Αν η μαμά μου δεν είχε πάει σινεμά με τις φίλες της να δει το Αν του Παπακαλιάτη… Μάλλον ας το πιάσω από αλλού. Η μαμά μου είναι το προσωπικό μου Αθηνόραμα. Βλέπει σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά έργα της σεζόν! Επικοινωνώ μαζί της και παίρνω γραμμή. Φέτος για παράδειγμα υποκλίθηκε στο αυστριακής κοπής έργο Amour του Μικαέλ Χάνεκε με τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και την Εμανουέλ Ριβά που απέσπασε Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών…Εγώ να δεις! Συγκλο-νί-στη-κα! Μπορεί να ψυχοπονάς αλλά μη το χάσετε με τίποτα. Τι σιωπές! Προχθές το καστ της μπιρίμπας (κυρία Βέττα και �ίλες της) πήγε Παπακαλιάτη. Την επόμενη, στο γνωστό πρωινό τηλέφωνο, άκουσα την κριτική ως εξής «Το παιδί πρέπει να υποστηριχτεί… Κατ΄αρχήν θα δεις μια Πλάκα ασύλληπτης ομορφιάς… Θ΄ακούσεις μουσική… Ηθοποιούς!...», «Το έργο τι λέει;», «Έτσι τσακώθηκα και στο κομμωτήριο…Το έργο τι λέει; Πήγαινε παιδί μου, θα περάσεις καλά. Ένας νέος δημιουργός…Επιτέλους ας υποστηρίξουμε…». Πήγα. Και πέρασα καλά. Και γράφω.
Κατ΄αρχήν ένα ξάφνιασμα!...Η Πλάκα είναι πανέμορφη. Θ ΄αναρωτηθείτε ως Θεσσαλονικείς «καλά, πλάκα με κάνεις;». Λοιπόν ακούστε. Βλέποντας παλιές ελληνικές ταινίες συχνά λέμε «κοίτα πώς ήταν η Ομόνοια; Κοίτα πώς ήταν η Σταδίου;». Το σινεμά είναι κι ένα ντοκουμέντο τόπων. Δεν γνωρίζω ποιά χρονική στιγμή, πάντως οι έλληνες δημιουργοί αποκόπηκαν από τους εξωτερικούς χώρους, μιας πανέμορφης πατρίδας (πλην Αγγελόπουλου βεβαίως που ωστόσο το τοπίο είναι άχρονο). Ασυνήθιστο λοιπόν το μάτι μας να χαζεύει τη χώρα μας στις μέρες μας. Μαγική η Πλάκα!! Κι ας την περπατά� μονίμως. Πολύ ευχαριστήθηκα έναν φακό που μου την ξανα-υπέδειξε...Μακάρι έτσι κι όλη τη χώρα μας! Πολύ δε περισσότερο που έντυσε την εικόνα αλλά και όλο το έργο με μουσικές όλων των εποχών. Ταξιδάκι αναψυχής το έκανε. Όσο για τους ηθοποιούς; Ένας κι ένας. Σοφό το casting!...Μέχρι και ο σκύλος και το μωρό! Αυτά κι αν έχουν δυσκολία. Του βγάζω το καπέλο. Κωνσταντίνου-Κοντού. Παλιά πολύτιμη στόφα! Ιδίως η Μάρω Κοντού. Τέτοια άρθρωση, απλότητα ερμηνείας, τρυφεράδα! Και τόσο ευρηματικός ο τρόπος της παρουσίας τους στην πλοκή του έργου ως γέφυρα στο χρόνο. Όλοι οι ρόλο! ι ακόμα και οι πιο μικροί….Β.Χαραλαμπόπουλος για παράδειγμα. Ταλέντο! Κατάφερε με ελάχιστα λεπτά παρουσίας να δημιουργήσει ρόλο. Κι όπως εμφανίζεται στο πρώτο δευτερόλεπτο της ταινίας πραγματικά γραπώνει το ενδιαφέρον του θεατή αυτόματα. Η Θέμις Μπαζάκα ώριμη. Και η Μαρία Σολωμού πραγματική femme fatale.
Άφησα για το τέλος την πρωταγωνίστρια Μαρίνα Καλογήρου. Τι πλάσμα! Τι αέρινο πλάσμα! Και τι ηθοποιία! Πόσο χαίρεται ο Θεός όταν συναντάς την ομορφιά να περπατάει αντάμα με το ταλέντο! Τον Παπακαλιάτη δεν θα τον κρίνω ως ηθοποιό…Μια χαρά είναι στο συγκεκριμένο έργο, με όλη την συμβατικότητα της φράσης αλλά όχι να δρέψει και δάφνες…Άλλωστε έγραψε το σενάριο, σκηνοθέτησε την ταινία, εξασφάλισε χρήματα χωρίς κρατική επιχορήγηση…Νιώθεις ότι τα πάντα έχουν τη σφραγίδα του και το μεράκι του. Το νιώθεις το μεράκι και το κέφι. Μια παρατεταμένη εφηβεία στα πάντ�.. Χαλάλι του πέρα ως πέρα. Όσο για το έργο…Μια στιγμή και αλλάζουν όλα. Και αυτό το «όλα» θα το συναντήσετε ως «απ΄όλα έχει». Και στοιχεία θρίλερ και πλοκής και συναίσθημα και ρομαντισμό και ξενάγηση και υπαρξιακές ανησυχίες και Χρόνη Μίσσιο και αγριάδα και ζάχαρη και σεξ…Ένα περίεργο πράγμα…Όλοι οι έλληνες με τον ίδιο τρόπο δείχνουν το σεξ. Στάσεις και φως σκιά από γρίλλα! Επιμένετε «το έργο;»…Όπως είπε και η μάνα μου…Να πάτε να το δείτε. Αν μη τι άλλο για να ξεπεράσετε μια ενοχή. Η πιο μεγάλη ενοχή της εποχής μας. Όλοι έχουμε καταντήσει ενοχικοί! Στο ! να περνάς μια χαρά χωρίς περαιτέρω αναζητήσεις! Και να λες μετά έναν καλό λόγο για κάποιον που προσπάθησε. Τόσο απλά!...Μα τα απλά είναι δύσκολα.
Υ.Γ1 Αν η μαμά μου δεν πήγαινε Παπακαλιάτη μπορεί να μην είχα πάει κι εγώ. Αλλά κι ΑΝ η μαμά μου κι εγώ δεν πήγαινα Παπακαλιάτη θα είχε πάει η κόρη μου. Περικυκλωμένη! Το «παιδί πρέπει να υποστηριχτεί». Το λες και η εκδίκηση του Παπακαλιάτη.
Υ.Γ 2 Τα σπουδαία έργα τα κρίνεις με έναν απλό τρόπο. Πόσες μέρες μετά συζητάς τα ερεθίσματα που σου έδωσε το έργο. Μη λέμε και υπερβολές. Το ξεπεράσαμε εύκολα. Αλλά...Διατηρήσαμε ένα χαμόγελο για το εγχείρημα και τον δημιουργό του. Και ένα…Τι ωραία είναι η Πλάκα!
