Τη μεγαλύτερη ζημιά στην κυβέρνηση δεν την κάνει η αντιπολίτευση. Δεν είναι ο Τσίπρας, ο Καμμένος, η Παπαρήγα οι δολιοφθορείς των κυβερνητικών σχεδίων. Δεν είναι αυτοί που ξεσηκώνουν το λαό. Μπουρλοτιέρηδες είναι οι...
κυβερνητικοί εταίροι. Αυτοί φθείρουν και απαξιώνουν την κυβέρνηση. Μόνοι τους βγάζουν τα μάτια τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝ.ΕΛ. και το ΚΚΕ αντιπολίτευση είναι, κριτική θα ασκήσουν. Λογικό, αναμενόμενο, θα έλεγα και απαραίτητο. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Τι θέλουμε δηλαδή, να λαμβάνονται αποφάσεις και μέτρα -και μάλιστα τόσο επ�χθή για τους πολίτες- και αυτοί να σιωπούν; Αυτά δεν γίνονται.
Γίνονται όμως άλλα. Απαράδεκτα. Μόνον που αυτά γίνονται από την ίδια την κυβέρνηση. Τι γίνεται; Από το πρωί μέχρι το βράδυ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, οι υπουργοί, οι βουλευτές της συμπολίτευσης, οι ίδιοι οι αρχηγοί των κομμάτων μας λένε πόσο επώδυνα, αντιαναπτυξιακά, φορομπηχτικά, υφεσιακά και άδικα είναι τα μέτρα.
Όπως έγινε και χθες με τη σύσκεψη των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη. Ποιό μήνυμα στάλθηκε στους πολίτες από τη μεταξύ τους διαφωνία, η οποία σημειωτέον το τελευταίο διάστημα! τεί� �ει να λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά; Αφού ούτε αυτοί δεν θέλουν τα μέτρα γιατί να τα καταπιούμε εμείς.
Γιατί να τα αποδεχθούν οι πολίτες και να μην εξεγείρονται, όταν αυτοί που τα λαμβάνουν τα καταγγέλλουν και εμμέσως τους λένε ότι έχουν δίκαιο να διαμαρτύρονται; Όταν δεν υπερασπίζεται η ίδια η κυβέρνηση τα μέτρα και την πολιτική της, γιατί να σιωπήσουν οι πολίτες και τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Όταν οι βουλευτές, που θα κληθούν να τα ψηφίσουν, δηλώνουν (με τελευταίο παράδειγμα τον Μίμη Ανδρουλάκη) αντίθετοι -κάποιοι απειλούν ότι δεν θα τα ψηφίσουν, κα� οι υπόλοιποι ότι θα πουν το «ναι» με κρύα καρδιά- γιατί οι πολίτες και η αντιπολίτευση να συναινέσουν; Όταν οι πολιτικοί αρχηγοί εμφανίζονται διχασμένοι και κατηγορούν ο ένας τον άλλον, γιατί αντιπολίτευση και πολίτες να δεχθούν να τους ακολουθήσουν;
Τι περιμένουν, να τους λυπηθεί ο λαός και να τους δώσει άφεση αμαρτιών; Αν είναι έτσι καλύτερα να πάνε στην εκκλησία ή να καθίσουν στο πεζοδρόμιο, με απλωμένο το χέρι, και να λένε στους διερχόμενους «ελεήστε τον αόμματο».
Σε περιόδους κρίσης -και μάλιστα τόσο βαθιάς και πολυεπίπεδης που αγγίζει τα ! όρια της υπόστασης ενός έθνους- ο λαός χρειάζεται στιβαρή ηγεσία και όχι επαίτες συγχώρεσης. Χρειάζεται καθοδηγητές και όχι παραπονιάρηδες. Χρειάζεται να παίρνεις σκληρές αποφάσεις και να τις επιβάλλεις γιατί έτσι θεωρείς ότι θα σώσεις τη χώρα και όχι να προβάλλεις ή να εφευρίσκεις δικαιολογίες.
Χρειάζεται αποφασισμένους πολιτικούς που αναλαμβάνουν το ρίσκο, εφόσον αποτύχουν, να βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου ακόμη και να πάνε φυλακή. Δεν μπορείς να έχεις και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Δεν αναλαμβάνεις τη διακυβέρνηση μιας χώρας κα� αν αποτύχεις ψελλίζεις ένα «συγγνώμη» και αποχωρείς. Δεν μπορείς να μην έχεις κόστος. Θα έχεις. Και θα είναι τόσο υψηλό το τίμημα της τιμωρίας, όσο και το μέγεθος της αποτυχίας σου.
Και δεν είναι δικαιολογία ότι όλα αυτά γίνονται επειδή τα απαιτεί η τρόικα. Αν εσύ δεν συμφωνείς με τις υποδείξεις τις τρόικας παραιτήσου και άσε την ίδια την τρόικα να κυβερνήσει ή δώσε τη σκυτάλη σε άλλον να κάνει τη δουλειά. Την ίδια ή κάποια άλλη. Αν όμως συμφωνείς πρέπει να υποστηρίζεις τα μέτρα και να μην κάνεις τη μυξοπαρθένα. Οι μυξοπαρθένες δεν πάνε πουθενά, τα κα�! �ά κο ρίτσια πάνε παντού.
Με απλά λόγια ή συντάσσεσαι με τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της τρόικας ή την απορρίπτεις. Μέση οδός δεν υπάρχει. Και αποδεικνύεται καθημερινά. Η λογική ότι θα μας λυπηθούν αν είμαστε καλά παιδιά, στερείται σοβαρότητος. Ενώ η άποψη να περιμένουμε μέχρι να αλλάξουν οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί, μου θυμίζει τη λογική των κομμουνιστών: να περιμένουμε να ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να κάνουμε την επανάσταση. Είδατε εσείς να ωριμάσουν ποτέ και πουθενά; Αντίθετα, όπου έγινε οι συνθήκες ήταν έκτακτες και όχι ώριμες.
Στην κατάστ�ση που βρίσκεται η χώρα χρειάζεται πολιτικούς-δικτάτορες και όχι ιδιοτελείς και κομπλεξικούς της εξουσίας, που όταν σφίγγουν τα γάλατα συμπεριφέρονται σαν φοβισμένα και κλαψιάρικα σκυλιά του σαλονιού.
