορίζονται απλώς στο να κουνάν το δάχτυλο στους τραπεζίτες που δεν φροντίζουν να διαθέσουν με μορφή δανείων όλη αυτή τη ρευστότητα που λαμβάνουν για την τόνωση της πραγματικής οικονομίας. Το ίδιο είχε κάνε� άλλωστε και ο Ομπάμα όταν, εν μέσω κρίσης, ανώτερα τραπεζικά στελέχη μοίρασαν προκλητικά περίπου 20 δισ. δολάρια σε μπόνους από τα πακέτα διάσωσης. Ως εκ τούτου, το κλείσιμο των κρουνών δανεισμού, αποτελεί ίσως την μοναδική κατηγορία που σπανίως αποδίδουν τα τραπεζοκρατούμενα ΜΜΕ στις τράπεζες , αποκρύπτοντας τις τεράστιες ευθύνες τους από την αρχή της κρίσης έως σήμερα. Ενώ, βάσει των κανόνων του κλασσικού καπιταλισμού, επιβιώνουν όποιες επιχειρήσεις είναι υγιείς και λειτουργούν σωστά, οι τράπεζες εξαιρούνται από τον κανόνα. Επιβιώνουν αυτές που έχουν προσβάσεις σε κρατική χρηματοδότηση και εξαφανίζουν παράλληλα τους ανταγωνιστές τους με αποτέλεσμα να κρατούν υπό ομηρία ολόκληρη την εθνική οικονομία. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της σκανδαλώδους πρόσφατης «εξαγοράς» της Αγροτικής από την Πειραιώς και μάλιστα μόνο του υγιούς κομματιού της. Στην πραγματικότητα, επανακεφαλαιοποίηση τραπεζών σημαίνει μόνο ένα πράγμα: αύξηση των κρατικών χρεών και ελλειμμάτων, τα οποία θα καλούνται να σηκώσουν ως δυσβάσταχτο φορτίο στην πλάτη τους οι επόμενες γενιές. Καραμέλα Νο4: Διασφάλιση των καταθέσεων. Συνδέεται άμεσα με την καραμέλα Νο3 και αποτελεί ουσιαστικά το βασικό επιχείρημα της συνεχούς τροφοδότησης των τραπεζών με ρευστότητα και εγγυήσεις. Καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών διαθέτει καταθέσεις στις Ελληνικές τράπεζες, αποδέχεται ως αναγκαία την επανακεφαλαιοποίησή τους, στο όνομα δήθεν της διασφάλισης των καταθέσεων. Πρόκειται όμως για ένα μεγάλο παραμύθι που σερβίρουν τα ΜΜΕ σε μόνιμη βάση, καθώς οι μεγαλομέτοχοι και τα golden boys των τραπεζών που διαχειρίζονται εν λευκώ τα δισεκατομμύρια από τα πακ�τα στήριξης, φροντίζουν πρώτα να διασφαλίσουν τις προσωπικές τους υπέρογκες απολαβές και τα αποθεματικά των τραπεζών τους για παν ενδεχόμενο. Κανείς δεν μπορεί στην πραγματικότητα να εγγυηθεί τις καταθέσεις, καθώς σε περίπτωση πανικού και ενός πιθανού bank run, η τράπεζα κηρύττει πτώχευση αφού οι μεγαλομέτοχοι εξασφαλίσουν τα κεφάλαιά τους παρκάροντάς τα στην ΕΚΤ ή σε άλλες Ελβετικές τράπεζες. Οι καταθέσεις εξαφανίζονται και οι χαμηλόβαθμοι μισθωτοί υπάλληλοι χάνουν τη δουλειά τους. Που σημαίνει ότι και η διασφάλιση των θέσεων εργασίας που προέβαλαν ως βασικό επιχείρημα οι Προβόπουλος και Στουρνάρας στην περίπτωση της «εξαγοράς» της Αγροτικής από την Πειραιώς είναι επίσης άλλο ένα παραμύθι. Φαίνεται όμως ότι τα παραμύθια που σερβίρουν καθημερινά τα διάφορα κέντρα ελέγχου της κοινής γνώμης, αρχίζουν να χάνουν τη δύναμή τους, καθώς η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες κάτω από τα δυσβάσταχτα μέτρα λιτότητας, είναι πιο ισχυρή και επώδυνη.
Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν!____ksipnistere1@gmail.com
