Ερώτηση: Ο συνασπισμός της ριζοσπαστικής Αριστεράς τασσόταν πάντοτε υπέρ της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ. Μετά από 32 χρόνια σχεδόν από την είσοδό της κινδυνεύει αυτό;
Απάντηση: Κατά την άποψή μας, κινδυνεύει το συνολικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και αυτός ο κίνδυνος δεν σχετίζεται με την κρίση στην Ελλάδα. ...
Πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο ενέχει η προσπάθεια καταπολέμησης της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη με μια πολιτική, η οποία οδηγεί τις ευρωπαϊκές εθνικές οικονομίες στην ύφεση – και την ελληνική στην καταστροφή. Η οικονομική και δημοσιονομική πολιτική στην Ευρώπη χρειάζεται μια στροφή, η οποία πρέπει να είναι τόσο θαρραλέα και ριζοσπαστική όσο η αλλαγή της ενεργειακής πολιτικής στη Γερμανία.
Ερώτηση: Πιστεύετε ότι μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων, η οποία μεγάλωσε με ένα «κράτος πατερούλη», που φροντίζει γι' αυτήν, θα μπορέσει να συμφωνήσει σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο; Και πώς θα ήταν αυτό;
Απάντηση: Είναι λάθος η εικόνα ότι για τους Έλληνες μεριμνά το κράτος. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα που ζουν από τη δουλειά τους, δουλεύουν πολλές ώρες, έχουν μικρότερους μισθούς, λιγότερες διακοπές, χαμηλότερες συντάξεις, χειρότερη υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση σε σχέση με τους περισσότερους άλλους πολίτες της Ευρωζώνης. Ωστόσο, τα κέρδη των επιχειρήσεων συγκαταλέγονται στα υψηλότερα και η φορολογική επιβάρυνση των πλουσίων στις χαμηλότερες της ευρωζώνης. Ακόμα και η εικόνα του υπερτροφικού ελληνικού κράτους είναι λάθος: Η Ελλάδα έχει ένα απ� τα χαμηλότερα ποσοστά απασχόλησης στον δημόσιο τομέα, χαμηλότερο από τη Γερμανία, τη Γαλλία ή την Ολλανδία.
Αυτή η οργάνωση του προσωπικού –μαζί με τις σαθρές δομές του δημόσιου τομέα– αποτελεί μια από τις σημαντικότερες αιτίες της αναποτελεσματικότητας του ελληνικού κράτους, για παράδειγμα στη φορολογική διοίκηση. Αν τώρα συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη προσπαθήσουν να επιβάλουν ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» με μεγαλύτερο ωράριο, μειωμένους μισθούς και συντάξεις και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα, ουσιαστικά μεταφέρουν το αποτυχημένο ελληνικό μοντέλο σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ερώτηση: Μπορούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να ελπίζουν ότι μετά την 17η Ιουνίου θα συνομιλούν με μια κυβέρνηση η οποία θα διαπραγματεύεται όπως γινόταν μέχρι τώρα στην ΕΕ: Σκληρά, αλλά δίκαια;
Απάντηση: Ούτε «οι άλλοι Ευρωπαίοι» ούτε η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκαν. Συμφώνησαν σε ένα πρόγραμμα, το οποίο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει και απέτυχε. Οι ελληνικές ελίτ είδαν την κρίση χρέους σαν ευκαιρία να επιβάλουν μια αναδιανομή από κάτω προς τα πάνω, πράγμα που δεν είχαν καταφέρει να κάνουν επί 20 χρόνια. Γι' αυτό ήθελαν το πρόγραμμα, που έγινε γνωστό ως «μνημόνιο».
Αν νικήσει η Αριστερά στις 17 Ιουνίου, οι κυβερνήσεις των εταίρων μας θα διαπραγματευτούν με μια ελληνική ηγεσία, η οποία έχει πολύ σαφείς θέσεις για το πώς η Ελλάδα μπορεί να βγει από την οικονομική κρίση και την κρίση χρέους. Και ξέρουμε πώς μπορούν να βοηθήσουν σ' αυτό οι εταίροι, χωρίς να πετούν τα φορολογικά τους έσοδα από το παράθυρο, όπως γίνεται τώρα.
