Photo: sevennine
1 εικόνα
Ζούμε σε έναν κόσμο δίχως αύριο, με ένα αβέβαιο αύριο ή για ένα καλύτερο αύριο; Η ταπεινή μου γνώμη έχει μια ροπή προς το δεύτερο και μια αισιοδοξία για το τρίτο. Πώς, όμως, να έρθει το αύριο όταν κανείς δεν προσπαθεί γι αυτό;
Το αύριο θα έρθει, είναι πάντα εκεί και περιμένει, μόνο που όσοι το ξέρουμε κρυβόμαστε από αυτό. Θυμώνω με την κατάντια μας, την αδράνεια και τη σκλαβιά στην οποία έχουμε υποβάλλει τους εαυτούς μας. Δε με βγάζω απ' έξω, δε θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου λιγότερο υπεύθυνο από τους υπόλοιπους. «Μεγάλοι» και «μικροί» όλοι κομμάτια του ίδιου παιχνιδιού, μια δύσκολη παρτίδα σκάκι με μια σειρά από λανθασμένες κινήσεις. Το μόνο που με πνίγει (εκεί κοντά στην ώρα που όλοι πνιγόμαστε, τα «άτιμα» τα βράδια) είναι ένα γιατί… Γιατί το κάνανε αυτό στη χώρα μου;( Ίσως ένα κο�μάτι που θεωρώ υπεύθυνους μόνο αυτούς, αυτούς που δε σκέφτηκαν τον κόσμο που θα μας παραδώσουν). Γιατί να είμαστε τόσο άπληστοι; Γιατί δεν κάνουμε κάτι να αλλάξει όλο αυτό;
Γιατί στη μόνη ευκαιρία να σπάσουμε το δικομματισμό, εκλέξαμε τη Νέα Δημοκρατία (και, πιστέψτε με, δε πρόκειται για αριστερό σχόλιο!). Γιατί συλλαμβάνουμε επί τόπου κάθε φοροφυγά «της πλάκας», αλλά κάναμε τόσα χρόνια να συλλάβουμε τον κύριο Άκη Τσοχατζόπουλο. Γιατί πολύ απλά διανύουμε τη Τσιμισκή με μια ντουζίνα από σακούλες με ψώνια, αλλά ποτέ δεν έχουμε 50 λεπτά για κάποιον που πεινάει. Γιατί τώρα πια δεν εμπιστευόμαστε κανέναν. Και πώς να εμπιστευτούμε;
Ας απαντήσουμε, όμως, πρώτα απ' όλα σε αυτό: γιατί τόσα χρόνια αφήσαμε τις ζωές μας στα χέρια τους και για ποιο λόγο συνεχίζουμε να το κάνουμε;
Άραγε θα ξυπνήσουμε ποτέ;
