Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Η ΚΑΤΟΧΗ ΩΣ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Απάντηση στην κριτική του Ηλία Νικολακόπουλου για την επανάκαμψη της «εθνικοφροσύνης» στην ιστοριογραφία της δεκαετίας του 1940, στέλνει ο δικηγόρος Πέτρος Μακρής- Στάικος, συγγραφέας του βιβλίου «Κίτσος Μαλτέζος.Ο αγαπημένος των θεών» (Ωκεανίδα 2000).

Είναι γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ η προσπάθεια της λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς να περιορίσει οτιδήποτε κακό διέπραξε το ΚΚΕ εις βάρος αυτού του τόπου αποκλειστικά στην περίοδο 1946-1949 και στον ηγέτη του, τον Νίκο Ζαχαριάδη, έτσι ώστε να μείνουν αλώβητα και καθαγιασμένα τα πεπραγμένα του στη διάρκεια της Κατοχής! και της «Εθνικής Αντίστασης».
Μέσα σ΄ αυτά τα πλαίσια κινείται και το πρόσφατο κριτικό σημείωμα του κ. Ηλία Νικολακόπουλου (Βιβλιοδρόμιο, 7.2.2009)[1]. Ο κ. Νικολακόπουλος ασχολείται με τρία βιβλία (όλα εκδόσεις τ�ς Εστίας).
Το πρώτο είναι Οι άλλοι Καπετάνιοι (2006), συλλογικό έργο με επιμέλεια Ν. Μαραντζίδη, το δεύτερο είναι το Ημερολόγιο 1947-1949 του Δημήτρη Βλαντά (2007), πάλι με επιμέλεια Μαραντζίδη, και το τρίτο είναι Η εποχή της σύγχυσης (2008), συλλογικό έργο με επιμέλεια Ν. Μαραντζίδη και Γ. Αντωνίου. Στο τελευταίο, ο Στάθης Καλύβας προβαίνει σε εκτενή σχολιασμό τριών «Ιστοριών»:του Νέου Ελληνισμού («ΤΑ ΝΕΑ»), των Ελλήνων («Ελευθεροτυπία») και της Ελλάδ! ας το! υ 20ού Αιώνα («Βιβλιόραμα»). Με την τελευταία από τις εν λόγω «Ιστορίες» ασχολήθηκα και εγώ («Καθημερινή», 16.2.2008) για να εισπράξω σύντομα, από τις στήλες άλλης εφημερίδας, έναν καταιγισμό οξυτάτων όσο και απαξιωτικών σχολίων από τον- τουλάχιστον «κατά συνήθειαν»- υβριστή κ. Γιώργο Μαργαρίτη.
Ο λόγος του κ. Νικολακόπουλου- γνήσιος λόγος της ελληνικής Αριστεράς- δεν αφίσταται κατά πολύ εκείνου του Μαργαρίτη. Σ΄ ένα κείμενο δύο σελίδων συναντάμε τις λέξεις κακόπιστ�,ακραίο μείγμα άκρατης κακοπιστίας, κακοπιστία,ψευδώς,αμετροέπεια,σύγχυση των επιμελητών, ρόλο κομματικού ινστρούχτορα που αυτάρεσκα έχει αναλάβει [...] ο Στάθης Καλύβας,στην προσφιλή τους «πτωματομετρία» κ.ά., λέξεις που απουσιάζουν από τα αντίστοιχα κείμενα των κρινομένων συγγραφέων. Και είναι προφανές ότι στόχο του κρίνοντος αποτελεί η απαξίωση των Καλύβα- Μαραντζίδη στα μάτια του αναγνώστη και του αναγνωστικού κοινού γενικότερα.