Οι Aμερικανοί τάσσονται πλέον κατά του ευρώ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ 

Ένα κεφαλαιώδους σημασίας πολιτικό συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί από τη στάση της Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, όπου παράλληλα με την παγκόσμια οικονομική κρίση μαίνεται και ο κλυδωνισμός της Ευρωζώνης και του ευρώ: Η ηγεσία των ΗΠΑ τάσσεται πλέον κατά του ευρώ με τη σημερινή του μορφή και με τους υφιστάμενους κανόνες λειτουργίας της Ευρωζώνης!...

Μελετώντας τα αποτελέσματα της δεκαετούς ύπαρξης του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος της Γηραιάς Ηπείρου σε υλική και όχι απλώς σε λογιστική μορφή, οι Αμερικανοί ηγέτες συνειδητοποίησαν ότι είχαν διαπράξει σοβαρότατο σφάλμα στις αρχές του 21ου αιώνα. 

Υποτίμησαν τις συνέπειες που θα είχε η κυκλοφορία του ευρώ αναφορικά με την επέκταση της οικονομικής, επομένως και πολιτικής ηγεμονίας της Γερμανίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Νόμισαν ότι το ευρώ θα διευκόλυνε την περαιτέρω διείσδυση των αμερικανικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, καθώς αντικειμενικά περιόριζε δραστικά τους πολλαπλούς συναλλαγματικούς κινδύνους στους οποίους ήταν εκτεθειμένες οι εταιρείες των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Η ζωή απέδειξε, όμως, ότι μέσα στη δεκαετία αυτή το ευρώ υποχρέωσε όλες τις χώρες που το χρησιμοποιούν ω� εθνικό τους νόμισμα να υπαχθούν σε πρωτοφανή βαθμό στη γερμανική επικυριαρχία.

Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ καθιστούσαν ουσιαστικά αδύνατο στην αμερικανική ηγεσία να αντιληφθεί τι επρόκειτο να γίνει με το ευρώ, το οποίο βρισκόταν στην τελική φάση πριν τεθεί σε κυκλοφορία. Υπενθυμίζουμε ότι το ευρώ τέθηκε σε κυκλοφορία την 1η Ιανουαρίου του 2002. Μόλις έντεκα μήνες νωρίτερα, την 21η Ιανουαρίου του 2001, είχε αναλάβει πρόεδρος των ΗΠΑ ο υιός Τζορτζ Μπους, μετά τη νοθεία στις εκλογές της Φλόριντα τον Νοέμβριο του 2000.

Στην εξουσία δηλαδή αναρριχήθηκαν οι νεοσυντηρητικοί, η αμερικανική ακροδεξιά φασίζουσας νοοτροπίας, η οποία θεωρούσε ότι με τους αλλεπάλληλους κατακτητικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή που σχεδίαζε θα διασφάλιζε την πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ μέσω του ενεργειακού εκβιασμού όλων των μεγάλων βιομηχανικών δυνάμεων και... συμμάχων της Ουάσιγκτον - της Ευρώπης, της Ιαπωνίας, της Κίνας... Μόλις τρεισήμισι μήνες πριν από την επίσημη έναρξη κυκλοφορίας του ευρώ είχαμε την τόσο καλυμμένη με μυστήριο και υποψίες 11η Σεπτέμβρη του 2001 με τις επιθέσεις στις ΗΠΑ, οι �ποίες επέτρεψαν στους νεοσυντηρητικούς της κυβέρνησης Μπους να αρχίζουν τους κατακτητικούς πολέμους τους αρχικά στο Αφγανιστάν και πολύ σύντομα στο Ιράκ, όπου τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά από όπως περίμεναν.

Κατά την οκταετία της νεοσυντηρητικής ακροδεξιάς παράνοιας στην ηγεσία των ΗΠΑ κανένας προβληματισμός για το ευρώ δεν ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί εκ μέρους των Αμερικανών ηγετών. Η άνοδος στην εξουσία του Μπαράκ Ομπάμα με τις προεδρικές εκλογές του 2008 συνέπεσε με το ξέσπασμα ακριβώς από τις ΗΠΑ της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οπότε υπήρχαν πολύ σοβαρότερα καθήκοντα για την αμερικανική ηγεσία από τους προβληματισμούς περί ευρώ.

Μόλις όμως τα πράγματα κάπως ηρέμησαν, έστω και αν η κρίση κάθε άλλο παρά ξεπεράστηκε, η Ουάσιγκτον εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε να έρθει σε επαφή με το πρόβλημα του ευρώ και της μέσω του ευρώ γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Μέσω της άμεσης και διαρκούς ανάμειξης του ΔΝΤ, το οποίο ελέγχουν πλήρως, οι Αμερικανοί σταδιακά συνειδητοποίησαν ότι τα Μνημόνια που επιβλήθηκαν από τους Γερμανούς στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο και απειλούν να επεκταθούν στην Ισπανία, ίσως και στην Ιταλία και ποιος ξέρει σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αποτελ�ύν στην ουσία σύμφωνα παράδοσης πολιτικής και οικονομικής των αντίστοιχων χωρών στη γερμανική επικυριαρχία! Η αρχική αντίδραση της Ουάσιγκτον ήταν να χρησιμοποιήσει το ΔΝΤ ως μοχλό εκβιασμού ώστε να αυξήσει κατακόρυφα για το Βερολίνο το οικονομικό κόστος της καθυπόταξης αυτών των χωρών της Ευρωζώνης.

Το πρόσχημα για τις ΗΠΑ ήταν η προβολή μέσω του ΔΝΤ της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους κάθε «μνημονιακής» χώρας, αρχής γενομένης από την Ελλάδα. Στην ουσία, δηλαδή, οι Αμερικανοί επιδιώκουν να κατοχυρώσουν θεσμικά ότι οι Γερμανοί θα πληρώνουν ακόμη και εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για κάθε χώρα της Ευρωζώνης που το δημόσιο χρέος της θα καθίσταται μη βιώσιμο, υπονομεύοντας έτσι τα κέρδη του Βερολίνου, οικονομικά και πολιτικά, από τη λειτουργία της Ευρωζώνης, ώστε τελικά να οδηγήσουν σε αποσύνθεση το ευρώ.

Διαβάστε περισσότερα »

Ελλαδέμποροι και τουρκοπράκτορες, οι πραγματικοί κίνδυνοι της Θράκης

Η Θράκη δεν είναι πολιτικό εμπόρευμα, αλλά εθνικό κεφάλαιο ύψιστης γεωπολιτικής σημασίας

Η Θράκη είναι γνωστό πως έχει γίνει στόχος της Άγκυρας, η οποία έχει στήσει ένα παρακράτος (με όλους τους απαραίτητους μηχανισμούς) το οποίο με τη σειρά του εξαγοράζει συνειδήσεις, τρομοκρατεί όπου βρει αντιστάσεις και έχοντας στρογγυλοκαθίσει στην περιοχή, επιδίδεται σε ένα όργιο ανθελληνικών και μέγιστης προκλητικότητας ενεργειών που απειλούν την εσωτερική ασφάλεια και την ειρηνική συμβίωση των Ελλήνων (χριστιανών και μουσουλμάνων).

Οι αντιστάσεις που προβάλλονται από τα επίσημα όργανα της Ελληνικής πολιτείας είναι σχεδόν μηδενικές, ενώ οι κινήσεις κομματαρχών γίνονται με μοναδικό γνώμονα το κομματικό συμφέρον, εις βάρος –πάντα- του εθνικού συμφέροντος. Εκείνοι που τολμούν με ίδια μέσα να αντιμετωπίσουν τους παρακρατικούς και παραστρατιωτικούς μηχανισμούς που λειτουργούν ανεξέλεγκτα στην Θράκη, έχουν στοχοποιηθεί από την Άγκυρα, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται με εχθρότητα από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών!

Οι ευθύνες του πολιτικού μορφώματος που κυβερνά (και κυβερνούσε) την χώρα, είναι υπερκομματικές και καλύπτουν ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Με μηδενικό στρατηγικό σχεδιασμό, με υπουργούς και πρωθυπουργούς που λειτουργούν ιδεοληπτικά, με φοβικότητα, με μηδενική γνώση του προβλήματος ή με θετική αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας – διεισδυτικότητας, το πρόβλημα της Θράκης γιγαντώνεται και πολύ σύντομα θα δημιουργηθούν όλοι οι εκείνοι οι παράγοντες που θα λειτουργήσουν ως πραγματική εθνική απειλή για την ακεραιότητα τη� Ελλάδας και την Ελληνικότητα της Θράκης.

Στους ανεύθυνους πολιτικούς του παρελθόντος, όμως, ήρθαν να προστεθούν και οι επίσης ανεύθυνοι πατριδοκάπηλοι του πατριωτισμού του παρόντος, οι οποίοι ευελπιστώντας στην εύρεση ψηφοφόρων και οπαδών, παρουσιάζονται στην Θράκη με υψηλούς «πατριωτικούς» τόνους και –ηθελημένα ή άθελα- δυναμιτίζουν το κλίμα στην περιοχή, εκθέτουν το σύνολο των κατοίκων σε εμφυλιοπολεμικές συνθήκες μέσω απειλών προς τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης και διαταράσσουν την ήδη επιβαρυμένη υπάρχουσα κατάσταση, ρίχνοντας νερό στον μύλο των τουρκόφρονω� εξτρεμιστών του προξενείου της Κομοτηνής, ενισχύοντας την ύπαρξη, την δράση και τον ρόλο των Γκρίζων Λύκων που δρουν στην περιοχή και αυξάνοντας με τις άκρως επικίνδυνες παρεμβάσεις τους την πιθανότητα δημιουργίας προβοκατόρικων ενεργειών, όπως ακριβώς συνέβη στην Κύπρο, όπως ακριβώς συνέβη στο Κόσοβο και ό,που αλλού η Τουρκία είχε εκδηλώσει το «πολιτικό» της ενδιαφέρον.

Καλό θα ήταν, λοιπόν, οι όψιμοι ενδιαφερόμενοι για τα όσα συμβαίνουν στην Θράκη, να φροντίσουν να καταγγέλλουν –ακόμη και σε καθημερινή βάση- τις πράξεις ή τις παραλείψεις της κυβέρνησης, να κατακεραυνώνουν την ανυπαρξία της Πολιτείας και να φροντίζουν μέσα από το Κοινοβούλιο να δημιουργηθούν οι απαραίτητες προσθήκες – ενισχύσεις (πολιτικές, οικονομικές, στρατιωτικές, κοινωνικές) της περιοχής, εάν πραγματικά επιθυμούν να δράσουν κατά των μεθοδεύσεων της Τουρκίας. Οι λεονταρισμοί και οι επικίνδυνοι ακροβατισμοί τους εντός της Θράκης,λειτουργούν ως «εργαλεία» στα χέρια των εμπειρότατων τούρκων διπλωματών και των ειδικών πρακτόρων τους που έχουν επιφορτιστεί με την δημιουργία ανώμαλων καταστάσεων στην Θράκη.

Οι κάτοικοι της Θράκης δέχονται πολλές επιθέσεις και γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τους υπαίτιους για τα όσα συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν στην ακριτική αυτή περιοχή. Δεν δέχονται, όμως, επουδενί λόγο την μέσω απειλών στοχοποίηση των μουσουλμάνων της Θράκης, οι οποίοι έχουν βιώσει και αυτοί την αδιαφορία του κράτους των Αθηνών, αλλά βιώνουν επιπλέον και την άσκηση υπερβολικής πίεσης –έως και τρομοκράτησής τους- από τα όργανα του τουρκικού προξενείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας που –επαναλαμβάνουμε- κινούνται ανεξέ�εγκτα στην Θράκη. 

Η Θράκη δεν έχει ανάγκη από τσαμπουκάδες ερασιτεχνών της πολιτικής. 

Η Θράκη, όπως και η υπόλοιπη χώρα, χρειάζεται ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο, το οποίο θα λειτουργεί ως κανόνας για τον οποιονδήποτε κυβερνά ή πρόκειται να κυβερνήσει στην Ελλάδα.

Η Θράκη χρειάζεται συντονισμένες πολιτικές και οικονομικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα γίνουν χωρίς να λειτουργήσουν σαν ωρολογιακές βόμβες για το σύνολο των κατοίκων της περιοχής.

Η Θράκη απαιτεί να την ακούσουν, να την κατανοήσουν και να λειτουργήσουν σύμφωνα με όσα ορίζει το Σύνταγμα της χώρας, αλλά και οι διεθνείς κανόνες διπλωματίας ορίζουν.

Η Θράκη απαιτεί τον σεβασμό των πολιτικών και ελπίζει στην εκκίνηση ενεργειών που θα ανατρέψουν την σημερινή -και άκρως δυσάρεστη για τον Ελληνισμό- κατάσταση.

Η Θράκη δεν χρειάζεται εξτρεμιστές, ούτε μπράβους που θα κυκλοφορούν απειλώντας τους μουσουλμάνους κατοίκους και ταυτόχρονα θα δίνουν άλλοθι για δολοφονικές επιθέσεις των Γκρίζων Λύκων κατά των χριστιανών κατοίκων της.

Η Θράκη δεν είναι πολιτικό εμπόρευμα υφαρπαγής ψήφων (αρκετά το ζήσαμε και βιώνουμε σήμερα τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής προσέγγισής της), ούτε χώρος επίδειξης επικίνδυνης για τους κατοίκους της ισχύος.

Η Θράκη δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ το άλλοθι ύπαρξης και λειτουργίας εξτρεμιστικών οργανώσεων ή άλλων φορέων που λειτουργούν εντός ή εκτός της Ελλάδας.

Η Θράκη δεν επιθυμεί να έχει προστάτες – νταβάδες, αλλά να συνυπολογίζεται και να αντιμετωπίζεται ως μείζονος εθνικής σημασίας γεωγραφική περιοχή της χώρας, η οποία τελεί υπό την πολύπλευρη επίθεση (πολιτική, οικονομική, πολιτιστική κ.α.) της Άγκυρας και ως εκ τούτου επιθυμεί πολιτικά στηρίγματα και όχι εκρηκτικές πολιτικές διακηρύξεις που δύνανται να δώσουν άλλοθι στα σημερινά παρανόμως ενεργούμενα όργανα της Τουρκίας στην περιοχή.

Όποιος θέλει να βοηθήσει την Θράκη σήμερα, μπορεί να το κάνει σιωπηλά και χωρίς να υπολογίζει σε οποιαδήποτε ανταποδοτικότητα. Αν δεν είναι διατεθειμένος κάποιος να συνεισφέρει με αυτόν τον τρόπο, τότε μπορεί απλά να σιωπήσει, γιατί έτσι δεν θα προσφέρει στην δημιουργία οποιουδήποτε άλλοθι των παρακρατικών και παραστρατιωτικών οργάνων της Τουρκίας στην περιοχή.

Η Θράκη σήμερα ζητά την ύπαρξη μέτρων και σταθμών. Οι κάτοικοί της κραυγάζουν επιζητώντας την κρατική παρέμβαση και την ισχύ των νόμων που θα οδηγήσουν στην παύση των επιθετικών -εναντίον της περιοχής- ενεργειών. 

Η Θράκη ζητά την ύπαρξη και την λειτουργία της Δικαιοσύνης και των νόμων. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Οι λοιποί όψιμοι πατριώτες ας φροντίσουν να λειτουργήσουν προς την κατεύθυνση ύπαρξης και λειτουργίας των αυτονόητων, ειδάλλως θα πρέπει να γνωρίζουν πως εργάζονται ανόητα και επικίνδυνα για την Θράκη, για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Αρκετοί ανόητοι και επικίνδυνοι πολιτικοί ακροβατισμοί έγιναν στο παρελθόν εις βάρος της περιοχής. Ας μην προστεθούν και άλλου τέτοιου είδους «σκευάσματα» πατριδοκαπηλείας των οποίων οι παρε�βάσεις σπρώχνουν τους Έλληνες μουσουλμάνους στα δίχτυα του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής…

Η Θράκη είναι το σταυροδρόμι των πολιτισμών και των λαών. Είναι ένα πολύχρωμο μοτίβο ειρηνικής συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων και κανείς δεν πρέπει να διαννοηθεί πως για πολιτικό όφελος θα την μεταβάλει σε "αρένα" συγκρούσεων, αδιαλλαξίας και μίσους μεταξύ των κατοίκων της.

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Διαβάστε περισσότερα »

Μεγάλες αυξήσεις σε καύσιμα, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο

 Άνοδο 1% σημείωσε ο πληθωρισμός τον Νοέμβριο εφέτος, σε ετήσια βάση. Παρά την επιβράδυνση στον ρυθμό ανόδου του πληθωρισμού, η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) κατέγραψε σημαντικές ανατιμήσεις σε υπηρεσίες και αγαθά που περιορίζουν περαιτέρω το ήδη συρρικνωμένο εισόδημα των πολιτών. Οι εν λόγω ανατιμήσεις οφείλονται είτε στην αύξηση της φορολογίας (πετρέλαιο θέρμανσης +39,4%, ηλεκτρικό ρεύμα +16,3%, φυσικό αέριο +14,5%, βενζίνη +3,8%), είτε στους περιορισμένους ελέγχους της αγοράς (κρέατα +1,6%, ψάρια +1,4%, γαλακτοκομικά και αυγά +1,4%, νωπές πατάτες +12,3%). Στον αντίποδα, πολλοί επιχειρηματικοί κλάδοι προσάρμοσαν τις τιμές των προσφερομένων υπηρεσιών και προϊόντων στις νέες συνθήκες στην ελληνική οικονομία (π.χ. έξοδα ξενοδοχείων -11,1%, κουρεία και κομμωτήρια -3,6%, δίδακτρα -3,6%, τηλεφωνικές υπηρεσίες -1,9%, αυτοκίνητα -2,8%, οικιακές υπηρεσίες -8%, έπιπλα -4,5%, κλπ).

   
Ειδικότερα, από την ΕΛΣΤΑΤ δημοσιοποιήθηκαν τα εξής: 

   
Από τη σύγκριση του Γενικού Δείκτη Τιμών Καταναλωτή του Νοεμβρίου 2012 προς τον αντίστοιχο δείκτη του Νοεμβρίου 2011, προκύπτει αύξηση 1% έναντι αύξησης 2,9% που σημειώθηκε κατά την ίδια σύγκριση το 2011 προς το 2010.

   
Ο Γενικός Δείκτης, τον Νοέμβριο 2012 σε σύγκριση με τον Οκτώβριο 2012, παρουσίασε μείωση 0,5% έναντι αύξησης 0,2% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους.

   
Η αύξηση κατά 1% τον Νοέμβριο, προήλθε από τις ακόλουθες μεταβολές:

  
 1. Από τις αυξήσεις των δεικτών:

    α) Κατά 2,4% της ομάδας «Ένδυση και υπόδηση», λόγω αύξησης των τιμών στα είδη ένδυσης και υπόδησης.

    β) Κατά 11,7% της ομάδας «Στέγαση», λόγω αύξησης των τιμών, κυρίως, του πετρελαίου θέρμανσης, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρισμού. Μέρος της αύξησης αυτής αντισταθμίστηκε από τη μείωση των τιμών στα ενοίκια κατοικιών και στις υπηρεσίες επισκευής και συντήρησης κατοικίας.

    γ) Κατά 1,6% της ομάδας «Μεταφορές», λόγω αύξησης, κυρίως, των τιμών στα είδη: καύσιμα αυτοκινήτου (βενζίνη), τέλη κυκλοφορίας, εισιτήρια αεροπλάνων. Μέρος της αύξησης αυτής αντισταθμίστηκε από τη μείωση των τιμών στα αυτοκίνητα.

   
2. Από τις μειώσεις των δεικτών:

    α) Κατά 1,4% της ομάδας «Αλκοολούχα ποτά και καπνός».

    β) Κατά 3,5% της ομάδας «Διαρκή αγαθά- Είδη νοικοκυριού και υπηρεσίες», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιμών στα έπιπλα- καλύμματα δαπέδου, είδη κλινοστρωμνής- λευκά είδη, οικιακές συσκευές και οικιακές υπηρεσίες.

    γ) Κατά 2,9% της ομάδας «Υγεία», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιμών των φαρμάκων και των ιατρικών, οδοντιατρικών και παραϊατρικών υπηρεσιών. Μέρος της μείωσης αυτής αντισταθμίστηκε από την αύξηση των τιμών των νοσοκομείων και κλινικών.

    δ) Κατά 1,9% της ομάδας «Επικοινωνίες», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιμών των τηλεφωνικών υπηρεσιών.

    ε) Κατά 2,6% της ομάδας «Αναψυχή- Πολιτιστικές δραστηριότητες», λόγω μείωσης των τιμών του οπτικοακουστικού εξοπλισμού- υπολογιστών και των υπηρεσιών αναψυχής.

    στ) Κατά 3,6% της ομάδας «Εκπαίδευση», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιμών στα δίδακτρα ιδιωτικών σχολείων, ξένων γλωσσών, φροντιστηρίων και ΙΕΚ.

    ζ) Κατά 1,6% της ομάδας «Άλλα αγαθά και υπηρεσίες», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιμών των κουρείων- κομμωτηρίων- ειδών ατομικής φροντίδας.

   
Εξάλλου, ο εναρμονισμένος πληθωρισμός αυξήθηκε τον Νοέμβριο κατά 0,4% έναντι αύξησης 0,9% τον Οκτώβριο και αύξησης 2,8 τον Νοέμβριο 2011. Ενώ, τον Νοέμβριο 2012 σε σύγκριση με τον Οκτώβριο 2012, παρουσίασε μείωση 0,3%, έναντι αύξησης 0,2% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση το 2011.

Διαβάστε περισσότερα »

Δρ.Κ.Τόμπρας: ”Αυτή είναι η μυστική έκθεση για το φυσικό αέριο"

Δρ. Κυριάκος Τόμπρας

Αυτή είναι η μυστική έκθεση για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κρήτης που παραδόθηκε τον Ιούλιο 2012 στους Λαζαρίδη – Σαμαρά.

Η έκθεση έχει συνταχθεί από τον Μάρτιο 2012 και, πριν τους Λαζαρίδη – Σαμαρά, είχε παραδοθεί στην Deutsche Bank.

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.

Η έκθεση είναι εδώ, για να τη διαβάσουμε όλοι οι Έλληνες και να καταλάβουμε τι ρόλο παίζουν, ένας προς έναν, όλοι εκείνοι που συνεχίζουν να επιμένουν ότι πετρέλαιο και αέριο δεν υπάρχουν στην Ελλάδα.

Και για να εκτιμήσουμε το έργο και τον ρόλο της κυβέρνησης που, ενώ γνωρίζει την αλήθεια, συνεχίζει την υποθήκευση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών

Στην τελευταία σελίδα υπάρχει και περίληψη στα Ελληνικά.

View this document on Scribd

netakias.com 

twitter @netakias

Διαβάστε περισσότερα »

«Διαπλοκή» με γερμανικό αφεντικό

Του Μενέλαου Γκίβαλου
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης 
του Πανεπιστημίου Αθηνών 

Στο «αναμορφωτήριο» του 4ου Ράιχ υποχρεώνεται, από εδώ και πέρα, να ενταχθεί και το σύστημα της διαπλοκής των εγχώριων μνημονιακών - συστημικών συμφερόντων, προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωσή του… Ο κ. Σόιμπλε υπέδειξε ευθέως ότι το «λόμπι» (η ελίτ, επί το "ευγενέστερον") των οικονομικών - βιομηχανικών συμφερόντων της χώρας μας είναι ανίκανο και υπεύθυνο και αυτό για την κρίση. 

Ήδη εδώ και λίγες εβδομάδες όλος αυτός ο «εσμός συμφερόντων» -μεταπράτες / προμηθευτές, τραπεζίτες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, μεγαλοεργολάβοι- νιώθει να κλονίζεται η «αυτοκρατορία» του, το σταθερό έδαφος της αναπαραγωγής του. 

Το ακλόνητο θεμέλιο της δικομματικής / κυβερνητικής εξουσίας, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το πανίσχυρο σύστημα της διαπλοκής, έχει εκχωρήσει πλέον την εξουσία του στο 4ο Ράιχ, στο ΔΝΤ, στους εκπροσώπους της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας. Ο κρατικός μηχανισμός, το πιο αποδοτικό «εργαλείο» που το λόμπι των συμφερόντων διαχειριζόταν για να παίρνει έργα και εργολαβίες, για να «προμηθεύει» το Δημόσιο, να εισπράττει δισεκατομμύρια δανεικά και αγύριστα από τις τράπεζες, εξαγοράζοντας μέσω της «μίζας» κρίσιμους πυρήνες α�οφάσεων στο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας, πέρασε πια σε «άλλα χέρια»… ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ. 

Τώρα η κρατική εξουσία μέσω των επιτρόπων και του πλήρους ελέγχου που επιβάλλεται στις οικονομικές και λειτουργικές διαδικασίες του κρατικού μηχανισμού, των τραπεζών, των επιχειρήσεων του Δημοσίου εξειδικεύει και διαμορφώνει -στις λεπτομέρειές της- τη δομή εξουσίας της ξένης κατοχής. 

Η διαπλοκή, το σύστημα συμφερόντων, πρέπει τώρα να «επαναπροσανατολισθεί», να ενταχθεί στη δομή συμφερόντων της νέας κατοχικής εξουσίας. Πρέπει να υπηρετήσει τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους της γερμανικής οικονομίας, τις κερδοσκοπικές επιλογές της τραπεζικής δικτατορίας. 

Πρέπει, συνεπώς, το σύστημα των εγχώριων μνημονιακών / διαπλεκόμενων συμφερόντων να μετατραπεί από ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΕ ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΟ ΤΟΥ 4ου ΡΑΪΧ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ. Αυτήν τη «μεταρρύθμιση» η «διαπλοκή» δεν θέλει να την υποστεί… δεν την αντέχει… 

Όσο καιρό ισοπεδώνεται η ελληνική κοινωνία, διαλύονται οι κοινωνικοί θεσμοί, καταργούνται τα εργασιακά δικαιώματα, βουλιάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, διαλύεται ο κρατικός μηχανισμός και η ανεργία προσλαμβάνει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης, τα μνημονιακά συμφέροντα δεν σταμάτησαν να χειροκροτούν τις κυβερνήσεις των Μνημονίων και χρησιμοποιούν επί 24ώρου βάσης τους προπαγανδιστικούς τους μηχανισμούς, προκειμένου να υλοποιήσουν τη στρατηγική της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, να διχάσουν την κοινωνία, να δι�μορφώσουν κλίμα «κοινωνικού εμφυλίου», οδηγώντας τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, σ' έναν πόλεμο «όλων εναντίον όλων» (omnium contra omnes, κατά τον Τ. Hobbes)… Ως και σεμινάρια μνημονιακής προπαγάνδας είχαν παρακολουθήσει επιλεγμένοι τηλεοπτικοί ινστρούκτορες, προκειμένου να γίνουν «πειστικοί»… 

Τώρα οι ίδιοι αυτοί προπαγανδιστές, μαζί με φανατικούς οπαδούς των Μνημονίων, μαζί με τους εισαγγελικούς κατήγορους και υβριστές, που στρέφονταν εναντίον κάθε φωνής και σκέψης που τολμούσε να διατυπώσει κάποια ένσταση ή αντίρρηση προς την καταστροφική πολιτική των Μνημονίων, άλλαξαν ξαφνικά «τροπάριο» και άρχισαν να καταφέρονται κατά του Β. Σόιμπλε, της Ά. Μέρκελ, να επικρίνουν τη δομή της «εποπτείας», να ανακαλύπτουν τώρα τη φτώχεια και την εξαθλίωση, να διαπιστώνουν με «φρίκη» ότι το χρέος δεν μπορεί να εξοφληθείποτέ, ότι τα Μνημόνια οδηγούν στην καταστροφή. 

Όλα αυτά βεβαίως είναι υποκριτικά. Η «Ύπατη Αρμοστεία», το 4ο Ράιχ, θα διαμορφώσει με βάση τα δικά του συμφέροντα το νέο λόμπι των μεταπρατών - προμηθευτών, των εργολάβων, των φορέων των ΜΜΕ. Αυτήν την «ενδιάμεση» δομή τη χρειάζεται το σύστημα της ξένης κατοχής και θα την αξιοποιήσει στον ρόλο του «διαμεσολαβητή», του «υπεργολάβου» των δικών της συμφερόντων. Ανοίγουν, βλέπετε, νέες δουλειές… Όποιοι από το εγχώριο «λόμπι» μπορούν να προσαρμοσθούν θα επιβιώσουν και θα εξακολουθήσουν να κερδοσκοπούν… οι υπόλοιποι θα εν�αχθούν στη γερμανική «εφεδρεία»… Η νέα τάξη πραγμάτων θα διαμορφώσει το νέο σύστημα «διαπλοκής» σύμφωνα με τα δικά της πρότυπα, όπως σαφώς υπονόησε ο κ. Σόιμπλε. 

Ο πανικός του λόμπι των μνημονιακών συμφερόντων και της διαπλοκής, η αγωνιώδης αναζήτηση νέων «ερεισμάτων» για την επιβίωσή τους (κάποια από τα συμφέροντα αυτά θα αναζητήσουν ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο «καταφύγιο») θυμίζουν σκηνές από τα «Κόκκινα Φανάρια» του Β. Γεωργιάδη, όπου οι «επαγγελματίες» αλλάζουν εξ ανάγκης συνοικία και αφεντικά, όχι όμως «επάγγελμα». 

Πηγή: Το Παρόν

Διαβάστε περισσότερα »

Η Ύβρις και το υβρίδιο...

Η ιστορία κάνει κύκλους χορεύοντας συχνά καντρίλιες πάνω σε ένα διαλεκτικό σπιράλ.

Το Σχέδιο Ανάν ήταν για την Κύπρο σχέδιο διαμελισμού του κράτους, υποταγής του λαού και διάλυσης του έθνους.

Το Μνημόνιο είναι για την Ελλάδα ό, τι ήταν το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.

Το Σχέδιο Ανάν αποκρούσθηκε απ' τον Κυπριακό λαό και δεν πέρασε.

Το Μνημόνιο στην Ελλάδα επιβλήθηκε από τη μεταπρατική αστική τάξη και πέρασε. Ο διαμελισμός του ελληνικού κράτους είναι ante portas, ενώ η υποταγή του λαού και η διάλυση του έθνους βρίσκονται καθ' οδόν, στη βάση ενός προδιαγεγραμμένου «οδικού χάρτη».

Αυτό που στην Κύπρο δεν πέτυχε το Σχέδιο Ανάν θα επιχειρηθεί τώρα να επιτευχθεί και εκεί με το Μνημόνιο. Υπό καθεστώς Μνημονίου στην Ελλάδα ο ελληνισμός και των δύο κρατών βρίσκεται υπό τη σπάθη ενός Σχεδίου Ανάν. Δημιουργούνται δηλαδή στην Ελλάδα και την Κύπρο  δύο υπό κράτη υπό αίρεσιν αναλόγως της προαίρεσης άλλων Δυνάμεων. Ένα κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο που, εκτός απ' τη νομική του υπόσταση, το ίδιο του το νομικό σύστημα θα λειτουργεί με βάση την υπεροχή των Εντολέων. Υπό την επίβλεψή τους και τη συμμόρφωσή μας.

Η αυθεντία του ελληνικού κράτους, η κυριαρχία του ως προς όλα: πολίτες, έδαφος, πλούτος, τίθεται υπό καθεστώς επίβλεψης και υπό καθεστώς κατοχής. Με τη συνεργασία ενός μέρους της εγχώριας μεταπρατικής αστικής τάξης, ο ελληνικός λαός χάνει το δικαίωμά του στο αυτεξούσιο, οι σχέσεις εργασίας υποτάσσονται σε ένα κανονιστικό καθεστώς που επιβάλλουν ξένες δυνάμεις στη χώρα.

Το ενιαίο νομικό σύστημα της χώρας στο εσωτερικό της διαμελίζεται με άλλους και διαφορετικούς κανόνες να ισχύουν εντός κι εκτός των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που πρόκειται να δημιουργηθούν - ήδη δημιουργούνται.

Ο πλούτος της χώρας – πόροι και άνθρωποι – διαμερίζονται και διαμοιράζονται ανεξαρτήτως της θέλησης του λαού, έτσι όπως η έως τώρα ιστορική του διαδρομή προτάσσει.

Ένα υβρίδιο κράτους δημιουργείται και μια Ύβρις κατά του λαού και του έθνους θεμελιώνεται. Μπαίνουμε σε έναν «θαυμαστό γενναίο κόσμο» από καιρό προσχεδιασμένο ως το πείραμα – πρόπλασμα μιας Ευρώπης των περιοχών, πριν από τα αστικά κράτη, πριν από τον διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση.

Μια νεοφεουδαλική Ευρώπη των Τραπεζών και των Πολυεθνικών, που θα χρησιμοποιεί υπερκρατικές δομές για να χειραγωγεί χώρες – χώρους και λαούς – πληθυσμούς.

Το παράδειγμα στην Ελλάδα και στην Κύπρο (όπου και τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων) είναι χαρακτηριστικό. Η αποδυνάμωση του κράτους σε τέτοιο βαθμό, που ούτε ΑΟΖ να μπορεί να ανακηρύξει (Ελλάδα) ή αν έχει ανακυρήξει (Κύπρος) να μπορεί να εκμεταλλευθεί κυρίως χάριν των πιστωτών της, μόνον με Μνημόνια – Σχέδια – Ανάν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Η Ελλάδα οπισθοδρομεί. Ακόμα και βασικά χαρακτηριστικά του εθνικού αστικού κράτους αμβλύνονται και χάνονται. Όπως η διάκριση των εξουσιών. Η κυβέρνηση κυβερνά με Προεδρικά Διατάγματα και κυβερνάται με Ευρωπαϊκά Έδικτα. Το Σύνταγμα κουρελιάζεται. Η Βουλή υπολειτουργεί. Η Δικαιοσύνη είναι πιο εξαρτημένη, σχεδόν εξαρτημένη στην κυβέρνηση. Ένα υβρίδιο υπό καθεστώς Εντολής ξένων Δυνάμεων δημιουργείται στη θέση του ελληνικού κράτους – ένα υβρίδιο που θεσμοποιεί τις υποτέλειες που έως τώρα καθόριζαν αυτό το κράτος ατύπως.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, άρχισε να ετοιμάζεται μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, δοκιμάσθηκε με την κρίση στη Γιουγκοσλαβία και θα ολοκληρωθεί σε πολλές ευρωπαϊκές περιοχές μέσα κι έξω από κρατικά σύνορα.

Με έναν λόγο η καπιταλιστική κρίση (ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του) μπαίνει σε ένα νέο ανώτερο και πιο πολεμικό στάδιο που εξασφαλίζει περισσότερο πλούτο στους πλούσιους και περισσότερη φτώχεια στους φτωχούς.

Η κρίση χρέους είναι εργαλείο θανάτου κρατών, λαών και εθνών, καθώς νέα σύνορα χαράσσονται (απ' αυτούς που έλεγαν ότι θα τα καταργήσουν), δημιουργώντας έτσι έναν νέο χάρτη υποταγής, γεωγραφικό και πολιτικό, αναλόγως του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων.

Η εργατική τάξη («ανύπαρκτη» στη ρητορική και την προπαγάνδα του συστήματος επί τριακονταετία) πιο υπαρκτή παρά ποτέ και πιο διευρυνόμενη (με την πτώση των μεσαίων στρωμάτων) παρά ποτέ, για την ώρα υποχωρεί και ηττάται.

  

Το «παράδοξο» της Ελλάδας, η τυχόν αναστροφή αυτής της φοράς στην περίπτωση που ο λαός δημιουργήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ του, συνιστά κίνδυνο – θάνατο για την «παγκοσμιοποίηση» - διότι αυτό είναι ή παγκοσμιοποίηση: η επί μακρόν εξουδετέρωση της ταξικής πάλης με αποτέλεσμα το σκλάβωμα της εργασίας για μακρόν επίσης διάστημα.

Το στοίχημα του 21ου αιώνα για την αστική τάξη είναι ακριβώς αυτό, να θεμελιώσει ένα μετασοσιαλιστικό καθεστώς «Σιδερένιας Φτέρνας», που θα αποκλείει κάθε κοινωνική διεκδίκηση, ένα καθεστώς συνεπώς (και) πολιτικής τυραννίδας. Το παιχνίδι παίζεται στο όριό του.

Θα ήταν μέγα ατύχημα για τη διαδικασία αυτή, αν στην Ελλάδα ή κάποια άλλη χώρα της Ένωσης το δημοκρατικό καρκατσουλιό έπαιρνε το πάνω χέρι και προκαλούσε ρωγμές στον γενικό σχεδιασμό. Πόσω μάλλον αν ο λαός δημιουργούσε λαϊκή κυβέρνηση. Τα πάνω κάτω. Όχι μόνον θα εσώζετο το γάλα των παιδιών, αλλά θα ήταν πιθανόν στη συνέχεια αυτά τα ατίθασα να έστηναν και κανέναν σοσιαλισμό της προκοπής.

Τα πάνω κάτω!

Και τα ύστερα του κόσμου (ή μάλλον αυτού του καπιταλιστικού βίαιου, άδικου και γελοίου κόσμου, αν με εννοείς φίλε μου)...

email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos

Διαβάστε περισσότερα »

Η διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ' ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη, σίγουρα θα τους τρομάζαμε με τον πλούτο και την ποικιλία των εδεσμάτων που θα τους προσφέραμε. Εξαιτίας του ότι δεκάδες από τις σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στους αρχαίους Έλληνες, όπως η πατάτα λ.χ. από τα βασικότερα είδη της σημερινής διατροφής έγινε γνωστή στους Ευρ�παίους το 1530 και οι Έλληνες γεύτηκαν τη νοστιμιά
της 300 χρόνια αργότερα, το 1832.


Άγνωστα επίσης ήταν στους προγόνους μας και γενικά στους Μεσογειακούς λαούς, το ρύζι, η ζάχαρη, το καλαμπόκι, ο καφές, οι ντομάτες και τα ζαρζαβατικά (μελιτζάνες, πιπεριές, μπάμιες) τα πορτοκάλια και τα
λεμόνια, το κακάο και διάφορα μπαχαρικά, τα ποικίλα ποτά, ακόμη και το ούζο- αφού φαίνετα! ι να αγνοούσαν τον τρόπο της απόσταξης- τα ζυμαρικά, και ένα πλήθος από διάφορα αγαθά, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές μας.
Αλλά, παρ' όλες τις ελλείψεις τόσων βασικών αγαθών, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν καλοφαγάδες.
Στα συμπόσιά τους τα τραπέζια ήταν βαρυφορτωμένα και το κρασί έρεε άφθονο.
Σ' ένα πλούσιο δείπνο (περίπου τον 5ο π.Χ. αιώνα) μπορούσε κανείς να δει τυρί της Αχαΐας, σύκα και μέλι της Αττικής, «αίθοπα οίνο» από τη Χίο και τη Λέσβο, θαλασσινά από τις πλούσιες ακτές της Εύβοιας, δαμάσκηνα από τη Δαμασκό της Συρίας, κριθαρένιο ψωμί από την Πύλο,φάβα ή ζωμό από μπιζέλια, τηγανίτες βουτηγμένες στο λάδι και γαρνιρισμένες με μέλι, τυρί αλογίσιο, που έτρωγαν μόνο οι «πολεμοχαρείς», βραστούς βολβούς, ραπάνια για να φεύγει το μεθύσι και βέβαια τις πίτες της Αθήνας, καύχημα της πόλης, παραγεμισμένες με τυρί, μέλι και διάφορα «νωγαλεύματα».
Όλα αυτά τα εδέσματα της Αρχαίας Ελλάδας και ο «τρόπος» διατροφής των αρχαίων Ελλήνων προσελκύουν αρκετούς ανθρώπους της εποχής μας να αναζητούν λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων.

Λιτοδίαιτοι και Καλοφαγάδες.

Αν και υπήρχαν �! �άποι! οι Έλληνες που στα συμπόσιά τους και γενικότερα η τροφή τους αποτελούνταν από ποικίλα εδέσματα, η Αθήνα και γενικότερα η Αρχαία Ελλάδα αντιμετώπιζε πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα: την φτώχεια, η οποία είχε γίνει παντοτινός σύντροφος των Αρχαίων Ελλήνων.
Το άγονο έδαφος της Ελλάδας, η δυσκολία στις συγκοινωνίες και βέβαια οι πολύχρονοι πόλεμοι είχαν όπως ήταν φυσικό μεγάλη επίπτωση και στη διατροφή των αρχαίων.
Σ' αυτό συντελούσε και η περιορισμένη παραγωγή της ελληνικής γης.
Η Αττική ήταν πολύ «λεπτόγεως» (άπαχη γη) και εξαιτίας του μεγάλου προβλήμ�τος του νερού η παραγωγή της ήταν αρκετά μικρή. Τα κύρια γεωργικά προϊόντα της αρχαίας Ελλάδας ήταν το κριθάρι, το σιτάρι, το κρασί, το λάδι και οι ελιές. Στην Αττική έβγαινε επίσης μέλι και σύκα που ήταν το πιο εκλεκτό φρούτο για τους αρχαίους.
Το λάδι το χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για τα φαγητά τους, αλλά και για το φωτισμό, για την παρασκευή φαρμάκων και καλλυντικών και ήταν απαραίτητο για τους αθλητές, που το άλειφαν στα κορμιά τους στις παλαίστρες.
Οι Αθηναίοι ήταν οι διασημότεροι για την ολιγοφαγία τους, γι' αυτό βγήκε και η έκφραση «αττικηρώς ζ! ην».Γενικά όμως οι αρχαίοι ήταν λιτοδίαιτοι, γι' αυτό και είχαν αυτοχριστεί «μικροτράπεζοι» και «φυλλοτρώγες».

Ο πολύτιμος άρτος των Αρχαίων.

Τα δημητριακά αποτελούσαν την κύρια βάση της διατροφής για τους αρχαίους. Αλλά τόσο το σιτάρι όσο και το κριθάρι δεν ήταν σε αφθονία για τους Αθηναίους, έτσι αναγκάζονταν να το εισάγουν από άλλα μέρη.
Το αλεύρι από κριθάρι, ζυμωμένο σε γαλέτες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό ψωμί και ονομαζόταν μάζα.
Στη ζύμη του ψωμιού έβαζαν διάφορα καρυκεύματα, όπως μάραθο, δυόσμο και μέντα ακόμη, για να πάρε� το ψωμί μια διαφορετική νοστιμάδα. Και φυσικά, έβαζαν το απαραίτητο αλάτι.
Ακόμη οι αρχαίοι είχαν τα εξής είδη ψωμιού:
Το σιμιγδαλένιο, το ψωμί από χοντράλευρο, το ψωμί από διάφορα γεννήματα, από ένα είδος σίκαλης της Αιγύπτου και το «ψωμί από κεχρί».
Λόγω της μεγάλης «αγάπης» των Αθηναίων για το ψωμί, του έδιναν διάφορα ονόματα, ανάλογα με τον τρόπο που ψηνόταν, όπως:
«Ιπνίτης» ήταν το ψωμί που έψηναν μέσα σε θερμή σκάφη.
«Εσχαρίτης» το ψωμί που ψηνόταν στις σχάρες.
«Άρτο τυρόεντα» τυρόπιτα θα τον λέγαμε σήμερα.
«Κριβανίτης άρτος» γι�! �όταν! από σιμιγδάλι.
Το «όφωρος» ήταν ένα γλύκισμα από ζύμη, σουσάμι και μέλι. Βέβαια αναφέρονται και από τους αρχαίους και διάφορα άλλα είδη ψωμιού.


Γνωστές επίσης ήταν και οι λαγάνες.
Και οι Αθηναίοι φουρνάρηδες είχαν καλή φήμη, για τα γλυκίσματα και τις πίτες τους.
Οι αρχαίοι εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από εμάς σήμερα την ύπαρξη του ψωμιού, και θεωρούσαν πως η μεγάλη ποικιλία του ψωμιού ήταν πολυτέλεια, αφού συνή�ιζαν να τρώνε μόνο ένα κομμάτι κριθαρένια μπομπότα.
«Εγώ προσωπικά πιστεύω πως αυτή η αγαπητή συνήθεια των αρχαίων δηλαδή η μεγάλη ποικιλία ψωμιού που χρησιμοποιούσαν οφείλεται στο ότι το κριθάρι και το σιτάρι ήταν δύο από τα κύρια γεωργικά προϊόντα της Αρχαίας Ελλάδας και προσπαθούσαν να τα αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν».

Εδέσματα και συνταγές.

Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν στα γεύματα και στα δείπνα τους, τα τραπέζια να είναι πλούσια. Αποτελούνταν συνήθως από ψωμί, γλυκίσματα, φρούτα, ελιές, πίτες, κρέατα και χορταρικά. Φυσικά! και �! �πό άφθονο κρασί.
Από τα όσπρια, γνωστά στους αρχαίους ήταν τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβύθια ( που τα προτιμούσανε ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά, που τα έτρωγαν, συνήθως, σε πουρέ (έτνος).
Οι Αθηναίοι συνήθιζαν να έχουν στα σπίτια τους μεγάλη ποικιλία τροφών όπως ψωμί, λουκάνικα, σύκα, γλυκίσματα, μέλι, τυρί, τρυφερά χταπόδια, τσίχλες, σπουργίτια και άλλα πολλά.
Ένα σπίτι όμως με τόσα αγαθά θα ξεπερνούσε και τα σημερινά σούπερ-μάρκετς.
Ένα από τα πιο απαραίτητα αγαθά σ' ένα σπίτι ήταν το λάδι. Κάτι που, όπως σημειώσαμε, ήταν απαραίτητο και στις παλ�ίστρες, για ν' αλείφουν οι αθλητές τα κορμιά τους.
Φημισμένα ήταν τα λάδια της Σάμου και της Ικαρίας.
Οι αρχαίοι συνήθιζαν να βγάζουν λάδι από άγουρες ελιές, που το προτιμούσανε στις σαλάτες τους. Επίσης από τα αμύγδαλα και τα καρύδια έβγαζαν ένα είδος λαδιού, καλό για τα γλυκίσματά τους.
Από τα απαραίτητα επίσης στο καθημερινό τραπέζι των αρχαίων ήταν το γάλα και το τυρί, που ήταν όμως δύο σπάνια αγαθά. Μάλιστα οι διαιτολόγοι συνιστούσαν, για τους αθλητές, το μαλακό τυρί.
Πολλές φορές για να πήξει καλά το τυρί, έβαζαν μέσα στο γάλα, που έβραζε,! ένα �! �ωνοροειδές φυτό, κνήκον ή οκνήκος.
Φυσικά, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια ήταν στο καθημερινό μενού. Ορισμένοι όμως θεωρούσαν αυτό το είδος διατροφής χωριάτικο (όπως το ίδιο γίνεται και σήμερα, στις μέρες μας, κάποιοι περιφρονούν πολύτιμες τροφές για τη ζωή μας, μόνο και μόνο από το άκουσμά τους, την εμφάνισή τους αλλά και την «διασημότητά» τους).
Από τα εκλεκτότερα εδέσματα ήταν οι κοχλιοί, τα σαλιγκάρια, που τα έτρωγαν οι Κρητικοί.
Τα μικρά πουλιά, σπίνους, τσίχλες, ακόμη και τους λαγούς, αφού τα ψήνανε, τα διατηρούσανε μέσα σ' ευωδιαστό λάδι. Μάλιστα, �ο παραγεμίζανε με διάφορα καρυκεύματα, κάτι που συνηθίζεται και σήμερα στα χωριά της Μάνης.
Για τους φτωχούς ανθρώπους οι σούπες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό φαγητό. Έτρωγαν βέβαια και ψαρόσουπες, που η πλούσια όμως τάξη της απέφευγε!
Ένας ζωμός που ευχαριστούσε ιδιαίτερα τον Ηρακλή ήταν ο ζωμός από μπιζέλια.
Στα χορταρικά έριχναν μια σάλτσα φτιαγμένη από λάδι, δριμύ ξύδι, διάφορα καρυκεύματα, ακόμη και μέλι.
Τα θαλασσινά που προτιμούσε ο λαός, ήταν οι σαρδέλες του Φαλήρου, το πιο συνηθισμένο θαλασσινό, μαζί με κριθαρένιο ψωμί. Αντίθ�! �τα, τ! α χέλια, ήταν πανάκριβα, περίπου τον 5ο αι. π.Χ.
Οι Έλληνες έτρωγαν συχνότερα ψάρι από κρέας.

Το πιο διαδεδομένο πρωινό ρόφημα, αφού βέβαια αγνοούσαν τον καφέ, ήταν το γάλα, κυρίως το κατσικίσιο, κι ένα ανακάτεμα από χλιαρό νερό και μέλι, που προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση.
Στις κωμωδίες του Αριστοφάνη αναφέρονται εδέσματα που μας ξενίζουν.
Στους «Ιππείς» μιλάει για «ξίγκι βοδινό ψημένο μέσα σε συκόφυλλα». Αναφέρεται επίση� ο «κάνδυλος» ένα ανακάτεμα από μέλι, γάλα, τυρί και λάδι, του «μυττωτό», ένα είδος σκορδαλιάς με πράσα, σκόρδα, τυρί και μέλι.
Βέβαια πολλοί ήταν αυτοί που στα έργα τους πρόσθεσαν «μια γεύση κουζίνας» ανέφεραν δηλαδή συνταγές και εδέσματα της εποχής, γιατί γνώριζαν πως οι αρχαίοι έχουν αδυναμία σ' αυτά, έτσι θα έβρισκαν τα έργα τους πιο ελκυστικά.
Στις θυσίες τους ετοίμαζαν και ένα είδος πλακούντος, κάτι δηλαδή σαν πίτα, που το' λεγαν «πελανό». Ήταν ένα παχύρρευστο κράμα από αλεύρι, μέλι και λάδι.
Άλλα εδέσματα: «Έκχυτος», που αναφέρεται σ' ένα ! επίγ�! �αμμα της Παλατινής Ανθολογίας, ήταν ένα μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί, που το έριχναν σε ειδικά καλούπια και τα γέμιζαν με κρασί μελωμένο.
«Κάνδαυλος», ένα είδος φαγητού της Μικράς Ασίας, κυρίως στην περιοχή της Λυδίας, με ό,τι ερεθιστικό καρύκευμα κυκλοφορούσε.
«Μυττωτός» πίτα με τυρί, ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα.
Βέβαια, οι πιο περίφημες πίτες ήταν της Αθήνας, καύχημα της πόλης, και γινόταν με μέλι, τυρί και λάδι, αλλά έβαζαν μέσα και διάφορα καρυκεύματα.
Ακόμη, οι Αθηναίοι απέφευγαν να αρχίζουν το γεύμα τους ή το δείπνο με σούπα (γιατί πο�ύ πιθανόν να τους κοβόταν η όρεξη για φαγητό).
Αν και οι Αθηναίοι φρόντιζαν να μη λείπει τίποτα από το σπίτι τους, δηλαδή χρήσιμα αγαθά, όπως τρόφιμα, δεν πρέπει να ξεχνούμε την φτώχεια που επικρατούσε στην Ελλάδα και ήταν ο παντοτινός σύντροφος των Ελλήνων. Η έλλειψη και η ακρίβεια των τροφίμων ανάγκαζε πολλούς να μην πετάνε τίποτα από τα περισσεύματα των δείπνων.
Το σπαρτιατικό μενού δεν συγκινούσε βέβαια τους Έλληνες. Ακόμη και στις γιορτινές μέρες δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Έφτανε ένα βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και καμιά πίτα γλυκιά για να ενθ�! �υσιά! σει τους Σπαρτιάτες, που το καθημερινό τους ήταν μια κούπα από «μέλανα ζωμό» κι ένα κομμάτι ψωμί.
Αλλά ελάχιστοι μπορούσαν να αντέξουν τη σπαρτιατική λιτότητα. Γι' αυτό και οι Σπαρτιάτες, πολύ πιθανόν να φάνταζαν ήρωες μπροστά σε κάποιους άλλους Έλληνες και συγκεκριμένα Αθηναίους που ήθελαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια και να μην λείπει κανένα είδος τροφής και ποτού από τα σπίτια τους.

Λαχανικά και όσπρια.

Τα λαχανικά στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στην αρχαία Αθήνα, ήταν σε σπουδαία ζήτηση, κι όχι μόνο για τους οπαδούς του Πυθαγόρα, �ου τα προτιμούσαν, μια κι απέφευγαν να τρώνε όσα έχουν ζωή.
Ο Πλάτων, στην ιδιωτική του ζωή ακολουθούσε την «πυθαγόρειο δίαιτα». Που ήταν μια καθαρή χορτοφαγία κι έδειχνε ευχαριστημένος τρώγοντας λαχανικά. Πίστευε πως η δίαιτα, είναι η πηγή της υγείας και των καλών ηθών, δύο παραγόντων που κάνουν τα κράτη υγιή και ρωμαλέα, υλικώς, ηθικώς και ψυχικώς.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι όμως δύσκολα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τις «φυτοφαγικές» οδηγίες του Πλάτωνα αφού τα λαχανικά είχαν γίνει για τους Αθηναίους από τα σπάνια αγαθά. Πολλά σπίτια όμως, κυρίως στα ! περί�! �ωρα φρόντιζαν να έχουν χωράφια, κήπους, στους οποίους καλλιεργούσαν σκόρδα, κρεμμύδια, κουκιά, φασόλια, μπιζέλια, λούπινα, βολβούς, μαρούλια, αρακά, αγκινάρες, βλίτα, ρεβίθια και φακές. Τα μανιτάρια, τα μάραθα, τα σπαράγγια και διάφορα άλλα χορταρικά, τ' αναζητούσαν στις ακροποταμιές, στα χωράφια και στις άκρες των δρόμων. Φαγώσιμες ήταν ακόμη και οι τρυφερές τσουκνίδες.
Φυσικά, είχαν σέλινο, άνηθο και δυόσμο, για να «καρυκεύουν» τα φαγητά τους. Μάλιστα στους αγώνες της Νεμέας γινόταν στεφάνωμα με σέλινο.
Τα κολοκυνθοειδή ήταν περισσότερο γνωστά στηνΑίγυπτο, όπως τα πεπόνια (πέπων) και τ' αγγούρια (σικυός). Μάλιστα υπήρχαν τριών ειδών αγγούρια, τα οποία είναι το λακωνικόν, ο σκυταλίας και το βοιωτικόν. Απ' αυτά καλύτερα είναι τα λακωνικά όταν ποτίζονται, ενώ τ' άλλα δεν πρέπει να ποτίζονται. Επίσης, τα αγγούρια έβγαιναν πιο δροσερά αν, πριν φυτευτούν οι σπόροι, μείνουν για λίγο μέσα στο γάλα ή σε διαλυμένο στο νερό μέλι.
Τα σκόρδα, ακόμη, ήταν απαραίτητα για τους αρχαίους αφού ήταν συμπλήρωμα για κάθε σαλάτα τους. Όπως επίσης και τα κρεμμύδια.
Γενικά τα χορταρικά τα σερβίρανε με μια σάλτσα φτια�! �μένη! από λαδόξυδο και διάφορα καρυκεύματα.
Οπωσδήποτε η απουσία της ντομάτας στερούσε πολλά από την Αθηναία νοικοκυρά. Τα μανιτάρια όμως, αν και ήταν νοστιμότατα και περιζήτητα, όλοι τα φοβούνταν για το δηλητήριό τους.
Παρόλα αυτά, ένα περιβολάκι γεμάτο με δέντρα και λαχανικά ήταν όνειρο για τους αρχαίους.
Ακόμη και οι βασιλιάδες το λαχταρούσαν. Συγκεκριμένα ο Άτταλος ο Γ΄, ο φιλότεχνος βασιλιάς της Περγάμου, που κληροδότησε το βασίλειό του στη Ρώμη (το 133 π.Χ.), εύρισκε ευχαρίστηση στο λαχανόκηπό του, όπου, εκτός των άλλων, καλλιεργούσε νοσκύαμο, ελλέβ�ρο και κώνειο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως καλλιεργούσε αυτά τα φυτά γιατί έκανε έρευνες για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Άλλοι όμως παρατηρούν ότι αυτό που ενδιέφερε περισσότερο το φιλότεχνο βασιλιά ήταν η δραστικότητα τους ως δηλητηρίων, που, όπως λεγόταν φρόντιζε να στέλνει στους «φίλους» του.
Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται να αγαπούσαν τα λαχανικά και γι' αυτό να λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους ένα λαχανόκηπο. Βέβαια, αν θεωρήσουμε πως είναι αληθές αυτό που παρατήρησαν κάποιοι για το λαχανόκηπο του Αττάλου (πως, δηλαδή ενδιαφερόταν για τ�! � δρα�! �τικότητα των φυτών), θα καταλάβουμε πως οι αρχαίοι δε λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλοι ένα λαχανόκηπο για τον ίδιο λόγο. Κάποιοι, -οι περισσότεροι- τους χρειάζονται για να τραφούν από αυτούς και να ζήσουν και άλλοι για να σκοτώσουν.
Βέβαια, τα λαχανικά ήταν απαραίτητα για τη ζωή τους.
Από τα λαχανικά όμως των αρχαίων τα κουκιά είτε βρασμένα, είτε ψημένα, είτε σε πουρέ (έτνος), ήταν το πιο αηδιαστικό φαγώσιμο, για τους οπαδούς του Πυθαγόρα. Κι όχι μόνο, τα κουκιά ήταν πρόβλημα και για τους Αιγύπτιους.
Τα υπόλοιπα όμως λαχανικά ήταν νόστιμα σε όλ�υς, πιστεύω.

Νωγαλεύματα-μπαχαρικά.

Νωγαλεύματα έλεγαν οι αρχαίοι τα γλυκά φαγητά και γενικά κάθε λιχουδιά.
Οι Έλληνες φαίνεται να έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στα αρτύματα και στα διάφορα καρυκεύματα, που έδιναν πικάντικες γεύσεις στα φαγητά τους. Έτσι ένα σπίτι της Αθήνας φρόντιζε, να έχει πάντα στα ράφια του, αλάτι (άλας), ρίγανη (ορίγανο), ξύδι (όξος), θυμάρι (θύμον), σουσάμι (σύσαμο), σταφίδες, κάππαρη, αυγά, αλίπαστα, κάρδαμο, συκόφυλλα, κύμινο, ελιές, σίλφιο, πετιμέζι, σκόρδα και διάφορα άλλα.
Ένα μενού με ορεκτικά και γλυκίσματα που �! �α εν�! �ουσίαζε και τους σημερινούς καλοφαγάδες.
Ένα γλύκισμα τους ήταν βέβαια οι μελόπιτες, τις οποίες, έλεγαν γενικά «μελιτούττα». Σε προτίμηση όμως είχαν κι ένα γλύκισμα από λιναρόσπορους και μέλι, τη «χρυσόκολλα». Ένα άλλο γλύκισμα που λεγόταν «έκχυτο» φτιαχνόταν από αλεύρι και τυρί ψημένο, μέσα σε καλούπια και ήταν περιχυμένο με κρασί μελωμένο.
Επίσης ένα άλλο γλύκισμα γινόταν με αλευρωμένο γάλα, που, όταν έμπαινε σε ειδικά κύπελλα, γαρνιρόταν με μέλι και πασπαλιζόταν με σουσάμι.
Οπωσδήποτε όμως τα πιο συνηθισμένα γλυκίσματα ήταν οι γαλατόπιτες.
Από τα καρυκεύματα, το πιο περιζήτητο αλλά και το πιο σπάνιο ήταν το μαύρο πιπέρι. Επίσης στόλιζαν τα φαγητά τους με σμύρνα, κάππαρη, ρίγανη, δυόσμο, κύμινο και διάφορα άλλα.
Όμως εκείνοι οι έμποροι που τολμούσαν να φέρουν στην Αθήνα πιπέρι ή άλλα μπαχαρικά, από τις αγορές της Ανατολής, κινδύνευαν να κατηγορηθούν σαν κατάσκοποι του βασιλιά των Περσών.
Αφού παρατηρείται ακόμη πως το πιπέρι είναι ξενικό όνομα, γιατί κανένα ελληνικό όνομα, εκτός από το μέλι, δεν τελειώνει σε «ι».
Παρόλα αυτά όμως βλέπουμε πως οι Έλληνες έχουν πλούτο μπαχαρικών και! γλυκ! ισμάτων.

Το Μέλι.

Μια και η ζάχαρη ήταν άγνωστη στους αρχαίους, το μέλι ήταν κάτι από τα απαραίτητα για την καθημερινή διατροφή τους και βέβαια για τα γλυκίσματά τους που ήταν αγαπητά σε όλους.
Το μέλι ήταν γι' αυτούς θείο δώρο, αφού πίστευαν πως έπεφτε από τον ουρανό, με την πρωινή δροσιά, πάνω στα λουλούδια και στα φύλλα και από εκεί το μάζευαν οι μέλισσες.
Την άποψη αυτή, σήμερα θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε αφελή, τότε όμως το μέλι ήταν τόσο πολύτιμο και απαραίτητο γι' αυτούς, που κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο.
Τιςθρεπτικές ιδιότητες του μελιού, δεν τις αγνοούσε φυσικά κανένας, γι' αυτό, σε κάθε περίπτωση, όλο έπαινοι ακούγονταν. Κι εξυμνούσαν, κυρίως, το μέλι της Αττικής, το περίφημο θυμαρίσιο μέλι. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως μόνο στην Αττική υπήρχε μέλι.
Η μελισσοκομία ανθούσε σε πολλά μέρη, στα νησιά και στην Αίγυπτο.
Το μέλι ήταν τόσο σημαντικό για τους αρχαίους, που αρκετές φορές γέμιζαν μεγάλους αμφορείς με αυτό και τ' ανακάτευαν με κρασί για να κάνουν τις σπουδές, τόσο στους θεούς που τιμούσαν, όσο και στις ψυχές των νεκρών.
Καταλαβαίνουμε έτσι, μ�! �τά α�! �ό αυτό, πόσο πολύτιμη θεωρούσαν την αξία του.

Τα φρούτα.

Η αγάπη των αρχαίων για τα φρούτα θεωρείται φυσικά αναμφισβήτητη, αφού ήταν απαραίτητα για τη διατροφή τους. Για να υπάρχουν όμως τα φρούτα απαραίτητο ήταν το γλυκό μεσογειακό κλίμα που ευνοούσε την ανάπτυξη όλων σχεδόν των δέντρων.
Παρόλα αυτά, ορισμένα φρούτα, όμως, όπως είναι τα πορτοκάλια, τα βερίκοκα, τα μανταρίνια, τα ροδάκινα, τα τζάνερα και άλλα ήταν άγνωστα στο διαιτολόγιο των αρχαίων. Έτσι η πληθώρα των φρούτων, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές, ήταν βέβαια κάτι το αδιανόητο �ια αυτούς.
Η αγάπη για τα φρούτα όμως έπεισε πολλούς ποιητές, ότι αξίζει ν' αφιερωθούν μερικοί στίχοι σ' αυτά.
Ακόμη, οι αρχαίοι συγγραφείς έλεγαν κάρυα όλους τους καρπούς με τον σκληρό φλοιό.
Η Δαμασκός της Συρίας, αναφέρουν κάποιοι πως ονομάστηκε έτσι από τα καλά δαμάσκηνα που έβγαιναν στα μέρη της.
Οι Ρόδιοι και οι Σικελοί έλεγαν τα δαμάσκηνα «βράβυλα», άλλοι τα έλεγαν «κοκκύμπλα», ενώ ένας ποιητής-συγγραφέας ο Θεόφραστος ο Συρακόσιος μιλάει για «δαμάσκηνα και σποδιάς», ένα είδος από άγρια δαμάσκηνα.
Τα μήλα ήταν επίσης γνωστά στους α! ρχαί�! �υς, όχι όμως με την πλούσια ποικιλία που παρουσιάζονται σήμερα στην αγορά.
Τα γλυκά μήλα τα έλεγαν «Ορβικλάτα» και τα πιο ζουμερά «σητάνια» ή «πλατάνια».
Περίφημα ήταν τα μήλα της Κορίνθου, που παλαιότερα λέγονταν και Εφύρη ή Εφύρα.
Πάντως, η πορτοκαλιά, που πατρίδα της θεωρείται η νοτιοανατολική Ασία, ήταν άγνωστη για τους αρχαίους αφού έγινε γνωστή στην Ευρώπη το 16ο αιώνα.
Ένα άλλο φρούτο που υπήρχε, όμως, στην αρχαία Ελλάδα ήταν τα κυδώνια που τα έλεγαν «στρουθία» και «κοδύματα».
Τα ροδάκινα που ήταν γνωστά στους Πέρσες ονομάζονταν «κοκκύ�πλα», με το ίδιο όμως όνομα αναφέρονται και τα δαμάσκηνα.
Από τα πιο περιζήτητα φρούτα ήταν βέβαια τα σταφύλια, αλλά όσοι τα καλλιεργούσανε τα βλέπανε περισσότερο σαν κρασί.
Το πιο αγαπημένο φρούτο των αρχαίων ήταν όμως τα σύκα. Και τα πιο περίφημα ήταν τα σύκα της Αττικής, κάτι που ύμνησαν αρκετοί. Γι' αυτό και ο Ίστρος (ένας γραμματικός, ποιητής και ιστορικός από την Κυρήνη) λέει στα «Αττικά» ότι «τα σύκα της Αττικής, που θεωρούνται και τα καλύτερα, δεν πρέπει να εξάγονται, ώστε να τα απολαμβάνουν μόνο οι Αθηναίοι...». Ακόμη αναφέρει, πως πολλοί όμω! ς έκα! ναν μυστικά την εξαγωγή.
Η αγάπη και η εκτίμηση των αρχαίων για τα σύκα ασφαλώς μας εντυπωσιάζει, αφού πολλοί ποιητές και συγγραφείς έχουν αναφερθεί με πολύ μεγάλο θαυμασμό σ' αυτά.
Τα σύκα υπήρχαν σε αφθονία και σε μεγάλη, για εκείνη την εποχή, ποικιλία. Τα πιο γνωστά ήταν τα χελιδώνια σύκα, οι αγριοσυκιές γενικά, οι λευκοαγριοσυκιές, οι φιβαλέους και οι οπωροβασιλίδας. Γνωστά επίσης ήταν τα ασπρόσυκα τα οποία τα έλεγαν «λευκερινεά» και μερικά που είχαν ξινή γεύση «οξάλια».
Φημισμένα ήταν και τα ροδίτικα σύκα, που ο Σαμιώτης κωμωδιογράφος Λυγκεύ� τα συγκρίνει, στις «Επιστολές» του, με τα σύκα της Αττικής.
Αλλά και τα σύκα της Πάρου τα σύγκριναν με άλλα αγριόσυκα για να φανεί η νοστιμάδα τους.
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν διάφορα είδη σύκων.
Ο Φιλήμων, στις «Αττικές λέξεις», αναφέρεται στα βασιλικά σύκα.
Στην Αχαΐα ήταν συκιές που ωρίμαζαν το χειμώνα και οι καρποί τους λέγονταν «κοδώνια σύκα».
Μερικές συκιές καρποφορούσαν δύο φορές το χρόνο, και λέγονταν «δίφορες». Μερικοί μάλιστα συζητούσαν και για τρίφορη συκιά (φρούτα τρεις φορές το χρόνο) που έβγαινε όμως μόνο στη νήσο Κέα.
Το σ! ύκο ή! ταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους αλλά και στους απογόνους τους, που έχουν πάρει το όνομα του αρκετά χωριά στην εποχή μας.

Τα κρασιά.

Το κρασί ήταν κάτι το απαραίτητο στα γεύματα των αρχαίων και βέβαια στα συμπόσια, όπου έρεε άφθονο. Όμως δεν έπιναν το κρασί όπως εμείς, αλλά νερωμένο, όχι μόνο με γλυκό αλλά και με θαλασσινό νερό, αφού απέφευγαν να το πίνουν, όπως φαίνεται, ανέρωτο (άκρατος οίνος, όπως το έλεγαν). Βέβαια, έδιναν μεγάλη σημασία στην αναλογία του νερού με το κρασί αφού τους ήταν πολύ αγαπητό και δεν έπρεπε να γίνει κανένα απολύτως λάθος.br />






Η αναλογία λοιπόν με το νερό ήταν, συνήθως, στο μισό ή τρία μέρη νερό και δύο κρασί. Το νερό, ανάλογα με την εποχή, ήταν χλιαρό ή κρύο.
Μερικές φορές έριχναν μέσα και παγάκια, που τα έφερναν από τα βουνά και τα διατηρούσανε μέσα σε άχυρα.
Βέβαια, το παγωμένο κρασί! ήταν! μια πολυτέλεια. Τα δροσερά πηγάδια, έτσι, ήταν σχεδόν απαραίτητα αφού χρησίμευαν, φυσικά, για ψυγεία και τα καλά σπίτια φρόντιζαν να έχουν τους ειδικούς κάδους (ψυκτήρες) όπου έβαζαν και χιόνι για να παγώνει, όχι μόνο το κρασί αλλά και το νερό.
Οι αρχαίοι, ακόμη, έβαζαν συχνά μέσα στα κρασιά τους και διάφορα αρώματα, όπως θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μυρτιά, ακόμη και μέλι, αλλά ποτέ ρετσίνη. Ένα τόσο ευωδιαστό κρασί έπαιρνε και το χαρακτηριστικό του όνομα, το έλεγαν «τρίμα».
Ακόμη, έφτιαχναν το κρασί με διαφορετικούς τρόπους, από τους σημεριν�ύς, γεγονός που δείχνει πόσο εξελίχθηκε με τα χρόνια η παρασκευή του κρασιού.
Ο τρύγος λοιπόν γινόταν με συνοδεία αυλού που ρύθμιζε τις κινήσεις κι ήταν, όπως άλλωστε και σήμερα, ένα πολυήμερο πανηγύρι.
Τα σταφύλια τα έβαζαν σε μέρος που να τα βλέπει καλά ο ήλιος, για να φύγει το νερό που είχαν μέσα τους. Ύστερα τα πατούσαν, πάλι με χορούς και τραγούδια, κι άφηναν το μούστο να βράσει πέντε μέρες, μέσα σ' ένα μεγάλο πιθάρι, τοποθετημένο σε σκιερό μέρος. Κατόπιν μάζευαν το γλυκό υγρό απ' τον αφρό, που ήταν γεμάτο ζάχαρη, κι αποθήκευαν το μούστο σε πιθά�! �ια π�! �υ, πολλές φορές, τα έβαζαν μέσα στη γη. Τα σκέπαζαν και περίμεναν να μπει για καλά ο χειμώνας, για να τ' ανοίξουν. Αρκετοί πάντως είχαν την υπομονή να περιμένουν μέχρι την άνοιξη, οπότε το κρασί ψηνόταν καλύτερα.
Ο τρύγος ήταν ένα από τ' αγαπημένα θέματα για πολλούς αρχαίους. Αρκετοί συγγραφείς έχουν αφιερώσει στίχους και σ' αυτόν.
Οι Αθηναίοι πάντως φρόντιζαν ν' ανοίγουν τα πιθάρια τους την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, και ο κάθε νοικοκύρης, με το πρώτο κιόλας ποτήρι, έκανε σπονδή στο Διόνυσο, τον αγαπητό τους θεό, του κρασιού.
Ο κάθε τόπος στην αρχ�ία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού.
Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο, όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά.
Στη ρόδο και στην Κω όμως έβαζαν μέσα στο μούστο θαλασσινό νερό, γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ' αυτό τον τρόπο δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη.
Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους αρχαίους συγγραφείς, ότι, κατά το μύθο «φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε κι ένα τρόπο οιν! οποι�! �ας, που ήταν γνωστός από παλιά. Δηλαδή, η ανάμειξη του γλεύκους (μούστου), που εκπροσωπείται από το θεό Διόνυσο ή Βάκχο, με το θαλασσινό νερό.
Πολλοί μάλιστα -όπως ο Όμηρος- επαινούν και το κρασί του Μάρωνος από τη Θράκη γιατί βάζουν μέσα πολύ νερό.
Στην αρχαία Ελλάδα όμως τα γνωστότερα είδη κρασιού ήταν τέσσερα. Το άσπρο, το κιτρινωπό, το μαύρο και το κόκκινο.
Το άσπρο κρασί ήταν το ελαφρότερο, αρκετά χωνευτικό και διουρητικό, το κιτρινωπό, προς το ξανθό, είχε πιο ξινή γεύση, ενώ το μαύρο και το κόκκινο, που συνήθως είχαν γλυκιά γεύση, ήταν και τα πιο περ�ζήτητα.
Φυσικά τα παλιά κρασιά ήταν και τα καλύτερα, όπως άλλωστε και σήμερα. Γενικά πάντως πιστεύανε ότι όσο πιο παλιό είναι ένα κρασί τόσο πιο χωνευτικό και πιο ελαφρύ είναι.
Η αγάπη των αρχαίων για το κρασί ήταν μεγάλη, έτσι φρόντιζαν να υπάρχει τις περισσότερες φορές στο τραπέζι τους. Συγκεκριμένα πριν από το δείπνο ή το γεύμα, οι αρχαίοι ανακάτευαν το κρασί με το νερό σ' ένα μεγάλο αγγείο, τον κρατήρα. Και οι δούλοι έπαιρναν το κρασί απ' τον κρατήρα με μακριές κουτάλες, πήλινες, ξύλινες ή μεταλλικές, αλλά και με μια κανάτα μπορούσαν να γεμίσου! ν τα �! �ύπελλα ή ποτήρια των καλεσμένων σε ένα τραπέζι.
Το κρασί αφού ήταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους χρησίμευε βέβαια και για τις σπουδές, στις διάφορες θρησκευτικές τελετές. Μερικές φορές όμως η λατρεία ορισμένων θεοτήτων απέκλειε το κρασί, οπότε οι σχετικές σπουδές γίνονταν ακόμη και με γάλα! Είχαν όπως φαίνεται και τις προλήψεις τους όταν έπιναν ή χρησιμοποιούσαν το κρασί.
Το γεγονός όμως ότι οι Έλληνες αγαπούσαν τόσο πολύ το κρασί εξηγεί το λόγο για τον οποίο υπήρχαν τόσοι σπουδαίοι κρασότοποι στην Ελλάδα.
Το χιώτικο κρασί, παράδειγμα, που τ' ονό�αζαν «αριούσιο», ήταν από τα ακριβότερα κρασιά στο εμπόριο και είχε μεγάλη φήμη. Όπως και το κρασί της Λέσβου που θεωρείται πολύ καλό. Καλά κρασιά ήταν ακόμη, τα κρασιά της Μυτιλήνης που οι Μυτιληναίοι τους έδιναν γλυκιά γεύση και τα ονόμαζαν πρόδρομα (τα πρώιμα) και πρότροπα (από απάτητα σταφύλια). Πασίγνωστα ήταν ακόμη τα κρασιά της Μένδης (παραλία πόλης της δυτικής ακτής της χερσονήσου Παλλήνης) όπου ράντιζαν τα σταφύλια, πάνω στα κλήματα, με το ελατήριο ή καθάρσιο (χυμός από άγρια αγγούρια) για να βγει μαλακό το κρασί. Και τέλος σε σπουδαία ζήτηση ήτα! ν το �! �ρασί της Ικαρίας που λεγόταν πράμνιο και δεν ήταν ούτε γλυκό, ούτε παχύ, αλλά στυφό και άγριο, με ιδιαίτερα εξαιρετική οσμή.
Τα κορινθιακά κρασιά αντίθετα όμως δεν ήταν σε ζήτηση γιατί όπως έλεγαν ήταν κρασιά βασανιστήρια και παράξενα.
Καλή φήμη δεν είχε όμως και το κρασί που φτιαχνόταν στα περίχωρα της Κερυνίας της Αχαΐας, αφού δημιουργούσε προβλήματα στις εγκύους.
Αλλά και για το κρασί της Θάσου λεγόταν πως καταπολεμούσε την αϋπνία, αλλά έφερνε και ύπνο!
Παρόλα αυτά τα καλύτερα κρασιά όπως υποστήριζαν και οι Ρωμαίοι ήταν τα ελληνικά, και από �α πιο περίφημα, του κυρίως ελληνικού χώρου, ήταν της Πεπαρήθου (Σκοπέλου), της Νάξου, της Λήμνου, της Ακάνθου (Θράκης), της Ρόδου και, από τα μικρασιατικά, της Μιλήτου.
Εκτός της κυρίως Ελλάδας ξεχώριζαν ακόμη το «χαλυβώνιο» κρασί της Δαμασκού, με κύριο προμηθευτή τη βασιλική αυλή της Περσίας, καθώς και τα φοινικικά κρασιά.
Περίεργο πάντως είναι το γεγονός πως οι αρχαίοι Έλληνες αγνοούσαν ή απέφευγαν το ζύθο, το εθνικό ποτό των Αιγυπτίων, που γινόταν από κριθάρι ή σίκαλη και από χουρμάδες, παρά τις τόσες συναλλαγές που είχαν.
Πάντως, η αρχαία Ελλάδ! α όπω! ς φαίνεται είχε μεγάλη ποικιλία κρασιών, έτσι, επόμενο ήταν τα κρασιά να παίρνουν μια από τις πρώτες θέσεις στις αγορές του αρχαίου κόσμου.
Η μεγάλη αυτή ποικιλία κρασιών οδήγησε πρώτα τους Έλληνες και στη συνέχεια τους Ρωμαίους να ιδρύσουν τα «εμπορεία», όπου μπορούσε κανείς ν' ανταλλάξει σκλάβους με τα καλύτερα κρασιά.
Πολλές περιοχές που είχαν άφθονα κρασιά φρόντιζαν για την εξαγωγή τους.
Όσα κρασιά ήταν να περάσουν στο εμπόριο φυλάγονταν μέσα σε μεγάλα και κατάλληλα πιθάρια, ενώ τα σπιτικά κρασιά ή όσα πήγαιναν στην κοντινή αγορά τα έβαζαν �ε ασκούς από χοιρινά ή κατσικίσια δέρματα.
Τα πιθάρια είχαν πάνω τους και μία ειδική σφραγίδα με τ' όνομα του εμπόρου καθώς και των τοπικών αρχόντων της περιοχής.
Η εισαγωγή και η εξαγωγή όμως των κρασιών ήταν κανονισμένες, κυρίως στο νησί Θάσο, με ειδικούς νόμους που τιμωρούσαν τις απάτες και νοθείες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα πραγματικό «προστατευτισμό».
Μέσα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως το κρασί αντιπροσώπευε τους αρχαίους Έλληνες και αυτοί το λάτρευαν αφού ήταν απαραίτητο για τη ζωή τους.

Το κυνήγι.

Το κυνήγι, κυρίως με τα τό! ξα, τ�! � αγαπούσαν όλοι οι... πολεμιστές, αφού ήταν άφθονο στην αρχαία εποχή και υπήρχαν μεγάλες εκτάσεις όπου δεν πατούσε ανθρώπινο πόδι.
Τα δολώματα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως μικρά πιτσούνια και τυφλωμένα περιστεράκια!
Οι αρχαίοι έτρωγαν όχι μόνο τα περιστέρια αλλά όλα τα πετούμενα, ακόμη και τα μικρά σπουργίτια, εκτός απ' τα κοράκια, με το σκληρό και στυφό κρέας τους. Απέφευγαν όμως να τρώνε και τα ορτύκια, αφού τα φυλάγανε για τις αξιολάτρευτες ορτυκομαχίες τους μια και το χρήμα είχε και αυτό την τιμητική του θέση στην κοινωνία.

Τα προϊόντα του κυνηγιού ήταν ακόμη, κυρίως, τσίχλες, συκοφάγοι, κοτσύφια, πέρδικες, ψαρόνια, αγριόπαπιες, χήνες κ.λ.π.
Αλλά από τα πιο ζηλευτά θηράματα ήταν οι αγριόχοιροι, τα ελάφια και τα ζαρκάδια, που ζούσαν τότε σ' όλα τα ελληνικά βουνά.
Τέλος, τα αγαθά του κυνηγιού θεωρούνταν βέβαια από τους αρχαίους ως τα πιο νόστιμα.
Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων όπως φαίνεται ήταν πλήρης αν αναλογιστούμε τις τροφές που υπήρχαν τότε. Και οι Έλληνες δείχν! ουν ν! α ήταν περισσότερο καλοφαγάδες παρά λιτοδίαιτοι, αφού στα συμπόσια τους τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, τα τραπέζια ήταν γεμάτα από πλήθος διαφόρων τροφών, και γευμάτων.

Εξάλλου, οι αρχαίοι έλεγαν πως ένα υγιές και καλό μυαλό πρέπει να βρίσκεται μέσα σε ένα υγιές σώμα. Δηλαδή όσο σημαντικό θεωρούσαν την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, τόσο σημαντικό θεωρούσαν και την καλή και σωστή διατροφή του.

Η εργασία α�τή με βοήθησε αρκετά να μάθω περισσότερα απ' όσα γνώριζα για το διαιτολόγιο των προγόνων μας. Ήταν για μένα αρκετά σημαντική αφού μου πρόσφερε αρκετές πληροφορίες και γνώσεις για τη ζωή, γενικά, των αρχαίων Ελλήνων.
Και, πραγματικά, γνώρισα καλύτερα όχι μόνο τις διατροφικές επιλογές των αρχαίων Ελλήνων αλλά και τον τρόπο ζωής τους, γιατί πιστεύω πως μέσα από τη διατροφή κάποιου λαού μπορείς να καταλάβεις, λιγότερο ή περισσότερο, και τις καθημερινές του συνήθειες.

Της Αμαλίας Κ Ηλιάδη

Στον σύνδεσμο παρακάτω θα δείτε το βιογραφικό της κυρίας Ηλιάδη :
http://www.matia.gr/7/73/7301/7301_1_10.html
Από το ftiaxno


http://www.kalyterotera.gr/2012/03/blog-post_3274.html


http://afipnisoy.blogspot.com/2012/03/blog-post_7406.html
ΠΗΓΗ Α/Φ

Διαβάστε περισσότερα »

Fidusa | Μια Παγκόσμια Ελληνική Εταιρία Κατασκευής Ποδηλάτων

Μία από τις καλύτερες κατασκευάστριες εταιρείες χειροποίητων ποδηλάτων του κόσμου είναι 100% ελληνική! Στην ίδια χώρα που όλα δείχνουν στρεβλά, υπάρχει μια βιοτεχνία που κάνει την υπέρβαση…

Τ! α αγωνιστικά ποδήλατα της FIDUSA που πρωταγωνιστούν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, παράγονται στη Ρόδο!

Η βιοτεχνία "FIDUSA"* του Γιώργου Βογιατζή, είναι, χρόνια τώρα, η μοναδική κατασκευάστρια χειροποίητων ποδηλάτων στην Ελλάδα και μία από τις ελάχιστες στην Ευρώπη, την ώρα που τα ποδήλατα τα οποία εισάγονται- μαζικής παραγωγής- είναι από την Ασία και κυρίως την Κίνα.

* Fidusa / Οφιούσα, Φιδούσα: ένα από τα παλιά ονόματα της Ρόδου.

Με αφορμή τις επιτυχίες των αθλητών που τρέχουν με Fidusa στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα αντοχής Γυναικών (χρυσό ξανά γιατην αθλήτρια του Διαγόρα Ελισάβετ Χατζή), ο ιδιοκτήτης της θρυλικής πλέον εταιρείας Γιώργος Βογιατζής παραχώρησε συνέντευξη στη rodiaki.gr ένα από τα καλύτερα περιφερειακά Μέσα της χώρας μας.

Πώς μια ροδίτικη βιοτεχνία, πράγμα σπάνιο στην τουριστική Ρόδο, ανταγωνίζεται με τόση επιτυχία πολυεθνικές;

Μέχρι το 1987 ήμουν ποδηλάτης, Βαλκανιονίκης, σε εποχές που η Ρόδος συμμετείχε σε Μεσογειακούς Αγώνες, έκανε πανελλήνια ρεκόρ. Ήταν οι εποχές με Κούτρα, Πρόδρομο Σεϊτη. Η Ρόδος μέχρι το 1992 είχε στο γήπεδο του Διαγόρα το μοναδικό ποδηλατοδρόμιο στην �! �λλάδ! α. Τη δεκαετία του΄70 το γήπεδο γέμιζε. Χιλιάδες κόσμου παρακολουθούσε τους αγώνες. Οι Ροδίτες τρέχαμε στην έδρα μας. Δουλεύαμε σκληρά και είχαμε δόξες, νίκες, μετάλλια. Όλοι οι Έλληνες ποδηλάτες ήθελαν να αγωνιστούν στη Ρόδο γιατί προσδοκούσαν ότι θα κλέψουν χρόνο και για λίγες διακοπές. Το ποδόσφαιρο τότε στο νησί μας ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Πήγαινες στο σινεμά και στα «Επίκαιρα», ξέρουν οι παλιότεροι τι εννοώ, έδειχναν τα σημαντικότερα νέα των ημερών και μαζί τον Κούτρα που κέρδισε το πανελλήνιο πρωτάθλημα στην πίστα της Ρόδου.

Η FIDUSA μετά και τα �ύο τελευταία μετάλλια της Χατζή, συγκεντρώνει 235 χρυσά σε όλο τον κόσμο! Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό που τα καταφέρνετε να ανταγωνίζεστε πολυεθνικές από τη Ρόδο! Πείτε μου πώς γίνεται αυτό;

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τις ώρες, τα χρόνια, την προσπάθεια για να φτάσω εδώ και να στέκομαι ελληνικά και άξια δίπλα σε μεγαθήρια από όλο τον κόσμο. Οι ανταγωνιστές μας χρησιμοποιούν ομάδες σχεδιαστών για να βγάλουν ένα ποδήλατο.

Σήμερα φτάσατε στο σημείο να είστε ο μοναδικός κατασκευαστής στην Ελλάδα, κι από τους ελάχιστους στην Ευρώπη!

Σήμ�! �ρα τ�! � ποδήλατα "FIDUSA" κυκλοφορούν σε όλους τους δρόμους της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας, της Τουρκίας, του Ισραήλ. Παντού! Έχουμε να ανταγωνιστούμε μεγαθήρια, πολυεθνικές, αλλά έχουμε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με αυτούς. Την προσωπική μας δουλειά. Τα ποδήλατά μας είναι χειροποίητα! Ξεκινάμε από τους σωλήνες, επιλέγουμε, για τον κάθε αθλητή, τη σωστή θέση και γεωμετρία του ποδηλάτου. Ολοκληρώνουμε τη συγκόλληση, μια λεπτεπίλεπτη δουλειά ώστε ο κάθε αθλητής ανάλογα με τον τύπο του σώματός του και το αγώνισμά του να πετύχει το καλύτερο. Είτε ε�ναι η Ελισάβετ Χατζή, η οποία είναι καλή στην πίστα, στο χρονόμετρο και στους αγώνες δρόμους, είτε είναι ο Χειμωνέτος που έκανε sprint, είτε ο Βάσκος που ανέβαινε βουνά, είτε ο Κανελλόπουλος που ήταν καλός και στο δρόμο και στο χρονόμετρο. Όποιος κι αν είναι ο αθλητής εμείς μπορούμε να του φτιάξουμε ένα ποδήλατο που να ανταποκρίνεται στις δικές του ανάγκες.

Δεν μεταφερθήκατε στην Αθήνα για να προμηθεύετε ευκολότερα τα ποδήλατά σας…

Αυτοσκοπός δεν ήταν ο πλουτισμός. Η ποδηλασία μου δίδαξε ότι για τα πάντα πρέπει να δουλέψεις. Δεν συμβιβάστηκα ! ούτε ! για λεφτά, ούτε για καρέκλες. Κάθε μέρα για εμένα είναι μια ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή. Έχω καταλάβει μέσα από τον αθλητισμό ότι κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει να ανέβεις την ανηφόρα. Έμαθα να πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν ξεκίνησα ως ταλέντο αλλά έγινα πρωταθλητής. Με σκληρή δουλειά κι επιμονή κατάφερα να βρεθώ την εποχή που έτρεχα, στην κορυφή. Συμβουλεύω λοιπόν τα παιδιά κι επειδή οι συνθήκες σήμερα είναι καλύτερες, να κάνουν αθλητισμό για να ξεφύγουν από άλλα. Και λέω αθλητισμό κι όχι πρωταθλητισμό.

-

http://www.fidusa.gr/bikes

http://rodiaki.gr

ΠΗΓΗ

Διαβάστε περισσότερα »